Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1275/15-2/IM
z 27 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2015 r. (data wpływu 14 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jako przedsiębiorca samodzielne prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej rozpoczął dnia 30 sierpnia 2012 r. na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej prowadzonej przez Ministra Gospodarki. Swoją działalność prowadzi w lokalu położonym w A, który użytkuje na podstawie umowy najmu zawartej z właścicielką. Wynajmowany przez Wnioskodawcę lokal użytkowy mieści się w przedwojennej kamienicy, w której znajduje się „mała” wspólnota mieszkaniowa zarządzana przez Zakład Gospodarki Mieszkaniowej (zarządca). Lokalizacja sklepu właśnie w tym miejscu jest dla Wnioskodawcy niezwykle dogodna, bowiem przyczynia się do generowania dużych dochodów. Wcześniej swoją działalność Wnioskodawca prowadził w B, jednak dochody osiągane na działalności tam prowadzonej były niewielkie. Głównym przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności jest sprzedaż detaliczna wyrobów alkoholowych i bezalkoholowych prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach, w Polskiej Klasyfikacji Działalności oznaczona kodem 47.25.Z.

Prowadząc tego typu działalność gospodarczą Wnioskodawca zobligowany jest posiadać stosowne pozwolenie Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych oraz w odpowiednich terminach, na bazie złożonego oświadczenia uiszczać opłaty za wydanie koncesji na sprzedaż alkoholu. W styczniu bieżącego roku ubiegając się o pozwolenie komisji na sprzedaż alkoholu w wyżej określonym miejscu i na następny okres Wnioskodawca musiał przedłożyć między innymi pisemną zgodę właścicielki lokalu, jak i pozostałych członków wspólnoty. W związku z faktem, że w ramach działalności Wnioskodawca sprzedaje alkohol, a w pobliżu sklepu Wnioskodawcy (ale w stosownej odległości) znajduje się kościół , członkowie małej wspólnoty mieszkaniowej musieli wyrazić na piśmie i jednogłośnie zgodę na kontynuowanie przez Wnioskodawcę sprzedaży alkoholu. Bliskość kościoła spowodowała, że zgoda wspólnoty była czynnością wykraczającą poza zwykły zarząd dlatego na podstawie art. 199 Kodeksu cywilnego na piśmie wyrazić musieli ją wszyscy bez wyjątku członkowie. Niestety o ile wcześniej nie było problemu z uzyskaniem takiej zgody, o tyle tym razem jedna z członkiń wspólnoty zgody nie wyraziła. Swoje stanowisko argumentowała faktem, że klienci sklepu Wnioskodawcy zniszczyli domofon przy wejściu do mieszkalnej części kamienicy przez co na korytarzu często dochodziło do aktów wandalizmu.

Brak możliwości legalnej, w ramach działalności, sprzedaży alkoholu byłby w przypadku Wnioskodawcy równoznaczny z likwidacją firmy i utratą jedynego źródła dochodu. W wyniku negocjacji ze strony Wnioskodawcy, pozostałych przychylnych mu członków owej wspólnoty, właścicielki wynajmowanego przez Wnioskodawcę lokalu, a także miejscowych urzędników doszedł jednak z tą Panią do warunkowego porozumienia. Wnioskodawca pisemnie zobligował się (natychmiast po uzyskaniu pozwolenia na sprzedaż alkoholu) do naprawy domofonu przy wejściu do klatki schodowej w mieszkalnej części kamienicy, montażu kamery, a w przypadku kolejnych aktów wandalizmu do zaprowadzenia porządku. Przedmiotowe, pisemne zobowiązanie na piśmie Wnioskodawca przedłożył sprzeciwiającej się dotychczas lokatorce, a także zarządcy nieruchomości.

Po uzyskaniu pozwolenia Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych (jej członkiem jest proboszcz pobliskiego kościoła) na sprzedaż alkoholu, wypełniając swoje zobowiązanie, na własny koszt Wnioskodawca naprawił domofon, rozbudował posiadaną przez siebie telewizję przemysłową i zainstalował kamerę. Wydatki te zostały udokumentowane prawidłowo wystawionymi fakturami i rachunkami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wydatki poniesione na rozbudowę telewizji przemysłowej oraz naprawę domofonu stanowią koszt uzyskania przychodu?
2. Czy ewentualne, przyszłe koszty likwidacji szkód powstałych na skutek aktów wandalizmu w tym konkretnym przypadku będą stanowić koszt uzyskania przychodu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z postanowieniami ustawodawcy zawartymi w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23”.

W świetle powyższego, aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu - spełnione muszą być łącznie następujące warunki:

1. koszt musi być poniesiony w celu osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
2. nie może zawierać się w katalogu wydatków negatywnych (art. 23 ustawy o PIT),
3. musi być właściwie udokumentowany.
   
   

Opisana przez Wnioskodawcę okoliczność kontynuacji prowadzenia działalności gospodarczej uwarunkowana była spełnieniem zobowiązania wobec wspólnoty polegającego na montażu kamery skierowanej na wejście do mieszkalnej części kamienicy, w której Wnioskodawca prowadzi działalność oraz naprawie zdewastowanego przez wandali domofonu z własnych środków. W sytuacji, gdyby Wnioskodawca tego zobowiązania nie wypełnił - jedna z członkiń wspólnoty nie wyraziłaby zgody na prowadzenie przez Zainteresowanego w opisanym wcześniej miejscu działalności gospodarczej, przez co w konsekwencji Wnioskodawca nie uzyskałby stosownego pozwolenia odpowiednich władz i musiałby działalność po prostu zlikwidować, bowiem nie znalazłby innej tak dogodnej lokalizacji dla swojego sklepu.

Ponadto wydatki te zostały właściwie udokumentowane fakturami i rachunkami i nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o PIT. Poniesienie tych wydatków bezpośrednio zaskutkowało uzyskaniem pozwolenia na sprzedaż alkoholu i kontynuację działalności, a co za tym idzie ewidentnie zabezpieczyło źródło przychodu, co dowodzi, że są kosztem uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Analogicznie potencjalnie przyszłe koszty likwidacji szkód, czy nieporządku powstałych w mieszkalnej części kamienicy, które miałby ponieść (oczywiście pod warunkiem, że nie będą wymienione w art. 23 ustawy o PIT i będą właściwie udokumentowane) będą służyły zabezpieczeniu źródła przychodu, bowiem ich nieponiesienie spowodować mogłoby kolejny sprzeciw ze strony członków wspólnoty i konieczność definitywnej likwidacji działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

1. „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
2. „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
3. „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.
   
   

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.V

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że w celu zachowania jedynego źródła przychodów jakim jest działalności w zakresie sprzedaży detalicznej wyrobów alkoholowych i bezalkoholowych, Wnioskodawca pisemnie zobligował się do naprawy domofonu przy wejściu do klatki schodowej w mieszkalnej części kamienicy, montażu kamery, a w przypadku kolejnych aktów wandalizmu do zaprowadzenia porządku. Następnie po uzyskaniu pozwolenia Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych na sprzedaż alkoholu, wypełniając swoje zobowiązanie, na własny koszt Wnioskodawca naprawił domofon, rozbudował posiadaną przez siebie telewizję przemysłową i zainstalował kamerę. Wydatki te zostały udokumentowane prawidłowo wystawionymi fakturami i rachunkami.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że wydatki poniesione na ten cel będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów.

Reasumując wydatki poniesione na rozbudowę telewizji przemysłowej oraz naprawę domofonu stanowią kosz uzyskania przychodu oraz ewentualne, przyszłe koszty likwidacji szkód powstałych na skutek aktów wandalizmu w tym konkretnym przypadku będą stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.