Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/4512-615/15/MN
z 19 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2015 r. uzupełnionym wnioskiem z dnia 3 czerwca 2015 r., przesłanymi zgodnie z właściwością przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (data wpływu do tut. organu 15 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłaty za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków przemysłowych do urządzeń kanalizacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 czerwca 2015 r. wpłynął wniosek oraz uzupełnienie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, przesłane zgodnie z właściwością przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (data wpływu do tut. organu 15 czerwca 2015 r.), w sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłaty za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków przemysłowych do urządzeń kanalizacyjnych.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W związku z wystąpieniem przekroczeń warunków wprowadzania ścieków przemysłowych do urządzeń kanalizacyjnych Wnioskodawcy u jednego z kontrahentów wszczęta została procedura kontrolna. Zapisy obowiązującej taryfy dotyczące opłat za przekroczenie są następujące:

6.3 Opłaty za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków przemysłowych do urządzeń kanalizacyjnych Wnioskodawcy.

Podstawa prawna:

1. rozporządzenie Ministra Budownictwa z dnia 28 czerwca 2006 r. w sprawie określania taryf, wzoru wniosku o zatwierdzenie taryf oraz warunków rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków (Dz. U. Nr 127, poz. 886);
2. rozporządzenie Ministra Budownictwa z dnia 14 lipca 2006 r. w sprawie sposobu realizacji obowiązków dostawców ścieków przemysłowych oraz warunków wprowadzania ścieków do urządzeń kanalizacyjnych (Dz. U. Nr 136, poz. 964);
3. Obwieszczenie Ministra Środowiska z dnia 16 września 2011 r. w sprawie wysokości stawek kar za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi oraz za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu na rok 2012.

6.3.1. Warunki naliczania opłat za przekroczenie dopuszczalnych wskaźników zanieczyszczeń we wprowadzanych ściekach przemysłowych do urządzeń kanalizacyjnych.

1. Przekroczenia dopuszczalnego stanu (jakości) ścieków i/lub dopuszczalnych wartości wskaźników zanieczyszczeń w ściekach wprowadzanych do urządzeń kanalizacyjnych Wnioskodawcy, są ustalane na podstawie wyników analiz fizyko-chemicznych ścieków, pobranych w punkcie kontrolno-pomiarowym wskazanym w Umowie o odprowadzanie ścieków w czasie okresowych kontroli prowadzonych w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Budownictwa z dnia 14 lipca 2006 r. w sprawie realizacji obowiązków dostawców ścieków przemysłowych oraz warunków wprowadzania ścieków do urządzeń kanalizacyjnych. Wnioskodawca poinformuje odbiorcę usług (dostawcę ścieków) o wynikach kontroli w terminie do 21 dni od daty przeprowadzenia kontroli.
2. Uiszczane opłaty przez odbiorcę usług (dostawcę ścieków) za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków przemysłowych do urządzeń kanalizacyjnych są powiększone o należny podatek VAT. Opłaty za przekroczenie dopuszczalnego stanu ścieków i/lub dopuszczalnych wartości wskaźników zanieczyszczeń we wprowadzanych ściekach są naliczane od dnia poboru ścieków, w którym stwierdzono przekroczenia do dnia ustania przekroczeń.
3. Za dzień Ustania przekroczeń przyjmuje się dzień wpływu do siedziby Wnioskodawcy, pisemnego wniosku odbiorcy usług (dostawcy ścieków) o przeprowadzenie ponownej kontroli w związku z ustaniem przekroczeń warunków dopuszczalnych wprowadzania ścieków, jeżeli kontrola przeprowadzona w związku z tym potwierdzi ustanie przekroczeń.
4. Jeżeli kontrola wykonana na zlecenie odbiorcy usług (dostawcy ścieków) przeprowadzona przez Wnioskodawcę, nie potwierdzi ustania przekroczeń, naliczane będą nadal opłaty od przekroczeń według ostatniej kontroli.

6.3.2. Sposób naliczania opłat za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków przemysłowych do urządzeń kanalizacyjnych.

Przekroczenia dopuszczalnych wartości wskaźników zanieczyszczeń:

(Sa - Sd)

Opw = ––––––––– x V x Cj

1000

Opw – opłata za przekroczenie dopuszczalnych wartości wskaźników zanieczyszczeń [zł]

Sa – wielkość stężenia zanieczyszczenia określana na podstawie analizy [g/m3]

Sd – wielkość stężenia dopuszczalnego [g/m3]

V – ilość odprowadzanych ścieków w okresie obliczeniowym [m3]

Cj – jednostkowa stawka opłaty za 1 kg substancji [zł/kg]

Jednostkowa stawka opłaty za 1 kg substancji jest wyliczana zgodnie z tabelą stawek kar na dany rok z aktualnego Monitora Polskiego.

W zaistniałej sytuacji Wnioskodawca, po zakończeniu procedury kontrolnej obciąży kontrahenta należną opłatą za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków przemysłowych do urządzeń kanalizacyjnych przedsiębiorstwa, za okres, w którym miało miejsce przekroczenie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy naliczona opłata za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków przemysłowych do urządzeń kanalizacyjnych Wnioskodawcy, wyliczona zgodnie z zapisami w punkcie 6.3.2 obowiązującej taryfy dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków winna zostać opodatkowana należnym podatkiem VAT wg stawki 8%, obowiązującym dla usług odprowadzania i oczyszczania ścieków (zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług – art. 41 ust. 2 i art. 146a pkt 2, poz. 142 załącznik nr 3 do tej ustawy), czy też opłatę taką należy potraktować jako karę za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków do urządzeń kanalizacyjnych, niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy sformułowane w uzupełnieniu wniosku.

W związku z zapisem taryfowym na 2015 r. Wnioskodawca przyjmuje stanowisko, w którym obciążenie za przekroczenie warunków traktuje jako opłatę za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków przemysłowych do urządzeń kanalizacyjnych. Zdaniem Wnioskodawcy opłatę należy naliczyć zgodnie z zapisami punktu 6.3.2 obowiązującej taryfy i doliczyć należny podatek VAT w wysokości 8%, zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług art. 41 ust. 2 i art. 146a pkt 2, poz. 142 załącznik nr 3 do ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Ponadto zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Cytowany powyżej przepis art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347 s. 1 ze zm.), z treści którego wynika, że w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Dostawa towarów i świadczenie usług na terytorium kraju, co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Świadczenie usług na gruncie podatku od towarów i usług ma szersze znaczenie niż świadczenie usług w rozumieniu potocznym. Stosownie do treści powołanych przepisów, każde świadczenie na rzecz osób fizycznych, osób prawnych lub jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, uznawane jest na gruncie ustawy za usługę. Zatem pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie.

Także art. 24 ust. 1 Dyrektywy wskazuje, że „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Należy zauważyć, iż pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej.

Zgodnie z artykułem 25 ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady, świadczeniem usług jest każde zachowanie się podmiotu w wykonaniu stosunku zobowiązaniowego, które niekoniecznie polega na fizycznym wykonaniu jakiejkolwiek czynności lub podjęciu działania. Dyrektywa obejmuje definicją świadczenia usług również zobowiązanie do zaniechania działania bądź do tolerowania czynności lub sytuacji.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, iż oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem, i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na uwagę zasługuje tutaj orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie trybunał zauważył, iż czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Budownictwa z dnia 14 lipca 2006r. (Dz. U. Nr 136 poz. 964) w sprawie sposobu realizacji obowiązków dostawców ścieków przemysłowych oraz warunków wprowadzania ścieków przemysłowych do urządzeń kanalizacyjnych przedmiotowe rozporządzenie określa:

1. sposób realizacji obowiązków dostawców ścieków przemysłowych;
2. warunki wprowadzania ścieków do urządzeń kanalizacyjnych, w tym dopuszczalne wartości wskaźników zanieczyszczeń w ściekach przemysłowych wprowadzanych do urządzeń kanalizacyjnych;
3. sposób sprawowania kontroli ilości i jakości ścieków.

W myśl § 2 ww. rozporządzenia dostawca ścieków przemysłowych wprowadzając je do urządzeń kanalizacyjnych, zapewnia:

1. ograniczenie lub eliminację substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego, określonych w przepisach dotyczących warunków, jakie należy spełnić przy wprowadzaniu ścieków do wód lub do ziemi oraz substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego;
2. równomierne ich odprowadzanie, odpowiednio do przepustowości kanałów i dopuszczalnego obciążenia oczyszczalni ścieków;
3. ograniczenie tych zanieczyszczeń, które niekorzystnie wpływają na pracę oczyszczalni ścieków.

Zgodnie z § 9 ust. 1 ww. rozporządzenia ścieki przemysłowe zawierające substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego odprowadzane z określonych rodzajów produkcji do urządzeń kanalizacyjnych, z zastrzeżeniem § 15, nie powinny zawierać tych substancji w ilościach przekraczających dopuszczalne wartości wskaźników zanieczyszczeń określonych w załączniku nr 1 do rozporządzenia.

Natomiast w myśl § 11 ww. rozporządzenia przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne prowadząc kontrolę ścieków przemysłowych wprowadzanych do urządzeń kanalizacyjnych, ustala miejsce, sposób i częstotliwość poboru kontrolnych próbek. Pobór kontrolnych próbek odbywa się po zawiadomieniu dostawcy ścieków przemysłowych o zamiarze przeprowadzenia kontroli i w obecności upoważnionego przedstawiciela dostawcy ścieków przemysłowych.

Rozporządzenie powyższe nie przewiduje natomiast żadnych konsekwencji karnych w przypadku odprowadzania ścieków o przekroczonych parametrach.

Zagadnienie kar umownych regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121 z późn. zm.). Artykuł 483 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, iż można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Kara ta ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia. Zapłata tej kary nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Co do zasady kara umowna jest rodzajem sankcji cywilnoprawnej zastrzeżonej na wypadek szkód powstałych w wyniku niewłaściwego wykonania umowy.

W przypadku kar umownych, które Kodeks cywilny definiuje jako zastrzeżenie naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego, zadośćuczynienie następuje poprzez zapłatę określonej sumy i w związku z powyższym takie wynagrodzenie nie będzie zawierało ekwiwalentności w postaci świadczenia.

W świetle powyższego, jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Ponadto zauważyć należy, że w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazuje się na konieczność traktowania, dla celów podatkowych, złożonego działania podatnika, jako jednolitej całości bez sztucznych podziałów. Oznacza to, że jeżeli podatnik dokonuje na rzecz klienta więcej niż jedno świadczenie i są one ze sobą tak powiązane, że tworzą z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia – dla celów podatku od towarów i usług – stanowią jedną całość lub jedną usługę.

Ponadto, jeżeli transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich dokonywana jest rozpatrywana transakcja. Po pierwsze zatem, czy są to świadczenia odrębne, czy też jest to jedno świadczenie, a po drugie, czy w tym ostatnim przypadku to jedno świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako świadczenie usług.

Mając na uwadze szeroką definicję świadczenia usług dla potrzeb podatku VAT, jak również przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że opłata za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków przemysłowych do urządzeń kanalizacyjnych stanowi w istocie należność (wynagrodzenie) za świadczenie usług, w związku opisana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wskazano wyżej kara umowna ma mieć charakter jednostronny, nie może wiązać się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego i ma mieć na celu naprawienie szkody. Natomiast w sprawie opisanej we wniosku występuje świadczenie w postaci odbioru ścieków o określonym przekroczonym dopuszczalnym stanie (jakości) i /lub przekroczonej dopuszczalnej wartości wskaźników zanieczyszczeń w ściekach wprowadzanych do urządzeń kanalizacyjnych za podwyższoną cenę.

W ocenie tut. organu opłata wyliczana wg wzoru i na wskazanych zasadach jest ceną za odprowadzenie ścieków przekraczających określone normy. Jej zapłata nie ma zatem charakteru jednostronnego, ani nie ma na celu naprawienia jakiejś szkody. Wnioskodawca jako przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne stale przyjmuje i będzie przyjmować ścieki o takich czy innych parametrach, zatem w momencie zawarcia umowy przewiduje konieczność stałego, cyklicznego, powtarzalnego odbierania ścieków od kontrahentów, tym samym, zobowiązuje się do ich przyjęcia nawet jeśli przekraczają ustalone parametry. Występuje tu zatem ze strony Wnioskodawcy zarówno działanie, jak i tolerowanie, bowiem Wnioskodawca stale przyjmuje ścieki tolerując ich przekroczone normy.

W świetle powyższego uznać należy, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi odprowadzania ścieków są usługami złożonymi, tzn. takimi, które łączą w sobie usługę odprowadzania ścieków oraz przyporządkowaną do niej usługę tolerowania przekroczenia przez dostawców ścieków ustalonych wskaźników zanieczyszczeń.

Zatem w przedmiotowej sprawie występuje świadczenie wzajemne, gdyż Wnioskodawca przyjmuje ścieki (o każdych parametrach), a ich dostawca płaci za to świadczenie podwyższoną cenę. Występuje więc bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a wypłaconym wynagrodzeniem.

Tak więc opłata za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków przemysłowych do urządzeń kanalizacyjnych nie ma w ocenie tut. organu cech kary umownej, gdyż nie występuje tu szkoda, której naprawieniem miałaby być przedmiotowa kara.

W świetle powyższego opłaty pobierane przez Wnioskodawcę stanowią w istocie zapłatę za świadczenie przez Wnioskodawcę usług związanych z odprowadzaniem i oczyszczaniem ścieków o parametrach przekraczających ustalone normy.

Kwoty te stanowią zatem element podstawy opodatkowania, czyli kwoty należnej z tytułu świadczenia usług, które winny zostać opodatkowane podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku do towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosownie do art. 146a ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W poz. 142 załącznika nr 3 do ustawy figurują „Usługi związane z odprowadzaniem i oczyszczaniem ścieków – symbol PKWiU ex 37.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że świadczone usługi we wskazanym zakresie, za które Wnioskodawca pobiera opłatę za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków do urządzeń kanalizacyjnych, stanowią część składową świadczonej usługi głównej tj. usługi odprowadzania ścieków, zatem podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki właściwej dla świadczenia głównego. Zatem jeżeli świadczenie główne, tj. usługa odprowadzania ścieków jest sklasyfikowane w grupowaniu PKWiU 37 i podlega opodatkowaniu preferencyjną stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8%, zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i art. 146a pkt 2 w związku z poz. 142 załącznika nr 3 do ustawy, to czynności, za które pobierana jest opłata za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków do urządzeń kanalizacyjnych będą również opodatkowane wg preferencyjnej stawki VAT w wysokości 8%.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.