Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-944/12/BM
z 31 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2012r. (data wpływu 5 września 2012r.), uzupełnione pismem z dnia 3 grudnia 2012r. (data wpływu 5 grudnia 2012r.) oraz pismem z dnia 20 grudnia 2012r. (data wpływu 27 grudnia 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT bezumownego korzystania z nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 września 2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT bezumownego korzystania z nieruchomości.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 3 grudnia 2012r. (data wpływu 5 grudnia 2012r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 23 listopada 2012r. znak: IBPP1/443-944/12/BM oraz pismem z dnia 20 grudnia 2012r. (data wpływu 27 grudnia 2012r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 11 grudnia 2012r. znak: IBPP1/443-944/12/BM.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca gospodaruje nieruchomościami stanowiącymi własność Skarbu Państwa na podstawie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010r. Nr 102, poz. 651 ze zm.). Prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 27 lutego 2012r. Sygn. akt I Co 820/10 w sprawie prowadzonej na wniosek wierzycieli przeciwko dłużnikowi o egzekucję z nieruchomości w przedmiocie przysądzenia własności, Skarb Państwa przejął nieruchomość, zabudowaną budynkiem mieszkalno-handlowym Nr 736, objętą KW ustalono, iż w lokalu mieszkalnym budynku Nr 736 zameldowana jest na pobyt stały jedna osoba, która prowadzi również działalność gospodarczą, tj. sklep spożywczo-przemysłowy na parterze budynku.

Na spotkaniu, które odbyło się w dniu 31 maja 2012r. osoba ta zobowiązała się do wypłacenia opłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości oraz do przekazania nie później niż do 31 lipca 2012r. nieruchomości i oddania kluczy do budynku.

Na podstawie zarządzenia Starosty ustalono minimalne miesięczne stawki czynszu najmu odrębnie dla lokalu mieszkalnego i dla lokalu użytkowego. Do stawek tych doliczono 23% podatek VAT. Ustalono opłatę za bezumowne korzystanie z przedmiotowej nieruchomości za okres od 28 marca 2012r. do 28 czerwca 2012r. i wezwano do zapłaty płatnej do dnia 26 lipca 2012r. oraz ustalono opłatę miesięczną płatną do 10 dnia każdego następnego miesiąca. Pismem z dnia 29 czerwca 2012r. osoba zameldowana w przedmiotowym budynku zwróciła się o wydzierżawienie nieruchomości. Sprawa dzierżawy nie została do dnia dzisiejszego ostatecznie rozstrzygnięta.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT od 10 grudnia 2002r. m.in. z tytułu świadczenia usług najmu, dzierżawy pomieszczeń i mediów, składa deklaracje VAT - 7.

Z wnioskiem (pozew do sądu przeciwko dłużnikowi o egzekucję z nieruchomości) wystąpił wierzyciel, którym był Skarb Państwa - Naczelnik Urzędu Skarbowego w ... lecz tut. organ nie posiada informacji w jakiej dacie, o czym świadczy przesłane w załączeniu postanowienie z dnia 27 lutego 2012r. Sygn. akt I Co 820/10 w przedmiocie przysądzenia własności nieruchomości oraz o odmowie sprostowania postanowienia. Jednocześnie Wnioskodawca informuje, iż Starosta działając imieniem Skarbu Państwa na wniosek Naczelnika Urzędu Skarbowego przejął do gospodarowania przedmiotową nieruchomość na podstawie stosownego protokołu zdawczo - odbiorczego.

Dłużnikiem jest osoba zajmująca przedmiotowy budynek przed jej przysądzeniem i po jego przysądzeniu, czyli poprzedni właściciel.

Nie wystąpiono jeszcze z powództwem przeciwko osobie zajmującej przedmiotowy budynek, jak podano we wniosku próbowano za porozumieniem stron przejąć posiadanie nieruchomości, ustalono nawet termin jej wydania. Z uwagi na otrzymane pismo użytkownika w sprawie dzierżawy - najmu tego budynku, odstąpiono od jej przejęcia do czasu rozpatrzenia wniosku. Ze względu jednak na fakt, iż osoba zajmująca przedmiotowy budynek zalega z płatnością opłat za bezumowne korzystanie, poinformowano użytkownika, iż w razie ich nieuregulowania zostanie złożony wniosek do komornika o wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie posiadanego tyt. wykonawczego - wyżej powołanego postanowienia o przysądzeniu, a także wystosowane zostanie powództwo do sądu o wydanie orzeczenia , jakim jest nakaz zapłaty.

Ww. osoba była właścicielem tej nieruchomości do czasu jej przysądzenia.

Jak opisano powyżej do chwili ustalenia bezumownego korzystania, brak było innego stosunku prawnego. Okres bezumownego korzystania ustalono od dnia uprawomocnienia się wskazanego postanowienia o przysądzeniu tj. 28 marca 2012r., a także na podstawie złożonego oświadczenia przez osobę zajmującą przedmiotową nieruchomość na spotkaniu, które odbyło się w Starostwie Powiatowym w ... w dniu 31 maja 2012r., iż ją zamieszkuje i prowadzi w jej części na parterze działalność - sklep spożywczo przemysłowy. Bezumowne korzystanie trwa do dnia dzisiejszego, natomiast za wskazany termin od 28 marca do 28 czerwca 2012r. ustalono wynagrodzenie za 3 miesiące korzystania z budynku bez umowy.

Jak podano powyżej za zgodą obu stron, na spotkaniu w dniu 31 maja 2012r., wyznaczono osobie zajmującej budynek, termin do 2 miesięcy na wydanie przedmiotowej nieruchomości tj. najpóźniej do dnia 31 lipca 2012r., a użytkownik ten zobowiązał się do powyższego oraz do zapłaty za bezumowne korzystanie do czasu wydania tej nieruchomości. Pismem z dnia 29 czerwca 2012r. użytkownik budynku wystąpił o oddanie mu go w dzierżawę. Z uwagi jednak, na zaleganie z opłatami za bezumowne korzystanie tut. organ pismem z dnia 21 listopada 2012r. poinformował, iż nie może pozytywnie rozpatrzyć wyżej powołanego wniosku i wezwał do niezwłocznego uregulowania należności, a także wyjaśnił, iż podejmie odpowiednie kroki, co opisano powyżej.

Jak wskazano we wniosku, Starosta swoim zarządzeniem, na podstawie art. 23 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami, ustalił minimalne miesięczne stawki czynszu najmu dla lokalu znajdującego się w przedmiotowym budynku: mieszkalnego w wysokości 1,00 zł/ m², użytkowego w wysokości 3,00 zł/ m² - netto. Wobec tego, do ustalenia opłat za bezumowne korzystanie przyjęto stawki z przedmiotowego zarządzenia.

W przedmiotowym budynku lokal:

-mieszkalny ma pow. 150 m² - określono za tę część opłatę netto w wysokości 150 zł,

-użytkowy ma pow. 76 m² - określono opłatę netto za tę część w wysokości 228 zł,

razem 378,00 zł netto, a więc 464,94 zł brutto - miesięcznie.

Do dnia dzisiejszego, ww. osoba zapłaciła opłaty za bezumowne korzystanie za trzy miesiące z opóźnieniem, natomiast zalega z płatnością pierwszej faktury za okres od 28 marca 2012r. (od daty przejęcia na Skarb Państwa tej nieruchomości) do 28 czerwca 2012r. w wysokości 1.394,82 zł brutto oraz za ostatnią fakturę, której termin płatności upłynął 10 listopada w wysokości 464,94 zł.

Wnioskodawca wyjaśnił, że osoba ta zobowiązana została do wnoszenia za kolejne miesiące bezumownego korzystania, opłatę w wysokości 464,94 zł brutto, do dnia 10 dnia następnego miesiąca.

Sformułowanie „opłata miesięczna..." należy rozumieć jako opłatę za bezumowne korzystanie z nieruchomości, tut. organ tylko tą jedną opłatę ustalił.

Wnioskodawca wyjaśnił, iż część mieszkalna znajdująca się w przedmiotowym budynku, nie jest wynajmowana przez Wnioskodawcę, tylko była właścicielka korzysta z niej bez tytułu prawnego, za co ustalono opłaty za bezumowne korzystanie jak opisano powyżej.

Część mieszkalna jak ustalono w trakcie wizji wykorzystywana jest tylko w celach mieszkaniowych przez byłą właścicielkę budynku.

Wydaje się, iż budynek w PKOB, oznaczony jest symbolem 1110, co ustalono na podstawie sposobu, w jaki jego całkowita powierzchnia użytkowa 226 m² jest wykorzystywana tj. na cele mieszkaniowe 66,4% i użytkowe 33,6%.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w opisanej sytuacji opłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości są opodatkowane 23% podatkiem VAT?

Czy opodatkowane podatkiem VAT są również opłaty za bezumowne korzystanie z części mieszkalnej budynku?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji opłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości są opodatkowane 23% podatkiem VAT zarówno za korzystanie z części mieszkalnej jaki i użytkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Wskazane czynności, jak wynika z art. 5 ust. 2 ustawy, podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa. Powyższe oznacza, że istotny jest przede wszystkim faktyczny przebieg danej czynności i osiągnięty rezultat zgodny z zamiarem umawiających się stron.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Zatem przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Taki szeroki charakter świadczenia usługi potwierdzają także zapisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). W świetle art. 353 § 2 k.c., świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Tak więc na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) albo na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji). Na świadczenie mogą się również składać jednocześnie zachowania polegające na działaniu oraz na zaniechaniu.

Natomiast kwestię bezumownego korzystania z cudzej rzeczy regulują również przepisy kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 222 § 1 i § 2 ustawy Kodeks cywilny właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń.

Na podstawie art. 224 § 1 k.c., samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.

Jak wynika z treści § 2 powołanego przepisu – od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

W oparciu natomiast o art. 225 k.c. obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Z ww. regulacji wynika, iż w sytuacji wytoczenia powództwa – przeciwko samoistnemu posiadaczowi w złej wierze – jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy oraz jest odpowiedzialny za jej stan. Ponadto, spoczywa na nim obowiązek zwrotu pobranych od powyższej chwili pożytków, których nie zużył, jak również winny jest uiścić wartość tych, które zużył.

Zgodnie z dyspozycją art. 230 k.c. przepisy normujące stosunki między właścicielem rzeczy a posiadaczem samoistnym (art. 224-229 k.c.) znajdują odpowiednie zastosowanie do stosunków między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym. W myśl powołanego wyżej art. 230 k.c. przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości oraz o naprawienie szkody z powodu pogorszenia lub utraty rzeczy, jak również przepisy dotyczące roszczeń samoistnego posiadacza o zwrot nakładów na rzecz, stosuje się odpowiednio do stosunku między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym, o ile z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego.

Stosownie do art. 336 k.c., posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).

O tym, czy bezumowne korzystanie z nieruchomości lub gruntu podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, decydować muszą w każdym przypadku konkretne okoliczności.

Zauważyć należy, iż z cytowanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że przy określeniu czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Analiza ww. przepisów ustawy prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy usługą i otrzymaną zapłatą. Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest ustalenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Kluczowym elementem dla rozstrzygnięcia czy czynność podlega opodatkowaniu jest fakt istnienia zgody, chociażby nieformalnej, na korzystanie z przedmiotu.

W sytuacji, gdy korzystający z nieruchomości, bez żadnej umowy i bez zgody właściciela zajmie nieruchomość (niebędącą jego własnością), a właściciel tej nieruchomości dążąc do odzyskania prawa do użytkowania tej nieruchomości wytoczy przeciwko niemu powództwo o wydanie rzeczy, zasadne jest przyjęcie, że pomiędzy właścicielem i korzystającym bezumownie z tej nieruchomości nie istnieje żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne. W takiej sytuacji świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym obowiązek świadczenia usług oraz wysokość odszkodowania – nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odszkodowanie wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania nieruchomością i wynikłe z tego tytułu szkody.

Inaczej należy jednak oceniać sytuacje, kiedy właściciel rzeczy (np. nieruchomości) – z różnych względów – toleruje sytuację, w której przy braku formalnego stosunku prawnego, inny podmiot korzysta z należącej do niego rzeczy.

W tych okolicznościach wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy spełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując należy stwierdzić, iż decydujące znaczenie dla opodatkowania lub nieopodatkowania bezumownego korzystania z nieruchomości mają okoliczności faktyczne, które jeżeli wskazują na dorozumiane, milczące trwanie umowy – czynność ta podlega opodatkowaniu jako świadczenie usług.

Zdaniem tut. organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku mamy do czynienia z sytuacją, gdzie jakkolwiek pomiędzy stronami nie została zawarta umowa dotycząca korzystania z budynku mieszkalno-handlowego Nr 736 będącego własnością Wnioskodawcy przez osobę zajmującą lokal mieszkalny i lokal użytkowy w tym budynku, to jednak, w ocenie tut. organu, wystąpiła dorozumiana zgoda na taki stan rzeczy.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca w wyniku porozumienia stron ustalił bowiem wysokości opłat za bezumowne korzystanie z tych pomieszczeń (odrębnie dla lokalu mieszkalnego i użytkowego), które dokumentował fakturami VAT. Częściowo opłaty za bezumowne korzystanie z tych lokali zostały uregulowane przez osobę je zajmującą (uregulowano opłaty za trzy miesiące) a odnośnie pozostałych opłat Wnioskodawca wezwał do niezwłocznego uregulowania tych należności.

Należy zauważyć, że co prawda za zgodą stron w dniu 31 maja 2012r. wyznaczono termin na wydanie przedmiotowej nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy najpóźniej do dnia 31 lipca 2012r. jednakże pismem z dnia 29 czerwca 2012r. użytkownik ww. lokali, wystąpił o oddanie mu budynku w dzierżawę (najem) co spowodowało, że Wnioskodawca odstąpił od jego przejęcia do czasu rozpatrzenia wniosku. Z uwagi jednak, na zaleganie z opłatami za bezumowne korzystanie Wnioskodawca pismem z dnia 21 listopada 2012r. poinformował, iż nie może pozytywnie rozpatrzyć wyżej powołanego wniosku i wezwał do niezwłocznego uregulowania zaległych należności. Wnioskodawca nie wystąpił na drogę sądową z powództwem o wydanie zajmowanych przez ww. osobę lokali w przedmiotowym budynku.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie od dnia 28 marca 2012r. tj. od dnia uprawomocnienia się postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 27 lutego 2012r. w sprawie prowadzonej na wniosek wierzyciela przeciwko dłużnikowi o egzekucję z nieruchomości w przedmiocie przysądzenia własności występuje pomiędzy Wnioskodawcą (właścicielem budynku) a osobą zajmującą lokal mieszkalny i lokal użytkowy w tym budynku bez tytułu prawnego stosunek zobowiązaniowy. Pomimo, że od dnia 28 marca 2012r., pomiędzy stronami brak jest porozumienia wyrażającego wolę świadczenia usługi dzierżawy (najmu) budynku, niemniej jednak Wnioskodawca nie powziął czynności mających na celu bezwzględne odzyskanie nieruchomości (Wnioskodawca nie wystąpił na drogę sądową z powództwem o wydanie zajmowanych przez ww. osobę lokali w przedmiotowym budynku a także wskazał, że odstąpił od przejęcia tego budynku do czasu rozpatrzenia wniosku użytkownika w sprawie ewentualnej jego dzierżawy - najmu). Ponadto Wnioskodawca w kolejnych miesiącach wystawia faktury VAT i obciąża osobę zajmującą przedmiotowe lokale opłatami (należnościami).

Innymi słowy Wnioskodawca toleruje sytuację, w której budynek jest zajmowany przez byłego właściciela.

Reasumując, należy stwierdzić, iż umożliwienie przez Wnioskodawcę korzystania ze swojej własności osobie zajmującej lokal mieszkalny i użytkowy w budynku mieszkalno-handlowym Nr 736, należy traktować jako dorozumiany stosunek prawny o charakterze umownym, który spełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 -12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże na podstawie obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnieniem od podatku.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Przy czym, zgodnie z art. 146a pkt 2 ustawy o VAT od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku wynosi 8%.

Na mocy obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011r. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Tak więc w przedmiotowej sprawie należne Wnioskodawcy wynagrodzenie w postaci opłaty za umożliwienie korzystania z lokalu użytkowego, podlega opodatkowaniu stawką 23%. Natomiast do opłat z tytułu umożliwienia korzystania z lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe, znajdzie zastosowanie zwolnienie, o którym w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że w opisanej sytuacji opłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości są opodatkowane 23% podatkiem VAT zarówno za korzystanie z części mieszkalnej jaki i użytkowej, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. 2012r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.