Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB4/4511-371/15/PST
z 3 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 25 sierpnia 2015 r. (data wpływu 31 sierpnia 2015 r.) oraz jego uzupełnieniu z dnia 6 listopada 2015 r. (data wpływu 17 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodów i kosztów podatkowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodów i kosztów podatkowych. Wniosek ten został uzupełniony w dniu 17 listopada 2015 r.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi firmę jako osoba fizyczna, podatek dochodowy rozlicza na zasadach ogólnych PKPiR, tj. dochody z prowadzonej działalności gospodarczej rozlicza na zasadach określonych w art. 30c (podatek liniowy) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i prowadzi podatkową książkę przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca jest również czynnym podatnikiem podatku VAT zgłoszonym do transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Od kilku lat importuje towar z Tajlandii i Tajwanu. Jest to głównie ogumienie rowerowe. Towar ten sprowadzany jest drogą morską do Polski gdzie następuje odprawa celna i dopuszczenie towaru do obrotu po opłaceniu należności celnych oraz podatkowych.

W związku ze zwiększającymi się kosztami transportu morskiego i tym samym wzrostem cen importowanego towaru, rozważa możliwość sprzedaży zakupionego towaru w Tajlandii i Tajwanie kontrahentowi polskiemu, który w związku z dużo większą ilością importowanego towaru ma znacznie niższe koszty frachtu morskiego oraz krótsze terminy dostaw. Towar odsprzedawany kontrahentowi polskiemu na terenie Tajlandii oraz Tajwanu będzie przez niego importowany i odprawiany w Polsce lub innym kraju UE.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że:

• Koszty zakupu towaru od kontrahentów z Tajlandii i Tajwanu ponoszone są w walutach obcych (USD),
• Nie ponoszone są inne koszty, niż cena zakupu towarów,
• Cena sprzedaży towaru kontrahentowi polskiemu jest określona w walucie obcej (USD),
• Nie ponoszone są w związku z transakcją sprzedaży na rzecz kontrahenta polskiego koszty odpłatnego zbycia.

W związku z powyższym opisem doprecyzowano i zadano następujące pytanie (w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych).

Czy transakcja dostawy towaru na terytorium Tajlandii i Tajwanu kontrahentowi polskiemu powoduje skutki na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.d.o.f., tzn. czy faktura zakupu towaru przez moją firmę od kontrahenta z Tajlandii czy Tajwanu będzie stanowić koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. oraz czy dostawa towaru potwierdzona fakturą dla kontrahenta polskiego wywołuje powstanie przychodu zgodnie za art. 10 ust. 1 pkt 3?

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl zasady zapisanej w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów ( przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Wnioskodawca uważa, że nabyty towar wraz z fakturą od kontrahenta z Tajlandii czy Tajwanu przeliczoną z waluty USD na złote zgodnie z art. 11a ust. 2 u.p.d.o.f. będzie stanowić koszt uzyskania przychodu rozpoznawany w dacie ich otrzymania, zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., oraz ujęty zostanie w księdze przychodów i rozchodów zgodnie z § 17 ust. 1 r. p.k.p.r. Natomiast co się tyczy dostawy powyższego towaru dla kontrahenta polskiego potwierdzonej fakturą wystawioną w walucie USD i przeliczoną na złote zgodnie z art. 11a ust. 1. u.p.d.o.f. będzie ona stanowić przychód zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. rozpoznawalny i zaksięgowany w p.k.p.r. w dniu wydania towaru i wystawienia faktury.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm. – zwana dalej również: „Ustawą”) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 2 zdanie pierwsze Ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24 – 25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 Ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do przepisu art. 24a ust. 1 Ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Przepisami, do których odsyła Ustawa, dla podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów jest rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r. poz. 1037), które to rozporządzenie w § 11 ust. 1 stanowi, że podatnik jest obowiązany prowadzić księgę rzetelnie i w sposób niewadliwy.

W myśl art. 24 ust. 2 Ustawy, u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera przepisów, które regulowałby szczególny sposób ustalania podstawy opodatkowania przy zakupie towarów z zagranicy (tutaj terytorium Tajlandii i Tajwanu) oraz sprzedaży kontrahentowi na tym terytorium, co oznacza, że stosować należy ogólne zasady ustalenia przychodu i kosztów uzyskania przychodu wynikające z art. 14 ust. 1 i art. 22 ust. 1 Ustawy.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 Ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (tj. pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do art. 14 ust. 1c Ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h – 1j, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

Mając powyższe na uwadze, przychody uzyskane w związku ze sprzedażą towarów stanowią przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej ustalony w wysokości należności jaką nabywca zapłacił zbywcy za dany towar.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 1 Ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością powinno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu powinien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 Ustawy,
• być właściwie udokumentowany.

Zgodnie z § 12 ust. 3 pkt 1 powołanego rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej „fakturami”, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

W myśl § 12 ust. 1 ww. rozporządzenia zapisy w księdze dokonywane są w języku polskim i w walucie polskiej w sposób staranny, czytelny i trwały, na podstawie prawidłowych i rzetelnych dowodów.

Zgodnie z § 12 ust. 4 ww. rozporządzenia, dowód księgowy powinien być sporządzony w języku polskim. Treść dowodu musi być pełna i zrozumiała; dopuszczalne jest stosowanie skrótów ogólnie przyjętych. Jeżeli w dowodzie podane jest wartościowe określenie operacji gospodarczej tylko w walucie obcej, podatnik posiadający ten dowód jest obowiązany przeliczyć walutę obcą na złote, po obowiązującym w dniu dokonania operacji kursie, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o podatku dochodowym. Wynik przeliczenia należy zamieścić w wolnych polach dowodu lub w załączniku do dowodu sporządzonego w walucie obcej.

W myśl art. 11a ust. 1 Ustawy przychody w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu.

Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu (art. 11a ust. 2 Ustawy).

Z kolei stosowanie do art. 11a ust. 3 Ustawy kwoty uprawniające do odliczenia od dochodu, podstawy obliczenia podatku lub obniżenia podatku, wydatki oraz podatek, wyrażone w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia wydatku lub zapłaty podatku.

Należy zauważyć, że zgodnie z § 16 ust. 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów otrzymanie materiałów podstawowych i pomocniczych, zwanych dalej „materiałami”, i towarów handlowych musi być potwierdzone na dowodzie zakupu datą i podpisem osoby, która je przyjęła.

Jeżeli materiał lub towar handlowy, którego zakup - zgodnie z przepisami rozporządzenia - dokumentowany jest fakturami dostawców, został dostarczony do zakładu lub dokonano nim obrotu przed otrzymaniem faktury, należy sporządzić szczegółowy opis otrzymanego materiału (lub towaru handlowego), podając imię, nazwisko (firmę) i adres dostawcy, ilość i rodzaj oraz cenę jednostkową i wartość materiału (lub towaru handlowego) i dokonać zapisu w księdze na podstawie opisu. Opis musi być potwierdzony w sposób określony w ust. 1 oraz przechowywany jako dowód zakupu i połączony z nadesłaną następnie fakturą. Ewentualna różnica w stosunku do wartości podanej w fakturze musi być wpisana do księgi (ewidencji) w dniu otrzymania faktury (§ 16 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Natomiast w myśl § 16 ust. 3 ww. rozporządzenia jeżeli podatnik otrzymał materiał lub towar handlowy oraz fakturę na ten materiał lub towar handlowy w tym samym miesiącu, opis, o którym mowa w ust. 2, dołącza do otrzymanej faktury, a zapisów w księdze dokonuje na podstawie otrzymanej faktury.

Z kolei § 16 ust. 1 ww. rozporządzenia stwierdza, że podatnik może nie sporządzać opisu, o którym mowa w ust. 2, jeżeli zakup udokumentowany jest specyfikacją dostawcy, pod warunkiem że specyfikacja spełnia wymogi określone dla opisu. Przepisy ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz przedstawione zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przy zakupie towarów za granicą (tutaj terytorium Tajlandii i Tajwanu) oraz ich sprzedaży kontrahentowi na tym terytorium stanowi różnica między przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a kosztami uzyskania przychodów stosownie do przepisu art. 22 ust. 1 ww. ustawy, z uwzględnieniem regulacji art. 11a Ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.