2015.12.18 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/4512-1-691/15-4/AS
z 18 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2015 r. (data wpływu 17 września 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 listopada 2015 r. (data wpływu 30 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z transakcjami dotyczącymi energii elektrycznej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z transakcjami dotyczącymi energii elektrycznej. Wniosek został uzupełniony pismem w dniu 30 listopada 2015 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

S.A. („Spółka”, „Wnioskodawca”) prowadzi działalność w zakresie handlu energią elektryczną. Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2015 r., poz. 478, dalej „ustawa o OZE”), Spółka będzie m.in. miała obowiązek zakupu, na warunkach określonych w ustawie o OZE, nadwyżek energii elektrycznej, wytworzonej w odnawialnych źródłach energii, od podmiotów wytwarzających wskazaną energię na potrzeby własne (dalej: Prosumenci), które to nadwyżki nie zostały zużyte przez Prosumentów.

Prosumenci, co do zasady, mogą w jednym okresie rozliczeniowym (półroczu) pobierać energię elektryczną z sieci elektroenergetycznej i wprowadzać nadwyżki wytworzonej energii elektrycznej do tej sieci.

Wskazane zasady rozliczania się pomiędzy Prosumentami a Spółką, reguluje art. 41 ust. 14 ustawy o OZE (wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2016 r.), zgodnie z którym, rozliczenia w danym półroczu między Prosumentem a Spółką, dokonywane są z tytułu różnicy między ilością energii elektrycznej pobranej przez Prosumenta z sieci, a ilością energii elektrycznej wprowadzonej przez Prosumenta do tej sieci, na podstawie rzeczywistych wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych.

Zgodnie z art. 44 ust. 13 ustawy o OZE, w analogiczny sposób mogą być dokonywane rozliczenia z przedsiębiorcami w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, jeżeli spełnione są warunki określone w art. 41 ust. 1 pkt 2.

W przypadku tych podmiotów, decyzję co do sposobu rozliczeń podejmuje przedsiębiorca (dalej: uprawniony przedsiębiorca). W konsekwencji, w omawianym zakresie są możliwe trzy sytuacje:

na koniec półrocznego okresu rozliczeniowego, ustalona na podstawie rzeczywistych wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, ilość energii elektrycznej pobranej przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę z sieci jest większa niż ilość energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę i w konsekwencji, Prosument albo uprawniony przedsiębiorca, ma obowiązek zapłaty wynagrodzenia Spółce wyłącznie za ww. różnicę (dalej: „dodatnie saldo”);
na koniec półrocznego okresu rozliczeniowego, ustalona na podstawie rzeczywistych wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, ilość energii elektrycznej pobranej przez Prosumenta albo uprawnionego Przedsiębiorcę z sieci jest mniejsza niż ilość energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę i w konsekwencji, Spółka ma obowiązek zapłaty wynagrodzenia Prosumentowi wyłącznie za ww. różnicę (dalej: „ujemne saldo”);
na koniec półrocznego okresu rozliczeniowego, ustalona na podstawie rzeczywistych wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, ilość energii elektrycznej pobranej przez Prosumenta albo uprawnionego Przedsiębiorcę z sieci jest równa ilości energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez Prosumenta i w konsekwencji, żadna ze stron nie ma obowiązku zapłaty wynagrodzenia drugiej stronie w omawianym zakresie (dalej: „saldo zerowe”).

Taki sposób rozliczania energii elektrycznej określany jest niekiedy w praktyce obrotu gospodarczego jako opomiarowanie netto (ang. net metering).

Polega ono na tym, że energia elektryczna wytwarzana przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę - jeżeli spełnione są warunki określone w art. 41 ust. 1 pkt 2 ustawy o OZE, we własnej mikroinstalacji i dostarczana do sieci, jest rozliczana poprzez odejmowanie jej od ilości energii pobranej z tej sieci.

Cena do zapłaty z tytułu dostawy energii elektrycznej jest więc ustalana jedynie w stosunku do różnicy między energią pobraną z sieci a energią wprowadzoną do tej sieci, a nie w odniesieniu do całej ilości energii elektrycznej dostarczanej wzajemnie przez strony.

W konsekwencji, w przypadku wystąpienia salda dodatniego Prosument albo uprawniony przedsiębiorca będzie zobowiązany (począwszy od 1 stycznia 2016 r.), zgodnie z art. 41 ust. 14 i art. 44 ust 13 ustawy o OZE, do zapłaty Spółce wynagrodzenia z tytułu nabytej energii elektrycznej w kwocie stanowiącej iloczyn właściwej stawki (ceny jednostkowej energii elektrycznej) oraz ilości energii elektrycznej obliczonej jako różnica pomiędzy ilością energii elektrycznej pobranej z sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę oraz ilością energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez Prosumenta albo uprawnionego Przedsiębiorcę w półrocznym okresie rozliczeniowym.

Natomiast w przypadku wystąpienia salda ujemnego, Spółka będzie zobowiązana (począwszy od 1 stycznia 2016 r.), zgodnie z art. 41 ust. 14 i art. 44 ust. 13 ustawy o OZE, do zapłaty Prosumentowi albo uprawnionemu przedsiębiorcy, wynagrodzenia z tytułu nabytej energii elektrycznej, w kwocie stanowiącej iloczyn właściwej stawki (ceny jednostkowej energii elektrycznej wynikającej z ustawy o OZE) oraz ilości energii elektrycznej obliczonej jako różnica pomiędzy ilością energii elektrycznej wprowadzonej do sieci przez Prosumenta albo uprawnionego Przedsiębiorcę oraz ilością energii elektrycznej pobranej z tej sieci przez Prosumenta albo uprawnionego Przedsiębiorcę w półrocznym okresie rozliczeniowym.

Z kolei w przypadku salda zerowego, żadna ze stron nie będzie miała obowiązku zapłaty wynagrodzenia drugiej stronie w omawianym zakresie.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 27 listopada 2015 r. Wnioskodawca wskazał, że:

Na pytanie tut. Organu: „Czy Prosumenci/uprawnieni przedsiębiorcy będą wprowadzali do sieci elektroenergetycznej całość wytworzonej przez siebie energii elektrycznej, czy też do sieci elektroenergetycznej zostanie wprowadzona wyłącznie nadwyżka energii elektrycznej wytworzonej przez te podmioty?”, Wnioskodawca odpowiedział, że Prosumenci/uprawnieni przedsiębiorcy będą wprowadzali do sieci wytworzoną przez te podmioty nadwyżkę energii elektrycznej, która nie została zużyta na ich potrzeby własne.
Na pytanie tut. Organu: „Czy, a jeśli tak, to w którym momencie nastąpi przeniesienie przez Prosumentów/uprawnionych przedsiębiorców na rzecz Wnioskodawcy, prawa do rozporządzania jak właściciel wytworzoną przez te podmioty energią elektryczną? Czy przeniesienie na rzecz Wnioskodawcy prawa do rozporządzania jak właściciel wytworzoną przez Prosumentów/uprawnionych przedsiębiorców energią elektryczną nastąpi w momencie jej wprowadzenia do sieci elektroenergetycznej?”, Wnioskodawca odpowiedział, że przeniesienie przez Prosumentów/uprawnionych przedsiębiorców na S.A. prawa do rozporządzania jak właściciel wytworzoną przez te podmioty energią elektryczną, nastąpi w momencie wprowadzenia tej energii do sieci elektroenergetycznej.
Na pytanie tut. Organu: „Czy, a jeśli tak, to w którym momencie Wnioskodawca dokona przeniesienia na rzecz Prosumentów, prawa do rozporządzania jak właściciel wytworzoną przez siebie energią elektryczną bądź też energią nabytą wcześniej od Prosumentów/podmiotów uprawnionych?”, Wnioskodawca odpowiedział, że przeniesienie przez S.A. prawa do rozporządzania jak właściciel energią elektryczną na Prosumentów/uprawnionych przedsiębiorców, nastąpi w momencie dokonania przez te podmioty pobrania energii elektrycznej z sieci.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w okresie po 1 stycznia 2016 r., podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług w przypadku wystąpienia salda dodatniego, będzie kwota należna Spółce od Prosumenta albo od uprawnionego przedsiębiorcy - jeżeli spełnione są warunki określone w art. 41 ust. 1 pkt 2 albo w art. 44 ust. 13 ustawy o OZE, stanowiąca iloczyn właściwej stawki (ceny jednostkowej energii elektrycznej) oraz ilości energii elektrycznej obliczonej jako różnica pomiędzy ilością energii elektrycznej pobranej przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę z sieci oraz ilością energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę w danym okresie rozliczeniowym, zarówno w przypadku, gdy dany Prosument albo uprawniony przedsiębiorca będzie czynnym podatnikiem podatku VAT (nie będzie korzystał ze zwolnienia podmiotowego), jak też w przypadku, gdy dany Prosument albo uprawniony przedsiębiorca będzie korzystał ze zwolnienia podmiotowego w podatku VAT?
Czy w okresie po 1 stycznia 2016 r., w przypadku wystąpienia salda zerowego, podstawą opodatkowania podatkiem od towarów usług będzie kwota należna Spółce od Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcy - jeżeli spełnione są warunki określone w art. 41 ust. 1 pkt 2 albo art. 44 ust. 13 ustawy o OZE, stanowiąca iloczyn właściwej stawki (ceny jednostkowej energii elektrycznej) oraz ilości energii elektrycznej obliczonej jako różnica pomiędzy ilością energii elektrycznej pobranej przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę z sieci (od Spółki) oraz ilością energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę (dostarczonej Spółce) w danym okresie rozliczeniowym?
Czy w okresie po 1 stycznia 2016 r., w przypadku wystąpienia salda ujemnego, Spółka będzie mogła odliczyć podatek od towarów i usług wykazany na fakturze wystawionej przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę - jeżeli spełnione są warunki określone w art. 41 ust. 1 pkt 2 albo art. 44 ust. 13 ustawy o OZE, (nie podlegającego zwolnieniu podmiotowemu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług), w której jako kwota należna z tytułu dostawy energii elektrycznej, zostanie wskazana kwota stanowiąca iloczyn właściwej stawki (ceny jednostkowej energii elektrycznej) oraz ilości energii elektrycznej obliczonej jako różnica pomiędzy ilością energii elektrycznej wprowadzonej do sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę oraz ilością energii elektrycznej pobranej z tej sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę w danym okresie rozliczeniowym?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

W ocenie Spółki, w okresie po 1 stycznia 2016 r., podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług w przypadku wystąpienia salda dodatniego, będzie kwota należna Spółce od Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcy - jeżeli spełnione są warunki określone w art. 41 ust. 1 pkt 2 albo art. 44 ust. 13 ustawy o OZE, stanowiąca iloczyn właściwej stawki (ceny jednostkowej energii elektrycznej) oraz ilości energii elektrycznej obliczonej jako różnica pomiędzy ilością energii elektrycznej pobranej przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę z sieci oraz ilością energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę w danym okresie rozliczeniowym, zarówno w przypadku, gdy dany Prosument albo uprawniony przedsiębiorca będzie czynnym podatnikiem podatku VAT (nie będzie korzystał ze zwolnienia podmiotowego), jak też w przypadku, gdy dany Prosument albo uprawniony przedsiębiorca będzie korzystał ze zwolnienia podmiotowego w podatku VAT.

Ad. 2.

W ocenie Spółki, w okresie po 1 stycznia 2016 r., podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług w przypadku wystąpienia salda zerowego, będzie kwota należna Spółce od Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcy - jeżeli spełnione są warunki określone w art. 41 ust. 1 pkt 2 albo art. 44 ust. 13 ustawy o OZE, stanowiąca iloczyn właściwej stawki (ceny jednostkowej energii elektrycznej) oraz ilości energii elektrycznej obliczonej jako różnica pomiędzy ilością energii elektrycznej pobranej przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę z sieci oraz ilością energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę w danym okresie rozliczeniowym.

Ad. 3.

W ocenie Spółki, w okresie po 1 stycznia 2016 r., w przypadku wystąpienia salda ujemnego. będzie ona mogła odliczyć podatek od towarów i usług wykazany na fakturze wystawionej przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę - jeżeli spełnione są warunki określone w art. 41 ust. 1 pkt 2 albo art. 44 ust. 13 ustawy o OZE, (nie podlegającego zwolnieniu podmiotowemu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług), w której, jako kwota należna z tytułu dostawy energii elektrycznej zostanie wskazana kwota stanowiąca iloczyn właściwej stawki (ceny jednostkowej energii elektrycznej) oraz ilości energii elektrycznej obliczonej jako różnica pomiędzy ilością energii elektrycznej wprowadzonej do sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę oraz ilością energii elektrycznej pobranej z tej sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę w danym okresie rozliczeniowym.

UZASADNIENIE

Dotyczy pytania nr 1

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług (Dz. U. z 2011 r., nr 177, poz. 1054, z późn. zm., dalej: ustawa VAT), podstawą opodatkowania w podatku od towarów i usług jest, co do zasady, wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze, mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W omawianym przypadku kwotą, którą z tytułu sprzedaży ma otrzymać Spółka od Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcy, jest iloczyn właściwej stawki (ceny jednostkowej energii elektrycznej) oraz ilości energii elektrycznej obliczonej jako różnica pomiędzy ilością energii elektrycznej pobranej przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę z sieci oraz ilością energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę w danym okresie rozliczeniowym.

W konsekwencji, to właśnie ww. wskazana kwota będzie stanowić podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca wskazuje, że sposób obliczenia należnej mu kwoty wynika nie z wzajemnych ustaleń stron umowy sprzedaży, a z powszechnie obowiązujących przepisów, które strony są obowiązane stosować. W konsekwencji odmienny sposób obliczenia ww. kwoty, jako niezgodny z powszechnie obowiązującym prawem, jest niedopuszczalny.

W szczególności, nie będzie w omawianej sytuacji możliwe obliczenie wynagrodzenia w taki sposób, że Spółka dokona obliczenia kwot wynagrodzenia z tytułu dostarczonej przez siebie energii drugiej stronie w danym okresie rozliczeniowym, a następnie nastąpi potrącenie ww. kwoty z kwotą wynagrodzenia Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcy obliczonego w analogiczny sposób.

Taki sposób obliczenia kwoty należnej Spółce byłby nie tylko niezgodny z powszechnie obowiązującymi przepisami, ale również mógłby prowadzić do ustalenia wynagrodzenia Spółki w sposób odmienny niż w przypadku przyjęcia rozwiązania wynikającego z art. 41 ust. 14 i art. 44 ust. 13 ustawy o OZE.

Jednocześnie należy uznać, że z uwagi na fakt, iż ww. sposób obliczenia wynagrodzeń stron byłby niezgodny z prawem, nie miałyby one możliwości skutecznie dochodzić zapłaty swoich wynagrodzeń we wskazanej wysokości.

Powyższe również potwierdza, że nie można uznać obliczonych w ww. sposób wynagrodzeń, jako kwot stanowiących zapłatę w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy VAT.

Warto także wskazać, że ustalenie ilości (a co za tym idzie również wartości) sprzedanej energii elektrycznej przez strony jest możliwe dopiero w momencie obliczenia różnicy, o której mowa w art. 41 ust. 14 albo art. 44 ust. 13 ustawy o OZE.

Z ustawy o OZE wynika bowiem, że wynagrodzenie jest należne w stosunku do ww. różnicy, a więc jedynie wskazaną różnicę należy traktować jako sprzedaną energię elektryczną, podlegającą podatkowi od towarów i usług.

Należy również zaznaczyć, że w omawianym przypadku nie mamy do czynienia z transakcją barterową. W przypadku bowiem transakcji barterowych, wzajemnym świadczeniem, stanowiącym wynagrodzenie drugiej strony, jest przekazanie innej rzeczy lub wykonanie innej usługi.

Wskazać należy, że energia elektryczna wprowadzana przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę do sieci, nie jest formą zapłaty za energię elektryczną pobieraną przez ten podmiot z sieci i na analogicznej zasadzie, energia elektryczna pobierana przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę z sieci nie jest formą zapłaty za energię elektryczną wprowadzaną do sieci. Prosument albo uprawniony przedsiębiorca nie wprowadza energii elektrycznej do sieci w celu uregulowania swoich zobowiązań względem kontrahenta, a w celu dokonania jej sprzedaży, co wynika jednoznacznie z art. 4 ust. 1 ustawy o OZE.

Jak wskazuje Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie: „wynagrodzenie pieniężne ma zwykle formę płatności gotówką, czekiem, kartą kredytową, przelewem bankowym lub też potrącenia. Natomiast wynagrodzenie niepieniężne może stanowić dostawa towarów lub świadczenie usług, dokonywane w zamian za otrzymane świadczenie (barter).

W takim przypadku, wzajemnym świadczeniem stanowiącym wynagrodzenie podatnika jest przekazanie innej rzeczy lub wykonanie innej usługi.

Podstawą opodatkowania ww. czynności jest, zgodnie z przepisem art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, obrót, rozumiany jako kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Jeżeli natomiast należność jest określona w naturze, podstawą opodatkowania, zgodnie z ust. 3 tego przepisu, jest wartość świadczenia obliczona na podstawie przeciętnych cen stosowanych w danej miejscowości lub na danym rynku w dniu wykonania świadczenia, pomniejszonych o podatek.

Z wynagrodzeniem w formie niepieniężnej mamy do czynienia najczęściej w przypadku transakcji barterowych (a więc w przypadku dostaw towarów lub świadczenia usług w zamian za dostawę towaru lub świadczenie usługi).

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ukształtował się pogląd, zgodnie z którym: „aby dostawa towarów lub świadczenie usług mogły być uznane za zapłatę, muszą zostać spełnione następujące warunki:

istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dokonywanymi wymiennie czynnościami dostawy towarów lub świadczenia usług, czyli pomiędzy czynnością opodatkowaną a otrzymaną zapłatą,
istnienie możliwości określenia wartości świadczonych usług lub dostarczanych towarów w pieniądzu (patrz orzeczenia: 230/87 Naturally Yours Cosmetics Ltd oraz C-33/93 Empire Stores Ltd v. Commisioners of Customs and Excise; B. Niedziółka [w:] Dyrektywa VAT. Komentarz, pod red. K. Sachsa, R. Namysłowskiego, Lex, Warszawa 2008, s. 451-452).” (wyrok WSA w Warszawie z 15 stycznia 2014 r., sygn. III SA/Wa 2022/13).

W omawianym przypadku nie sposób doszukać się istnienia ww. bezpośredniego związku pomiędzy dokonywanymi wymiennie czynnościami dostawy towarów.

Możliwość pobrania energii elektrycznej z sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę, jest bowiem niezależna od faktu wprowadzenia energii elektrycznej do sieci w tym sensie, że wprowadzenie energii nie determinuje możliwości pobrania energii elektrycznej z sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę.

W konsekwencji, sposób ustalenia zapłaty (w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy VAT), począwszy od 1 stycznia 2016 r., w omawianym przypadku, musi być zgodny z regulacją z art. 41 ust. 14 i art. 44 ust. 13 ustawy o OZE, a w konsekwencji podstawą opodatkowania podatkiem VAT będzie iloczyn właściwej stawki (ceny jednostkowej energii elektrycznej) oraz ilości energii elektrycznej obliczonej jako różnica pomiędzy ilością energii elektrycznej pobranej przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę z sieci oraz ilością energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę w danym okresie rozliczeniowym.

Dotyczy pytania nr 2

W przypadku drugiego pytania, zdaniem Wnioskodawcy, argumenty przemawiające za prawidłowością przedstawionego stanowiska są analogiczne, jak w przypadku odpowiedzi na pytanie pierwsze.

W szczególności należy wskazać, że w omawianym przypadku kwotą, którą z tytułu sprzedaży ma otrzymać Spółka od Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcy, jest iloczyn właściwej stawki (ceny jednostkowej energii elektrycznej) oraz ilości energii elektrycznej obliczonej jako różnica pomiędzy ilością energii elektrycznej pobranej przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę z sieci oraz ilością energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę w danym okresie rozliczeniowym.

W konsekwencji, to właśnie ww. wskazana kwota będzie stanowić podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca wskazuje, że sposób obliczenia należnej mu kwoty, także w tym przypadku, wynika nie z wzajemnych ustaleń stron, a z powszechnie obowiązujących przepisów, które strony są obowiązane stosować.

W konsekwencji, odmienny sposób obliczenia ww. kwoty, jako niezgodny z powszechnie obowiązującym prawem, jest niedopuszczalny.

Także pozostałe wywody poczynione w zakresie uzasadnienia stanowiska Wnioskodawcy w obszarze odpowiedzi na pytanie pierwsze, pozostają aktualne również w omawianym przypadku.

W konsekwencji, sposób ustalenia zapłaty (w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy VAT), począwszy od 1 stycznia 2016 r., w omawianym przypadku, musi być zgodny z regulacją z art. 41 ust. 14 albo art. 44 ust. 13 ustawy o OZE, a w konsekwencji, podstawą opodatkowania podatkiem VAT będzie iloczyn właściwej stawki (ceny jednostkowej energii elektrycznej) oraz ilości energii elektrycznej obliczonej jako różnica pomiędzy ilością energii elektrycznej pobranej przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę z sieci oraz ilością energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę w danym okresie rozliczeniowym.

Dotyczy pytania nr 3

W zakresie odpowiedzi na pytanie trzecie, należy w szczególności wskazać, że w ocenie Wnioskodawcy, działalność prowadzona przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę będzie stanowić działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy VAT.

Jak bowiem wskazał Minister Finansów, na etapie prac legislacyjnych nad ustawą o OZE, Ministerstwo Finansów zauważa, że regulacje projektowanej ustawy w zakresie umożliwiającym osobom fizycznym wytwarzającym energię w mikroinstalacjach, sprzedaż nadwyżek niewykorzystanej na własne potrzeby energii (art. 4 i art. 19 projektu), wskazują, że sprzedaż ta nie będzie stanowić działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Zauważyć w tym miejscu należy, że przepisy ustawy o VAT w odrębny sposób wyznaczają zakres pojęciowy przedmiotu opodatkowania podmiotów uznawanych za podatników, jak również szczegółowe zasady opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Proponowane zatem ww. przepisy ustawy o odnawialnych źródłach energii, nie będą przesądzać o wyłączeniu takich czynności z zakresu systemu VAT.

Powyższe potwierdza rozstrzygnięcie TSUE w sprawie C-219/12, zgodnie z którym, sprzedaż za wynagrodzeniem energii wytworzonej przez osobę prywatną stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów dyrektywy VAT. Uznanie ww. czynności za działalność gospodarczą w świetle przepisów o VAT nie oznacza jednak, że będzie ona opodatkowana w każdym przypadku, z uwagi na istniejący system zwolnień podmiotowych (ze zwolnienia od podatku VAT mogą korzystać podatnicy osiągający obroty nieprzekraczające 150.000 zł). (S. 6-7 pisma Ministra Finansów z dnia 29 listopada 2013 r., sygn. GN3/063/129/ARR/2013/123740, dostępne na stronie http://legislacja.rcl.gov.pl).

Z kolei w odpowiedzi na interpelację poselską, Minister Finansów podkreślił: „zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie. Przez towary rozumie się natomiast rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT). (...) W przypadku sprzedaży energii, w tym również wytwarzanej w mikroinstalacji, będzie miała zastosowanie stawka podatku VAT w wysokości 23%.” (odpowiedź Ministra Finansów z dnia 15 lipca 2015 r. na interpelację nr 33336 Pana Posła Artura Bramora, sygn. PA3.054.5.2015, dostępne na stronie http://www.sejm.gov.pl/).

W konsekwencji, w sytuacji, w której (jak wskazano w pytaniu) Prosument albo uprawniony przedsiębiorca nie będzie podlegał zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, będzie on zobowiązany do opodatkowania sprzedawanej przez siebie energii elektrycznej podatkiem VAT. Jednocześnie, Prosument albo uprawniony przedsiębiorca będzie zobowiązany, zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy VAT, do wystawienia faktury z tytułu dokonywanej sprzedaży.

W ocenie Wnioskodawcy, podstawą opodatkowania w takim przypadku będzie kwota obliczona jako iloczyn właściwej stawki (ceny jednostkowej energii elektrycznej) oraz ilości energii elektrycznej obliczonej jako różnica pomiędzy ilością energii elektrycznej wprowadzonej do sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę oraz ilością energii elektrycznej pobranej z tej sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę w danym okresie rozliczeniowym. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Mając na uwadze fakt, że kupowane przez Spółkę od Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę towary (energia elektryczna) będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych (Spółka prowadzi działalność w zakresie obrotu energią elektryczną), Spółce będzie przysługiwać prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, wykazanego na fakturze wystawionej przez Prosumenta.

Powyższe potwierdza również uzasadnienie do projektu ustawy o OZE, w którym wskazano wprost: „Sprzedawca zobowiązany będzie mógł bowiem „odzyskać” podatek VAT poprzez możliwość jego odliczenia od podatku należnego, na podstawie faktury otrzymanej od wytwórcy energii z tytułu jej nabycia” (por. s. 52 uzasadnienia do projektu ustawy o OZE, dostępne na stronie http://www.sejm.gov.pl/).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na fakt ścisłego powiązania ze sobą zagadnień będących przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, tut. Organ udzielił na nie odpowiedzi w jednej interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pojęcie „dostawa towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, obejmuje więc wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, np.: sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie handlu energią elektryczną i jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka będzie m.in. miała obowiązek zakupu, na warunkach określonych w ustawie o OZE, nadwyżek energii elektrycznej, wytworzonej w odnawialnych źródłach energii, od podmiotów wytwarzających wskazaną energię na potrzeby własne, które to nadwyżki nie zostały zużyte przez Prosumentów. Prosumenci mogą w jednym okresie rozliczeniowym (półroczu) pobierać energię elektryczną z sieci elektroenergetycznej i wprowadzać nadwyżki wytworzonej energii elektrycznej do tej sieci. Zasady rozliczania się pomiędzy Prosumentami a Spółką, dokonywane są z tytułu różnicy między ilością energii elektrycznej pobranej przez Prosumenta z sieci, a ilością energii elektrycznej wprowadzonej przez Prosumenta do tej sieci, na podstawie rzeczywistych wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych. W analogiczny sposób mogą być dokonywane rozliczenia z przedsiębiorcami w rozumieniu ustawy o Swobodzie działalności gospodarczej. W przypadku tych podmiotów, decyzję co do sposobu rozliczeń podejmuje przedsiębiorca.

W konsekwencji, w omawianym zakresie są możliwe trzy sytuacje:

na koniec półrocznego okresu rozliczeniowego, ustalona na podstawie rzeczywistych wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, ilość energii elektrycznej pobranej przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę z sieci jest większa niż ilość energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę i w konsekwencji, Prosument albo uprawniony przedsiębiorca, ma obowiązek zapłaty wynagrodzenia Spółce wyłącznie za ww. różnicę - dodatnie saldo;
na koniec półrocznego okresu rozliczeniowego, ustalona na podstawie rzeczywistych wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, ilość energii elektrycznej pobranej przez Prosumenta albo uprawnionego Przedsiębiorcę z sieci jest mniejsza niż ilość energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę i w konsekwencji, Spółka ma obowiązek zapłaty wynagrodzenia Prosumentowi wyłącznie za ww. różnicę - ujemne saldo;
na koniec półrocznego okresu rozliczeniowego, ustalona na podstawie rzeczywistych wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, ilość energii elektrycznej pobranej przez Prosumenta albo uprawnionego Przedsiębiorcę z sieci jest równa ilości energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez Prosumenta i w konsekwencji, żadna ze stron nie ma obowiązku zapłaty wynagrodzenia drugiej stronie w omawianym zakresie -saldo zerowe.

Prosumenci/uprawnieni przedsiębiorcy będą wprowadzali do sieci nadwyżkę energii elektrycznej wytworzonej przez te podmioty, która nie została zużyta na ich potrzeby własne.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. tego, co ma być podstawą opodatkowania pomiędzy stronami.

Stosownie do treści art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119, oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z art. 2 pkt 39 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2015 r., poz. 478), wytwórcą jest podmiot, który ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, wytwarzający energię elektryczną lub ciepło z odnawialnych źródeł energii lub wytwarzający biogaz rolniczy w instalacjach odnawialnego źródła energii znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub w wyłącznej strefie ekonomicznej.

W myśl art. 3 ww. ustawy, podjęcie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii wymaga uzyskania koncesji na zasadach i warunkach określonych w ustawie - Prawo energetyczne, z wyłączeniem wytwarzania energii elektrycznej:

w mikroinstalacji;
w małej instalacji;
z biogazu rolniczego;
wyłącznie z biopłynów.

Wytwórca energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii w mikroinstalacji, będący osobą fizyczną niewykonującą działalności gospodarczej regulowanej ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013 r. poz. 672, z późn. zm.), zwaną dalej „ustawą o swobodzie działalności gospodarczej”, zgodnie z art. 4 ust. 1 i 2 ww. ustawy o odnawialnych źródłach energii, który wytwarza energię elektryczną w celu jej zużycia na własne potrzeby, może sprzedać niewykorzystaną energię elektryczną wytworzoną przez niego w mikroinstalacji i wprowadzoną do sieci dystrybucyjnej.

Wytwarzanie i sprzedaż energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii, o której mowa w ust. 1, nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 5 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, wytwórca, o którym mowa w ust. 1, informuje operatora systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego, do sieci którego została przyłączona mikroinstalacja o ilości:

wytworzonej przez niego energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii w mikroinstalacji,
energii elektrycznej sprzedanej przez niego sprzedawcy zobowiązanemu, o którym mowa w art. 40 ust. 1, która została wytworzona z odnawialnych źródeł energii w mikroinstalacji i wprowadzona do sieci operatora systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego

– w terminie 7 dni od dnia zakończenia kwartału.

W myśl art. 9 ust. 1 pkt 5 lit. a i b ww. ustawy, wytwórca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie małych instalacji, jest obowiązany prowadzić dokumentację dotyczącą łącznej ilości:

energii elektrycznej wytworzonej z odnawialnych źródeł energii w małej instalacji,
energii elektrycznej sprzedanej sprzedawcy zobowiązanemu, o którym mowa w art. 40 ust. 1, która została wytworzona z odnawialnych źródeł energii w małej instalacji i wprowadzona do sieci dystrybucyjnej.

Jak stanowi art. 40 ust. 1 ww. ustawy, obowiązek zakupu energii elektrycznej, o którym mowa w art. 41 ust. 1, w art. 42 ust. 1 oraz w art. 92 ust. 1, wykonuje wyznaczony przez Prezesa URE sprzedawca energii elektrycznej, zwany dalej „sprzedawcą zobowiązanym”.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o odnawialnych źródłach energii, z uwzględnieniem art. 80 ust. 9, sprzedawca zobowiązany dokonuje zakupu oferowanej:

niewykorzystanej energii elektrycznej wytworzonej przez wytwórcę, o którym mowa w art. 4 ust. 1 lub w art. 19 ust. 1,
energii elektrycznej wytworzonej z odnawialnych źródeł energii w mikroinstalacji przez wytwórcę będącego przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej:
1. pod warunkiem, że energia elektryczna została wytworzona w tej mikroinstalacji po raz pierwszy przed dniem wejścia w życie rozdziału 4,
2. w mikroinstalacji zmodernizowanej po dniu wejścia w życie rozdziału 4,
energii elektrycznej wytworzonej z odnawialnych źródeł energii w mikroinstalacji przez wytwórcę będącego przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej pod warunkiem, że energia elektryczna została wytworzona w tej mikroinstalacji po raz pierwszy po dniu wejścia w życie rozdziału 4.

Z dalszych przepisów art. 41 ww. ustawy wynika ponadto, że warunkiem dokonania zakupu przez danego sprzedawcę zobowiązanego energii elektrycznej, jest wprowadzenie tej energii do sieci dystrybucyjnej oraz, że obowiązek zakupu energii elektrycznej wytworzonej z odnawialnych źródeł energii, o której mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, powstaje od pierwszego dnia wprowadzenia tej energii do sieci dystrybucyjnej i trwa przez okres kolejnych 15 lat.

Z kolei w myśl art. 41 ust. 14 cyt. ustawy, rozliczenie z tytułu różnicy między ilością energii elektrycznej pobranej z sieci a ilością energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci, w danym półroczu, między wytwórcą energii elektrycznej, o którym mowa w art. 4 ust. 1, w art. 19 ust. 1 oraz w art. 41 ust. 1 pkt 3, a sprzedawcą zobowiązanym odbywa się na podstawie umowy sprzedaży energii elektrycznej, o której mowa w art. 5 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy - Prawo energetyczne. Rozliczenia tego dokonuje się na podstawie rzeczywistych wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych.

Natomiast zgodnie z art. 44 ust. 13 tej ustawy, wytwórca energii elektrycznej, o której mowa w art. 41 ust. 1 pkt 2, może zawrzeć ze sprzedawcą zobowiązanym umowę sprzedaży energii elektrycznej, o której mowa w art. 5 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy - Prawo energetyczne, na podstawie której rozliczenia z tytułu różnicy między ilością energii elektrycznej pobraną z sieci a ilością energii elektrycznej wprowadzoną do tej sieci, dokonuje się w danym półroczu. Rozliczenia dokonuje się na podstawie rzeczywistych wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych.

Z opisu przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, że na podstawie ustawy o odnawialnych źródłach energii, Zainteresowany będzie miał obowiązek zakupu, na warunkach określonych w tej ustawie, nadwyżek energii elektrycznej, wytworzonej w odnawialnych źródłach energii, od podmiotów wytwarzających wskazaną energię na potrzeby własne (Prosumenci/uprawnieni przedsiębiorcy), które to nadwyżki nie zostały zużyte przez Prosumentów/uprawnionych przedsiębiorców. Prosumenci/uprawnieni przedsiębiorcy, co do zasady, mogą w jednym okresie rozliczeniowym (półroczu) pobierać energię elektryczną z sieci elektroenergetycznej i wprowadzać nadwyżki wytworzonej energii elektrycznej do tej sieci.

Możliwe zatem są następujące sytuacje:

na koniec półrocznego okresu rozliczeniowego, ustalona na podstawie rzeczywistych wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, ilość energii elektrycznej pobranej przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę z sieci jest większa niż ilość energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę i w konsekwencji, Prosument albo uprawniony przedsiębiorca ma obowiązek zapłaty wynagrodzenia Spółce wyłącznie za ww. różnicę („dodatnie saldo”);
na koniec półrocznego okresu rozliczeniowego, ustalona na podstawie rzeczywistych wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, ilość energii elektrycznej pobranej przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę z sieci jest mniejsza niż ilość energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę i w konsekwencji Spółka ma obowiązek zapłaty wynagrodzenia Prosumentowi albo uprawnionemu przedsiębiorcy wyłącznie za ww. różnicę („ujemne saldo”);
na koniec półrocznego okresu rozliczeniowego, ustalona na podstawie rzeczywistych wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych, ilość energii elektrycznej pobranej przez Prosumenta albo uprawnionego Przedsiębiorcę z sieci jest równa ilości energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez Prosumenta i w konsekwencji, żadna ze stron nie ma obowiązku zapłaty wynagrodzenia drugiej stronie w omawianym zakresie (dalej: „saldo zerowe”).

Wnioskodawca twierdzi, że taki sposób rozliczania energii elektrycznej określany jest niekiedy w praktyce obrotu gospodarczego jako opomiarowanie netto (ang. net metering). Polega ono na tym, że energia elektryczna wytwarzana przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę - jeżeli spełnione są warunki określone w art. 41 ust. 1 pkt 2 lub 3 ustawy o OZE we własnej mikroinstalacji i dostarczana do sieci jest rozliczana poprzez odejmowanie jej od ilości energii pobranej z tej sieci. Cena do zapłaty z tytułu dostawy energii elektrycznej jest więc ustalana jedynie w stosunku do różnicy między energią pobraną z sieci a energią wprowadzoną do tej sieci, a nie w odniesieniu do całej ilości energii elektrycznej dostarczanej wzajemnie przez strony.

Jednocześnie Zainteresowany wskazał, że zasady rozliczania się pomiędzy Prosumentami a Spółką, reguluje art. 41 ust. 14 ustawy o OZE (wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2016 r.), zgodnie z którym, rozliczenia w danym półroczu między Prosumentem a Spółką, dokonywane są z tytułu różnicy między ilością energii elektrycznej pobranej przez Prosumenta z sieci, a ilością energii elektrycznej wprowadzonej przez Prosumenta do tej sieci, na podstawie rzeczywistych wskazań urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych.

Nadto wskazał, że zgodnie z art. 44 ust. 13 ustawy o OZE, w analogiczny sposób mogą być dokonywane rozliczenia z przedsiębiorcami w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, jeżeli spełnione są warunki określone w art. 41 ust. 1 pkt 2.

Jednocześnie Wnioskodawca twierdzi, że w sytuacji gdy ilość energii wprowadzonej do sieci przez prosumenta/uprawnionego przedsiębiorcę będzie mniejsza niż ilość energii przez niego pobranej, to podstawą opodatkowania będzie różnica (nadwyżka) pomiędzy energią pobraną przez Prosumenta/uprawnionego przedsiębiorcę z sieci, a wprowadzoną przez niego do sieci.

Mając na uwadze opis sprawy oraz przepisy prawa powołane w niniejszej interpretacji, należy się zgodzić z takim stanowiskiem Wnioskodawcy.

Wskazane przez Wnioskodawcę przepisy art. 41 ust. 14 i art. 44 ust. 13 ustawy o odnawialnych źródłach energii, określają, że rozliczenie z tytułu różnicy między ilością energii elektrycznej pobranej z sieci a ilością energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci, w danym półroczu, między wytwórcą energii elektrycznej, o którym mowa w art. 4 ust. 1, w art. 19 ust. 1 oraz w art. 41 ust. 1 pkt 3, a sprzedawcą zobowiązanym odbywa się na podstawie umowy sprzedaży energii elektrycznej oraz, że rozliczenia te mogą być dokonywane w danym półroczu.

W przedmiotowej sprawie należy zauważyć, że Prosumenci/uprawnieni przedsiębiorcy produkują energię elektryczną, co do zasady, w celu zaspokojenia własnych potrzeb, a przedmiotem sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy jest wyłącznie energia niewykorzystana przez Prosumenta/uprawnionego przedsiębiorcę.

Zatem, w głównej mierze to specyfika produkcji energii elektrycznej decyduje o sposobie gospodarowania energią elektryczną w sposób opisany we wniosku, polegający na pobieraniu przez Prosumentów/uprawnionych przedsiębiorców energii elektrycznej z sieci elektroenergetycznej i wprowadzaniu nadwyżki wytworzonej energii elektrycznej do tej sieci.

W świetle powyższego należy uznać, że podstawą opodatkowania w przedmiotowej sprawie, zarówno w sytuacji wystąpienia salda dodatniego, jak i salda zerowego, będzie kwota należna Wnioskodawcy od Prosumenta/uprawnionego przedsiębiorcy obliczona w odniesieniu do różnicy pomiędzy ilością energii pobranej przez Prosumenta/uprawnionego przedsiębiorcę z sieci oraz ilością energii elektrycznej wprowadzonej do tej sieci przez Prosumenta/uprawnionego przedsiębiorcę w danym okresie rozliczeniowym, niezależnie od tego czy Prosument będzie podatnikiem VAT czynnym czy nie.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pyt. nr 1 i 2 jest prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi również kwestia odliczenia podatku VAT wykazanego na fakturze wystawionej przez Prosumenta albo uprawnionego przedsiębiorcę.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy - w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

z tytułu nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z cyt. wyżej przepisu wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są lub będą w przyszłości wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zatem warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Jednocześnie przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 1 i 2 oraz pkt 4 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
2. (uchylona)
transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
1. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności,
2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
3. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ustawa o podatku do towarów i usług definiuje zatem we własnym zakresie działalność gospodarczą i definicja ta jest szersza niż np. zakres działalności gospodarczej wynikający z ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Zgodnie bowiem z art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 584, z późn. zm.), działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Tym samym, mimo że z ustawy o odnawialnych źródłach energii wynika, że wytwarzanie i sprzedaż energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii, o której mowa w ust. 1, nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, należy uznać, że sprzedaż energii przez prosumenta/uprawnionego przedsiębiorcę na rzecz Wnioskodawcy jest działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT.

Tak więc prosument/uprawniony przedsiębiorca zarejestrowany jako czynny podatnik VAT będzie zobowiązany do udokumentowania dokonanej na rzecz Wnioskodawcy dostawy fakturą, bowiem zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Jednocześnie żaden przepis ustawy o podatku od towarów i usług nie przewiduje zastosowania dla dostawy energii elektrycznej zwolnienia przedmiotowego od podatku VAT, zatem dostawy te będą stanowiły czynności opodatkowane podatkiem VAT.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca, działający jako czynny podatnik podatku od towarów i usług, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej będzie dokonywał zakupu energii elektrycznej, które to zakupy będą udokumentowane fakturami przez dostawców będących czynnymi podatnikami VAT. Jednocześnie z wniosku wynika, że zakupiona energia elektryczna będzie wykorzystywana przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych - Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie obrotu energią elektryczną.

W świetle powyższego, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu energii.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z transakcjami dotyczącymi energii elektrycznej, należało uznać za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja dotyczy tylko i wyłącznie Wnioskodawcy, gdyż na jego wniosek została wydana, nie wywołuje natomiast żadnych konsekwencji prawnopodatkowych dla innych podmiotów, w szczególności kontrahentów Wnioskodawcy (Prosumentów/uprawnionych przedsiębiorców).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin