Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-957/15/ENB
z 27 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2015 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 23 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca był zatrudniony w Spółce na podstawie umowy o pracę zawartej - początkowo na czas określony (okres próbny) od dnia 1 lipca 2010 r. do dnia 30 września 2010 r., a następnie na czas nieokreślony od dnia 1 października 2010 r. do dnia 28 lutego 2014 r. na stanowisku kierownika robót sanitarnych, a później w okresie od dnia 1 marca 2014 r. do dnia 20 października 2014 r. na stanowisku kierownika robót.

Zgodnie z pkt 3 umowy zawartej na czas określony - miejscem wykonywania pracy przez pracownika jest województwo p., a zgodnie z pkt 4 przedmiotowej umowy - na polecenie pracodawcy pracownik będzie zobowiązany do odbywania podróży służbowych w celu wykonywaniu pracy według warunków określonych w umowie.

Zgodnie z pkt 1.3 umowy o pracę z dnia 1 października 2010 r. miejscem wykonywania pracy przez pracownika jest województwo p., natomiast zgodnie z pkt 1.4. przedmiotowej umowy - na polecenie pracodawcy pracownik będzie zobowiązany do odbywania podróży służbowych w celu wykonywaniu pracy według warunków określonych w umowie.

Wnioskodawca odbywał podróże służbowe (okoliczność bezsporna), za które nie otrzymał diety.

W związku z powyższym wniósł przeciwko Pracodawcy powództwo o zapłatę należności z tytułu diet za podróże służbowe.

Sprawa zakończyła się zawarciem przez strony ugody, na mocy której pracodawca zobowiązał się do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy stosownej kwoty tytułem należnej diety związanej z podróżami służbowymi.

Od podanej kwoty, pracodawca pomimo zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odprowadził podatek dochodowy. W odpowiedzi na żądanie wypłaty pozostałej części świadczenia, pracodawca uzasadnił odprowadzenie podatku zakwalifikowaniem świadczenia jako „odszkodowanie”, z czym nie zgadza się Wnioskodawca.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy podatek pobrany pomimo treści art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od diety z tytułu podróży służbowych w przedmiotowej sprawie został pobrany zasadnie?
2. Czy zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od diety z tytułu podróży służbowych przysługuje w sytuacji, gdy świadczenie z tytułu diety zostało wypłacone w skutek wykonania ugody pozasądowej, a nie w terminie wymagalności świadczenia?

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek od diety z tytułu podróży służbowych został w przedmiotowej sprawie pobrany nienależnie.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób wyraźnie wskazuje, że wolne od podatku są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

• do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13 ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy nie ma przy tym znaczenia czy należność z tytułu diety wpłynęła we właściwym terminie, czy została zapłacona później, na mocy ugody zawartej w związku ze sporem pomiędzy pracodawcą, a pracownikiem. Istotnym jest, że jest to to samo świadczenie, z tego samego tytułu. W ugodzie zawartej pomiędzy stronami nie ma mowy o „odszkodowaniu”. Co więcej, jest wyraźnie podana podstawa roszczenia - „o zapłatę należnej pracownikowi diety z tytułu podróży służbowych” - pkt 2 preambuły ugody, „z powództwem o zapłaty części należnej diety z tytułu podróży służbowych” -pkt 4 preambuły ugody, „wszelkie roszczenia Pracownika względem Pracodawcy wynikające ze stosunków pracy” - § 1.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie posługuje się definicją „odszkodowania”, a wiec należy odnieść się do przepisów prawa cywilnego i prawa pracy. W ujęciu cywilnoprawnym „odszkodowanie” jest świadczeniem mającym na celu naprawę wyrządzonej szkody lub jej kompensatę. Może mieć ono formę restytucji lub zapłaty określonej kwoty, które to mają skompensować poniesione szkody. Szkodą jest ubytek w majątku poszkodowanego spowodowany bezprawnym działaniem lub zaniechaniem sprawcy, jak również niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem przez dłużnika zobowiązania.

Jak wynika z treści ugody, otrzymana kwota została wypłacona tytułem diet (takich roszczeń dotyczył też pozew wniesiony przeciwko pracodawcy).

Wypłata wynagrodzenia i diet nie ma charakteru odszkodowawczego, gdyż nie jest związana z wystąpieniem u wierzyciela szkody. Wynagrodzenie za pracę oraz z tytułu diet z tytułu podróży służbowych jest obowiązkiem pracodawcy i jest normowane przepisami kodeksu pracy, a nie z tytułu wystąpienia u pracownika szkody, czyli przepisami kodeksu cywilnego.

Zgodnie z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, odprowadzenie przez pracodawcę podatku pomimo ustawowego zwolnienia, było działaniem niezgodnym z prawem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje zatem, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy, wolne od podatku są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

• do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, iż przedmiotowe zwolnienie od podatku obejmuje diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

Definicja podróży służbowej została zawarta w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 z późn. zm.), który stanowi, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Podróżą służbową jest zatem taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy i jest związany ze świadczeniem pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Odrębnymi przepisami, o których mowa wyżej do dnia 28 lutego 2013 r. były rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990, z późn. zm.) oraz rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991, z późn. zm.).

Natomiast od dnia 1 marca 2013 r. rodzaje i wysokość świadczeń przysługujących pracownikowi w związku z odbywaniem podróży służbowej zostały ustalone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca był zatrudniony w Spółce na podstawie umowy o pracę zawartej - początkowo na czas określony (okres próbny) od dnia 1 lipca 2010 r. do dnia 30 września 2010 r., a następnie na czas nieokreślony od dnia 1 października 2010 r. do dnia 28 lutego 2014 r. na stanowisku kierownika robót sanitarnych, a później w okresie od dnia 1 marca 2014 r. do dnia 20 października 2014 r. na stanowisku kierownika robót.

Wnioskodawca odbywał podróże służbowe (okoliczność bezsporna), za które nie otrzymał diety.

W związku z powyższym wniósł przeciwko Pracodawcy powództwo o zapłatę należności z tytułu diet za podróże służbowe.

Sprawa zakończyła się zawarciem przez strony ugody, na mocy której pracodawca zobowiązał się do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy stosownej kwoty tytułem należnej diety związanej z podróżami służbowymi.

Od podanej kwoty, pracodawca pomimo zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odprowadził podatek dochodowy. W odpowiedzi na żądanie wypłaty pozostałej części świadczenia, pracodawca uzasadnił odprowadzenie podatku zakwalifikowaniem świadczenia jako "odszkodowanie", z czym nie zgadza się Wnioskodawca.

Przenosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że w przypadku pracownika dla zastosowania przedmiotowego zwolnienia istotne jest aby kwota otrzymana przez pracownika była dietą związaną z podróżą służbową i nie przekraczała wysokości wynikającej ze wskazanych przepisów.

Z treści wniosku wynika, że w zawartej ugodzie pracodawca zobowiązał się do wypłaty należnych diet związanych z podróżami służbowymi. Skoro zatem Wnioskodawca na polecenie pracodawcy odbywał podróże służbowe w związku z którymi przysługiwało mu uprawnienie do otrzymania diety, to uznać należy, że diety te do wysokości wynikającej z ww. przepisów korzystają ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedstawionej sytuacji bez znaczenia pozostaje zatem, fakt, iż należne diety zostały wypłacone dopiero po zawarciu ugody z pracodawcą.

W konsekwencji diety otrzymane przez Wnioskodawcę w związku z odbywanymi wcześniej podróżami służbowymi – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju - korzystają ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.