2015.08.24 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-500/15/MS
z 24 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 czerwca 2015 r. (data wpływu 9 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania prowadzonych przez Wnioskodawcę szkoleń dla kandydatów na przewodników miejskich - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 czerwca 2015 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania prowadzonych przez Wnioskodawcę szkoleń dla kandydatów na przewodników miejskich.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym od 1994 r. Comiesięcznie składa deklarację VAT w Urzędzie Skarbowym K. Wnioskodawca jeszcze przed powstaniem P., działając w ramach P., od 1948 r. organizował kursy dla kandydatów na przewodników miejskich po K. Od 1951 r. co roku organizuje te kursy Oddział K. P.

W październiku 2000 r. Wnioskodawca otrzymał Decyzję nr 18/2000 Wojewody M. o otrzymaniu stałego upoważnienia do szkolenia przewodników miejskich. Ponieważ na kursy szkoleniowe Wnioskodawcy Wojewódzki Urząd Pracy w K. kierował osoby, które w ramach przekwalifikowania zdobywały nowy zawód, Wnioskodawca w 2008 r. otrzymał wystawione przez WUP w K. Zaświadczenie Nr 324/08 o wpisie instytucji szkoleniowej do rejestru instytucji szkoleniowych. Od tego czasu corocznie Wnioskodawca dokonuje w Wojewódzkim Urzędzie Pracy w K. aktualizacji danych instytucji szkoleniowej.

Aktualnie Wnioskodawca nie posiada jeszcze akredytacji w rozumieniu przepisów o systemie oświaty dla usług kształcenia przewodników. Wnioskodawca rozpoczął procedurę starania się o taką akredytację, ale wg informacji uzyskanych w M. Kuratorium Oświaty i Wychowania akredytacja taka możliwa będzie do otrzymania najwcześniej w 2017 r. Jednym z warunków niezbędnych do otrzymania takiej akredytacji jest przeprowadzenie jednej edycji kursu już po złożeniu wniosku. Przeprowadzenie takiej edycji możliwe będzie dopiero w latach 2015-2016, więc akredytację Wnioskodawca może otrzymać dopiero w 2017 r.

Organizowane przez Wnioskodawcę kursy dla kandydatów na przewodników miejskich po K. od kilkudziesięciu lat odbywały się w terminie jesień - lato, kiedy to na zakończenie odbywały się egzaminy końcowe wieńczące daną edycję kursu. Mimo, iż kursy rozpoczynały się jesienią to zgłoszenia chętnych do udziału w nich napływały już od wczesnych miesięcy danego roku. W miesiącach letnich układano też szczegółowy program kursu, zawierano umowy z wykładowcami, ustalano terminarz wykładów, szkoleń w muzeach i kościołach oraz zajęć praktycznych i warsztatów w terenie. Wnioskodawca rozpoczynając kurs i przyjmując od kursantów opłaty deklarował tym samym wywiązanie się z zawartej umowy, czyli przeprowadzenia i dokończenia kursu. W przypadku przerwania kursu z winy Wnioskodawcy uczestnicy mogli zażądać pełnego zwrotu wpłaconych kwot wraz z odsetkami powołując się na Kodeks Cywilny i przepisy o umowach cywilnoprawnych. Tymczasem na przełomie lat 2013/2014 kurs był już znacznie zaawansowany i ok. 40% zebranej kwoty zostało rozdysponowane na jego przeprowadzenie (wynagrodzenia wykładowców, wstępy do muzeów itp.). Nagłe przerwanie kursu w takim momencie mogłoby doprowadzić też do wystąpienia kursantów na drogę powództwa cywilnego o odszkodowania z tytułu utraconych pieniędzy.

Ponadto uczestnicy kursu deklarowali chęć jego kontynuacji, mimo iż wiedzieli o zmianach w przepisach, chcieli jednak uzyskać stosowną wiedzę i solidne podstawy dla swojej przyszłej kariery przewodnickiej.

Nadmienić należy również, że wysokość opłat za kurs w edycji 2013/2014 ustalono latem 2013 r., kwotę tę rozpowszechniono w informacji dla potencjalnych kandydatów i zaczęto przyjmować wpłaty od kursantów. Sam kurs rozpoczął się w październiku 2013 r. i trwał do czerwca 2014 r. Był więc ten kurs imprezą długotrwałą i w momencie jego rozpoczęcia nikt nie był w stanie przewidzieć takiego rozwoju sytuacji, jak zniesienie obowiązku szkolenia dla przewodników miejskich a tym samym opodatkowanie tego szkolenia 23% stawką VAT. Żadna kwota na taką ewentualność nie była przewidziana w kalkulacji kursu, Wnioskodawca nie mógł go też nagle przerwać, gdyż wiązałoby się to ze zwrotem uczestnikom ich wpłat a część tej kwoty została już wydana na dotychczasowe szkolenie.

Coroczne kursy dla kandydatów na przewodników miejskich po K. stanowiły usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego inne niż wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) Usługi Wnioskodawca świadczył na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a cyt. ustawy o VAT, który obowiązywał w niezmienionej treści zarówno w 2013 r. jak i 2014 r. (zwalnia się od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26 prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach).

Zmianie uległy natomiast te odrębne przepisy i tak:

Do dnia 31 grudnia 2013 r. obowiązywała ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (j.t. Dz.U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268 ze zm.), zgodnie z art. 22 uprawnienia przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek otrzymuje osoba, która:
1. ukończyła 18 lat;
2. ukończyła szkołę średnią;
3. posiada stan zdrowia umożliwiający wykonywanie zadań przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek;
4. nie była karana za przestępstwa umyślne lub inne popełnione w związku z wykonywaniem zadań przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek;
5. odbyła szkolenie teoretyczne i praktyczne oraz zdała egzamin na przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek, z zastrzeżeniem art. 22 a.
Od dnia 1 stycznia 2014 r. na mocy ustawy z dnia 13 czerwca 2013 r. o zmianie ustaw regulujących wykonywanie niektórych zawodów (Dz.U. z 2013 r., poz. 829), zgodnie z art. 10 ust. 4 ww. art. 22 ustawy o usługach turystycznych otrzymał brzmienie:
Przewodnikiem miejskim lub terenowym lub pilotem wycieczek może być osoba, która:
1. ukończyła 18 lat;
2. nie była karana za przestępstwo umyślne lub inne popełnione w związku z wykonywaniem zadań przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek;
3. posiada wykształcenie średnie.

Z powyższego wynika więc, że od 1 stycznia 2014 r. nie ma obowiązku odbywania szkoleń teoretycznych i praktycznych oraz zdania egzaminu na przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek, a więc również przewodnika po X.

Wobec powyższego rozporządzenie Ministra Sportu i Turystyki z dnia 4 marca 2011 r. w sprawie przewodników turystycznych i pilotów wycieczek (Dz.U. z 2011 r. Nr 60, poz. 302) wydane na podstawie art. 21 ust. 4 i art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (określało m.in. programy szkolenia kandydatów na przewodników turystycznych i pilotów wycieczek) nie straciło mocy obowiązującej z dniem 31 grudnia 2013 r., lecz obowiązywało do dnia wejścia w życie nowych przepisów wykonawczych (nie dłużej niż do dnia 1 lipca 2014 r.). Zatem przestało obowiązywać z dniem 1 lipca 2014 r.

Z dniem 1 lipca 2014 r. weszły natomiast wżycie przepisy rozporządzenia Ministra Sportu i Turystyki:

z dnia 26 czerwca 2014 r. w sprawie nabywania uprawnień przewodnika górskiego (Dz.U. z 2014 r. poz. 868) i
z dnia 26 czerwca 2014 r. w sprawie wysokości opłat za sprawdzenie kwalifikacji osób ubiegających się o uprawnienia przewodnika górskiego i sprawdzenie znajomości języka obcego oraz wysokości wynagrodzenia członków komisji egzaminacyjnych dla przewodników górskich i komisji egzaminacyjnych języków obcych (Dz.U. z 2014 r. poz. 862),
z dnia 25 czerwca 2014 r. w sprawie egzaminów z języka obcego dla przewodników turystycznych i pilotów wycieczek (Dz.U. z 2014 r. poz. 869).

Nie zostały natomiast wydane przepisy wykonawcze w zakresie programów szkolenia kandydatów na przewodników turystycznych i pilotów wycieczek.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w świetle ww. przepisów, świadczone przez Wnioskodawcę usługi w zakresie szkolenia przewodników miejskich zwolnione były z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 49 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) do dnia 31 grudnia 2013 r. a następnie od dnia 1 stycznia 2014 r. opodatkowane stawką podstawową podatku w wysokości 23%?
Czy też zwolnione były z opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 30 czerwca 2014 r., a następnie od 1 lipca 2014 r. opodatkowane stawką podstawową podatku w wysokości 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle ww. przepisów, przeprowadzane przez Wnioskodawcę szkolenia na przewodników miejskich, zwolnione były z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 49 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) do dnia 30 czerwca 2014 r. Natomiast od 1 lipca 2014 r. usługi te są opodatkowane stawką podstawową podatku w wysokości 23%. Stanowisko Wnioskodawcy oparte jest przede wszystkim o fakt, iż rozporządzenie Ministra Sportu i Turystyki z 4 marca 2011 r. zostało wydane z upoważnienia ustawowego zawartego w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych w art. 34 ust. 1.

W art. 49 ust. 3 ustawy z dnia 13 czerwca 2013 r. o zmianie ustaw regulujących wykonywanie niektórych zawodów, ustawodawca stwierdził bowiem, że dotychczasowe akty wykonawcze wydane na podstawie upoważnień zawartych w art. 191 ust. 8, art. 196 ust. 3 i art. 197 ustawy zmienianej w art. 8 oraz w art. 21 ust. 4 i art. 34 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 10, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych odpowiednio na podstawie art. 191 ust. 8, art. 196 ust. 3 i art. 197 ustawy zmienianej w art. 8 oraz art. 34 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 10, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż do dnia 1 lipca 2014 r.

Zatem, skoro rozporządzenie Ministra Sportu i Turystyki z dnia 4 marca 2011 r. w sprawie przewodników turystycznych i pilotów wycieczek przestało obowiązywać z dniem 1 lipca 2014 r., to dopiero z tą datą na mocy ustawy z dnia 13 czerwca 2013 r. o zmianie ustaw regulujących wykonywanie niektórych zawodów (Dz.U. z 2013 r., poz. 829), został zniesiony obowiązek odbycia szkolenia teoretycznego i praktycznego oraz zdania egzaminu na przewodnika turystycznego lub na pilota wycieczek.

Również z tą datą, prowadzone przez Wnioskodawcę szkolenia na przewodników miejskich po K. utraciły zwolnienie z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 49 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.)

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ww. ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi świadczone przez:

jednostki objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształcenia i wychowania,
uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz jednostki badawczo – rozwojowe, w zakresie kształcenia na poziomie wyższym,

-oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane.

Z uregulowań zawartych w wyżej cytowanym art. 43 ust. 1 pkt 26 lit. a) ustawy wynika, że zwolnienie od podatku od towarów i usług obejmuje usługi w zakresie kształcenia i wychowania świadczone przez jednostki objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane. Zatem, aby możliwe było skorzystanie z niniejszego zwolnienia, przewidzianego w powołanym przepisie ustawy, dany podmiot musi być jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty oraz musi świadczyć usługi w zakresie kształcenia i wychowywania.

Z kolei w świetle art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, zwalnia się od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26:

prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, lub
świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty - wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją, lub
finansowane w całości ze środków publicznych

-oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

Zgodnie z treścią § 13 ust. 1 pkt 19 i 20 obowiązującego do 31 grudnia 2013 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 247 ze zm.), zwalnia się od podatku:

usługi w zakresie kształcenia, inne niż wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, świadczone przez uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz instytuty badawcze oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane,
usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, finansowane w co najmniej 70% ze środków publicznych oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

Natomiast zgodnie z treścią § 3 ust. 1 pkt 13 i 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2013 r. poz. 1722), zwalnia się od podatku:

usługi w zakresie kształcenia, inne niż wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, świadczone przez uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz instytuty badawcze oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane,
usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, finansowane w co najmniej 70% ze środków publicznych oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

Zatem z uregulowań zawartych w art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy wynika, że zwolnieniu od podatku podlega świadczenie usług szkoleniowych w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego prowadzonych w formach i na zasadach przewidzianych w innych niż podatkowe (odrębnych) przepisach. Ze zwolnienia korzystają również takie usługi szkolenia, które prowadzone są przez podmioty posiadające akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty. Wreszcie zwolnienie z podatku od towarów i usług obejmuje usługi w zakresie kształcenia zawodowego i przekwalifikowania zawodowego w całości lub przynajmniej w 70% finansowane ze środków publicznych - zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c) ustawy oraz z § 13 ust. 1 pkt 20 i § 3 ust. 1 pkt 14 powołanych rozporządzeń Ministra Finansów.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca działając w ramach P., od 1948 r. organizował kursy dla kandydatów na przewodników miejskich po K. Od 1951 r. co roku organizuje te kursy Oddział K. P.

Coroczne kursy dla kandydatów na przewodników miejskich po K. stanowiły usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego inne niż wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.). Usługi Wnioskodawca świadczył na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a cyt. ustawy o VAT, który obowiązywał w niezmienionej treści zarówno w 2013 r. jak i 2014 r. (zwalnia się od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26 prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach).

Zmianie uległy natomiast odrębne przepisy i tak:

do dnia 31 grudnia 2013 r. obowiązywała ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (j.t. Dz.U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268 ze zm.). Zgodnie z art. 22 pkt 5 tej ustawy uprawnienia przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek otrzymuje osoba, która odbyła szkolenie teoretyczne i praktyczne oraz zdała egzamin na przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek, z zastrzeżeniem art. 22 a.
od dnia 1 stycznia 2014 r. na mocy ustawy z dnia 13 czerwca 2013 r. o zmianie ustaw regulujących wykonywanie niektórych zawodów (Dz.U. z 2013 r., poz. 829), zgodnie z art. 10 ust. 4 ww. art. 22 pkt 5 ustawy o usługach turystycznych został uchylony.

W konsekwencji od 1 stycznia 2014 r. nie ma obowiązku odbywania szkoleń teoretycznych i praktycznych oraz zdania egzaminu na przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek, a więc również przewodnika po K.

Jednakże zgodnie z art. 49 ust. 3 ww. ustawy z dnia 13 czerwca 2013 r. „dotychczasowe akty wykonawcze wydane na podstawie upoważnień zawartych w art. 191 ust. 8, art. 196 ust. 3 i art. 197 ustawy zmienianej w art. 8 oraz w art. 21 ust. 4 i art. 34 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 10, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych odpowiednio na podstawie art. 191 ust. 8, art. 196 ust. 3 i art. 197 ustawy zmienianej w art. 8 oraz art. 34 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 10, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż do dnia 1 lipca 2014 r.” Wobec powyższego rozporządzenie Ministra Sportu i Turystyki z dnia 4 marca 2011 r. w sprawie przewodników turystycznych i pilotów wycieczek (Dz.U. z 2011 r. Nr 60, poz. 302) wydane na podstawie art. 21 ust. 4 i art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (określało m.in. programy szkolenia kandydatów na przewodników turystycznych i pilotów wycieczek) nie straciło mocy obowiązującej z dniem 31 grudnia 2013 r., lecz obowiązywało do dnia wejścia w życie nowych przepisów wykonawczych (nie dłużej niż do dnia 1 lipca 2014 r.). Zatem przestało obowiązywać z dniem 1 lipca 2014 r.

Do dnia 1 lipca 2014 r. nie zostały wydane przepisy wykonawcze w zakresie programów szkolenia kandydatów na przewodników turystycznych i pilotów wycieczek.

W świetle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości czy świadczone przez niego usługi w zakresie szkolenia przewodników miejskich w ramach kursu przeprowadzonego w okresie jesień 2013. r. - wiosna 2014 r. korzystały ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o VAT.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego wskazać należy, że Wnioskodawca nie jest podmiotem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy o VAT. Wnioskodawca stwierdzając, że w październiku 2000 r. otrzymał Decyzję nr 18/2000 Wojewody M. o otrzymaniu stałego upoważnienia do szkolenia przewodników miejskich, a w 2008 r. otrzymał wystawione przez Wojewódzki Urząd Pracy w K. Zaświadczenie Nr 324/08 o wpisie do rejestru instytucji szkoleniowych nie wskazał, że posiada status jednostki oświatowej (szkoły, placówki), w rozumieniu przepisów ustawy o systemie oświaty. Przy czym Wnioskodawca stwierdził, że coroczne kursy dla kandydatów na przewodników miejskich po K. stanowiły usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego inne niż wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy o VAT.

Wnioskodawca nie jest również uczelnią ani innym podmiotem wymienionym w art. 43 ust. 1 pkt 26 lit. b ustawy o VAT, zatem zwolnienie określone w tym przepisie nie mogło mieć zastosowania.

Należy więc przeanalizować, czy spełnione zostaną przesłanki warunkujące prawo do skorzystania ze zwolnienia w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o VAT.

Aby uznać, że usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego są zwolnione od podatku od towarów i usług, konieczne jest stwierdzenie:

czy są prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach lub
czy są świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty lub
czy są finansowane w całości lub ze środków publicznych.

Ponadto należy zaznaczyć, że w dniu 1 lipca 2011 r. weszły w życie przepisy rozporządzenia Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77/1). Rozporządzenie to wiąże wszystkie państwa członkowskie i jest stosowane bezpośrednio.

Definicja zawarta w art. 44 tego rozporządzenia określa, iż usługi w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania świadczone na warunkach określonych w art. 132 ust. 1 lit. i) dyrektywy 2006/112/WE obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, jak również nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania nie ma w tym przypadku znaczenia.

W wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 listopada 2009r. w sprawie C-461/08 wyrażony został pogląd, iż pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 Dyrektywy 77/388/EWG powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwo od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika. Również w wyroku z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie C-287/00 Trybunał w swym orzeczeniu wskazał, jak należy interpretować zwolnienia przedmiotowe w VAT uregulowane w Dyrektywie 77/388/EWG. W wyroku tym podkreślono, że pojęcia używane do doprecyzowania zakresu zwolnienia powinny być interpretowane ściśle m.in. dlatego, że zwolnienia stanowią wyjątek od zasady powszechności opodatkowania i choćby z tych przyczyn muszą być interpretowane jednolicie.

Mając na uwadze powyższe, dokonując wykładni przepisu art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy przez pryzmat definicji usługi kształcenia zawodowego i przekwalifikowania, określonej w art. 44 ww. rozporządzenia, należy mieć na uwadze dosłowne brzmienie tych przepisów.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN (dostępnym w Internecie), użyte w art. 44 rozporządzenia słowo „bezpośredni” oznacza „dotyczący kogoś lub czegoś wprost”, słowo „branża” oznacza „gałąź produkcji lub handlu obejmująca towary lub usługi jednego rodzaju”, natomiast słowo „zawód” oznacza „wyuczone zajęcie wykonywane w celach zarobkowych”.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż przez kształcenie zawodowe, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, obejmujące nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, należy rozumieć takie kształcenie, w wyniku którego dana osoba podnosi swoje kwalifikacje, a bezpośrednio po jej ukończeniu jest w stanie podjąć pracę zarobkową, lub wykonywać określony zawód.

Zgodnie z obowiązującym do 31 grudnia 2013 r. art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (t.j. Dz.U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268 ze zm.), przewodnikiem turystycznym lub pilotem wycieczek może być osoba, która posiada uprawnienia określone ustawą.

W myśl art. 20 ust. 2, do zadań przewodnika turystycznego należy oprowadzanie turystów lub odwiedzających, udzielanie fachowej i aktualnej informacji o kraju, odwiedzanych miejscowościach, obszarach i obiektach, sprawowanie opieki nad turystami lub odwiedzającymi w zakresie wynikającym z umowy, a podczas prowadzenia turystów w górach troska o ich bezpieczeństwo w szczególności podczas wyjść wymagających odpowiednich technik i specjalistycznego sprzętu.

Stosownie do obowiązującego do 31 grudnia 2013 r. art. 22 ww. ustawy, uprawnienia przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek otrzymuje osoba, która:

ukończyła 18 lat;
ukończyła szkołę średnią;
posiada stan zdrowia umożliwiający wykonywanie zadań przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek;
nie była karana za przestępstwa umyślne lub inne popełnione w związku z wykonywaniem zadań przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek;
odbyła szkolenie teoretyczne i praktyczne oraz zdała egzamin na przewodnika turystycznego lub na pilota wycieczek, z zastrzeżeniem art. 22a.

Na podstawie obowiązującego do 31 grudnia 2013 r. art. 24 ust. 1 cytowanej ustawy, szkolenie, o którym mowa w art. 22 pkt 5, mogą prowadzić osoby fizyczne lub jednostki organizacyjne, które uzyskają wpis do rejestru organizatorów szkoleń dla kandydatów na przewodników turystycznych i pilotów wycieczek, zwanego dalej „rejestrem organizatorów szkoleń”, prowadzonego przez marszałka województwa właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osoby fizycznej lub siedzibę jednostki organizacyjnej wnioskującej o wpis do rejestru organizatorów szkoleń, a w wypadku osób fizycznych posiadających miejsce zamieszkania lub jednostek organizacyjnych posiadających siedzibę na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, prowadzonego przez marszałka województwa wybranego przez wnioskodawcę.

Wpis do rejestru organizatorów szkoleń może dotyczyć zgłoszenia przeprowadzenia jednego szkolenia lub szkolenia na stałe (obowiązujący do 31 grudnia 2013 r. art. 24 ust. 2 ustawy o usługach turystycznych).

Osoby i jednostki organizacyjne organizujące szkolenia dla kandydatów na przewodników turystycznych i pilotów wycieczek, są obowiązane:

zapewnić kadrę:
1. wykładowców posiadających wykształcenie wyższe - do prowadzenia zajęć teoretycznych,
2. instruktorów posiadających udokumentowaną praktykę w zakresie wykonywania zadań odpowiednio przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek w wymiarze co najmniej 50 dni w okresie 5 lat poprzedzających dzień złożenia wniosku o wpis do rejestru organizatorów szkoleń - do prowadzenia zajęć praktycznych;
zapewnić warunki umożliwiające realizację zajęć, w tym także praktycznych, oraz odpowiednią obsługę biurową wraz z przechowywaniem i udostępnianiem dokumentacji szkolenia;
realizować program szkolenia dla kandydatów na przewodników turystycznych i pilotów wycieczek, określony w przepisach wydanych na podstawie art. 34 ust. 1 pkt 4;
przedstawiać uczestnikom szkoleń wewnętrzny regulamin szkolenia, określający w szczególności warunki potwierdzania udziału w zajęciach teoretycznych i praktycznych oraz ich zaliczania (obowiązujący do 31 grudnia 2013 r. art. 24 ust. 3).

Potwierdzeniem posiadania praktyki, o której mowa w ust. 3 pkt 1 lit. b, jest zaświadczenie wydane przez organizatora turystyki lub jednostkę organizacyjną powierzającą zadania odpowiednio przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek (obowiązujący do 31 grudnia 2013 r. art. 24 ust. 4).

Organizator szkolenia dla kandydatów na przewodników turystycznych i pilotów wycieczek, rozpoczynając szkolenie, pisemnie informuje marszałka województwa właściwego dla miejsca odbywania szkolenia o miejscu i terminach zajęć (obowiązujący do 31 grudnia 2013 r. art. 24 ust. 9).

Stosownie do obowiązującego do 31 grudnia 2013 r. art. 34 ust. 1 pkt 4 omawianej ustawy o usługach turystycznych, minister właściwy do spraw turystyki, w drodze rozporządzenia, określi programy szkolenia kandydatów na przewodników turystycznych i pilotów wycieczek, z uwzględnieniem w szczególności minimalnego wymiaru godzin zajęć dla poszczególnych przedmiotów stanowiących program szkolenia.

Na podstawie ww. upoważnienia zostało wydane rozporządzenie Ministra Sportu i Turystyki z dnia 4 marca 2011r. w sprawie przewodników turystycznych i pilotów wycieczek (Dz.U. Nr 60, poz. 302), które zgodnie z § 1 pkt 1 określał program szkolenia kandydatów na przewodników turystycznych i pilotów wycieczek.

W myśl § 3 ust. 1 cyt. rozporządzenia, program podstawowego szkolenia ogólnego dla kandydatów na przewodników turystycznych, obejmującego co najmniej 75 godzin zajęć, określa załącznik nr 1 do rozporządzenia. W załączniku tym wskazany jest zakres tematyczny poszczególnych przedmiotów i zajęć praktycznych oraz minimalna liczba godzin/dni odbywanego szkolenia.

Natomiast ust. 2 ww. paragrafu określa, że w szczegółowym programie szkolenia, o którym mowa w ust. 1, tworzonym przez organizatora szkolenia, powinny być uwzględnione, w proporcjach zalecanych programem podstawowego szkolenia ogólnego, zajęcia teoretyczne w formie wykładów i seminariów oraz zajęcia praktyczne w formie ćwiczeń w terenie i wycieczek szkoleniowych. Wycieczki szkoleniowe polegają na samodzielnym przeprowadzeniu pod kierunkiem instruktora wybranych odcinków tras podczas 2 do 5 wycieczek.

Ukończenie podstawowego szkolenia ogólnego dla kandydatów na przewodników turystycznych jest podstawą dopuszczenia do podstawowego szkolenia specjalistycznego dla wszystkich rodzajów uprawnień przewodnika turystycznego (ust. 3).

Szczegółowe wskazania programowe szkoleń specjalistycznych dla wszystkich rodzajów uprawnień przewodnika turystycznego zostały opisane w § 4-8 cyt. rozporządzenia.

W myśl § 10 ww. rozporządzenia, na podstawie programów, o których mowa w § 3-9, organizator szkolenia opracowuje szczegółowy program szkolenia w oparciu o następujące zasady:

liczba godzin przewidzianych na poszczególne zagadnienia może zostać zwiększona, a w szczególnie uzasadnionych przypadkach można dokonać zmiany proporcji godzin pomiędzy poszczególnymi przedmiotami;
wymiar zajęć teoretycznych określa się w godzinach lekcyjnych, natomiast wymiar zajęć praktycznych - w godzinach lub dniach szkolenia, przyjmując, że jeden dzień szkolenia odpowiada 8 godzinom;
liczba godzin szkolenia nie może przekraczać:
1. 8 godzin - w ciągu jednego dnia szkolenia,
2. łącznie 20 godzin - w ciągu jednego tygodnia szkolenia,
3. łącznie 40 godzin - w ciągu jednego miesiąca szkolenia.

Z dniem 1 stycznia 2014 r. ustawą z dnia 13 czerwca 2013 r. o zmianie ustaw regulujących wykonanie niektórych zawodów (Dz.U. z 2013 r. poz. 829) dokonano zmian w ustawie o usługach turystycznym.

Zgodnie z art. 10 pkt 4 ww. ustawy art. 22 ustawy o usługach turystycznych otrzymał brzmienie: przewodnikiem miejskim lub terenowym lub pilotem wycieczek może być osoba, która:

ukończyła 18 lat;
nie była karana za przestępstwo umyślne lub inne popełnione w związku z wykonywaniem zadań przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek;
posiada wykształcenie średnie.

Konsekwencją przedmiotowej zmiany było to, iż uzyskanie uprawnień przewodnika turystycznego (w tym miejskiego) lub terenowego z dniem 1 stycznia 2014 r. nie było uwarunkowane odbyciem szkolenia teoretycznego i praktycznego oraz zdaniem egzaminu.

Jednocześnie zgodnie z art. 49 ust. 3 ww. ustawy o zmianie ustaw regulujących wykonanie niektórych zawodów dotychczasowe akty wykonawcze wydane na podstawie upoważnień zawartych w art. 191 ust. 8, art. 196 ust. 3 i art. 197 ustawy zmienianej w art. 8 oraz w art. 21 ust. 4 i art. 34 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 10, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych odpowiednio na podstawie art. 191 ust. 8, art. 196 ust. 3 i art. 197 ustawy zmienianej w art. 8 oraz art. 34 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 10, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż do dnia 1 lipca 2014 r.

Ustawodawca do dnia 30 czerwca 2014 r. nie wydał przepisów wykonawczych regulujących programy szkolenia kandydatów na przewodników turystycznych.

Tym samym wydane na podstawie art. 34 ust. 1 pkt 3 ustawy o usługach turystycznych rozporządzenie Ministra Sportu i Turystyki z dnia 4 marca 2011 r. w sprawie przewodników turystycznych i pilotów wycieczek (Dz.U. Nr 60, poz. 302), które określało program szkolenia kandydatów na przewodników turystycznych zgodnie z dyspozycją art. 49 ust. 3 ustawy o zmianie ustaw regulujących wykonanie niektórych zawodów obowiązywało do 30 czerwca 2014 r.

Z opisu sprawy wynika, że organizowane przez Wnioskodawcę kursy na przewodników miejskich są usługami kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego innymi niż wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy o VAT. Ponieważ na kursy szkoleniowe Wnioskodawcy Wojewódzki Urząd Pracy w K. kierował osoby, które w ramach przekwalifikowania zdobywały nowy zawód, Wnioskodawca w 2008 r. otrzymał wystawione przez WUP Zaświadczenie Nr 324/08 o wpisie instytucji szkoleniowej do rejestru instytucji szkoleniowych.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego stwierdzić należy, iż prowadzone przez Wnioskodawcę w okresie jesień 2013 r. - wiosna 2014 r. szkolenia dla kandydatów na przewodników miejskich spełniają definicję usług kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o VAT. Szkolenia te mają bowiem na celu zdobycie odpowiednich umiejętności, kwalifikacji, które pozwalają na wykonywanie zawodu przewodnika turystycznego. W wyniku przedmiotowego szkolenia dana osoba (w tym skierowana przez Wojewódzki Urząd Pracy) zdobyła kwalifikacje by podjąć pracę zarobkową w charakterze przewodnika. Przy czym na przedmiotowe uznanie na ma wpływu fakt, iż po rozpoczęciu przedmiotowego szkolenia (prowadzonego w okresie jesień 2013 r. - wiosna 2014 r.) od 1 stycznia 2014 r. nie ma wynikającego z obowiązującego do 31 grudnia 2013 r. art. 22 pkt 5 ustawy o usługach turystycznych obowiązku odbywania szkoleń teoretycznych i praktycznych oraz zdania egzaminu na przewodnika turystycznego a więc również przewodnika po K. Zniesienie przedmiotowego obowiązku nie zmienia bowiem faktu, iż przeprowadzone przez Wnioskodawcę szkolenie jest usługą kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego umożliwiającą podjęcie przez zainteresowanych pracy w charakterze przewodnika.

Jednocześnie jeśli Wnioskodawca był zobowiązany dokończyć zaczęty w październiku 2013 r. kurs w oparciu o zasady i formy przeprowadzania szkoleń dla kandydatów na przewodników turystycznych i pilotów wycieczek oraz osób wykonujących te zawody, uregulowane w rozporządzeniu Ministra Sportu i Turystyki z dnia 4 marca 2011 r. w sprawie przewodników turystycznych i pilotów wycieczek, które to rozporządzenie obowiązywało do 30 czerwca 2014 r., spełniona została druga przesłanka, umożliwiająca korzystanie ze zwolnienia od podatku tzn. szkolenie prowadzone było w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach.

Należy mieć bowiem na uwadze, że dane szkolenie można uznać za prowadzone w formach i na zasadach wynikających z odrębnych przepisów tylko i wyłącznie wtedy, gdy dany podmiot (organizator szkolenia) jest zobowiązany do stosowania tych zasad.

Jeżeli zatem Wnioskodawca był zobowiązany do dokończenia kursu na zasadach wynikających ze wskazanych wyżej przepisów to prowadzone przez Wnioskodawcę okresie jesień 2013 r. - wiosna 2014 r. szkolenie dla kandydatów na przewodników miejskich korzystało ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie prowadzone przez Wnioskodawcę szkolenia dla kandydatów na przewodników miejskich, nieoparte o ww. formy i zasady, nie mogły korzystać ze zwolnienia określonego w ww. przepisie.

Koniecznym jest zatem stwierdzenie czy prowadzone przez Wnioskodawcę po 30 czerwca 2014 r. szkolenia dla kandydatów na przewodników miejskich korzystały ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. b lub lit. c. ustawy o VAT.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca aktualnie nie posiada jeszcze akredytacji w rozumieniu przepisów o systemie oświaty dla usług kształcenia kandydatów na przewodników miejskich. Wnioskodawca rozpoczął procedurę starania się o taką akredytację, ale wg informacji uzyskanych w M. Kuratorium Oświaty i Wychowania akredytacja taka możliwa będzie do otrzymania najwcześniej w 2017 r. Jednym z warunków niezbędnych do otrzymania takiej akredytacji jest przeprowadzenie jednej edycji kursu już po złożeniu wniosku. Przeprowadzenie takiej edycji możliwe będzie dopiero w latach 2015-2016, więc akredytację Wnioskodawca może otrzymać dopiero w 2017 r.

Ponadto z wniosku wynika, że Wnioskodawca opłaty za uczestnictwo w kursach otrzymuje od uczestników (kursantów). Zatem przedmiotowe opłaty nie są środkami publicznymi o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c ustawy o VAT oraz w § 3 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji prowadzone przez Wnioskodawcę po 30 czerwca 2014 r. szkolenia dla kandydatów na przewodników nie mogły również korzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. b ustawy o VAT oraz w art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c ustawy o VAT oraz w § 3 ust. 1 pkt 14 powołanego rozporządzenia Ministra Finansów.

W konsekwencji prowadzone przez Wnioskodawcę po 30 czerwca 2014 r. szkolenia na przewodników miejskich podlegały opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 23%.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że przeprowadzane przez Wnioskodawcę szkolenia na przewodników miejskich, zwolnione były z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 49 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o VAT do dnia 30 czerwca 2014 r. natomiast od 1 lipca 2014 r. usługi te są opodatkowane stawką podstawową podatku w wysokości 23%, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego (w szczególności gdyby Wnioskodawca nie był zobowiązany z mocy prawa do dokończenia szkoleń rozpoczętych w 2013 r. na zasadach wynikających z przepisów obowiązujących w 2013 r.) lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto należy zwrócić uwagę, iż analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 35-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin