INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 3 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 760/10 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 grudnia 2011 r. sygn. akt I FSK 364/11 – stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika doradcę podatkowego, przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2009 r. (data wpływu 18 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 22 lutego 2007 r. Wnioskodawca nabył od „A” nieruchomość niezabudowaną - działkę o pow. 0,3783 ha. Cena sprzedaży określona została na kwotę 1.134.900 zł. Z tytułu zawarcia przedmiotowej umowy Wnioskodawca zapłacił podatek od czynności cywilnoprawnych w kwocie 22.698 zł. Transakcja sprzedaży gruntu nie była opodatkowana podatkiem VAT. Pomiędzy zbywcą ww. nieruchomości a organami podatkowymi powstał spór, co do obowiązku opodatkowania przez sprzedawcę transakcji zbycia nieruchomości podatkiem od towarów i usług.

Sprawa ostatecznie trafiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który w dniu 2 lipca 2009 r. wydał wyrok, w którym stwierdził, że Sprzedawca jest podatnikiem podatku VAT z tytułu wykonania tej czynności, tj. sprzedaży działki gruntu i wobec tego zbycie przedmiotowej nieruchomości jest opodatkowane tym podatkiem.

Wyrok ten jest prawomocny, co oznacza, że nie przysługują już od niego żadne środki odwoławcze, zbywca zapłacił podatek VAT z tytułu tej transakcji oraz w dniu 15 października 2009 r. wystawił na rzecz Spółki faktury dokumentujące sprzedaż nieruchomości wraz z podatkiem VAT. Spółka otrzymała te faktury w dniu 3 listopada 2009 r.

W dniu 23 kwietnia 2008 r. Wnioskodawca wniósł aportem przedmiotową nieruchomość do Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturach wystawionych przez zbywcę dokumentujących sprzedaż nieruchomości, która była w roku 2007 przedmiotem nabycia, a następnie w roku 2008 przedmiotem aportu do Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT (art. 2 ust. 1 Dyrektywy 112) opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów, do których zaliczane są także grunty (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT). Stosownie do art. 86 ust. 1 cyt. ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Przepis ten ustanawia podstawowe prawo podatnika VAT, tj. prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Spółka nabywając towar (środek trwały w postaci gruntu), który następnie wniosła aportem - nie odliczyła podatku VAT (Spółka nie miała też faktur), ponieważ pierwotnie uznano, że zbywca tej nieruchomości nie był podatnikiem VAT, wobec tego Spółka zapłaciła podatek od czynności cywilnoprawnych. Jednakże po wyroku WSA, który zapadł 2 lipca 2009 r. ostatecznie przyjęto, że czynność ta podlegała VAT, wobec tego sprzedawca udokumentował tę czynność fakturami VAT, gdzie wykazał podatek naliczony. Faktury te zostały doręczone Spółce w dniu 3 listopada 2009 r. W świetle obowiązującego w momencie wniesienia aportu § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług czynność wniesienia aportu korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Wnioskodawca zaznaczył, że zwolnienie od podatku VAT czynności wniesienia aportu, przewidziane w ww. rozporządzeniu, stoi w sprzeczności z prawem wspólnotowym, tj. z przepisami Dyrektywy 112, która zawiera w tytule IX zamknięty katalog czynności zwolnionych od opodatkowania podatkiem VAT. Analiza poszczególnych przepisów tego tytułu nakazuje przyjąć, że Dyrektywa 112 nie przewiduje zwolnienia dla aportu. Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS) wielokrotnie wyrażał pogląd, iż zwolnienia od opodatkowania VAT, przewidziane w art. 13 VI Dyrektywy, jako stanowiące odstępstwa od zasady powszechności opodatkowania, należy interpretować w sposób ścisły. Na potwierdzenie powyższego Spółka powołała wyroki ETS: z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie C-169/00, Komisja przeciwko Republice Finlandii; z dnia 18 stycznia 2001 r. w sprawie C-150/99, Stockholm Lindöpark AB przeciwko Państwu Szwedzkiemu oraz z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie C-287/00, Komisja przeciwko Republice Federalnej Niemiec.

Stanowisko ETS odnoszące się do postanowień poprzedzającej Dyrektywę 112, mającą zastosowanie w sprawie – Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG - Dz. U. WE L 145 z 13 czerwca 1977 r. ze zm. - dalej: VI Dyrektywa) nie straciło na aktualności. Polski ustawodawca nie skorzystał także z możliwości, które daje art. 19 Dyrektywy 112 i nie uznał czynności wniesienia do spółki aportu majątku za czynność niestanowiącą dostawy towarów, tj. czynność „przesuniętą” poza system VAT (neutralną z punktu widzenia opodatkowania VAT). Zwolnienie od podatku VAT czynności aportu wnoszonego do spółki prawa handlowego, przewidziane w § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia, nie znajduje oparcia zarówno w tytule IX Dyrektywy 112, jak i w brzmieniu art. 119 tej Dyrektywy. Jako takie jest więc sprzeczne z prawem unijnym.

Jeżeli czynność wniesienia aportu jest w przepisach wspólnotowych uznawana - co do zasady - za czynność opodatkowaną, to stosując generalną zasadę regulującą prawo do odliczenia podatku naliczonego, zgodnie z którą przysługuje ono jeżeli towary lub usługi są wykorzystywane na potrzeby transakcji opodatkowanych (art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług / art. 168 Dyrektywy 112) uznać należy, iż w odniesieniu do czynności wniesienia aportu przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. W związku z tym, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów wniesionych aportem do innej spółki. Prawo takie wynika bowiem bezpośrednio z przepisu art. 168 Dyrektywy 112, który jest wystarczająco jasny, precyzyjny i bezwarunkowo przyznaje podatnikom to prawo.

Wnioskodawca uważa, iż tożsamy pogląd wyrażony został również w orzeczeniach sądów krajowych: WSA w Łodzi w wyroku z dnia 7 sierpnia 2009 r. sygn. akt I SA/Łd 369/09, WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 25 września 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 1322/09, WSA w Białymstoku, w wyroku z dnia 31 marca 2009 r. sygn. akt I SA/Bk 26/09. W świetle przedstawionego stanu faktycznego i prawnego Spółka stoi na stanowisku, że przysługuje jej prawo do odliczenia podatku VAT wykazanego na fakturach dokumentujących transakcję nabycia gruntu, który następnie był przedmiotem aportu. Kwestia wystawienia faktur z opóźnieniem nie powoduje utraty tego prawa. Opóźnione wystawienie faktury przez zbywcę w żaden sposób nie wpływa na prawo do tego odliczenia, jeśli Spółka otrzymała fakturę po upływie znacznego czasu od daty nabycia towaru. Przesuwa się jedynie termin kiedy Spółka może z tego prawa skorzystać. W przypadku opisanym w stanie faktycznym prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje Spółce w rozliczeniu za okres, w którym Spółka otrzymała fakturę, albo w rozliczeniu za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

W dniu 11 marca 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPP1/443-1566/09-2/HW stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2009 r. (data wpływu 18 grudnia 2009 r.) jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 1 kwietnia 2010 r., zaś odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 27 kwietnia 2010 r., nr ILPP1/443/W-33/10-2/HMW (skutecznie doręczonym w dniu 4 maja 2010 r.), w której stwierdzono brak podstawy do zmiany ww. interpretacji.

W dniu 7 czerwca 2010 r. wpłynęła skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej z dnia 11 marca 2010 r.

Wyrokiem z dnia 3 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 760/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną interpretację.

Pismem z dnia 28 grudnia 2010 r. Minister Finansów złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku WSA.

Wyrokiem z dnia 8 grudnia 2011 r., sygn. akt I FSK 364/11 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 3 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 760/10 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 grudnia 2011 r. sygn. akt I FSK 364/11 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wniesienie aportu rzeczowego do spółki prawa handlowego spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów, a tym samym uznawane jest za sprzedaż w myśl ww. przepisów.

W analizowanej sprawie Sąd wskazał, że zgodnie z art. 19 Dyrektywy 112 państwo członkowskie może uznać w przypadku przekazania odpłatnie lub nieodpłatnie jako aportu do spółki całości lub części majątku, że czynność taka, w ramach krajowego porządku prawnego. nie będzie uznawana za dostawę towarów i wobec tego nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem a osoba której przekazano towary będzie uznawana za następcę prawnego przekazującego.

W świetle powyższego Sąd stwierdził, iż treść wskazanego wyżej przepisu ustanawia prawo do wyłączenia spod opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności polegających na wniesieniu w drodze aportu przedsiębiorstw lub ich części. To, że wyłączenie przedmiotowe obejmuje jedynie przedsiębiorstwa lub ich części wynika z użytego przez ustawodawcę wspólnotowego wyrażenia, że osoba której przekazano towary będzie uznawana za następcę prawnego przekazującego. Nie chodzi tu zatem o wniesienie w drodze aportu pojedynczego składniku majątku, lecz o zespół zorganizowanych składników niematerialnych i przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej – przedsiębiorstwa. A contrario stwierdzić należy, że poza wskazanym wyżej wyłączeniem, wniesienie aportu do spółki jest zatem czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

Realizację wskazanego wyżej przepisu zapewnia na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług art. 6 ust. 1 cyt. ustawy. Zgodnie z nim, jej przepisów nie stosuje się wobec transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. Tym samym w porządku krajowym obowiązuje wyłączenie przedmiotowe o treści pokrywającej się z regulacjami Dyrektywy 112.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy zarówno według przepisów Dyrektywy 112 jak i ustawy o podatku od towarów i usług, wniesienie aportu do spółki, poza wyżej wskazanymi przypadkami, stanowi czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

Powyższego nie zmienia fakt – zdaniem WSA – że, zgodnie z obowiązującym w czasie wniesienia aportu § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm.), obowiązującego do dnia 30 listopada 2008 r., zwolnione od podatku były także wkłady niepieniężne, wnoszone do spółek prawa handlowego i cywilnego. Należy jednak zauważyć, że wskazany wyżej przepis rozporządzenia wydanego na podstawie upoważnienia zawartego w art. 82 ust. 3 ustawy pozostawał w sprzeczności z unormowaniami zawartymi w tytule IX Dyrektywy 112, a w szczególności z art. 19 tego aktu. Ustawodawca krajowy nie dysponował bowiem uprawnieniem do wprowadzenia takiego zwolnienia, z uwagi na to, że żaden przepis Dyrektywy i 12, jak i poprzedzającej ten akt VI Dyrektywy nie przewidywał go.

W orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości nie budzi wątpliwości, że zwolnienia określone w przepisach wspólnotowych obejmujących podatki zharmonizowane należy interpretować ściśle, stanowią one autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, które nie podlegają prawom państw członkowskich do określenia warunków zwolnień od podatku w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania takich zwolnień jak również, by zapobiegać oszustwom podatkowym unikaniu opodatkowania oraz nadużyciom.

Na potwierdzenie powyższego Sąd powołał wyrok z dnia 20 czerwca 2002 r. Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, o sygnaturze akt C-287/00 Komisja przeciwko Republice Federalnej Niemiec, w którym podkreślono, iż jeżeli zwolnienie od podatku od towarów i usług konkretnej transakcji nie jest przewidziane przez VI Dyrektywę, to stanowi ono odstępstwo od ogólnej zasady czynności podlegających opodatkowaniu wyrażonej w art. 2 tej Dyrektywy. Orzeczenie to pozostaje aktualne pod rządami Dyrektywy 112.

W związku z powyższym, zdaniem Sądu, należy uznać, że § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia ustanawia normę sprzeczną z prawem wspólnotowym. W efekcie czego regulacja ta musi zostać na gruncie niniejszej sprawy uznana za bezskuteczną ze względu na uprawnienie jednostki do powoływania się na bezpośrednią skuteczność przepisów dyrektywy.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje więc podatnikowi w związku z zakupem towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3 -7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

– z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Jak stanowi art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

Według art. 86 ust. 11 ustawy, jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego we wskazanych w przepisach terminach przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto przepisy ustawy przewidują wiele sytuacji, w których podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, pomimo tego, że spełnione są generalne przesłanki upoważniające go do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Ograniczenia te zawarte są w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż w dniu 22 lutego 2007 r. Spółka nabyła nieruchomość niezabudowaną. Z tytułu zawarcia przedmiotowej umowy Wnioskodawca zapłacił podatek od czynności cywilnoprawnych. Transakcja sprzedaży gruntu nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług. W związku z wyrokiem WSA, w którym Sąd stwierdził, iż sprzedawca przedmiotowego gruntu jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży działki gruntu, dostawca wystawił na rzecz Wnioskodawcy faktury dokumentujące sprzedaż nieruchomości wraz z podatkiem VAT. Spółka otrzymała przedmiotowe faktury w dniu 3 listopada 2009 r.

W dniu 23 kwietnia 2008 r. Wnioskodawca wniósł aportem przedmiotową nieruchomość do Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Zgodnie z przepisami obowiązującymi w momencie zaistnienia zdarzenia, czynność ta na podstawie § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, korzystała ze zwolnienia od podatku VAT. Z informacji zawartych we wniosku nie wynika, aby przedmiotowy grunt był – przed wniesieniem aportem do spółki prawa handlowego – wykorzystywany przez Wnioskodawcę do wykonywana czynności opodatkowanych.

W ocenie Sądu, uznając iż czynność wniesienia aportu do spółki podlegała podatkowi od towarów i usług, należy stwierdzić, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z tą czynnością. Wprowadzenie bowiem niezgodnego z prawem wspólnotowym zwolnienia nie może pozbawiać podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego. Naruszałoby to bowiem zasadę neutralności podatku od towarów i usług określoną w art. 1 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE.

Reasumując, Wnioskodawca ma prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wykazany przez zbywcę w fakturach dokumentujących sprzedaż nieruchomości, która była nabyta w roku 2007, a następnie w roku 2008 stanowiła przedmiot aportu do Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, gdyż na gruncie Dyrektywy wniesienie aportu jest czynnością opodatkowaną.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.