Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-817/15/AW
z 11 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów, po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 22 stycznia 2015 r. sygn. akt III SA/Gl 1282/14 (data wpływu prawomocnego orzeczenia wraz z aktami sprawy 16 października 2015 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 lutego 2014 r. (data wpływu 25 lutego 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców pobieranych przez Wnioskodawcę od przewoźników bądź operatorów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lutego 2014 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców pobieranych przez Wnioskodawcę od przewoźników bądź operatorów.

W dniu 22 maja 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr IBPP1/443-223/14/AW uznając, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców pobieranych przez Wnioskodawcę od przewoźników bądź operatorów – jest nieprawidłowe.

Na interpretację tę Wnioskodawca złożył skargę z 11 sierpnia 2014 r., w której zażądał uchylenia zaskarżonej interpretacji w całości.

Wyrokiem z 22 stycznia 2015 r. sygn. akt III SA/Gl 1282/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną wskazując, że pobieranie opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina, jest czynnością, przy wykonywaniu której gmina występuje w roli organu władzy publicznej i zarazem mieszczącą się w sferze publicznoprawnej. Dlatego też stwierdził, że spełnione zostały obie przesłanki wskazujące, iż w analizowanym zakresie Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT.

Od powyższego wyroku Minister Finansów wniósł skargę kasacyjną z 7 kwietnia 2015 r., którą wycofał pismem z 18 sierpnia 2015 r. co spowodowało wydanie przez Naczelny Sąd Administracyjny postanowienia z 3 września 2015 r. sygn. akt I FSK 1099/15 o umorzeniu postępowania kasacyjnego.

W związku z powyższym orzeczeniem NSA, wyrok WSA w Gliwicach z 22 stycznia 2015 r. sygn. akt III SA/Gl 1282/14 stał się prawomocny z dniem 3 września 2015 r.

Wskutek powyższego wniosek z 20 lutego 2014 r. (data wpływu 25 lutego 2014 r.) wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Miasto na prawach powiatu (dalej: Wnioskodawca) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca obciąża przewoźników opłatami za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których jest właścicielem lub zarządzającym. Wnioskodawca nie nalicza od powyższych obciążeń podatku od towarów i usług, traktując je jako opłaty o charakterze publicznoprawnym i nie zawiera umów na korzystanie z przystanków komunikacyjnych lub dworców z operatorami bądź przewoźnikami.

Mocą Uchwały nr ... Rady Miejskiej postanowiono, że korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych lub dworców stanowiących własność lub będących w zarządzie Miasta, zlokalizowanych na liniach komunikacyjnych na obszarze Miasta jest odpłatne.

Opłata ta pobierana jest miesięcznie za każde zatrzymanie środka transportu na przystanku, zintegrowanym węźle przesiadkowym lub dworcu. W uchwale tej ustalono także jednostkową stawkę tej opłaty, wskazując, iż opłaty miesięczne płatne są do 14. dnia każdego miesiąca za poprzedni miesiąc na rachunek bankowy lub gotówką w kasie Urzędu Miejskiego. Opłata ta stanowi iloczyn ilości zatrzymań w ciągu miesiąca oraz stawki opłaty jednostkowej za zatrzymanie na przystanku lub dworcu. Wnioskodawca na chwilę obecną nie pobiera opłat za zatrzymywanie się na dworcach autobusowych, bowiem nie jest właścicielem dworca autobusowego, nie posiada również takiego dworca w zarządzie. Jednakże w przypadku budowy takiego obiektu, Wnioskodawca na mocy powyższej uchwały będzie pobierał również opłaty za korzystanie przez operatorów i przewoźników z dworców.

Uchwały regulujące korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych oraz dworców, tj.

1. Uchwała Nr ...,
2. Uchwała Nr ...,
3. Uchwała Nr ... zmieniająca Uchwałę Nr ..., przedstawiają się następująco (mają następującą treść):
   
   

Ad. 1) Uchwała Nr ... Rady Miejskiej z dnia 30 czerwca 2011 r. w sprawie ustalenia zasad i warunków korzystania z przystanków komunikacji miejskiej na terenie Gminy (poniższa treść uchwały uwzględnia zmiany wprowadzone Uchwałą Nr .... Treść zmian została przytoczona w niniejszym wniosku w odrębnej Uchwale Nr ... Rady Miejskiej z dnia 7 listopada 2013 r. – punkt 3):

Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 Ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2001 r. Nr 142 poz. 1591 ze zm.) i art. 15 ust. 2 Ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. z 2011 r. Nr 5 poz. 13) na wniosek Prezydenta Miasta Rada Miejska uchwala:

§ 1. Określa się przystanki komunikacyjne na terenie Gminy, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina zgodnie z wykazem stanowiącym załącznik Nr 1 do uchwały.

§ 2. Określa się warunki i zasady korzystania z przystanków komunikacyjnych na terenie Gminy zgodnie z załącznikiem Nr 2 do uchwały.

§ 3. Wykonanie uchwały powierza się Prezydentowi Miasta.

§ 4. Traci moc uchwała nr XX/541/2004 z dnia 3 czerwca 2004 r. oraz uchwała nr ... z dnia 23 grudnia 2005 r.

§ 5. Uchwała wchodzi w życie po upływie 14 dni od ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa.

Przewodniczący Rady Miejskiej.

Załącznik Nr 1 do Uchwały Nr ... Rady Miejskiej z dnia 30 czerwca 2011 r. –

Wykaz przystanków na terenie Gminy.

Załącznik Nr 2 do Uchwały Nr ... Rady Miejskiej z dnia 30 czerwca 2011 r. –

Warunki i zasady korzystania z przystanków komunikacyjnych na terenie Gminy.

1.Z przystanków komunikacji miejskiej zlokalizowanych na terenie Gminy mogą korzystać wyłącznie operatorzy i przewoźnicy w ramach wykonywania publicznego transportu zbiorowego.

2.Udostępnienie przystanków komunikacyjnych odbywa się na pisemny wniosek, do którego należy dołączyć:

1. aktualny odpis z rejestru przedsiębiorców albo z ewidencji działalności gospodarczej,
2. kserokopię zaświadczenie o nadaniu numeru identyfikacji statystycznej (REGON),
3. kserokopię zaświadczenie o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej (NIP),
4. kserokopię dokumentów potwierdzających posiadanie uprawnień do prowadzenia działalności w zakresie przewozu osób,
5. proponowany rozkład jazdy, uwzględniający przystanki, czasy odjazdów i przyjazdów oraz długość linii podaną w kilometrach i odległości między przystankami na terenie Miasta,
6. mapę z zaznaczona linią komunikacyjną i przystankami na terenie Miasta,
7. wykaz obsługiwanych przystanków ze wskazaniem ich nazw i lokalizacji,
8. wykaz pojazdów samochodowych, którymi operator i przewoźnik zamierza wykonywać przewozy z podaniem ich numerów rejestracyjnych,
9. wykaz liczby zatrzymań środka transportu na przystankach w poszczególnych miesiącach.

3.Na podstawie kompletnego wniosku Gmina wydaje wnioskodawcy uzgodnienie zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych.

4.Korzystanie z przystanków może odbywać się wyłącznie w celu realizacji przewozów (wsiadanie i wysiadanie pasażerów).

5.Zabrania się postoju na przystanku powyżej czasu potrzebnego do obsługi pasażerów.

6.Rozkłady jazdy środków transportu poszczególnych operatorów i przewoźników są podawane do publicznej wiadomości na wszystkich wymienionych w rozkładzie jazdy przystankach komunikacyjnych. Każdy rozkład jazdy zawiera nazwę operatora i przewoźnika.

7.Umieszczenie tablicy z rozkładem jazdy oraz jej utrzymanie w należytym stanie technicznym należy do operatora lub przewoźnika.

8.Zabrania się operatorom i przewoźnikom umieszczania na przystankach komunikacyjnych innych informacji niż rozkład jazdy.

9.Korzystanie z przystanków jest odpłatne. Stawka opłaty za jedno zatrzymanie środka transportu określona została odrębną uchwałą Rady Miejskiej.

10.Gmina może odmówić zgody na udostępnienie przystanków komunikacji jeżeli:

1. wydanie zgody ograniczy przepustowość przystanków komunikacyjnych (uniemożliwi lub w znaczny sposób utrudni korzystanie z przystanków przez uprawnionych przedsiębiorców),
2. wydanie zgody spowoduje zagrożenie dla organizacji lub bezpieczeństwa ruchu drogowego,
3. przewoźnik ma zamiar świadczyć usługi przewozowe na tej samej trasie i w tym samym czasie co inni przewoźnicy.

11.Uzgodnienie zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych może zostać cofnięte w przypadku stwierdzenia:

1. nieprzestrzegania przez operatora lub przewoźnika rozkładu jazdy, co powoduje utrudnienia w korzystaniu z przystanków przez innych operatorów lub przewoźników,
2. niepłacenia należności za korzystanie z przystanków komunikacyjnych przez trzy kolejne okresy płatnicze,
3. wygaśnięcia lub cofnięcia uprawnień do prowadzenia działalności w zakresie przewozu osób,
4. stworzenia zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego,
5. niepowiadomienia o zmianie rozkładu jazdy bądź wykazu pojazdów.

12.Operator lub przewoźnik zobowiązany jest do pisemnego powiadomienia Wydziału Przedsięwzięć Gospodarczych i Usług Komunalnych Urzędu Miejskiego z jednomiesięcznym wyprzedzeniem o planowanych zmianach, które mają wpływ na informacje zawarte w dokumentach załączonych do wniosku o którym mowa w pkt 2 lub zaprzestaniu działalności przewozowej.

Ad. 2) Uchwała Nr ... Rady Miejskiej z dnia 13 października 2011 r. w sprawie stawek opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, zlokalizowanych na liniach komunikacyjnych na obszarze Miasta.

Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15, art. 40 ust. 1 i ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U z 2001 r. Nr 142 poz. 1591 ze zm.) oraz art. 16 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. z 2011 r. Nr 5 poz. 13) Rada Miejska uchwala:

§ 1. Korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych lub dworców, stanowiących własność lub będących w zarządzie Miasta, zlokalizowanych na liniach komunikacyjnych na obszarze Miasta jest odpłatne.

§ 2. Ustala się stawkę opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych lub dworców w wysokości:

1. 0,05 zł za każde zatrzymanie na przystanku lub w zintegrowanym węźle przesiadkowym,
2. 1 zł za każde zatrzymanie na dworcu,
3. nie pobiera się opłaty za zatrzymanie na przystankach na żądanie, określonych w załączniku do niniejszej uchwały.

§ 3. Wykonanie uchwały powierza się Prezydentowi Miasta.

§ 4. Uchwała wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym

Województwa.

Przewodniczący Rady.

Załącznik do Uchwały Nr ... Rady Miejskiej z dnia 13 października 2011 r.

Lista przystanków na żądanie, na których zatrzymywanie się jest wolne od opłat.

Ad. 3) Uchwała Nr ... Rady Miejskiej z dnia 7 listopada 2013 r. o zmianie uchwały nr ... w sprawie ustalenia zasad i warunków korzystania z przystanków komunikacji miejskiej na terenie Gminy.

Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 594 ze zm.) i art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 5 poz. 13 ze zm.) na wniosek Prezydenta Miasta Rada Miejska uchwala, co następuje:

§ 1. W załączniku nr 2 do uchwały Nr ... Rady Miejskiej z 30 czerwca 2011 r. w sprawie ustalania zasad i warunków korzystania z przystanków komunikacji miejskiej na terenie Gminy (Dz.Urz.Woj. z 2011 r. Nr 231 poz. 3937) wprowadza następujące zmiany:

1.w załączniku nr 2 ust. 3 otrzymuje brzmienie: „3. Na podstawie kompletnego wniosku Gmina wydaje Wnioskodawcy uzgodnienie zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych”;

2.w załączniku nr 2 ust. 11 otrzymuje brzmienie: „11. Uzgodnienie zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych może zostać cofnięte w przypadku stwierdzenia:

1. nieprzestrzegania przez operatora lub przewoźnika rozkładu jazdy, co powoduje utrudnienia w korzystaniu z przystanków przez innych operatorów i przewoźników,
2. niepłacenia należności za korzystanie z przystanków komunikacyjnych przez trzy kolejne okresy płatnicze,
3. wygaśnięcia lub cofnięcia uprawnie do prowadzenia działalności w zakresie przewozu osób,
4. stworzenia zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego,
5. niepowiadomienia o zmianie rozkładu jazdy bądź wykazu pojazdów”.

§ 2. Wykonanie uchwały powierza się Prezydentowi Miasta.

§ 3. Uchwała podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Województwa i wchodzi w życie po 14 dniach od dnia ogłoszenia z mocą obowiązującą od 1 stycznia 2014 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców pobierane przez Wnioskodawcę od przewoźników bądź operatorów należy opodatkować podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, opłata za korzystanie z przystanków komunikacyjnych oraz dworców, których Wnioskodawca jest właścicielem lub zarządzającym pobierana od przewoźników jako opłata o charakterze publicznoprawnym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Wnioskodawca w tym zakresie nie działa jako podatnik podatku VAT. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.) – dalej „ustawa o VAT”, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do ust. 2 powołanego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Natomiast ust. 6 niniejszego artykułu stanowi, iż „nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych”. Powyższa regulacja jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 s. 1 ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. W kwestii wyłączenia organów władzy publicznej z kategorii podatników wielokrotnie wypowiadał się także Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej podkreślając, że dla takiego wyłączenia konieczne jest spełnienie równocześnie dwóch przesłanek: działalność musi być wykonywana przez podmiot prawa publicznego i musi być wykonywana w celu sprawowania władzy publicznej (wyroki C-408/97, C-4/89, C-288/07).

Z powyższego wynika, iż w celu skorzystania przez jednostki samorządu terytorialnego z wyłączenia z kategorii podatników podatku VAT, czynności, które co do zasady podlegają opodatkowaniu, muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego. Jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Stanowisko to potwierdzają organy podatkowe. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 4 września 2013 r. (nr IPTPP2/443-476/13-4/KW) czytamy, iż „Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych)”. Analogiczne stanowisko reprezentują sądy administracyjne (por. Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 24 września 2012 r., sygn. akt III SA/Gl 577/12).

Celem powyższych regulacji jest więc wyłączenie wszelkich organów władzy publicznej oraz innych organów podlegających prawu publicznemu z kategorii podatników VAT w odniesieniu do czynności wykonywanych przez te podmioty w charakterze władz publicznych. Kryterium decydującym o uznaniu jednostki samorządu terytorialnego za podatnika VAT jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności.

Chcąc zatem rozstrzygnąć, czy opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców pobierane przez Wnioskodawcę od przewoźników podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, konieczne jest ustalenie, czy Wnioskodawca w zakresie objętym niniejszym wnioskiem zachowuje się jak podmiot gospodarczy i z tego tytułu jest podatnikiem podatku VAT, czy wykonuje powyższe czynności w ramach władztwa publicznego.

Wnioskodawca pobierając opłatę za korzystanie z przystanków komunikacyjnych oraz dworców, których Wnioskodawca jest właścicielem lub zarządzającym, działa na ustawowo uregulowanych zasadach i nie jest w stanie dokonywać modyfikacji dopuszczalnych w stosunkach cywilnoprawnych w ramach swobody zawierania umów.

Określanie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania i pobierania opłat za korzystanie z tych obiektów realizowane jest w ramach organizowania publicznego transportu zbiorowego i wynika wprost z ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. z 2011 r. Nr 5 poz. 13 ze zm.) – dalej „ustawa o transporcie”.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o transporcie, „w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty”.

Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad (art. 16 ust. 4 ustawy o transporcie). Ustawodawca w art. 16 ust. 5 ustawy określił maksymalne stawki ww. opłat.

Stawka tej opłaty nie może być wyższa niż:

1. 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym;
2. 1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu.
   
   

Jak wynika z powyższych przepisów, stawki opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych lub dworców określa uchwała podjęta przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego. Wnioskodawca działając na podstawie ustawowego umocowania podjął uchwałę w sprawie stawek opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, zlokalizowanych na liniach komunikacyjnych na obszarze Miasta (Uchwała Nr ... Rady Miejskiej z dnia 13 października 2011 r.). Uchwała ta w sposób szczegółowy określa wysokość opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych lub dworców.

Ponadto Wnioskodawca podjął również uchwałę w sprawie ustalenia zasad i warunków korzystania z przystanków komunikacji miejskiej na terenie Gminy, w której w sposób szczegółowy określa zasady korzystania z przystanków komunikacyjnych. Zgodnie z tą uchwałą, udostępnienie przystanków komunikacyjnych odbywa się na pisemny wniosek. Zgodnie z Uchwałą Nr ... zmienioną uchwałą Nr ... na podstawie kompletnego wniosku Wnioskodawca wydaje uzgodnienie zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych. Uzgodnienie to może zostać cofnięte w przypadkach określonych w powyższej Uchwale.

Jak wynika z powyższego, to z Uchwał Rady Miejskiej wprost wynika zarówno sposób korzystania z przystanków komunikacyjnych lub dworców, jak i stawki opłat za korzystanie z tej infrastruktury. Postanowienia powyższych uchwał są określone na tyle dokładnie, że z samej ich treści można ustalić zarówno podmiot, na którym spoczywa obowiązek ponoszenia opłat, jak i wysokość tych opłat i nie ma potrzeby dokonywania w tym zakresie dodatkowej czynności prawnej, przykładowo zawarcia umowy cywilnoprawnej. Dlatego – jak zostało już wcześniej podkreślone – Wnioskodawca wydaje jedynie uzgodnienia zasad korzystania z tych przystanków.

Wskutek uzgodnienia zasad korzystania będzie dochodziło do powstania stosunku administracyjnoprawnego pomiędzy Wnioskodawcą a operatorem lub przewoźnikiem. Jednakże uzgodnienia te nie będą miały charakteru cywilnoprawnego. Podejmując uchwałę Wnioskodawca korzysta ze swoich uprawnień w zakresie imperium, samo zaś ustalenie tych opłat jest czynnością administracyjnoprawną. To z kolei przemawia za tym, iż opłata ta ma charakter publicznoprawny. Zdaniem Wnioskodawcy opłata ta ma charakter daniny publicznej, bowiem jest świadczeniem pieniężnym, powszechnym, bezzwrotnym i ustalana jest jednostronnie w podstawowym zakresie w ustawie, a uszczegółowienie zasad jej poboru i wysokości następuje w akcie prawa miejscowego – Uchwale Rady Miejskiej. W konsekwencji ustalenie, czy i w jakiej wysokości operator bądź przewoźnik ma ponosić opłatę następuje z wyłączeniem ogólnego reżimu kontraktowego, na które składa się swoboda kształtowania treści stosunku umownego.

Uzasadnieniem dla przypisania powyższej opłacie charakteru daninowego jest również fakt, że opłaty te stanowią jedną z form pozyskiwania dochodów budżetowych jednostek samorządu terytorialnego i jako dochód publiczny mogą być przymusowo pobierane w drodze egzekucji administracyjnej (por. Wyjaśnienie RIO w Katowicach z dnia 4 stycznia 2012 r., sygn. WA-0250/113/11).

Kluczowe znaczenie dla uznania powyższej opłaty za daninę publiczną mają nie tylko wyżej wskazane cechy, ale także cel ich wydatkowania. Wnioskodawca ma możliwość wydatkowania powyższych opłat jedynie na cele wyraźnie określone w ustawie o transporcie. Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 7 ustawy o transporcie, opłaty te stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

1. utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, oraz
2. realizację zadań określonych w art. 18 – w przypadku gdy organizatorem jest gmina.
   
   

Zgodnie z ww. art. 18 ustawy o transporcie „do zadań własnych gminy w zakresie publicznego transportu zbiorowego należą budowa, przebudowa i remont:

• przystanków komunikacyjnych oraz dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina;
• wiat przystankowych lub innych budynków służących pasażerom, posadowionych na miejscu przeznaczonym do wsiadania i wysiadania pasażerów lub przylegających do tego miejsca, usytuowanych w pasie drogowym dróg publicznych bez względu na kategorię tych dróg”.
  
  

Wobec tego Wnioskodawca może przeznaczyć analizowane opłaty wyłącznie na wyżej wskazane cele. Stanowisko to potwierdzają również sądy administracyjne. Przykładowo w wyroku WSA w Krakowie z dnia 25 stycznia 2012 r. (sygn. akt I SA/Kr 1966/11) Sąd stanął na stanowisku (które podtrzymał NSA w wyroku z 20 marca 2013 r. I FSK 687/12), iż: „Gmina nie ma więc swobody wydatkowania dochodów uzyskanych z opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego. Środki te mogą być wydatkowane wyłącznie na cele wskazane w ustawie o publicznym transporcie drogowym, co przemawia za stanowiskiem, iż opłata za korzystanie z przystanków jest daniną publiczną”.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż pobieranie przez Wnioskodawcę opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych lub dworców jest przejawem wykonywania przez Wnioskodawcę władztwa publicznego. Wnioskodawca działa na podstawie zasad uregulowanych w ustawie o transporcie i tym samym nie ma uprawnień do dokonywania zmian, które dopuszczalne są w stosunkach cywilnoprawnych w ramach swobody zawierania umów. Ponadto zapewnienie mieszkańcom Gminy transportu publicznego to zadanie, które na Wnioskodawcę nałożył ustawodawca, a opłaty pobierane w związku z tym zadaniem są daniną publiczną, zaś dochód, jaki Wnioskodawca uzyskuje z jej poboru, służy celom publicznym.

Za administracyjnoprawnym charakterem opłat za korzystanie z przystanków i sprawowaniem w tym zakresie przez jednostki samorządu terytorialnego władztwa publicznego opowiadały się sądy administracyjne, w tym Naczelny Sąd Administracyjny (por. wyrok NSA z 27 listopada 2013 r. sygn. akt I FSK 1781/12, wyrok NSA z dnia 20 marca 2013 r. sygn. akt I FSK 687/12).

Przykładowo NSA w wyroku z dnia 20 marca 2013 r. stwierdził, iż: „Pobieranie przez samorząd opłat (daniny publicznej) za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców jest bez wątpienia przejawem wykonywania władztwa publicznego. Podmiot sprawujący zarząd i organizowanie lokalnego transportu zbiorowego oraz transportu aglomeracyjnego, przy wykonywaniu tych czynności, działa na ustawowo uregulowanych zasadach, a zatem nie jest w stanie dokonywać modyfikacji, dopuszczalnych w stosunkach cywilnoprawnych w ramach swobody zawierania umów. Organ taki, co istotne, pobiera należność o charakterze daniny publicznej, zaś dochód uzyskany z jej poboru służy celom publicznym”.

Należy zatem uznać, iż Wnioskodawca w przedstawionym we wniosku zakresie spełnia obie przesłanki wskazane w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, a tym samym Wnioskodawca w zakresie objętym niniejszym wnioskiem nie jest podatnikiem podatku VAT i nie ma obowiązku naliczania należnego podatku VAT od analizowanych opłat, ani też dokumentowania ich fakturami VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, gdyż niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozpatrzenie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia WSA.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania VAT – jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Istotą stosunku świadczenia jest każde zachowanie się na rzecz innej osoby (podmiotu). Świadczenie jest zatem dwustronnym stosunkiem prawnym i wymaga podmiotu pełniącego rolę odbiorcy (konsumenta świadczenia, nabywcy usługi) oraz podmiotu świadczącego (wykonującego czynności, świadczącego usługę). Tak więc określone ustawą „świadczenie na rzecz” obejmuje świadczenie na rzecz skonkretyzowanych, a nawet zindywidualizowanych podmiotów (ostatecznych konsumentów).

Nie każda jednak czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz.Urz. UE L Nr 347 s. 1, ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 594 ze zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Art. 7 ust. 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym ustala, że do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty oraz konstruuje otwarty katalog takich zadań. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym) oraz lokalnego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 4). Treść art. 9 ust. 1 tej ustawy wskazuje, że w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi. Jak stanowi art. 9 ust. 4 cyt. ustawy zadaniami użyteczności publicznej, są zadania własne gminy, określone w art. 7 ust. 1, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. z 2011 r. Nr 5 poz. 13 ze zm.) organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej „organizatorem”, właściwym ze względu na obszar działania lub zasięgu przewozów jest gmina:

1. na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich,
2. której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między gminami – na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich, na obszarze gmin, które zawarły porozumienie.
   
   

W myśl art. 8 ww. ustawy do zadań organizatora należy:

1. planowanie rozwoju transportu;
2. organizowanie publicznego transportu zbiorowego;
3. zarządzanie publicznym transportem zbiorowym.
   
   

Jak stanowi przepis art. 15 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie:

1. standardów dotyczących przystanków komunikacyjnych oraz dworców;
2. korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz dworców;
3. funkcjonowania zintegrowanych węzłów przesiadkowych;
4. funkcjonowania zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego;
5. systemu informacji dla pasażera.
   
   

Określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego (ust. 2 ww. artykułu).

W myśl art. 16 ust. 1 ww. ustawy, w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty.

Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem (art. 16 ust. 2 ustawy).

Z art. 16 ust. 3 ww. ustawy wynika, że stawki opłat, o których mowa w ust. 2, powinny być ustalane z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad dla wszystkich operatorów i przewoźników wykonujących publiczny transport zbiorowy na obszarze właściwości organizatora.

W art. 16 ust. 4 cyt. ustawy ustanowiono, że za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Stosownie do treści art. 16 ust. 5 ww. ustawy, stawka opłaty o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:

1. 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym;
2. 1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu;
3. 2 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu wyznaczonym zgodnie z art. 47h ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym do udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej w zakresie określonym w załączniku I lit. a do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 181/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. dotyczącego praw pasażerów w transporcie autobusowym i autokarowym i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004.
   
   

Natomiast na podstawie art. 16 ust. 7 ustawy, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

1. utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4, oraz
2. realizację zadań określonych w art. 18 – w przypadku gdy organizatorem jest gmina.
   
   

W przypadku więc, gdy właściwa jednostka samorządu terytorialnego ustanowi opłatę za korzystanie z przystanków lub dworców jednym z warunków korzystania z tych obiektów, określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2 tej ustawy, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca obciąża przewoźników opłatami za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których jest właścicielem lub zarządzającym. Wnioskodawca nie zawiera umów na korzystanie z przystanków komunikacyjnych lub dworców z operatorami bądź przewoźnikami. Mocą Uchwały nr ... Rady Miejskiej postanowiono, że korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych lub dworców stanowiących własność lub będących w zarządzie Miasta, zlokalizowanych na liniach komunikacyjnych na obszarze Miasta jest odpłatne. Opłata ta pobierana jest miesięcznie za każde zatrzymanie środka transportu na przystanku, zintegrowanym węźle przesiadkowym lub dworcu. W uchwale tej ustalono także jednostkową stawkę tej opłaty oraz termin jej zapłaty.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wydanym w przedmiotowej sprawie wyroku z 22 stycznia 2015 r. sygn. akt III SA/Gl 1282/14 stwierdził, że przedmiotem sporu w rozpatrywanej sprawie jest ustalenie, czy opłaty pobierane przez Wnioskodawcę z tytułu zatrzymywania się przewoźników na przystankach komunikacyjnych i dworcach winny być opodatkowane podatkiem od towarów i usług, ta zaś okoliczność zależy od ustalenia, czy dokonująca tej czynności jednostka samorządu terytorialnego działa jak podatnik tego podatku, czy też jest organem władzy publicznej w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, co zależy od oceny, czy działania jednostki mieszczą się w sferze publicznoprawnej, czy też należą do sfery cywilnoprawnej i wykazują znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, mogącej przyczynić się do zakłócenia konkurencji. Sąd powołał przy tym art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347 s. 1 ze zm.) – którego odzwierciedleniem w porządku krajowym jest art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Przepis ten stanowi, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże, w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W ocenie Sądu opłata za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców pobierana przez Wnioskodawcę od przewoźników bądź operatorów mieści się w kategorii świadczeń zaliczanych do danin publicznych, o czym świadczy fakt, że:

-obowiązek jej uiszczenia wynika z mocy samego prawa zarówno co do jej wysokości jak i zasad pobierania, które nie podlegają negocjacji, co wskazuje na jej niecywilistyczny charakter;

-podstawą pobierania tej opłaty nie jest umowa cywilnoprawna a uchwała Rady Miasta, która ma charakter aktu prawa miejscowego, będącego określonym w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej źródłem prawa ustanawiającego normy prawne powszechnie obowiązujące na danym obszarze. Z chwilą podjęcia właściwej uchwały przez organy stanowiące jednostki samorządu terytorialnego, obowiązek poboru omawianej opłaty – na gruncie ustawowym fakultatywny – nabiera na terenie danej jednostki obligatoryjnego charakteru;

-opłata ta jest związana z realizacją celu publicznego – organizacji lokalnego transportu zbiorowego;

-może być przeznaczona tylko na finansowanie zadań również związanych z tym celem tj. wydatkowana na:

1. utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
2. realizację zadań określonych w art. 18 – w przypadku gdy organizatorem jest gmina czyli budowę, przebudowę i remont:
• przystanków komunikacyjnych oraz dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina;
  
• wiat przystankowych lub innych budynków służących pasażerom, posadowionych na miejscu przeznaczonym do wsiadania i wysiadania pasażerów lub przylegających do tego miejsca, usytuowanych w pasie drogowym dróg publicznych bez względu na kategorię tych dróg;

-opłata – jako dochód publiczny – może być pobrana przymusowo w drodze egzekucji administracyjnej.

Sąd stwierdził też, że fakt, iż za uiszczenie opłaty przewoźnik otrzymuje ekwiwalent w postaci prawa do zatrzymania się na przystanku czy dworcu niczego w sprawie nie zmienia. Zauważyć bowiem należy, że z całym szeregiem działań organów administracji jakiś ekwiwalent jest związany oraz że działalność gminy w analizowanym obszarze nie mogłaby w jakikolwiek sposób wpłynąć na konkurencję, skoro zadania i uprawnienia przewidziane ustawą o transporcie nałożone zostały tylko na właściwą miejscowo jednostkę samorządu terytorialnego wskazanego szczebla i właściwego ministra. Również ta okoliczność wskazuje, że uznanie, iż w tym zakresie wnioskodawca działa jak organ władzy, a nie podmiot gospodarczy jest zgodne z prawem unijnym.

Sąd orzekający uznał zatem, że pobieranie opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina, jest czynnością przy wykonywaniu której Gmina występuje w roli organu władzy publicznej i zarazem mieszczącą się w sferze publicznoprawnej. Dlatego też stwierdził, że spełnione zostały obie przesłanki wskazujące, że w analizowanym zakresie Gmina nie jest podatnikiem podatku VAT.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa oraz wydany w przedmiotowej sprawie wyrok WSA w Gliwicach z 22 stycznia 2015 r. sygn. akt III SA/Gl 1282/14 stwierdzić należy, że Wnioskodawca jako jednostka budżetowa, w przedstawionym we wniosku zakresie, spełnia obie przesłanki wskazane w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Pobieranie przez samorząd opłat (daniny publicznej) za korzystanie z przystanków komunikacyjnych jest bez wątpienia przejawem wykonywania władztwa publicznego. Podmiot sprawujący zarząd i organizowanie lokalnego transportu zbiorowego przy wykonywaniu tych czynności działa na ustawowo uregulowanych zasadach, a zatem nie jest w stanie dokonywać modyfikacji, dopuszczalnych w stosunkach cywilnoprawnych w ramach swobody zawierania umów. Organ taki, co istotne, pobiera należność o charakterze daniny publicznej, zaś dochód uzyskany z jej poboru służy celom publicznym.

Tak więc w świetle art. 15 ust. 6 ustawy o VAT jednostka samorządowa nie jest w tym przypadku podatnikiem podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego bądź zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163 poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.