Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-1320/15-2/JK3
z 15 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2015 r. (data wpływu 16 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży praw i roszczeń do nieruchomości objętej dekretem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży praw i roszczeń do nieruchomości objętej dekretem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest czynność sprzedaży przez Wnioskodawczynię posiadanych praw i roszczeń w udziale 1/2 do nieruchomości, o łącznej pow. 4918,95 m², w skład której wchodzą części oznaczone numerami hipotecznymi:

1. nr hip... o pow. 1964,05 m²,
2. nr hip... o pow. 1208,38 m²,
3. nr hip... o pow. 508,93 m²,
4. nr hip... o pow. 568,52 m²
5. nr hip... o pow. 669,07 m².
   
   

Wnioskodawczyni w drodze spadkobrania po dawnych właścicielach nieruchomości warszawskiej odziedziczyła udział w części 1/2 praw do ww. nieruchomości.

Przez prawa i roszczenia do nieruchomości należy rozumieć prawo do żądania odszkodowania z tytułu jej utraty w myśl przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Nieruchomość została objęta działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze Miasta - dalej jako dekret warszawski. Dnia 21 października 1945 r., tj. z dniem wejścia wżycie dekretu, grunt przedmiotowej nieruchomości przeszedł na własność Miasta.

Dawni właściciele nieruchomości nie złożyli wniosku w trybie art. 7 Dekretu warszawskiego, tj. o przyznanie prawa własności czasowej, co wyklucza możliwość zwrotu tej nieruchomości.

Wobec powyższego, jak również w myśl przepisu art. 215 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, następcom prawnym przysługuje wyłącznie prawo do odszkodowania za utraconą nieruchomość.

W dniu 2 września 2015 r. Wnioskodawczyni zawarła w formie Aktu Notarialnego umowę przedwstępną sprzedaży praw i roszczeń do udziału 1/2 części ww. nieruchomości, mocą której zobowiązała się do zawarcia umowy sprzedaży (przyrzeczonej) wszystkich przysługujących Jej do nieruchomości praw i roszczeń (prawo do odszkodowania) stosownie do posiadanego udziału. Cena wskazana w ww. umowie sprzedaży została w całości zapłacona.

Wnioskodawczyni, nie posiada miejsca zamieszkania na terenie Polski, na stałe zamieszkuje we Włoszech.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni, zamieszkała na stałe we Włoszech w sytuacji zbycia praw do odszkodowania za utratę nieruchomości położonej w Polsce, jest objęta obowiązkiem podatkowym, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 1991 Nr 80 poz. 350)?

Zdaniem Wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni nie jest objęta obowiązkiem podatkowym w świetle art. 3 ust. 2a przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z 26 lipca 1991 r., z uwagi na zapisy obowiązującej Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w Sprawie Podwójnego Opodatkowania w Zakresie Podatków od Dochodu i Zapobiegania Uchylaniu się od Opodatkowania z dnia 21 czerwca 1985 r. - (dalej jako Umowa).

I tak:

Według art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 2 ww. Umowy, regulacja dotyczy kwestii podatku od dochodu, od zysków z przeniesienia majątku ruchomego oraz nieruchomego, jak również z przyrostu majątku.

Z art. 13 powyższej Umowy wynika, że podatkiem od zysków ze sprzedaży majątku może być opodatkowany w drugim Państwie zysk osiągany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie. Katalog majątku od przeniesienia którego, obowiązek podatkowy może zostać spełniony w państwie drugim wskazują ustępy 1 i 2 art. 13 umowy.

Dotyczą one przeniesienia własności majątku: nieruchomego (ust.1) oraz ruchomego (ust. 2).

Ustęp 3 art. 13 odnosi się do majątku ruchomego (statki i samoloty), ze wskazaniem jednak na brak możliwości rozliczenia zysku z przeniesienia jego własności lub z nim związanego majątku poza Państwem Umawiającym się, w którym ma miejsce siedziba zarządu przedsiębiorstwa.

Natomiast w myśl ustępu 4 przywołanego przepisu art. 13 umowy, zyski z przeniesienia własności jakiegokolwiek majątku niewymienionego w ustępach poprzedzających niniejszego artykułu, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym przenoszący prawa ma miejsce zamieszkania lub siedzibę. Niewątpliwie przeniesienie prawa do odszkodowania z tytułu utraconej nieruchomości nie zostało wskazane w ustępach 1, 2, 3 art. 13 ww. Umowy.

Wobec powyższego zgodnie z brzmieniem przepisu art. 13 ust. 4 Umowy, w niniejszym stanie faktycznym miejscem odprowadzenia podatku od zysku pochodzącego ze sprzedaży prawa do odszkodowania z tytułu utraconej nieruchomości jest Republika Włoch, w której ma miejsce stałego zamieszkania Wnioskodawczyni.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do treści art. 3 ust. 1a cytowanej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Przepis art. 4a tej ustawy stanowi, że wymienione wyżej przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedstawionym stanie faktycznym wskazano, że Wnioskodawczyni nie posiada miejsca zamieszkania na terenie Polski, na stałe zamieszkuje we Włoszech.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Umowa z dnia 21 czerwca 1985 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania sporządzona w Rzymie (Dz. U. z 1989 r., Nr 62, poz. 374).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. Umowy polsko – włoskiej, dochód, osiągany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z majątku nieruchomego (włączając dochody z eksploatacji gospodarstw rolnych i leśnych), położonego w drugim Umawiającym się Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie.

Określenie „majątek nieruchomy” ma takie znaczenie, zgodne z prawem Umawiającego się Państwa, w którym majątek ten jest położony. Określenie to obejmuje w każdym wypadku przynależność do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których zastosowanie mają przepisy dotyczące majątku nieruchomego. Użytkowanie nieruchomości oraz prawa do zmiennych lub stałych świadczeń z tytułu eksploatacji lub prawa do eksploatacji złóż mineralnych, źródeł i innych bogactw naturalnych będą uznawane za „majątek nieruchomy”. Statki, barki oraz samoloty nie stanowią majątku ruchomego (art. 6 ust. 2 Umowy).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 Umowy, zyski osiągane przez osobę mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, z przeniesienia tytułu własności majątku nieruchomego wymienionego w artykule 6, a położonego w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W myśl art. 13 ust. 4 Umowy zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej, zyski z przeniesienia tytułu własności majątku nie wymienionego w ustępach 1, 2 i 3 niniejszego artykułu podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym przenoszący tytuł własności ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, stwierdzić należy, że przychód uzyskany ze sprzedaży praw i roszczeń do nieruchomości objętej dekretem przez Wnioskodawczynię mającą miejsce zamieszkania we Włoszech podlega opodatkowaniu tylko we Włoszech zgodnie z wyżej powołanym art. 13 ust. 4 umowy, zatem z tego tytułu Wnioskodawczyni nie podlega opodatkowaniu w Polsce na podstawie art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto, informuje się, że dołączone do wniosku dokumenty nie podlegały analizie w toku postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej. Organ wydający interpretację indywidualną bazuje tylko i wyłącznie na przedstawionym przez Wnioskodawczynię opisie stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.