Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/4512-1-872/15-5/JSK
z 15 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2015 r. (data wpływu 23 listopada 2015 r.), uzupełnionym pismami: z dnia 16 grudnia 2015 r. (data wpływu 17 grudnia 2015 r.) oraz z dnia 28 grudnia 2015 r. (data wpływu 30 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla świadczonych usług wynajmu lokalu mieszkalnego na cele hotelowe – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla świadczonych usług wynajmu lokalu mieszkalnego na cele hotelowe. Wniosek uzupełniono w dniach: 17 grudnia 2015 r. oraz 30 grudnia 2015 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w ramach swej działalności gospodarczej m.in. wynajmuje lokale użytkowe i mieszkalne. Począwszy od lipca 2015 r. Zainteresowany rozpoczął najem lokalu mieszkalnego wynajętego na cele hotelowe w A przy ul. (…), firmie „B” (zwanej dalej: Najemcą), która wynajmuje ten lokal na cele hotelowe.

Wnioskodawca wystawione faktury sprzedaży za najem ww. lokalu mieszkalnego wynajętego na cele hotelowe opodatkował stawką VAT 8%.

W piśmie z dnia 16 grudnia 2015 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Zainteresowany wskazał, że wynajmując lokal mieszkalny na cele hotelowe świadczy usługę sklasyfikowaną pod symbolem 68.20.11.0 PKWiU.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 28 grudnia 2015 r. Wnioskodawca poinformował, że w umowie najmu lokalu mieszkalnego pomiędzy Wynajmującym (Wnioskodawcą) a Najemcą, zawartej w dniu 29 czerwca 2015 r. w § 2 jest zapis: „W wynajmowanym lokalu Najemca będzie prowadził usługi hotelowe”.

W tym konkretnym lokalu mieszkalnym, wynajętym na cele hotelowe, Najemca będzie świadczyć usługi ujęte w załączniku nr 3 poz. 163 do ustawy o VAT, sklasyfikowane pod działem 55 PKWiU.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zastosowana stawka podatku od towarów i usług przy wynajmie lokalu mieszkalnego na cele hotelowe w wysokości 8% jest prawidłowa?

Zdaniem Wnioskodawcy, wynajmując lokal mieszkalny na cele hotelowe Zainteresowany kierował się art. 41 ust. 2 i załącznikiem 3 poz. 163 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, gdyż przeznaczenie lokalu wynajmowanego zmieniło się z mieszkalnego (objętego stawką podatku VAT zwolnioną) na wynajem na cele hotelowe, gdzie takowe usługi wymienione zostały w ww. przepisie i w związku z powyższym zastosował stawkę podatku VAT w wysokości 8%.

Według Wnioskodawcy, nie ma znaczenia, komu ten lokal wynajmuje, natomiast kluczowe jest, na jakie potrzeby zostaje on wynajmowany i jaka będzie funkcja tego lokalu, czyli jak zmienia się przeznaczenie lokalu, co zostało określone w umowie najmu ww. lokalu.

Analogicznie można pokierować się sytuacją, w której podwykonawca na zlecenie wykonawcy przeprowadza remont budynku mieszkalnego objętego społecznym programem mieszkaniowym, gdzie zastosowanie mają przepisy art. 41 ust. 12 i ust. 12a-12c ustawy o podatku od towarów i usług, w świetle którego podwykonawca wystawiając fakturę sprzedaży dla głównego wykonawcy ma prawo zastosować obniżoną stawkę podatku VAT w wysokości 8%, gdyż nie jest istotne, że swoją usługę wykonuje dla podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, lecz miejsce, w którym świadczona jest usługa remontowa (przeznaczenie lokalu na cele mieszkalne).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei jak wynika z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na mocy art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Klasyfikacją statystyczną dotyczącą towarów i usług, która ma zastosowanie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług, od 1 stycznia 2011 r. jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) – (Dz. U. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.).

Według art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

I tak, art. 41 ust. 2 ustawy określa, że dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Przy czym, jak wynika to z art. 146a pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości na cele mieszkalne. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i od podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
• charakter mieszkalny nieruchomości,
• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.
  
  

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi według stawki 23%, gdyż najem, jako usługa, wypełnia określoną w art. 8 ustawy definicję usług i stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3.

W załączniku nr 3 do ustawy – stanowiącym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7% (zgodnie z art. 146a pkt 2 ustawy, od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku wynosi 8%) – pod pozycją nr 163 wymienione zostały usługi sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 55, tj. „Usługi związane z zakwaterowaniem”.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach swej działalności gospodarczej m.in. wynajmuje lokale użytkowe i mieszkalne. Począwszy od lipca 2015 r. Zainteresowany rozpoczął najem lokalu mieszkalnego wynajętego na cele hotelowe Najemcy. Wnioskodawca wystawione faktury sprzedaży za najem ww. lokalu mieszkalnego wynajętego na cele hotelowe opodatkował stawką VAT 8%. W umowie najmu lokalu mieszkalnego pomiędzy Wynajmującym (Wnioskodawcą) a Najemcą, zawartej w dniu 29 czerwca 2015 r. w § 2 jest zapis: „W wynajmowanym lokalu Najemca będzie prowadził usługi hotelowe”. W tym konkretnym lokalu mieszkalnym, wynajętym na cele hotelowe, Najemca będzie świadczyć usługi ujęte w załączniku nr 3 poz. 163 do ustawy, sklasyfikowane pod działem 55 PKWiU.

W analizowanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą stawki podatku dla świadczonych usług wynajmu lokalu mieszkalnego na cele hotelowe.

W odniesieniu do powyższego, należy raz jeszcze zauważyć, że usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych. Powyższe dotyczy zarówno umów najmu zawieranych pomiędzy wynajmującym a najemcą, jak również umów zawieranych z podmiotem trzecim, tj. w relacji wynajmujący – najemca – podnajemca.

W niniejszej sprawie ww. warunki nie są spełnione, bowiem jak wskazano w opisie sprawy, wynajmowany lokal mieszkalny będzie wykorzystywany na cele hotelowe. Z treści umowy zawartej między Wynajmującym (Wnioskodawca) a Najemcą wynika, że w wynajmowanym lokalu Najemca będzie prowadził usługi hotelowe. Ponadto, jak wskazał Zainteresowany, Najemca w tym konkretnym lokalu będzie świadczył usługi ujęte w załączniku nr 3 do ustawy pod poz. 163, które sklasyfikowane są wg symbolu PKWiU 55. W rezultacie, w sprawie będącej przedmiotem wniosku, zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, nie będzie miało zastosowania.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że usługę wynajmu przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego na rzecz Najemcy (podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą), który przeznaczy ten lokal na cele hotelowe (co wynika z zawartej między stronami umowy) i będzie świadczył usługi sklasyfikowane w grupowaniu PKWiU 55, tj. „usługi związane z zakwaterowaniem”, należy opodatkować stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8% – zgodnie z art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2 oraz poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

Podsumowując, zastosowana przez Wnioskodawcę stawka podatku od towarów i usług w wysokości 8% przy wynajmie lokalu mieszkalnego na cele hotelowe jest prawidłowa.

Tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wobec powyższego, udzielona interpretacja indywidualna jest wiążąca jedynie dla Zainteresowanego, a nie dla firmy świadczącej usługi w zakresie dalszego podnajmu lokalu Wnioskodawcy.

Końcowo zauważa się, że Minister Finansów nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w ww. art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Zgodnie bowiem z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 roku w sprawie trybu udzielania, informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1 poz. 11) zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej i to jego obciążają ewentualne negatywne konsekwencje z tytułu błędnego zaklasyfikowania towarów i usług. Zatem interpretację indywidualną wydano na podstawie wskazanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zaistniałego stanu faktycznego) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto, w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, że analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.