Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-992/15-2/TR
z 14 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 13 października 2015 r. (data wpływu 14 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Komunalny Związek Gmin Regionu (…) (Zainteresowany) działa na podstawie przepisów ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym w zakresie dotyczącym związków międzygminnych oraz na podstawie statutu Związku. Uczestnikami Związku jest 18 gmin (…). Związek jest osobą prawną wykonującą zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Zadaniem Związku jest gospodarowanie odpadami komunalnymi na terenach gmin uczestników Związku. W tym celu organy Związku m.in. organizują odbieranie odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości zamieszkałych i niezamieszkałych przez mieszkańców gmin – uczestników Związku oraz dokonują wyboru jednej z metod ustalania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, ustalają stawki tej opłaty dla mieszkańców gmin uczestników Związku, częstotliwość i tryb uiszczania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalają szczegółowy sposób i zakres świadczenia usług w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości położonych na terenach gmin uczestników Związku zagospodarowania tych odpadów.

Komunalny Związek Gmin Regionu (…) zatrudnia na podstawie umowy o pracę 22 osoby. Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych Fundusz tworzą pracodawcy prowadzący działalność w formie jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych bez względu na liczbę zatrudnionych pracowników.

Biorąc pod uwagę powyższe przesłanki ustawy, Związek wprowadził Regulamin wewnętrzny w sprawie Funduszu Świadczeń Socjalnych Komunalnego Związku Gmin Regionu (…).

Zgodnie z paragrafem 2 niniejszego Zarządzenia dla pracowników Związku tworzy się fundusz z corocznego odpisu podstawowego. W rozdziale II Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych opisano szczegółowo przeznaczenie środków Funduszu. Wyodrębniono m.in. dofinansowanie do kosztów uczestnictwa osób uprawnionych w różnych rodzajach i formach działalności socjalnej, a w szczególności na:

• wypoczynek zorganizowany przez pracownika we własnym zakresie, tzw. „wczasy pod gruszą”,
• działalność kulturalno-oświatową, sportową i turystyczną m.in. w formie: dopłat do biletów wstępu do kin, teatrów, na występy estradowe, koncerty, wystawy, imprezy estradowe i rekreacyjne, biletów wstępu na basen itp.
• dopłat do wycieczek turystyczno-krajoznawczych (według zasad określonych dla dopłat do form zorganizowanego wypoczynku),
• skierowań na zorganizowane formy wypoczynku dla dzieci i młodzieży do lat 18.
  
  

Biorąc pod uwagę zapisy ww. Regulaminu, w dniach od 12 do 13 września 2015 roku Komunalny Związek Gmin Regionu (…) w ramach prowadzonej działalności socjalnej zorganizował wycieczkę turystyczno-krajoznawczą do (…) jako formę zorganizowanego wypoczynku. Wyjazd finansowany był ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych z częściową dopłatą pracowników. Z wycieczki na zasadzie dobrowolności mogli skorzystać wszyscy pracownicy Związku oraz członkowie ich rodzin. Z możliwości wyjazdu skorzystało część pracowników oraz kilku członków rodzin (łącznie 10 osób uprawnionych do korzystania ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych). Ponadto w wycieczce uczestniczyło 11 osób, które za wyjazd zapłaciły z własnych środków finansowych. Zgodnie z przeznaczeniem środków z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wartość dofinansowania do wycieczki była zróżnicowana według kryteriów socjalnych ustalonych przez Związek. Uprawnionym do korzystania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych przyznano dofinansowania do wycieczki w kwotach od 330,00 zł do 370,00 zł. Pozostałą część pracownicy wpłacili na konto Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Na dzień sporządzania niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Komunalny Związek Gmin Regionu (…) pobrał podatek dochodowy od osób fizycznych uprawnionych do korzystania z Funduszu w związku z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższy przepis wskazuje, że wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380,00 zł. W niniejszym przypadku, biorąc pod uwagę wcześniejsze świadczenia na rzecz pracowników z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kwota ta została przekroczona. Wątpliwości dotyczące pobrania od uprawnionych korzystających z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych podatku dochodowego pojawiły się w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., gdzie uznano, że koszt udziału pracownika w wycieczce sfinansowanej przez Wnioskodawcę ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie generuje u pracownika przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie ma podstaw być świadczeniem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Komunalny Związek Gmin Regionu (…) postąpił właściwie uznając, że dofinansowanie do wycieczki turystyczno-krajoznawczej ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych stanowi dla pracownika przychód, od którego należy naliczyć podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, dofinansowanie do wycieczki turystyczno-krajoznawczej stanowi przychód dla pracownika. W związku z tym, naliczył podatek dochodowy od osób fizycznych stosownie do zapisu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Część dofinansowania do wycieczki (do kwoty 380,00 zł) korzystała ze zwolnienia od opodatkowania. Natomiast pozostała kwota została opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wątpliwości pojawiły się w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie zgodności z Konstytucją przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczących ustalania przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń dokonywanych na rzecz pracowników. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenia” oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnej określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej. W związku z organizowaną wycieczką jednostkowy koszt uczestnictwa był ustalony w umowie zawartej w dniu 10 sierpnia 2015 r. pomiędzy pracodawcą a biurem podróży. Dodatkowo faktura wystawiona przez biuro podróży określała liczbę osób uczestniczących, koszt jednostkowy usługi oraz wartość usługi ogółem.

Zdaniem Komunalnego Związku Gmin Regionu (…) były to główne czynniki powodujące konieczność naliczenia podatku dochodowego (możliwość określenia wysokości opłaty za jednego uczestnika wycieczki). Pracownik uczestniczący w wycieczce nie otrzymał fizycznie środków finansowych. Dofinansowanie otrzymane ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych bezpośrednio zostało wykorzystane do zapłacenia faktury za organizację wycieczki. Pracownik mógł skorzystać ze świadczenia oferowanego przez Komunalny Związek Gmin Regionu (…) w pełni dobrowolnie. Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że inne, nieodpłatne świadczenia na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały przez niego zaoszczędzenie wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik korzystał dobrowolnie z wyjazdu oferowanego przez pracodawcę. Zgoda na skorzystanie z tego rodzaju świadczenia z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie z punktu widzenia jego sytuacji socjalnej – jest celowe i przydatne – leży w jego interesie. Oznacza to, że w przypadku braku dofinansowania do wycieczki pracownik musiałby ponieść wydatek.

Reasumując Komunalny Związek Gmin Regionu (…) naliczył podatek dochodowy od osób fizycznych uznając, że w niniejszym przypadku należy uwzględnić wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 przywołanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Ponadto, zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że w dniach od 12 do 13 września 2015 roku Zainteresowany w ramach prowadzonej działalności socjalnej zorganizował wycieczkę turystyczno-krajoznawczą jako formę zorganizowanego wypoczynku. Wyjazd finansowany był ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych z częściową dopłatą pracowników. Z wycieczki na zasadzie dobrowolności mogli skorzystać wszyscy pracownicy Wnioskodawcy oraz członkowie ich rodzin. Z możliwości wyjazdu skorzystało część pracowników oraz kilku członków rodzin (łącznie 10 osób uprawnionych do korzystania ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych). Ponadto w wycieczce uczestniczyło 11 osób, które za wyjazd zapłaciły z własnych środków finansowych. Zgodnie z przeznaczeniem środków z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wartość dofinansowania do wycieczki była zróżnicowana według kryteriów socjalnych ustalonych przez Związek. Uprawnionym do korzystania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych przyznano dofinansowania do wycieczki w kwotach od 330,00 zł do 370,00 zł. Pozostałą część pracownicy wpłacili na konto Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
   
   

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w imprezach wyjazdowych. W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w wycieczce dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka organizowana przez pracodawcę pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Ponadto, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w wycieczce zaoferowanej przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

W świetle powyższego – mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy – nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w wycieczce).

Tym samym – w związku z organizowaniem wycieczki, które została częściowo sfinansowana ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych – po stronie uprawnionych pracowników nie wystąpiło źródło przychodu w rozumieniu przywołanego wyżej art. 12 w zw. z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle powyższego, mając na uwadze wytyczne co do kierunku wykładni zaprezentowane w przywołanym wyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego, wskazać należy, że sfinansowanie przedmiotowej wycieczki nie było dla pracowników nieodpłatnym świadczeniem powodującym konieczność obliczenia i poboru przez Wnioskodawcę zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W konsekwencji, stanowisko Zainteresowanego w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.