INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2012 r. (data wpływu 20.04.2012 r.) uzupełnionym w dniu 18 maja 2012 pismem z dnia 18 maja 2012r. (data wpływu 22.05.2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji sprzedaży nieruchomości niezabudowanych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2012 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji sprzedaży nieruchomości niezabudowanych. Przedmiotowy wniosek uzupełniony został pismem z dnia 18 maja 2012r. (data wpływu 22.05.2012r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie gospodarki odpadami i jest podatnikiem VAT czynnym.

Wnioskodawca zamierza nabyć od osoby trzeciej (zwanej dalej „sprzedawcą”) dziewięć następujących nieruchomości położonych w … w dzielnicy … (zwanych dalej łącznie „nieruchomościami”):

1. nieruchomość stanowiącą działkę ewidencyjną nr … z obrębu…, o powierzchni … m2, dla której Sąd Rejonowy, wydział ksiąg wieczystych, prowadzi księgę wieczystą nr … (zwaną dalej „działką nr 13”);
2. nieruchomość stanowiącą działkę ewidencyjną nr … z obrębu … , o powierzchni …m2, dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy, wydział ksiąg wieczystych, prowadzi księgę wieczystą nr … (zwaną dalej „działką nr 15”);
3. nieruchomość stanowiącą działkę ewidencyjną nr … z obrębu…, o powierzchni … m2, dla której Sąd Rejonowy, wydział ksiąg wieczystych, prowadzi księgę wieczystą nr (zwaną dalej „działką nr 16”);
4. nieruchomość stanowiącą działkę ewidencyjną nr … z obrębu…, o powierzchni …m2, dla której Sąd Rejonowy, … wydział ksiąg wieczystych, prowadzi księgę wieczystą nr (zwaną dalej „działką nr 17”);
5. nieruchomość stanowiącą działkę ewidencyjną nr … z obrębu … , o powierzchni … m2, dla której Sąd Rejonowy, wydział ksiąg wieczystych, prowadzi księgę wieczystą nr (zwaną dalej „działką nr 20”);
6. nieruchomość stanowiącą działkę ewidencyjną nr … z obrębu…, o powierzchni …m2, dla której Sąd Rejonowy, wydział ksiąg wieczystych, prowadzi księgę wieczystą nr … (zwaną dalej „działką nr 21”);
7. nieruchomość stanowiącą działkę ewidencyjną nr … z obrębu …, o powierzchni … m2, dla której Sąd Rejonowy, wydział ksiąg wieczystych, prowadzi księgę wieczystą nr … (zwaną dalej „działką nr 22/1”);
8. nieruchomość stanowiącą działkę ewidencyjną nr … z obrębu …, o powierzchni … m2, dla której Sąd Rejonowy, wydział ksiąg wieczystych, prowadzi księgę wieczystą nr … (zwaną dalej „działką nr 22/2”);
9. nieruchomość stanowiącą działkę ewidencyjną nr … z obrębu…, o powierzchni …m2, dla której Sąd Rejonowy, wydział ksiąg wieczystych, prowadzi księgę wieczystą nr (zwaną dalej „działką nr 26”).

Nieruchomości są niezabudowane.

Nieruchomości położone są na obszarze, na którym nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Miejscowy plan dla tego terenu jest obecnie opracowywany na podstawie uchwały Rady … nr … z dnia 15 lipca 2010 roku w sprawie przystąpienia do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego W.

Dla nieruchomości nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego ani decyzja określająca przeznaczenie terenu w trybie przepisów którejkolwiek z tzw. specustaw.

Według zapisów studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m.st. Warszawy nieruchomości położone są na następujących terenach:

1. działki nr 13, 16, 17 i 26 położone są na terenach produkcyjno-usługowych oznaczonych symbolem (PU).12;
2. działki nr 15, 20, 21, 22/1 i 22/2 położone są częściowo na terenach produkcyjno- usługowych oznaczonych symbolem (PU).12, częściowo na terenach o przewadze zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej oznaczonych symbolem (M2).12, a częściowo na terenie planowanej drogi zbiorczej - czcionki Z/I.
   
   

Natomiast zgodnie z wypisami z ewidencji gruntów nieruchomości stanowią następujące użytki:

1. działka nr 13 stanowi grunty orne oznaczone symbolami RV i RVI;
2. działki nr 15, 20, 21, 22/1 i 22/2 stanowią grunty orne oznaczone symbolami RV i RVI , łąki trwałe oznaczone symbolem ŁV oraz rowy oznaczone symbolem W;
3. działka nr 16 stanowi grunty orne oznaczone symbolami RV i RVI oraz łąki trwałe oznaczone symbolem ŁV;
4. działka nr 17 stanowi grunty orne oznaczone symbolami RV i RVI oraz rowy oznaczone symbolem W;
5. działka nr 26 stanowi grunty orne oznaczone symbolem RVI.
   
   

Sprzedawca jest osobą prawną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie budownictwa. Nieruchomości zostały nabyte przez sprzedawcę w latach 2008-2009 w celach związanych z działalnością gospodarczą, a ich sprzedaż nastąpi również w ramach tej działalności.

Wnioskodawca kupi nieruchomości w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i będzie je wykorzystywał do wykonywania czynności opodatkowanych.

Wnioskodawca jest żonaty i obowiązuje go ustrój małżeńskiej wspólności majątkowej. Środki na zakup nieruchomości będą pochodziły z majątku wspólnego Wnioskodawcy i jego małżonki, w związku z czym nabywcą nieruchomości będzie nie tylko Wnioskodawca, ale również jego małżonka, a nieruchomości wejdą do ich majątku wspólnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy transakcja sprzedaży przez sprzedawcę nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (zwanej dalej „ustawą o VAT”)...
2. W przypadku negatywnej odpowiedzi na pierwsze pytanie, czy Wnioskodawca jako podatnik VAT będzie miał pełne prawo do obniżenia, na podstawie art. 86 ust. 1 i 2 Ustawy o VAT, podatku należnego o całość kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej na firmę Wnioskodawcy, dokumentującej zakup nieruchomości i czy będzie mógł wystąpić na podstawie art. 87 ust. 1 ustawy o VAT o zwrot różnicy pomiędzy kwotą podatku należnego i kwotą podatku naliczonego wynikającego z takiej faktury, pomimo tego, że nabywcą nieruchomości będzie nie tylko Wnioskodawca, ale również jego małżonka, z uwagi na fakt, iż pozostają oni w małżeńskiej wspólności majątkowej, a środki na zakup nieruchomości będą pochodziły z ich majątku wspólnego...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

1. Transakcja sprzedaży przez sprzedawcę nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.
2. Jeżeli transakcja sprzedaży przez sprzedawcę nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to Wnioskodawca jako podatnik tego podatku będzie miał pełne prawo do obniżenia, na podstawie art. 86 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, podatku należnego o całość kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej na firmę Wnioskodawcy, dokumentującej zakup nieruchomości i będzie mógł wystąpić na podstawie art. 87 ust. 1 ustawy o VAT o zwrot różnicy pomiędzy kwotą podatku należnego i kwotą podatku naliczonego wynikającego z takiej faktury, pomimo tego, że nabywcą Nieruchomości będzie nie tylko Wnioskodawca, ale również jego małżonka, z uwagi na fakt, iż pozostają oni w małżeńskiej wspólności majątkowej, a środki na zakup nieruchomości będą pochodziły z ich majątku wspólnego.
   
   

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy z punktu 1

Zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT „zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę”.

Kryteria, na podstawie których winno się kwalifikować daną nieruchomość jako teren budowlany lub przeznaczony pod zabudowę w rozumieniu wskazanego przepisu ustawy o VAT przez pewien czas nie były przyjmowane jednolicie w orzecznictwie.

Jednakże wszelkie wątpliwości w tym zakresie rozwiał ostatecznie Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 17 stycznia 2011 r., I FPS 8/10, ONSAIWSA 2011/3/51, wydanym, co istotne, w składzie 7 sędziów (zwanym dalej „wyrokiem NSA z 2011 r.”) przesądził, że: „w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086), w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.”

Odnosząc powyższe stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego do stanu faktycznego niniejszej sprawy trzeba wskazać, że nieruchomości są niezabudowane, nie są objęte obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i nie została dla nich wydana decyzja (decyzje) o warunkach zabudowy ani decyzja (decyzje) o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Natomiast zgodnie z danymi ewidencji gruntów nieruchomości stanowią grunty orne, łąki trwałe i rowy, a więc grunty niebędące terenami budowlanymi ani przeznaczonymi pod zabudowę.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż sprzedaż przez sprzedawcę nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Wymaga podkreślenia, iż cytowany wyżej wyrok NSA z 2011 r. został wydany w składzie 7 sędziów i w związku z tym Sądy Administracyjne są związane wyrażonym w nim stanowiskiem na zasadzie przepisu art 269 § 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (zwanej dalej „ppsa”), zgodnie z którym „jeżeli jakikolwiek skład Sądu Administracyjnego rozpoznający sprawę nie podziela stanowiska zajętego w uchwale składu siedmiu sędziów, całej izby albo w uchwale pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego, przedstawia powstałe zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia odpowiedniemu składowi.”

Wprawdzie w powołanym przepisie mowa jest o uchwałach NSA, jednakże nie może budzić wątpliwości, że instytucja związania dotyczy nie tylko uchwał, ale również wyroków NSA wydanych w trybie art. 187 § 3 ppsa. Powołany wyrok NSA z 2011 r. zapadł właśnie w takim trybie, to jest na skutek przejęcia przez NSA do rozpoznania sprawy, w której Sąd ten miał podjąć w składzie 7 sędziów (na wniosek trzyosobowego składu NSA) uchwałę rozstrzygającą zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości, sprowadzające się do odpowiedzi na pytanie, jakie znaczenie z punktu widzenia art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT mają zapisy studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Należy zauważyć, że od chwili wydania wyroku NSA z 2011 r. orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego na gruncie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT jest jednolite i w pełni aprobuje stanowisko zaprezentowane w tymże wyroku.

Tytułem przykładu można tutaj wskazać dziesięć następujących orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego:

wyrok z dnia 18 lutego 2011, I FSK 367/10, wyrok z dnia 22 lutego 2011 r., I FSK 50/10, wyrok z dnia 28 października 2011 r., I FSK 1628/10, wyrok z dnia 20 sierpnia 2011, I FSK 1167/10, wyrok z dnia 20 maja 2011 r., I FSK 1806/09, wyrok z dnia 29 kwietnia 2011 r., I FSK 1234/09, wyrok z dnia 21 kwietnia 2011 r., I FSK 1465/09, wyrok z dnia 16 marca 2011 r., I FSK 440/10, wyrok z dnia 18 lutego 2011 r., I FSK 367/10, wyrok z dnia 17 lutego 2011 r., I FSK 29/10.

Wydając interpretację indywidualną organ winien zatem uwzględnić powołane wyżej orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego i oprzeć się na wykładni prawa dokonanej w wyroku NSA z 2011 r. Jest to uzasadnione nie tylko faktem, iż zgodność z prawem interpretacji indywidualnych jest poddana kontroli sądów administracyjnych, a sądy te, jak wyżej wskazano, są związane poglądami wyrażonymi w uchwałach NSA (w tym przypadku w wyroku NSA z 2011 r.), ale przede wszystkim wynika to expressis verbis z przepisów art. 14a § 1 i art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej. Jak bowiem podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 września 2011r., II FSK 1734/10: „Orzecznictwo sądowe nie ma w polskim systemie prawnym charakteru precedensowego, to w zakresie interpretacji podatkowych (ogólnych i indywidualnych) orzecznictwo to zyskuje szczególnie na znaczeniu. Stosownie bowiem do treści art. 14a Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne). Orzecznictwo to ma więc normatywne przełożenie na tworzenie warunków jednolitego stosowania prawa podatkowego w płaszczyźnie ogólnej.

Jeszcze większa jest jego rola w zakresie eliminowania wadliwych interpretacji, o czym stanowi art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej. Wolą ustawodawcy minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Tym samym orzecznictwo sądów stało się przesłanką do formułowania oceny poprawności funkcjonujących w obrocie prawnym interpretacji, także interpretacji indywidualnych. Skoro więc organ wydający interpretacje indywidualne może w ramach działania ex oficio zmienić wydaną już uprzednio interpretację z racji stwierdzenia jej wadliwości w świetle orzecznictwa sądowego, to tym bardziej ma obowiązek dokonywać analizy tego orzecznictwa w postępowaniu zmierzającym do wydania takiej interpretacji, a zwłaszcza w przypadku, gdy na takowe orzecznictwo powołuje się osoba składająca wniosek o jej wydanie. Nie można bowiem przyjąć takiej wykładni powyższych przepisów, że z jednej strony ustawodawca nie nakłada na organ wydający interpretacje indywidualne obowiązku analizowania orzecznictwa zapadłego w innych sprawach dotyczącego analogicznych sytuacji prawnopodatkowych, a z drugiej strony przyjmuje jednocześnie, że pominięcie takiego orzecznictwa może być przyczyną zmiany tak wydanej interpretacji.

Obowiązujący od dnia 1 lipca 2007 r. art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej wychodzi poza zasadę związania wyrokiem tylko w sprawie, w której on zapadł i nadaje orzecznictwu sądów administracyjnych walor normatywny także w stosunku do innych indywidualnych spraw załatwianych w drodze interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacji indywidualnych). Od tej daty orzecznictwo to stało się istotnym miernikiem legalności wydawanych interpretacji indywidualnych. Jego nieuzasadnione zaś pomijanie narusza wyrażoną w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej zasadę prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych (por. wyrok WSA w Warszawie III SA/WA 1916/08). Dodać można, że rozstrzygnięcie w sposób odmienny w stosunku do różnych podatników w analogicznym stanie faktycznym i prawnym jest nie do pogodzenia z konstytucyjną zasadą równości wobec prawa oraz zasadą zaufania obywateli do organów państwa (art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej).”

Analogiczny pogląd został wypowiedziany także w wyroku NSA z dnia 3 lutego 2012 r., II FSK 1250/10.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy z punktu 2

Gdyby sprzedaż przez sprzedawcę nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy była opodatkowana podatkiem VAT i została udokumentowana na fakturze wystawionej na firmę Wnioskodawcy jako podatnika tego podatku, to Wnioskodawca będzie miał pełne prawo do obniżenia, na podstawie art. 86 ust. 1 i 2 ustawy o VAT podatku należnego o całość kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej na firmę Wnioskodawcy, dokumentującej zakup nieruchomości i będzie miał prawo wystąpić na podstawie art. 87 ust. 1 ustawy o VAT o zwrot różnicy pomiędzy kwotą podatku należnego i kwotą podatku naliczonego wynikającego z takiej faktury, pomimo tego, że nabywcą nieruchomości będzie nie tylko Wnioskodawca, ale również jego małżonka, z uwagi na fakt, iż pozostają oni w małżeńskiej wspólności majątkowej, a środki na zakup nieruchomości będą pochodziły z ich majątku wspólnego.

Jak bowiem podniósł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 30 marca 2004 r., FSK 84/04: „autonomiczność prawa podatkowego wyklucza możliwość takiej interpretacji jego przepisów, która zakładałaby, iż stosunki majątkowe między małżonkami, regulowane przepisami kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, mogą kształtować zakres praw i obowiązków podatników podatku od towarów i usług. Założenie takie prowadziłoby bowiem do niedopuszczalnych wniosków, iż każdy zakup dokonywany przez podatnika podatku od towarów i usług pozostającego w związku małżeńskim z osobą nieposiadającą takiego statusu, dokumentowany fakturą VAT wystawioną tylko dla tego podatnika, nie skutkuje prawem do odliczenia podatku naliczonego z tytułu jego dokonania.”

Podobny pogląd został wyrażony również w wyroku NSA z dnia 27 kwietnia 2010 r., I FSK 626/09.

Trafność powyższego stanowiska potwierdzają ponadto interpretacje indywidualne, np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 19 marca 2009 r., ILPP2/443-100/09-2/GZ.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) opodatkowaniu ww. podatkiem podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 cyt. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 2 pkt 6 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m. in. rzeczy. Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome. Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Z powyższych unormowań wynika, iż grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Podstawowa stawka podatku, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Na podstawie art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146 f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

I tak stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane. Przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast pozostałe dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę – są zwolnione od podatku VAT.

Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.).

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Zgodnie z treścią art. 4 ust. 1 ww. ustawy ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. ustawy w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, o klasyfikacji danego terenu decydują zapisy zawarte w ewidencji gruntów.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.) ilekroć w ustawie jest mowa o ewidencji gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) - rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Stosownie do art. 20 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

W myśl art. 21 ust. 1 ww. ustawy podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza nabyć dziewięć nieruchomości od osoby prawnej prowadzącej działalność gospodarczą. Nieruchomości te są niezabudowane. Położone są one na obszarze, na którym nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Dla przedmiotowych nieruchomości nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego ani decyzja określająca przeznaczenie terenu w trybie przepisów którejkolwiek z tzw. specustaw. Według zapisów studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta … nieruchomości położone są na terenach produkcyjno-usługowych, częściowo na terenach o przewadze zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej a częściowo na terenie planowanej drogi zbiorczej. Natomiast zgodnie z wypisami z ewidencji gruntów nieruchomości stanowią grunty orne, łąki trwałe oraz rowy.

Wnioskodawca zakupi nieruchomości w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i będzie je wykorzystywał do wykonywania czynności opodatkowanych.

W niniejszej sprawie przedmiotowe nieruchomości nie są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Dla przedmiotowych nieruchomości nie została również wydana decyzja o warunkach zabudowy czy decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Zatem w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków.

W związku z powyższym, transakcja sprzedaży przedmiotowych nieruchomości podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż przedmiotowe nieruchomości zgodnie z danymi zawartymi w ewidencji gruntów nieruchomości stanowią grunty orne, łąki trwałe i rowy. Nie można więc ich uznać za tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług przedmiotowych nieruchomości na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług należało uznać za prawidłowe.

Ponadto, z uwagi na fakt, iż stanowisko Wnioskodawcy odnośnie zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług przedmiotowych nieruchomości uznane zostało za prawidłowe rozstrzygnięcie prawa do obniżenia, na podstawie art. 86 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, podatku należnego o całość kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej na firmę Wnioskodawcy, dokumentującej zakup nieruchomości i ewentualne wystąpienie na podstawie art. 87 ust. 1 ustawy o VAT o zwrot różnicy pomiędzy kwotą podatku należnego i kwotą podatku naliczonego wynikającego z takiej faktury stało się bezprzedmiotowe.

Na mocy z art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł, którą należy wpłacić w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku.

W przypadku wystąpienia w jednym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej odrębnych stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych pobiera się opłatę od każdego przedstawionego we wniosku odrębnego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego (§ 2 tego artykułu).

Dyrektor Izby Skarbowej informuje, iż z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego został rozpatrzony w zakresie jednego zdarzenia przyszłego, natomiast Wnioskodawca dokonał opłaty w wysokości 80 zł kwota w wysokości 40 zł, zgodnie z art. 14f § 2a ustawy Ordynacja Podatkowa zostanie zwrócona na rachunek bankowy, zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy w części E poz. 52 i 53 wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.