Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-1239/12/BM
z 28 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2012r. (data wpływu 29 listopada 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 listopada 2012r. (data wpływu 29 listopada 2012r.), oraz pismem z dnia 19 lutego 2013r. (data wpływu 26 lutego 2013r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy obciążenie najemcy kosztami usunięcia uszkodzenia pojazdu po rozwiązaniu umowy najmu jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i czy należy je dokumentować fakturą VAT czy notą obciążeniową oraz w jakiej wysokości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2012r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 26 listopada 2012r. (data wpływu 29 listopada 2012r.), oraz pismem z dnia 19 lutego 2013r. (data wpływu 26 lutego 2013r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy obciążenie najemcy kosztami usunięcia uszkodzenia pojazdu po rozwiązaniu umowy najmu jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i czy należy je dokumentować fakturą VAT czy notą obciążeniową oraz w jakiej wysokości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej wynajmujący) będąc podatnikiem VAT czynnym, działając jako wynajmujący zawarł z osobą trzecią (dalej także : najemca) będącym również podatnikiem VAT czynnym umowę najmu ruchomości, na podstawie której oddał na czas określony 18-stu miesięcy do używania pojazd - ciągnik siodłowy wraz z naczepą. Z tytułu wynajmu najemca zobowiązał się płacić na rzecz Wnioskodawcy czynsz miesięczny w wysokości określonej w umowie, do którego każdorazowo miał być doliczany podatek VAT w wysokości obowiązującej w dniu wystawienia z tego tytułu faktury przez wynajmującego.

Z uwagi na niewywiązywanie się przez najemcę z jego obowiązków wynikających z umowy wynajmujący rozwiązał umowę ze skutkiem natychmiastowym i wezwał najemcę do zwrotu pojazdów.

Po dokonaniu zwrotu pojazdów wynajmujący ustalił na podstawie obustronnie podpisanego (przez wynajmującego i najemcę) protokołu zdawczo-odbiorczego stan techniczny pojazdu oraz skierował pojazd do specjalistycznego serwisu celem usunięcia uszkodzeń pojazdu niewynikających z jego normalnej eksploatacji, a powstałych w okresie, kiedy z pojazdów korzystał najemca. Jednocześnie - zgodnie z zapisami umowy - wynajmujący obciążył byłego najemcę kosztami ww. napraw wystawiając na jego rzecz notę księgową.

Wnioskodawca wskazuje, że przez pojazd rozumie ciągnik siodłowy wraz z naczepą. W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej zawarł kilka umów o podobnym do ww. charakterze z różnym okresem trwania, niemniej jednak na potrzeby niniejszego wniosku Wnioskodawca wnosi o przyjęcie, że zwrot pojazdów nastąpił po dniu 1 stycznia 2010r. oraz po dniu 1 stycznia 2011r.

W piśmie z dnia 19 lutego 2013r. Wnioskodawca wskazał, że w treści złożonego wniosku Wnioskodawca posługiwał się pojęciami „pojazd”, „pojazdy”, stąd niniejszym precyzuje, że wniosek dotyczy jednego zestawu: ciągnika siodłowego z naczepą. Reasumując, na potrzeby wydania niniejszej interpretacji proszi o przyjęcie, że kontrahent (najemca/dzierżawca) użytkował jeden zestaw pojazdów, czyli ciągnik siodłowy wraz z naczepą.

Ponadto w piśmie z dnia 19 lutego 2013r. Wnioskodawca wskazał, że wolą Wnioskodawcy było skierowanie jednego wniosku o udzielenie interpretacji podatkowej, a wniosek drugi, tożsamy w treści z pierwszym wnioskiem, został wysłany jedynie jako uzupełnienie pierwszego wniosku poprzez dołączenie pełnomocnictwa do reprezentowania Wnioskodawcy. Z uwagi na powyższe Wnioskodawca prosi o potraktowanie drugiego wniosku jako uzupełnienie pierwszego i ich łączne rozpoznanie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy najemca chcąc wyegzekwować od wynajmującego - który po rozwiązaniu umowy zwrócił wynajmowane pojazdy z uszkodzeniami nie wynikającymi z normalnej eksploatacji - zwrot kosztów usunięcia uszkodzeń winien potraktować usunięcie uszkodzeń jako świadczenie usług i wystawiać z tego tytułu fakturę VAT czy też jako odszkodowanie wynikające z uszkodzenia pojazdu i wystawić notę obciążeniową?
2. Czy obciążenie wynikające z faktury VAT/noty obciążeniowej może opiewać na kwotę w wysokości równej kosztom naprawy pojazdu?
   
   

W odniesieniu do pytania nr 1 tut. organ zaznacza, że mimo odwrotnego użycia przez Wnioskodawcę pojęć najemca i wynajmujący, tut. organ przyjął, że początek pytania winien brzmieć: „Czy wynajmujący chcąc wyegzekwować od najemcy (…)”. W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca prawidłowo określił siebie wynajmującym, a kontrahenta najemcą.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej także: ustawa VAT) zwanym dalej "podatkiem", podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wew nątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Zgodnie z art. 8 ustawy VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z ust. 2 art. 8 za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Zgodnie z art. 19 ustawy VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi.

Zdaniem Wnioskodawcy prawidłowym postępowaniem - z uwagi na brak wzajemności świadczeń po rozwiązaniu umowy najmu jest obciążanie byłego wynajmującego notą obciążeniową. W ocenie Wnioskodawcy wystawienie noty obciążeniowej jest zasadną formą w przypadku braku ekwiwalentności czy też wzajemności świadczeń, co ma miejsce (w ocenie Wnioskodawcy) w omawianym przypadku. Wnioskodawca wskazuje, że przez świadczenie podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT należy rozumieć jedynie świadczenie wykonywane w ramach umowy zobowiązaniowej, gdy jedna ze stron może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta takiego świadczenia.

Płatność dokonaną przez byłego wynajmującego należy zatem rozumieć jako formę rekompensaty, której istotą nie jest odpłatność za pewne świadczenie, lecz wyrównanie powstałej po stronie Spółki straty. Stratą jest oddanie pojazdów uszkodzonych bądź zużytych ponad przeciętną miarę wynikającą z ich charakteru oraz eksploatacji, w stosunku do których wynajmujący musi podjąć czynności naprawcze i ponieść związane z tym koszty. Przeniesienie tych kosztów na najemcę jest więc formą rekompensaty szkody.

W ocenie Wnioskodawcy po skutecznie dokonanym wypowiedzeniu w trybie natychmiastowym umowy najmu pomiędzy stronami przestaje funkcjonować stosunek prawny, na podstawie którego wynajmujący obciążał najemcę fakturami VAT z tytułu korzystania z pojazdu. Zwrot pojazdu w stanie wskazującym na jego uszkodzenie nie będące następstwem jego normalnego zużycia uprawnia wynajmującego do obciążenia (zgodnie z zapisami umowy) najemcy kosztami usunięcia ww. uszkodzeń.

W ocenie Wnioskodawcy taki stan faktyczny nie może zostać oceniony jako działanie na podstawie i w ramach wcześniej zawartej umowy stron, a co za tym idzie zapłata za usunięcie uszkodzeń nie następuje na podstawie wykonywania przedmiotu umowy, która uległa rozwiązaniu.

Wnioskodawca wskazuje, że w jego ocenie obciążenie najemcy kosztami usunięcia powstałych w pojeździe uszkodzeń, które wynajmujący usuwa po rozwiązaniu umowy najmu oraz po zwrocie pojazdu przez najemcę winno zostać udokumentowane za pomocą wystawionej przez wynajmującego noty obciążeniowej w wysokości kosztów, jakie poniósł wynajmujący na usunięcie uszkodzeń, a nie wystawienie faktur VAT.

Wnioskodawca jeżeli wypowiedział umowę najmu w określonym dniu, od tego dnia nie ma prawa wystawiać faktury VAT z tytułu pierwotnego stosunku prawnego. Dokumentowanie tej czynności fakturami VAT oznaczałoby, że w dalszym ciągu ma miejsce świadczenie usługi na podstawie umowy. Po rozwiązaniu umowy najmu Wnioskodawca nie jest już wynajmującym w świetle ustawy o podatku od towarów i usług, a czynność przez niego dokonywana nie podlega przepisom tej ustawy, co uniemożliwia dokumentowanie jej fakturą VAT.

W piśmie z dnia 19 lutego 2013r. Wnioskodawca wskazał, że w jego ocenie obciążenie najemcy kosztami usunięcia powstałych w pojeździe uszkodzeń winno nastąpić na podstawie noty obciążeniowej, a nie faktury VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z treści cytowanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, iż definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Z powyższego wynika, iż w przepisach powołanej ustawy określeniem „usług” objęto obszerny krąg czynności obejmujący swoim zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń nie ujętych w tych klasyfikacjach.

Przy definiowaniu „świadczenia” należy odwołać się do przepisów prawa cywilnego. W myśl art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Tak więc na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) lub na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji).

Co do zasady każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu lub na zaniechaniu stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Należy podkreślić, iż oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca zawarł z osobą trzecią umowę najmu ruchomości, na podstawie której oddał na czas określony 18-stu miesięcy do używania pojazd - ciągnik siodłowy wraz z naczepą. Z tytułu wynajmu najemca zobowiązał się płacić na rzecz Wnioskodawcy czynsz miesięczny w wysokości określonej w umowie, do którego każdorazowo miał być doliczany podatek VAT w wysokości obowiązującej w dniu wystawienia z tego tytułu faktury przez wynajmującego.

Z uwagi na niewywiązywanie się przez najemcę z jego obowiązków wynikających z umowy wynajmujący rozwiązał umowę ze skutkiem natychmiastowym i wezwał najemcę do zwrotu ww. zestawu pojazdów.

Po dokonaniu zwrotu ww. zestawu pojazdów wynajmujący ustalił na podstawie obustronnie podpisanego (przez wynajmującego i najemcę) protokołu zdawczo-odbiorczego stan techniczny pojazdu oraz skierował pojazd do specjalistycznego serwisu celem usunięcia uszkodzeń ww. pojazdów niewynikających z jego normalnej eksploatacji, a powstałych w okresie, kiedy z pojazdów korzystał najemca. Jednocześnie - zgodnie z zapisami umowy - wynajmujący obciążył byłego najemcę kosztami ww. napraw wystawiając na jego rzecz notę księgową.

Mając na uwadze ustawową definicję dostawy towarów i świadczenia usług nie można zatem uznać, że zapłata przez najemcę - użytkownika ciągnika siodłowego wraz z naczepą na rzecz Wnioskodawcy odszkodowania za usunięcie uszkodzeń tych pojazdów spowodowanych przez użytkownika niewłaściwym ich użytkowaniem stanowi wynagrodzenie za świadczoną przez Wnioskodawcę usługę.

Przez pojęcie odszkodowania należy bowiem rozumieć rekompensatę, zadośćuczynienie. Istotą odszkodowań nie jest płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie. A zatem otrzymanie odszkodowania nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika.

Przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Kwestie powstania i naprawy szkody regulują przepisy art. 361-363 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (art. 361 § 1 k.c.). W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 k.c.).

Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu (art. 363 § 1 k.c.).

Mając zatem na uwadze przedstawiony powyżej zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług oraz przepisy regulujące kwestię odszkodowań stwierdzić należy, iż otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie (rekompensata) poprzez obciążenie najemcy kosztami naprawy wyrządzonej szkody tj. kosztami usunięcia powstałych w ww. pojazdach uszkodzeń, wykracza poza zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług i nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Gdyby bowiem użytkownik (najemca) ciągnika siodłowego wraz z naczepą należycie dbał o będące przedmiotem najmu mienie i nie doprowadziłby do uszkodzeń niewynikających z ich normalnej eksploatacji, nie byłoby potrzeby naprawy powstałych w ww. pojazdach uszkodzeń.

Odnośnie natomiast kwestii dokumentowania opisanych w stanie faktycznym zdarzeń przez Wnioskodawcę należy stwierdzić, iż w myśl art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W konsekwencji wcześniejszych rozważań i uznania, iż czynności których dotyczy zapytanie Wnioskodawcy nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie może dokumentować powyższych czynności fakturami VAT.

Brak jest natomiast, zdaniem tut. organu, przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku VAT dla dokumentowania tych czynności poprzez wystawienie innych niż faktura VAT dokumentów, niemniej należy zauważyć, iż inne niż faktura VAT dokumenty nie są przewidziane przez przepisy o podatku od towarów i usług i jako takie nie są objęte regulacją tych przepisów.

Jednocześnie należy zauważyć, że możliwe jest obciążenie najemcy odszkodowaniem (rekompensatą) w wysokości równej kosztom naprawy przedmiotowego ciągnika siodłowego wraz z naczepą jeśli takie rozwiązanie zgodne jest z zapisami umowy najmu ww. zestawu pojazdów.

Przepisy ustawy o VAT nie regulują bowiem powyższych kwestii.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy wskazane we wniosku, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.