Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4510-201/15/DW
z 1 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 października 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 5 listopada 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków z tytułu podatku od nieruchomości za bieżący rok - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 listopada 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków z tytułu podatku od nieruchomości za bieżący rok.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką, która prowadzi działalność m.in. związaną z hodowlą dżdżownic oraz najmem lokali, budynków i działek, które są własnością spółki. Spółka jest zobowiązana rozliczyć (winno być: uiszczać) podatek od nieruchomości na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatku i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2006 r., Nr 121, poz. 844 ze zm., winno być: ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, tj. Dz.U. z 2014 r. poz. 849 ze zm.). W związku z obowiązkiem uiszczenia wysokiego zobowiązania, jakie wynikło ze składanych deklaracji spółka nie była w stanie terminowo wpłacać tego podatku. Jednocześnie powstała zaległość z lat ubiegłych. Zaliczki zapłacone zostały zaksięgowane, jako koszt uzyskania przychodu w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych Niezapłacony podatek powstały z deklaracji na podatek od nieruchomości nie został zaksięgowany jako koszt uzyskania przychodu. W związku z powstałymi zaległościami w podatku od nieruchomości odpowiednie organy podatkowe wystawiły decyzję na podstawie, której jest dokonywana egzekucja. Na podstawie takiej decyzji podatek od nieruchomości jest księgowany przez spółkę jako koszt uzyskania przychodu po ściągnięciu przez komornika.

Reasumując podatek od nieruchomości jest przez Wnioskodawcę księgowany jako koszt uzyskania przychodu w momencie zapłaty, czyli jest ujmowany w księgach jako koszt na podstawie potwierdzenia płatności. Wnioskodawca wskazał również, że zdarzenie przyszłe dotyczy końca 2015 r. i każdego kolejno po nim następującego okresu.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

W którym momencie należy uznać za koszt uzyskania przychodu (bieżący) podatek od nieruchomości za bieżący rok, tj. czy w dacie ujęcia w księgach rachunkowych decyzji określającej obowiązek podatkowy, czy też w dacie zapłaty podatku ?

(ww. pytanie oznaczono we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek od nieruchomości może być uznany za koszt uzyskania przychodu. Podatek ten jest podatkiem pośrednim (winno być: kosztem pośrednim), gdyż nie jest związany z konkretnym przychodem jednak jest niezbędny w działalności, jaką prowadzi spółka. Spółka prowadząc księgi powinna uznać dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego, dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania kosztu. Tak rozumiany i omawiany podatek powinien być bez względu na stosowaną metodę prowadzenia rachunkowości, wydatek z tego tytułu podlega wpisaniu do księgi w dacie jego poniesienia. Zatem podatek od nieruchomości należy w całości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w dacie wydania decyzji określającej wymiar podatku. Według zasady memoriału (art. 6 ust. 1 ustawy o rachunkowości), w księgach rachunkowych jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty. Zatem podatek od nieruchomości należny od jednostki za 2015 rok powinien obciążyć koszty operacyjne w 2015 roku. Istotne elementy własnego stanowiska Wnioskodawcy w sprawie przedstawiono również w części H. poz. 67 wniosku ORD-IN, gdzie wskazano, że spółka uważa, że podatek od nieruchomości powinien być kosztem uzyskania przychodu w momencie powstania obowiązku zapłaty, czyli na podstawie deklaracji na podatek od nieruchomości oraz decyzji wydanej przez odpowiedni organ.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanym przychodem to wydatki, których poniesienie przyczynia się wprost do osiągnięcia konkretnych przychodów składających się na całość przychodów osiąganych przez podatnika w roku podatkowym. Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika, brak jest bowiem możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Wskazać należy, że podatek od nieruchomości jest obciążeniem obowiązkowym dotyczącym każdego właściciela nieruchomości, niezależnie od tego, czy prowadzi on, czy też nie prowadzi działalności gospodarczej. W przypadku podmiotów gospodarczych prowadzących działalność gospodarczą, podatek od nieruchomości nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu z tej działalności, stanowiąc tym samym koszt pośredni w tej działalności.

Kwestię potrącalności kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 15 ust. 4d cyt. ustawy, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W świetle ww. przepisów uznać należy, że w przypadku kosztów pośrednio związanych z uzyskanym przychodem, o momencie uznania określonego wydatku za koszt podatkowy nie decyduje moment dokonania faktycznej zapłaty, lecz moment zaksięgowania (ujęcia) tego wydatku w księgach rachunkowych, na podstawie stosownych dokumentów.

Zauważyć jednak należy, że nie istnieje w tym względzie całkowita dowolność wyboru momentu, w którym podatnik ma prawo zaliczać wydatki do kosztów podatkowych. Mogłoby bowiem dojść do sytuacji, gdy celowo wydatki poniesione w danym okresie są niejako „przerzucane” do kosztów podatkowych innego okresu. Jeżeli zatem podmiot gospodarczy ewidencjonujący zdarzenia gospodarcze w księgach rachunkowych dysponuje dowodem, na podstawie którego mógłby zaliczyć określone wydatki w ciężar kosztów podatkowych to późniejsze ich zaewidencjonowanie stanowi naruszenie zasad ewidencjonowania kosztów, określoną w ww. art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w związku z art. 20 ust. 1 i 2 ustawy z dnia z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.). W myśl bowiem art. 20 ust. 1 ww. ustawy, do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym. Przy czym, stosownie do art. 20 ust. 2 cyt. ustawy, podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi” (…).

Jeżeli zatem podmiot gospodarczy dysponuje określonym dokumentem stanowiącym dowód źródłowy w okresie sprawozdawczym, stwierdzającym poniesienie wydatku stanowiącego koszt podatkowy, to w tym okresie dokument ten winien zostać ujęty w kosztach podatkowych.

Stosownie do art. 6 ust. 9 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. 2014 poz. 849 ze zm.), osoby prawne, jednostki organizacyjne oraz spółki niemające osobowości prawnej, jednostki organizacyjne Agencji Nieruchomości Rolnych, a także jednostki organizacyjne Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe są obowiązane:

1. składać, w terminie do dnia 31 stycznia, organowi podatkowemu właściwemu ze względu na miejsce położenia przedmiotów opodatkowania, deklaracje na podatek od nieruchomości na dany rok podatkowy, sporządzone na formularzu według ustalonego wzoru, a jeżeli obowiązek podatkowy powstał po tym dniu - w terminie 14 dni od dnia zaistnienia okoliczności uzasadniających powstanie tego obowiązku;
2. odpowiednio skorygować deklaracje w razie zaistnienia zdarzenia, o którym mowa w ust. 3, w terminie 14 dni od dnia zaistnienia tego zdarzenia;
3. wpłacać obliczony w deklaracji podatek od nieruchomości - bez wezwania - na rachunek właściwej gminy, w ratach proporcjonalnych do czasu trwania obowiązku podatkowego, w terminie do dnia 15 każdego miesiąca, a za styczeń do dnia 31 stycznia.
   
   

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest spółką, która prowadzi działalność m.in. związaną z hodowlą dżdżownic oraz najmem lokali, budynków i działek, które są własnością spółki. Spółka jest zobowiązana uiszczać podatek od nieruchomości na zasadach określonych w przepisach ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę z tytułu podatku od nieruchomości, jako koszty pośrednio związane z prowadzoną działalnością gospodarczą mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych w dacie ich poniesienia w rozumieniu art. 15 ust. 4e ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a więc w dacie ich ujęcia przez spółkę w księgach rachunkowych na podstawie złożonej zgodnie z przepisami ustawy o podatkach i opłatach lokalnych deklaracji w podatku od nieruchomości.

Przy czym nie chodzi o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach rachunkowych, tylko jego ujęcie w koszty danego okresu rozliczeniowego, tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt, na podstawie przyjętej polityki rachunkowości oraz przy zachowaniu zasad rachunkowości: współmierności przychodów i kosztów, istotności i ostrożności (art. 6-8 ustawy o rachunkowości).

Zatem dla ustalenia momentu zaliczenia podatku od nieruchomości na podstawie złożonej deklaracji do kosztów uzyskania przychodów nie jest istotny moment zapłaty, ale moment ujęcia w księgach jako koszt.

Bez wpływu na moment zaliczenia ww. wydatków do kosztów podatkowych jest wskazany w stanowisku Wnioskodawcy fakt (moment) zapłaty podatku, czy też moment wydania decyzji organu podatkowego, tym bardziej w sytuacji, gdy wysokość bieżących zobowiązań w tym podatku wynika ze złożonych przez Wnioskodawcę deklaracji podatkowych.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie będącym przedmiotem wniosku, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.