Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-976/15-4/MKI
z 9 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dni a 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2015 r. (data wpływu 6 października 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 listopada 2015 r. (data wpływu 23 listopada 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 10 listopada 2015 r. nr ILPB2/4511-1-976/15-2/MKI, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a jego uzupełnieniem nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 10 listopada 2015 r., natomiast w dniu 23 listopada 2015 r. (data nadania 20 listopada 2015 r.), do tut. Organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź na ww. wezwanie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W roku 2012 Wnioskodawca wraz ze swoją ówczesną żoną nabyli lokal mieszkalny za kwotę 80.000,00 zł. Kwota ta została pokryta z ich wspólnych oszczędności w 25% (w wysokości 20.000,00 zł) oraz w 75% z darowizny, którą Wnioskodawca otrzymał na ten cel od swoich rodziców (w wysokości 60.000,00 zł). Darowizna została dokonana na rachunek bankowy Wnioskodawcy oraz zgłoszona do w Urzędu Skarbowego na odpowiednim druku. Na remont i prace wykończeniowe w mieszkaniu Wnioskodawca wraz ze swoją ówczesną żoną wydali kwotę 25.100,49 zł. Źródła jej pochodzenia były następujące: 60% ze środków własnych Zainteresowanego, tj. 6.133,38 zł - darowizna od matki Wnioskodawcy (dokonana na rachunek bankowy i zgłoszona do Urzędu Skarbowego), premia ze zlikwidowanej książeczki mieszkaniowej będącej własnością Wnioskodawcy jeszcze sprzed zawarcia związku małżeńskiego - 7.572,19 zł oraz oszczędności wspólne: 40%, tj. kwota 11.394,92 zł. Niestety życie potoczyło się w taki sposób, że Wnioskodawca rozwiódł się z żoną i w dniu 13 maja 2015 r. sprzedał przedmiotowy lokal mieszkalny (lokal został w drodze ugody sądowej z dnia 5 marca 2015 r. przyznany Wnioskodawcy, z obowiązkiem spłaty na rzecz byłej żony 32 % wartości mieszkania - wartość lokalu w dniu ugody = 140.000,00 zł, a na rzecz byłej żony Wnioskodawca musi spłacić kwotę 45.000,00 zł) za kwotę 160.000,00 zł. Zgodnie z obowiązującymi przepisami do dnia 30 kwietnia 2016 r. Wnioskodawca musi opodatkować dochód ze sprzedaży lokalu (posiadał go przez okres krótszy niż pięć lat) przyjmując jako przychód kwotę uzyskaną ze sprzedaży, a jako koszty uzyskania przychodu cenę nabycia lokalu i koszty z nim związane, poczynione w trakcie jego posiadania (np. wydatki na remont i wykończenie). Wnioskodawca twierdzi, że kwotę otrzymanego przychodu i poniesionych kosztów Wnioskodawca powinien podzielić na dwie osoby - na siebie i swoją byłą małżonkę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Na kim ciąży obowiązek podatkowy w omawianej sprawie – na obojgu byłych małżonkach czy tylko na Wnioskodawcy (lokal został przyznany Zainteresowanemu na drodze ugody sądowej z obowiązkiem spłaty na rzecz byłej małżonki 32% jego wartości)?
2. W przypadku obowiązku podatkowego ciążącego na obojgu byłych małżonkach, jaki jest sposób podziału przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i kosztów jego uzyskania pomiędzy Wnioskodawcę i jego byłą żonę – czy należy dokonać podziału 50% : 50% (zgodnie z ustawową współwłasnością małżeńską) czy też zastosować taki podział procentowy jaki zastosował sąd doprowadzając do ugody pomiędzy byłymi małżonkami, tj. 78% dla Wnioskodawcy i 32% dla byłej jego żony?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy ciąży na obojgu byłych małżonkach, a przychód ze sprzedaży lokalu i koszty jego uzyskania należy podzielić proporcjonalnie, w stosunku do wkładu finansowego obojga małżonków w zakup i wykończenie mieszkania, przyjmując stosunek procentowy taki, jaki zastosował sąd podczas zawierania ugody, tj. 78% dla Wnioskodawcy i 32% dla byłej żony Wnioskodawcy.

Stanowisko swoje Wnioskodawca opiera na następujących przesłankach: przedmiotowy lokal był wspólną własnością małżonków, został sprzedany przed upływem pięciu lat od chwili nabycia, a wniesione przeze Wnioskodawcę środki finansowe, które posłużyły do pokrycia większej części kosztów zakupu i wykończenia lokalu mieszkalnego (stanowiących koszt uzyskania przychodu przy sprzedaży lokalu) pochodziły ze źródeł nie objętych ustawową współwłasnością małżeńską (darowizn otrzymanych od rodziców Wnioskodawcy oraz premii za likwidację książeczki mieszkaniowej stanowiącej własność Wnioskodawcy przed zawarciem związku małżeńskiego). Wobec czego skorzystanie przez byłą małżonkę Wnioskodawcy z tych nakładów w kontekście wyższych kosztów uzyskania przychodu (i w konsekwencji niższego podatku do zapłaty z tytułu sprzedaży nieruchomości) nie odpowiadałoby stanowi rzeczywistemu. Stanowisko to podzielił także sąd, gdy podczas zawierania ugody obciążył Wnioskodawcę obowiązkiem spłaty na rzecz byłej małżonki tylko 32 % wartości mieszkania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn.zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz pra-wa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

− jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Jak z powyższego wynika, dla opodatkowania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości podatkiem dochodowym od osób fizycznych istotne znaczenie ma data nabycia przedmiotowej nieruchomości.

Stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r., poz. 583, z późn. zm.). Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, z chwilą zawarcia małżeństwa między małżonkami z mocy prawa powstaje wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub jednego z nich (majątek wspólny).

Zgodnie z art. 50¹ Kodeks rodzinny i opiekuńczy, w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej.

Instytucja wspólności majątkowej małżeńskiej obejmuje współwłasność łączną przedmiotów majątkowych (rzeczy) oraz wspólność łączną innych praw majątkowych (zbiór praw). Wspólność majątkowa małżonków w istocie oznacza, że każda rzecz wchodząca w skład majątku małżonków jest ich współwłasnością. Ten rodzaj współwłasności oznacza, że udziały współwłaścicieli nie są oznaczone (współwłasność bezudziałowa). Dopiero zaś od momentu ustania wspólności majątkowej, współwłasność rzeczy staje się współwłasnością w częściach ułamkowych zgodnie z art. 1035 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.). Niezależnie jednak od rodzaju współwłasności, jaki przysługuje małżonkom w czasie trwania i po rozwiązaniu małżeństwa, mamy do czynienia ze współwłasnością, czyli z jednym z rodzajów własności. Naturę prawa współwłasności określają trzy cechy: jedność przedmiotu (ta sama rzecz), wielość podmiotów (prawo należy do kilku osób) i niepodzielność wspólnego prawa. Ta ostania cecha oznacza, że każdy ze współuprawnionych ma prawo do całej rzeczy, a żaden do jej wyodrębnionej części fizycznej. Niepodzielność wspólnego prawa nie należy jednak utożsamiać z niemożnością zniesienia współwłasności bądź niemożnością ustalenia przez współwłaścicieli sposobu korzystania z rzeczy.

Zniesienie współwłasności (art. 210 Kodeksu cywilnego) jest jednym z podstawowych uprawnień przysługujących współwłaścicielowi. Każdy sposób zniesienia współwłasności polega zaś na przeniesieniu udziałów bądź na innego współwłaściciela, bądź na osobę trzecią. Nie można zatem mówić, że w wyniku zniesienia współwłasności, również gdy dochodzi do spłaty jednego z dwóch współwłaścicieli, drugi z nich nabywa część rzeczy. Prawo własności do całej rzeczy przysługiwało mu bowiem także w czasie trwania współwłasności.

Odnosząc się do instytucji zniesienia współwłasności, należy wskazać, że współwłasność jest instytucją prawa cywilnego polegająca na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 ustawy). W myśl art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności, podziału majątku wspólnego czy działu spadku, jest nabyciem tych rzeczy. Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku podziału majątku wspólnego, jeśli:

• podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub
• wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku dokonanego podziału mieści się w udziale, jaki przysługiwał jej w majątku wspólnym.
  
  

Jeżeli więc spełnione są wymienione wyżej warunki, podział majątku nie może być rozpatrywany w kategoriach nabycia. W takiej sytuacji za datę jej nabycia uznać należy datę pierwotnego nabycia udziału w nieruchomości.

Jeżeli jednak na skutek dokonanego podziału majątku lub zniesienia współwłasności przysługujący danej osobie udział ulega powiększeniu lub też towarzyszą mu spłaty i dopłaty wówczas czynność ta skutkuje nabyciem ponad dotychczas posiadany udział. Podkreślić zatem należy, że w każdej sytuacji, kiedy w wyniku zniesienia współwłasności, jeden z dotychczasowych współwłaścicieli został zobowiązany do spłaty, mamy do czynienia z nieekwiwalentnym podziałem, a po stronie osoby zobowiązanej do spłaty następuje nabycie majątku przekraczające pierwotnie posiadany przez niego udział we współwłasności.

Ponieważ, ugoda sądowa dotycząca podziału majątku odbyła się za spłatą na rzecz drugiego współwłaściciela nieruchomości, zatem uznać należy, że skutkowało to dla Wnioskodawcy nabyciem części (udziału) nieruchomości ponad dotychczas posiadany udział w tej nieruchomości.

Odnosząc zatem powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że przedmiotowa nieruchomość, którą Wnioskodawca sprzedał w dniu 13 maja 2015 r., została nabyta w dwóch różnych datach, a mianowicie:

• w 2012 roku w drodze nabycia wraz z ówczesną żoną Wnioskodawcy na zasadzie ustawowej współwłasności małżeńskiej,
• w dniu 5 marca 2015 r., tj. w dniu zawarcia ugody sądowej, w części przekraczającej udział Wnioskodawcy w majątku wspólnym.
  
  

Zgodnie zaś z art. 30e ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

W myśl art. 30e ust 4 ww. ustawy po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

• dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
• dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
  
  

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

W myśl art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. Natomiast na podstawie art. 45 ust. 1a pkt 3 tejże ustawy, w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e (PIT-39).

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że kwestią bezsporną jest, że w momencie ugody sądowej dotyczącej podziału majątku Wnioskodawca nabył własność udziału w nieruchomości, który to udział należał uprzednio do drugiego współwłaściciela – żony Wnioskodawcy. Bezspornym jest to, że żona Wnioskodawcy utraciła prawo własności posiadanego udziału za odpłatnością. Sąd przyznał bowiem żonie Wnioskodawcy spłatę od Zainteresowanego, w zamian za utracony udział we współwłasności nieruchomości.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Wysokość nakładów, o których mowa wyżej ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

W świetle powyższego, definicję kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości ustawodawca precyzuje poprzez bezpośrednie wskazanie, że koszty takie stanowią m.in. udokumentowane koszty nabycia tej nieruchomości. Koszt nabycia, co do zasady określa umowa notarialna – najczęściej sprzedaży – na podstawie której podatnik staje się właścicielem nieruchomości. Kosztem nabycia bez wątpienia jest zatem cena jaką zapłacił nabywca zbywcy za nieruchomość będącą przedmiotem przeniesienia własności, niezależnie od tego czy nabycie nieruchomości jest sfinansowane kredytem bankowym czy środki na jej nabycie pochodzą z oszczędności nabywcy. Na gruncie analizowanej sprawy kosztem takim dla Wnioskodawcy jest cena nabycia do majątku dorobkowego przedmiotowego lokalu mieszkalnego w przypadającej na Zainteresowanego proporcji wynikającej z ugody sądowej.

W przypadku natomiast odpłatnego zbycia nieruchomości lub prawa nabytego ponad udział w majątku dorobkowym małżonków (wspólność ustała na skutek rozwodu), kosztem uzyskania przychodu może być m.in. udokumentowana kwota faktycznej spłaty na rzecz byłego małżonka, ponieważ mieści się ona w kategorii kosztów nabycia, o których mowa w ww. art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem kwota spłaty na rzecz byłej żony również stanowi dla Zainteresowanego koszt nabycia zbywanego lokalu mieszkalnego.

Reasumując: na gruncie opisanego we wniosku stanu faktycznego podstawę obliczenia podatku dochodowego z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego stanowi dla Wnioskodawcy dochód, czyli różnica pomiędzy przychodem uzyskanym ze sprzedaży lokalu mieszkalnego – wartością wyrażoną w cenie określonej w umowie sprzedaży nieruchomości, pomniejszoną o koszty odpłatnego zbycia – a kosztami uzyskania przychodu ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Rzeczonymi kosztami uzyskania przychodu są natomiast poniesione przez Zainteresowanego koszty nabycia sprzedanego lokalu mieszkalnego – a właściwie poszczególnych udziałów w tymże lokalu – którymi z kolei są, cena nabycia do majątku dorobkowego przedmiotowego lokalu mieszkalnego w przypadającej na Zainteresowanego proporcji wynikającej z ugody sądowej, jak również wynikająca z tejże ugody kwota faktycznej spłaty na rzecz byłej żony.

W zależności od rachunkowego wyniku rozliczenia podatkowego dokonanego w rocznym zeznaniu podatkowym, na Wnioskodawcy może ciążyć obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu opisanej sprzedaży lokalu mieszkalnego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.