Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-683/15/LSz
z 2 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 sierpnia 2015 r. (data wpływu 24 sierpnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z 26 sierpnia 2015 r. (data wpływu 31 sierpnia 2015 r.) oraz pismem z 3 listopada 2015 r. (data wpływu 6 listopada 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 sierpnia 2015 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek uzupełniony pismem z 26 sierpnia 2015 r. (data wpływu 31 sierpnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

Wniosek został uzupełniony pismem z 3 listopada 2015 r. (data wpływu 6 listopada 2015 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/4512-683/15/LSz z 26 października 2015 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, zupełnie niezwiązaną z obrotem nieruchomości. Jest czynnym podatnikiem VAT. W roku 2007 Wnioskodawca zakupił grunt na cele prywatne, z zamiarem zamieszkania na tym terenie. Wnioskodawca miał zamiar wybudować dom, stajnię, staw i duży ogród w spokojnej okolicy w pobliżu lasu. Ten teren idealnie się do tego nadawał, jest położony na leśnej polanie. Co prawda był to teren rekreacyjny, ale władze gminy zapewniały, że będzie to teren do zabudowy mieszkaniowej.

Wnioskodawca chciał kupić ok. 1,5 ha gruntu, znalazł stosowną ofertę, ale sprzedający wcześniej grunt podzielił na drobne działki, Wnioskodawca kupił więc 4 stycznia 2007 roku 12 działek po 800 m każda, a następnie dokupił 6 lipca 2007 roku kolejne 10 działek po 800 m każda, od tego samego sprzedającego. Wszystkie działki leżą obok siebie i w całości stanowią zwarty teren o powierzchni 17.600 m.

W międzyczasie Wnioskodawca założył rodzinę i zmieniła się nieco sytuacja rodzinna Wnioskodawcy i priorytety. Wnioskodawca był zmuszony zmienić swoje pierwotne plany zamieszkania w ciszy, na leśnej polanie, z dala od ludzi.

Wnioskodawca postanowił sprzedać kupiony grunt w 2007 roku. Sąsiad Wnioskodawca (jedyny zresztą) postanowił doprowadzić energię elektryczną do swojej działki, więc i Wnioskodawca doprowadził energię elektryczną do swoich działek, aby zwiększyć ich atrakcyjność i szybciej sprzedać grunt. Innych elementów infrastruktury, ani innych mediów do działek Wnioskodawca nie doprowadził.

Wnioskodawca nie zakupił gruntu z zamiarem dalszej odprzedaży z zyskiem, a na własne cele mieszkaniowe, do własnego użytku. To sytuacja rodzinna zmusiła Wnioskodawcę do zmiany planów życiowych i podjęcia decyzji o sprzedaniu gruntu. Wnioskodawca dał ogłoszenie o sprzedaży działek.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że:

1.Jest podatnikiem podatku VAT czynnym od 2003 roku w zakresie handlu środkami transportu i maszynami budowlanymi.

2.Wnioskodawca zakupił w 2007 roku wszystkie działki ze środków własnych, z oszczędności.

3.W momencie nabycia działek w planie zagospodarowania przestrzennego działki te przeznaczone były pod zabudowę letniskową.

4.Na wszystkich tych działkach, na całym obszarze Wnioskodawca miał zamiar wybudować dom, stajnię, staw i duży ogród. Wnioskodawca zamierzał ten teren wykorzystywać na potrzeby swojej rodziny.

5.Wnioskodawca nie podejmował żadnych czynności scalania tych działek, odrolnienia gruntów, ani żadnych innych czynności. Jedyną czynnością było wystąpienie o zmianę planu zagospodarowania przestrzennego terenu z działek pod zabudowę letniskową na zabudową mieszkalną.

6.Poza doprowadzeniem energii elektrycznej Wnioskodawca nie podejmował innych czynności w celu uatrakcyjnienia działek.

7.Wnioskodawca energię elektryczną doprowadził do wszystkich działek.

8.Działki od chwili zakupu nie były przez Wnioskodawcę w ogóle wykorzystywane.

9.Działki te nie były wykorzystywane na cele rolnicze.

10.Wnioskodawca nie dokonywał żadnej sprzedaży produktów rolnych pochodzących z tych działek, ani żadnych innych.

11.Przedmiotem sprzedaży będą wszystkie działki.

12.Tak jak Wnioskodawca pisał we wniosku przyczyną podjęcia decyzji o sprzedaży działek jest zmiana planów życiowych, założenie rodziny i zmiana decyzji o miejscu zamieszkania pod wpływem małżonki, która nie chce mieszkać w tak odludnym miejscu aczkolwiek bardzo urokliwym.

13.W tej chwili Wnioskodawca nie podjął jeszcze decyzji na co przeznaczy środki uzyskane ze sprzedaży działek.

14.Obecnie działki te zgodnie z planem zagospodarowania terenu są przeznaczone pod budownictwo mieszkaniowe. Wnioskodawca nie wie jakie będzie ich przeznaczenie w momencie sprzedaży.

15.Działki te nie były wynajmowane, ani wydzierżawiane.

16.W celu sprzedaży działek Wnioskodawca będzie korzystał z internetu i innych form ogłoszeń.

17.Nabywców Wnioskodawca pozyska w wyżej wymieniony sposób.

18.Wnioskodawca będzie stosował ogłoszenia w prasie, internecie, poprzez tablice reklamowe.

19.W odpowiedzi na pytanie tut. organu „Czy Wnioskodawca posiada jeszcze inne nieruchomości gruntowe zabudowane lub niezabudowane (oprócz działek wymienionych we wniosku) przeznaczone w przyszłości do sprzedaży, jeśli tak to ile i jakie oraz kiedy, w jakim celu i w jaki sposób nabyte i wykorzystywane?”, Wnioskodawca odpowiedział, że nie ma żadnych innych nieruchomości przeznaczonych do sprzedaży. Nieruchomości, które posiada Wnioskodawca wykorzystuje na potrzeby firmy i osobiste.

20.Wnioskodawca wcześniej sprzedał mieszkanie w roku 2006, w którym mieszkał jako kawaler:

1. Wnioskodawca nabył je poprzez zakup w roku 2005,
2. Wnioskodawca nabył w celu zamieszkania,
3. mieszkanie było wykorzystywane dla celów mieszkalnych przez Wnioskodawcę,
4. mieszkanie Wnioskodawca sprzedał w roku 2006, zamieszkał z przyszłą żoną,
5. mieszkanie było w bloku, a nie w postaci zabudowanej działki,
6. z tytułu tej sprzedaży Wnioskodawca nie odprowadzał podatku VAT,
7. środki ze sprzedaży mieszkania Wnioskodawca przeznaczył na potrzeby firmy.

Wnioskodawca sprzedał również nieruchomość w postaci zabudowanej działki w roku 2013:

1. Wnioskodawca nabył ją w roku 2011 kupując od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej,
2. Wnioskodawca nabył tę nieruchomość na cele prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej,
3. nieruchomość tę Wnioskodawca wykorzystywał na cele działalności gospodarczej jako kolejny punkt prowadzenia działalności,
4. Wnioskodawca sprzedał nieruchomość w roku 2013, gdyż działalność uruchomiona w tej nieruchomości nie przyniosła oczekiwanych zysków.
5. została sprzedana jedna działka zabudowana nieruchomością użytkową,
6. nieruchomość ta została sprzedana w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, gdyż była środkiem trwałym firmy. Sprzedaż była zwolniona z VAT, gdyż Wnioskodawca kupił bez VAT od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej i nie ponosił wydatków powyżej 30% wartości nieruchomości.
7. środki ze sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca przeznaczył na działalność firmy i na oszczędności.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż opisanych działek będzie opodatkowana podatkiem od towarów usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowy grunt Wnioskodawca zakupił z zamiarem zamieszkania na tym terenie, wybudowania domu, stajni, stawu i dużego ogrodu w pięknym terenie, na leśnej polanie. Niestety z przyczyn rodzinnych Wnioskodawca musiał zmienić plany życiowe i zakupiony grunt jest zmuszony sprzedać. Wnioskodawca nie kupił tego gruntu z zamiarem dalszej sprzedaży, lecz dla własnych potrzeb.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają - odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, iż przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii.

Z uwagi na powyższe uregulowanie sprzedaż gruntu jest dostawą towarów. Jednakże sam fakt, że sprzedaż gruntów podlega opodatkowaniu nie wystarczy, aby daną czynność opodatkować podatkiem VAT.

Ważnym jest fakt, aby podmiot działał w charakterze podatnika w stosunku do czynności objętej zakresem dostawy, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zakres opodatkowania określony w ustawie wskazuje, iż do tego aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” te podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie.

Mówiąc inaczej, dostawa towarów będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika i w dodatku działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

W przypadku Wnioskodawcy, w zakresie dostawy gruntu nie będzie działał w charakterze podatnika, gdyż działalność gospodarcza Wnioskodawcy nie obejmuje handlu gruntami. Grunty, które Wnioskodawca zamierza sprzedać są jego majątkiem osobistym, które nigdy nie były związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą i które zostały nabyte nie w celu dalszej odprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Udzielając odpowiedzi na postawione pytanie prejudycjalne, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 wskazał, iż czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał wyjaśnił, że inaczej jest jeżeli zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami angażując środki podobne jak w działalności gospodarczej.

Działalność gospodarcza powinna mieć charakter zawodowy, czyli względnie trwały. Podejmowane działania powinny mieć charakter powtarzalny, a więc nie okazjonalny.

W przypadku Wnioskodawcy będzie to sprzedaż 22 działek gruntu, ale tak naprawdę będzie to jedno działanie, mające na celu sprzedaż gruntu wcześniej nabytego na budowę własnej zagrody, położonego w jednym miejscu. Gdyby poprzedni właściciel nie podzielił gruntu, najprawdopodobniej po zmianie planów życiowych Wnioskodawca sprzedałby grunt również w całości, nie wykonując przyłączy energii elektrycznej.

W sytuacji podjęcia decyzji, że jednak Wnioskodawca nie osiedli się na tym terenie, sporządził przyłącza, aby łatwiej było znaleźć nabywców.

Wnioskodawca uważa zatem, że sprzedaż przez Wnioskodawcę wyżej omówionych działek nie jest działalnością gospodarczą i w związku z tym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się w za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumnie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

• po pierwsze - dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
• po drugie - czynność wykonywana jest przez podmiot, który jest podatnikiem VAT.
  
  

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie nieruchomości gruntowych (działek), dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT.

Stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie m.in. czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Skutkiem powyższego, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Podkreślić także należy, że w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu obrotu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Należy także zauważyć, iż Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Odnosząc powyższe do sprawy będącej przedmiotem wniosku należy stwierdzić, że sam zamiar z jakim Wnioskodawca nabył przedmiotowe działki, tj. do wykorzystania ich na własne potrzeby z przeznaczeniem na dom, stajnię, staw i duży ogród, a także brak zamiaru ich sprzedaży w momencie nabycia, nie może przesądzać, że sprzedaż 22 działek o łącznej powierzchni 17.600 m nie będzie podlegała opodatkowaniu.

Znaczenie dla sprawy będzie miał bowiem całokształt działań jakie Wnioskodawca podejmował w odniesieniu do tych nieruchomości przez cały okres ich posiadania.

Trzeba mieć też na uwadze, że przez termin „zamiar” należy pojmować nie wolę wewnętrzną ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby lecz muszą istnieć obiektywne dowody potwierdzające przeznaczenie danej nieruchomości wyłącznie do celów prywatnych.

W przedmiotowej sprawie nie można uznać, że Wnioskodawca w celu przygotowania działek do sprzedaży podjął wyłącznie jakąś jednostkową czynność, gdyż całokształt sprawy wskazuje na zorganizowany ciąg działań zmierzających do sprzedaży działek, co zostanie wykazane w dalszej części interpretacji.

Należy mieć na uwadze, że powołane wyżej orzeczenie TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10 stanowi przesłankę do analogicznego rozstrzygnięcia tylko i wyłącznie w przypadku gdy mamy do czynienia z tożsamym stanem faktycznym, co niewątpliwie w przedmiotowej sprawie nie ma miejsca.

Orzeczenie TSUE zapadło na tle innych stanów faktycznych, bowiem w przypadku pierwszej sprawy dotyczyło sprzedaży przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, działek wydzielonych z gruntu przeznaczonego pierwotnie zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego do produkcji rolnej i użytkowanego przez tę osobę na potrzeby działalności rolniczej w latach 1996–1998. W 1997 r. plan zagospodarowania przestrzennego uległ zmianie, w wyniku czego omawiany grunt został przeznaczony pod zabudowę letniskową. Wskutek tej zmiany właściciel podzielił grunt na 64 działki, które od 2000 r. zaczął kolejno sprzedawać osobom fizycznym.

Druga sprawa dotyczyła natomiast małżonków będących od 1996 r. właścicielami gospodarstwa rolnego, które nabyli jako grunt rolny bez prawa do zabudowy. Do końca 2006 r. użytkowali ten grunt na potrzeby działalności rolniczej, to jest hodowli koni, a następnie uprawy roślin przeznaczonych na paszę dla zwierząt. Wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którą omawiany grunt został przeznaczony pod zabudowę mieszkaniowo-usługową, rozpoczęli sprzedaż, niektórych części gospodarstwa.

Na tle takich stanów faktycznych Trybunał orzekł, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby.

Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej.

W sprawie natomiast będącej przedmiotem niniejszej interpretacji wystąpienie o zmianę planu zagospodarowania przestrzennego terenu z działek pod zabudowę letniskową na zabudową mieszkalną nastąpiła na wniosek Wnioskodawcy. Ponadto Wnioskodawca z własnej inicjatywy doprowadził energię elektryczną do wszystkich swoich 22 działek aby, jak wskazał we wniosku, zwiększyć ich atrakcyjność i szybciej je sprzedać.

Jednocześnie Wnioskodawca podał, że jest podatnikiem podatku VAT czynnym od 2003 r. w zakresie handlu środkami transportu i maszynami budowlanymi i w roku 2013 sprzedał nieruchomość w postaci zabudowanej działki, którą nabył na cele prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Nieruchomość zabudowaną wykorzystywaną na cele działalności gospodarczej jako kolejny punkt prowadzenia działalności Wnioskodawca sprzedał w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, gdyż była środkiem trwałym firmy. Sprzedaż ta była zwolniona z VAT. Środki ze sprzedaży nieruchomości zabudowanej Wnioskodawca przeznaczył na potrzeby firmy i na oszczędności.

Wnioskodawca wskazał też, że w celu sprzedaży działek będzie korzystał z internetu i innych form ogłoszeń. Wnioskodawca będzie stosował ogłoszenia w prasie, internecie, poprzez tablice reklamowe.

Ponadto Wnioskodawca podał, że działki od chwili nabycia w żaden sposób nie były faktycznie wykorzystane do celów osobistych Wnioskodawcy.

Należy mieć na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości czy jej części w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie w ocenie tut. organu nie miało miejsca, gdyż jak wskazał Wnioskodawca, działki od chwili nabycia w żaden sposób nie były faktycznie wykorzystywane w celach osobistych Wnioskodawcy. Ponadto Wnioskodawca aby zwiększyć ich atrakcyjność i szybciej je sprzedać z własnej inicjatywy doprowadził energię elektryczną do wszystkich swoich 22 działek. A zatem nie doprowadził energii elektrycznej dla własnych celów ale dla uatrakcyjnienia działek przyszłym nabywcom.

Nie można więc uznać, że miało tu miejsce wykorzystywanie działek wyłącznie do celów prywatnych w całym okresie posiadania.

W przedmiotowej sprawie zasadnym jest też przywołanie innego orzecznictwa TSUE (w tym w sprawie C-280/10 jak również w sprawie C-400/98), z którego wynika, że poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy uznać za działalność gospodarczą. Sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy przewidywana transakcja gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana.

W wyroku w sprawie C-280/10 Trybunał zwrócił uwagę, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału na działalność gospodarczą może składać się wiele następujących po sobie czynności, a czynności przygotowawcze, takie jak nabycie towarów, powinny być zaliczane do działalności gospodarczej. Trybunał stwierdził również, że zasada neutralności podatku VAT w odniesieniu do obciążenia podatkowego przedsiębiorstwa wymaga, aby pierwsze wydatki inwestycyjne dokonane na potrzeby i cele przedsiębiorstwa były uznawane za działalność gospodarczą, oraz że z ową zasadą byłoby sprzeczne, gdyby rzeczona działalność rozpoczynała się dopiero w chwili, gdy towar jest faktycznie wykorzystywany, to znaczy gdy powstaje dochód podlegający opodatkowaniu. Jakakolwiek inna interpretacja prowadziłaby do obciążenia podmiotu gospodarczego podatkiem VAT w ramach jego działalności gospodarczej, nie stwarzając możliwości odliczenia tego podatku, i wprowadzałaby arbitralne rozróżnienie między wydatkami inwestycyjnymi dokonanymi przed faktycznym wykorzystywaniem nieruchomości i w jego trakcie. W konsekwencji TSUE powołując się na wyrok w sprawie C-268/83 Rompelman uznał, że ktokolwiek dokonuje takich działań inwestycyjnych ściśle związanych z przyszłym wykorzystywaniem nieruchomości i koniecznych do tego celu, powinien być uważany za podatnika w rozumieniu szóstej dyrektywy.

Mając zatem na uwadze całokształt przywołanego stanu prawnego jak i całokształt podjętych przez Wnioskodawcę działań należy uznać, że Wnioskodawca zachowywał się jak podmiot profesjonalnie zajmujący się obrotem nieruchomościami, jak „producent” towarów w postaci działek, gdyż jak już wskazano wyżej:

• 4 stycznia 2007 r. kupił 12 działek, a następnie 6 lipca 2007 r. dokupił kolejne 10 działek,
• wystąpił z wnioskiem o zmianę planu zagospodarowania przestrzennego terenu z działek pod zabudowę letniskową na zabudową mieszkalną,
• Wnioskodawca z własnej inicjatywy doprowadził energię elektryczną do wszystkich swoich 22 działek,
• Wnioskodawca nie wykorzystywał działek w żaden sposób do celów osobistych.
  
  

Powyższe okoliczności w żaden sposób nie mogą świadczyć o wyłącznym działaniu Wnioskodawcy zmierzającym do wykonywania jedynie prawa własności majątku osobistego w celu wykorzystania na potrzeby prywatne i dowodzą, że została wypełniona definicja prowadzenia działalności gospodarczej w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawca działa jako podatnik VAT.

Jednocześnie wskazać należy, że działania Wnioskodawcy, oceniane pojedynczo nie decydowałyby jeszcze o handlowym charakterze działań Wnioskodawcy, jednak brane pod uwagę łącznie dowodzą, że Wnioskodawca zamierza dokonać dostawy działek w warunkach, o których mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.

A zatem, w przedmiotowej sprawie występują przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Należy zatem stwierdzić, że dostawa przedmiotowych 22 działek dokonana będzie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przez podatnika podatku od towarów i usług. Skutkiem powyższego dokonana przez Wnioskodawcę sprzedaż 22 działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.