Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/4511-265/15-2/IC
z 7 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2015 r. (data wpływu 4 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób w zakresie skutków podatkowych finansowana pracownikom kosztów noclegu w miejscu wykonywania pracy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych finansowana pracownikom kosztów w miejscu wykonywania pracy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie Polski oraz za granicą, w zakresie robót metalowych i budownictwa przemysłowego. Spółka na terenie Niemiec posiada zarejestrowany samobilansujący się oddział. Realizowane na terenie Niemiec kontrakty mają zróżnicowany charakter, zarówno pod względem okresu ich trwania, liczby zaangażowanych pracowników Spółki, jak też lokalizacji. Pracownicy Spółki świadczą pracę na terenie Niemiec na warunkach przeniesienia służbowego, tj. czasowej zmiany miejsca wykonywania pracy dokonanej za zgodą pracownika (zwanego dalej oddelegowaniem). Ta forma oddelegowania nie stanowi podróży służbowej w rozumieniu przepisów prawa pracy, a Spółka nie wypłaca pracownikom diet i innych należności przysługujących pracownikom zgodnie z Kodeksem pracy w przypadku podróży służbowych. Oddelegowanie do pracy poza stałe miejsce jej wykonywania (poza siedzibę i stałe miejsce wykonywania działalności Spółki, a jednocześnie poza miejsce zamieszkania pracowników), odbywa się w oparciu o sporządzane aneksy do umów o pracę, czasowo zmieniające miejsce wykonywania pracy.

Delegowanie pracowników odbywa się zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczących delegowania pracowników w ramach świadczenia usług. W czasie świadczenia tych usług Spółka udostępnia oddelegowanym pracownikom bezpłatnie miejsca noclegowe w wynajętych i opłaconych przez Spółkę kwaterach prywatnych o różnym standardzie. Udostepnienie to wynika z konieczności zapewnienia możliwości wykonywania przez pracowników swych obowiązków pracowniczych i leży w interesie pracodawcy, bowiem przyczynia się do zwiększenia efektywności pracy.

Ze względu na znaczną rotację pracowników, Spółka nie jest w stanie przewidzieć ilu dokładnie pracowników będzie oddelegowanych do zrealizowania danego kontraktu. Na podstawie szacunków okresu trwania kontraktów i poziomu obłożenia na danym etapie realizacji projektu, Spółka dokonuje najmu miejsc noclegowych dla pracowników na potrzeby zbiorowego zakwaterowania. Ponoszone koszty przez Spółkę za kwatery są stałe, bez względu na to czy faktycznie wszystkie miejsca noclegowe w danej kwaterze będą wykorzystywane, czy też nie. Spółka nie ewidencjonuje zakresu korzystania z noclegów przez poszczególnych pracowników, ze względu na znaczną fluktuację pracowników uczestniczących w poszczególnych fazach prowadzonych robót.

Ze względu na ww. warunki nie ma możliwości obliczenia wartości udostępnionego pracownikowi miejsca noclegowego i takich obliczeń ani szacunków do sierpnia 2007 r. nie dokonywano. Jednakże z uwagi na sprzeczne interpretacje w tym zakresie, w tamtym czasie Spółka oszacowała od września 2007 r. wartość miejsca noclegowego stawianego do dyspozycji pracowników oddelegowanych, w kwocie stanowiącej równowartość 150 euro za pełny miesiąc, którą dolicza do przychodu pracownika proporcjonalnie do okresu korzystania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wartość finansowanych przez Spółkę i udostępnianych bezpłatnie (w czasie oddelegowania) pracownikom noclegów, z których oni korzystają w związku z koniecznością świadczenia pracy w ramach tego oddelegowania (niebędącego podróżą służbową), przy poszczególnych kontraktach, poza siedzibą i stałymi miejscami wykonywania działalności Spółki oraz poza miejscem swego zamieszkania, stanowi dla tych pracowników przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1, art. 11 ust. 2a pkt 1, art. 21 ust. 1 pkt 19 lit. b, ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361., dalej: u.p.d.o.f.); jeżeli potrzeba udostępnienia miejsca noclegowego jest bezpośrednio związana z wykonywaniem przez pracownika pracy określonego rodzaju, na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, który jest obowiązany w szczególności: organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników wysokiej wydajności i należytej jakości pracy, organizować pracę w sposób zapewniający zmniejszenie uciążliwości pracy, a zapewnienie miejsca noclegowego przez Spółkę zapewne jest wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy lub w celu realizacji określonych celów gospodarczych, będących interesem Spółki w celu osiągnięcia i zachowania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, pracownicy Spółki w zaistniałym stanie faktycznym nie uzyskują przychodu, ponieważ miejsca noclegowe są to świadczenia w naturze – nie otrzymane, a jedynie pozostawione do dyspozycji pracownika. Ponadto ze względu na niemożność ustalenia kosztu z wynajmu miejsca noclegowego przypadającego na konkretnego pracownika, nie da się ustalić wartości przypadającego na niego świadczenia zgodnie z regułą określoną w art. 11 ust. 2a pkt 1 u.p.d.o.f. Tym samym Spółka nie jest obowiązana, jako płatnik, do obliczania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od ryczałtowanej wartości udostępnionego pracownikom bezpłatnego zakwaterowania.

Zdaniem Spółki, Jej pracownicy nie uzyskają jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego, a brak nieodpłatnego zakwaterowania wyklucza wykonywanie pracy na terenie Niemiec (w rejonie odległym od miejsca zamieszkania, gdzie pracownik ponosi koszty mieszkaniowe). Pobyt pracownika w danym miejscu i ewentualna konieczność noclegu jest wynikiem polecenia pracodawcy i wykonywania czynności na jego rzecz.

Zgodnie bowiem z art. 22 Kodeksu pracy – pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika są pokrywane przez pracodawcę. Do takich kosztów z całą pewnością należą wydatki związane z zapewnieniem noclegu w miejscu wykonywania pracy, zgodnie z zapisami umowy o pracę – oddalonym od siedziby pracodawcy a jednocześnie znajdującym się poza miejscem zamieszkania pracownika.

Ponadto z treści art. 94 Kodeksu pracy, z którego wynika, że pracodawca jest obowiązany w szczególności: organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy (pkt 2), organizować pracę w sposób zapewniający zmniejszenie uciążliwości pracy, zwłaszcza pracy monotonnej i pracy w ustalonym z góry tempie (pkt 3). Z kolei obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych, wymaga od pracownika nocowania na kwaterze prywatnej aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy tak aby była ona wydajna i należytej jakości.

Dodać także należy, że przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika pokrywa pracodawca.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 uznał, że art. 12 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b u.p.d.o.f. są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji RP, jeżeli są rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie otrzymane przez pracownika przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości. W uzasadnieniu tego wyroku Trybunał Konstytucyjny sprecyzował, że za przychód pracownika mogą być uznane tylko takie świadczenia, które zostały spełnione za jego zgodą i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). Przyjmując, że powyższy wyrok interpretacyjny określa zgodną z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej wykładnię wymienionych w nim przepisów u.p.d.o.f. i dokonując takiej właśnie ich wykładni, w kontekście stanu faktycznego przedstawionego w interpretacji należy stwierdzić, że jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy oraz nie przynosi pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść.

Udostępnienie miejsc noclegowych pracownikom leży wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie pracowników, którzy swoje potrzeby mieszkaniowe zaspakajają w innym miejscu i w inny sposób, oraz którzy – gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków wynikających z umowy o pracę – nie mieliby powodu do ponoszenia kosztu takich noclegów. Sama tylko potencjalna możliwość skorzystania przez uprawnionego z bezpłatnego zakwaterowania, zapewnianego przez Spółkę, bez względu na faktyczne skorzystanie z niego, stanowi przychód ze stosunku pracy, skoro to świadczenie nie jest spełniane w interesie pracownika, a pracodawcy i nie prowadzi do uzyskania przez pracownika jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. Formuła zbiorczego rozliczenia kosztów wynajmu miejsc noclegowych, a w następstwie tego, brak możliwości konkretyzacji świadczenia przypadającego rzeczywiście na konkretnego pracownika, stanowi przeszkodę dla ustalenia wartości świadczenia, które winno być rozpoznane jako jego przychód.

Takie stanowisko prezentuje Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyrokach z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12 oraz z dnia 19 września 2014 r., sygn. akt II FSK 2280/12.

W tezie przywołanego wyżej wyroku NSA z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12, Sąd wskazał, że: „Zapewnienie noclegu przez pracodawcę pracownikowi służy wyłącznie realizacji obowiązku pracowniczego – pracownik nie ma tutaj żadnej swobody w zarządzaniu i rozporządzaniu tym świadczeniem, wykorzystuje je w konkretnym celu – wykonaniu swoich obowiązków pracowniczych, w związku z czym nie stanowi przychodu ze stosunku pracy.”, Lex, nr 1521350.

W tym miejscu należy także wskazać, że brak podatku dochodowego od osób fizycznych w podobnych (identycznych) stanach faktycznych, potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacjach indywidualnych: z dnia 13 maja 2015 r., nr IBPBII/1/4511 -116/15/MK; z dnia 6 czerwca 2015 r., nr IBPBII/1/4511-284/15/BD; z dnia 13 sierpnia 2015 r., nr IBPB-2-1/4511-201/15/AD oraz z dnia 31 sierpnia 2015 r., nr IBPB-2-1/4511-196/15/ASz. Tym samym zapłata przez pracodawcę kosztu noclegu pracownika wykonującego swe obowiązki, w miejscu określonym w umowie o pracę (poza siedzibą firmy oraz miejscem zamieszkania pracownika) stanowi racjonalny wydatek firmy związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten ponoszony w interesie pracodawcy, stanowiący koszt działalności gospodarczej, poniesiony w celu osiągnięcia przychodów firmy nie może być uznany za element przychodu pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W myśl art. 10 ust. 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego się świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostepnienia.
   
   

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie robót metalowych i budownictwa przemysłowego w Polsce oraz poza jej granicami. Spółka na terenie Niemiec posiada zarejestrowany samobilansujący się oddział, realizując kontrakty mające zróżnicowany charakter, zarówno pod względem okresu ich trwania, liczby zaangażowanych pracowników Spółki, jak też lokalizacji. Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zatrudnia pracowników na podstawie umów o pracę, wykonujących pracę na warunkach przeniesienia służbowego, tj. czasowej zmiany miejsca wykonywania pracy dokonanej za zgodą pracownika na terenie Niemiec. Oddelegowanie do pracy poza stałe miejsce jej wykonywania (poza siedzibę i stałe miejsce wykonywania działalności Spółki, a jednocześnie poza miejsce zamieszkania pracowników), odbywa się w oparciu o sporządzenie aneksów do umów o pracę – czasowo zmieniające miejsce wykonywania pracy. W czasie świadczenia tych usług Spółka udostępnia oddelegowanym pracownikom bezpłatnie miejsca noclegowe w wynajętych i opłaconych przez Spółkę kwaterach prywatnych o różnym standardzie. Udostepnienie to wynika z konieczności zapewnienia możliwości wykonywania przez pracowników swych obowiązków pracowniczych i leży w interesie pracodawcy, bowiem przyczynia się do zwiększenia efektywności pracy. Spółka dokonuje najmu miejsc noclegowych dla pracowników na potrzeby zbiorowego zakwaterowania.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria decydują o zakwalifikowaniu nieodpłatnego świadczenia jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. Trybunał Konstytucyjny wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść,
  

• korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

Podkreślić należy, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Skorzystanie przez pracowników z miejsc noclegowych w kwaterach prywatnych wynajętych przez pracodawcę i pozostawionych do dyspozycji pracownika, niewątpliwie następować będzie za ich zgodą. Niemniej jednak, świadczenie to nie będzie spełnione w interesie pracownika, ale w interesie pracodawcy oraz nie przyniesie pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Zapewnienie pracownikom noclegów w czasie wykonywania pracy poza siedzibą Spółki leżeć będzie wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie samych pracowników, którzy – gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków służbowych – nie mieliby powodu do korzystania z miejsc noclegowych. W konsekwencji, przyjąć należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę tak przedstawiony stan faktyczny należy uznać, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych, udostępnienie przez Wnioskodawcę bezpłatnych noclegów dla pracowników leży w Jego interesie jako pracodawcy i tym samym Spółka, nie powinna konieczności noclegu traktować jako przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ani odprowadzać z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego…., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.