Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-948/15-2/WS
z 14 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 września 2015 r. (data wpływu 30 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zgodnie ze statutem świadczy usługi w zakresie żywienia (dostawa posiłków do innych jednostek budżetowych). Dostawę posiłków wykonuje – zgodnie z zakresem czynności - pracownik jednostki, wykorzystując do tego celu własny pojazd ciężarowy (do 3,5 ton) przystosowany, posiadający stosowną decyzję powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej na przewóz żywności przetworzonej. Pojazd został wyposażony w ściany i podłogę z materiałów łatwo zmywalnych, inwerter napięcia (230V) oraz zestaw środków i sprzętu do mycia i dezynfekcji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy słusznie Wnioskodawca zastosował zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, traktując ww. pojazd jako urządzenie specjalistyczne, zwracając pracownikowi udokumentowane koszty w postaci ekwiwalentu pieniężnego za używanie samochodu prywatnego przez pracownika przy wykonywaniu obowiązków służbowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, żaden akt prawny nie reguluje możliwości wykorzystania samochodu ciężarowego do celów służbowych, a taka konieczność zaistniała w przypadku Zainteresowanego. Dlatego poszukując rozwiązań zastosowano art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca potraktował ten pojazd jako urządzenie specjalistyczne, zwracając pracowników koszty w postaci ekwiwalentu pieniężnego. Kwota ekwiwalentu została wyliczona na podstawie udokumentowanych wydatków poniesionych przez pracownika (zużycie paliwa, bieżące naprawy, przeglądy, elementy podlegające bieżącemu zużyciu) zakup środków do mycia i dezynfekcji.

Biorąc pod uwagę ww. kwestie Wnioskodawca potraktował ekwiwalent jako zwrot kosztów, czyli nieopodatkowany przychód pracownika wyłączony z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na który powołuje się Wnioskodawca stanowi, że wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.

Rozważając zakres przytoczonego zwolnienia przedmiotowego, należy ustalić znaczenie pojęć „narzędzie” i „sprzęt”. Z definicji słownikowych wynika, iż za „narzędzie” uważa się urządzenie umożliwiające ręczne wykonanie jakiejś czynności lub pracy, natomiast „sprzęt” to przedmiot używany do jakichś prac lub w jakichś okolicznościach. Pojęcia te należy interpretować ściśle i nie można uznać, że przepis ten dotyczy także używania przez pracowników samochodów osobowych. Powyższe znajduje także potwierdzenie w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U. Nr 242, poz. 1622), gdzie samochód został sklasyfikowany w grupie 7 jako środek transportu, zaś narzędzia, wyposażenia czy inne przyrządy – w grupie 8.

Stąd też przepis art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy nie ma zastosowania do zwrotu kosztów używania przez pracowników samochodów dla potrzeb zakładu pracy. W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednakże w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wskazał, że zwraca pracownikowi za używanie samochodu prywatnego przy wykonywaniu obowiązków służbowych, udokumentowane koszty w postaci ekwiwalentu pieniężnego. Kwota ekwiwalentu została wyliczona na podstawie udokumentowanych wydatków poniesionych przez pracownika (zużycie paliwa, bieżące naprawy, przeglądy, elementy podlegające bieżącemu zużyciu, zakup środków do mycia i dezynfekcji).

W takiej sytuacji zwrot udokumentowanych kosztów używania samochodu przez pracownika na rzecz pracodawcy, nie stanowi dla pracownika przysporzenia majątkowego. Jest to bowiem świadczenie poniesione w interesie pracodawcy, bo to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy. Należy również podkreślić, na co również zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12, że przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika pokrywa pracodawca.

Reasumując, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowo należy stwierdzić, że zwrot udokumentowanych kosztów w postaci ekwiwalentu pieniężnego za używanie samochodu prywatnego przez pracownika przy wykonywaniu obowiązków służbowych w ogóle nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem. W związku z powyższym Wnioskodawca jako płatnik nie powinien pobierać podatku z ww. tytułu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.