Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/4511-311/15-2/PM
z 8 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 6 listopada 2015 r. (data wpływu 12 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku poboru zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzenia pracownika (obywatela Włoch) uzyskującego przychody z pracy wykonywanej na terytorium Polski oraz poza Polską – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 listopada 2015 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku poboru zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzenia pracownika (obywatela Włoch) uzyskującego przychody z pracy wykonywanej na terytorium Polski oraz poza Polską.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

…… Sp. z o.o. (dalej jako Spółka) jest podmiotem prawa handlowego zajmującym się budową maszyn do ciągnienia drutu metalowego. Spółka planuje zawrzeć z obywatelem Republiki Włoskiej umowę o pracę na czas określony. Kandydat do pracy posiada na terytorium Włoch centrum interesów życiowych, a okres jego przebywania na terytorium Polski nie przekroczy 183 dni w roku podatkowym. Spółka otrzyma od kandydata włoski certyfikat rezydencji. Obywatel Włoch będzie zatrudniony w Spółce na stanowisku montera maszyn. Nierezydent swoją pracę będzie wykonywał zarówno w siedzibie Spółki (terytorium Rzeczypospolitej Polskiej), jak i na terytorium innych krajów Unii Europejskiej (m.in. Włochy, Niemcy, Portugalia). Może się zdarzyć, że przez część miesiąca pracownik – nierezydent – będzie świadczył na rzecz Spółki pracę na terytorium Polski, a przez pozostałą część miesiąca na terytorium innego kraju. Spółka nie posiada zakładów/oddziałów w innych krajach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku gdy pracownik – obywatel Włoch – przez część miesiąca będzie świadczył dla Spółki pracę na terenie Polski, a przez część miesiąca na terytorium innego niż Polska kraju (np. we Włoszech, w Niemczech, w Portugalii) – w wyniku podróży służbowej pracownika, jego oddelegowania lub zmiany jego miejsca pracy określonego w umowie o pracę – Spółka postąpi prawidłowo pobierając jako płatnik zaliczkę na podatek dochodowy za dany miesiąc proporcjonalnie tylko od tej części wynagrodzenia pracownika, które zostało uzyskane z pracy wykonywanej na terytorium Polski, a od wynagrodzenia za pracę wykonywaną faktycznie poza Polską nie pobierze zaliczki na podatek dochodowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku gdy pracownik – obywatel Włoch – przez część miesiąca będzie świadczył dla Spółki pracę na terytorium Polski, a przez pozostałą część miesiąca na terytorium innego kraju, Spółka postąpi prawidłowo pobierając jako płatnik zaliczkę na podatek dochodowy tylko od tej części wynagrodzenia, które pracownik uzyska z tytułu świadczenia pracy na terytorium Polski.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm., dalej jako: updof) osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia (...) – art. 3 ust. 2b updof.

Z uwagi na fakt, że obywatel Włoch posiada na terytorium tego kraju centrum interesów życiowych, a okres jego przebywania na terytorium Polski nie przekroczy 183 dni w roku podatkowym oraz udokumentuje on Spółce ten fakt włoskim certyfikatem rezydencji zasadne jest stwierdzenie, że do osoby tej zastosowanie będzie miał ograniczony obowiązek podatkowy.

Zgodnie z tym, włoski pracownik podlega obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów osiągniętych na terytorium Polski z pracy wykonywanej na terytorium Polski. A contrario osoba o ograniczonym obowiązku podatkowym nie podlega na terytorium Polski obowiązkowi podatkowemu od pracy wykonywanej poza jej terytorium bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

W myśl art. 38 ust. 1 updof płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a dalej w ust. 1a tegoż artykułu – w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru.

Następnie zgodnie z art. 39 ust. 1 updof, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5 (...).

Zgodnie z wyżej przytoczonymi przepisami Spółka jako płatnik pobiera i odprowadza zaliczki na podatek dochodowy w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu w którym pobrano zaliczki. W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym Spółka składa we właściwym urzędzie skarbowym roczną deklarację o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-4R).

Natomiast w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym Spółka sporządza i przekazuje podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a (podatnik podlegający ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu), urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imienne informacje o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11).

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku gdy pracownik – nierezydent – obywatel Włoch – przez część miesiąca będzie dla Spółki świadczył pracę na terytorium Polski, a przez pozostałą część miesiąca na terytorium innego kraju, Spółka jako płatnik będzie miała obowiązek pobrać zaliczkę na podatek dochodowy tylko od tej części wynagrodzenia pracownika, która będzie wynikać z pracy świadczonej na terytorium Polski, natomiast z pracy świadczonej przez pracownika – nierezydenta dla Spółki poza terytorium Polski Spółka nie będzie miała obowiązku pobrania zaliczki na podatek. Od tej części wynagrodzenia pracownik będzie musiał sam zapłacić podatek w kraju wykonywania swoich obowiązków (innego niż Polska) i zgodnie z przepisami podatkowymi tego kraju (opodatkowanie w państwie świadczenia pracy).

Spółka od części wynagrodzenia za dany miesiąc wynikającego ze świadczenia przez obywatela Włoch pracy dla Spółki na terytorium Polski będzie miała obowiązek pobrać zaliczkę na podatek i odprowadzić ją do 20 dnia następnego miesiąca na konto właściwego urzędu skarbowego. Następnie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym, w którym pobrano zaliczki na podatek Spółka ma obowiązek złożenia deklaracji PIT-4R, a do końca lutego roku następującego po roku podatkowym informacji PIT-11, którą przekazuje pracownikowi oraz właściwemu dla niego urzędowi skarbowemu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Art. 3 ust. 2b ww. ustawy stanowi, że za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Na podkreślenie zasługuje fakt, że powyższy katalog nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. Przy ustalaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu w Polsce decyduje generalna zasada, że decydujące jest miejsce osiągania dochodu, a nie zaś miejsce świadczenia usługi. O źródle dochodów położonych w Polsce można mówić wtedy, gdy takie źródło dochodów trwale związane jest z terytorium Polski, lub gdy źródłem dochodu są polscy rezydenci eksploatujący rzeczy lub dobra niematerialne należące do innych podmiotów. W przypadku świadczenia usług przez zagraniczne podmioty na rzecz polskiego podmiotu, w sytuacji, gdy usługi te nie są wykonywane na terytorium Polski, o tym czy dochód z wykonywania usługi został osiągnięty na terytorium Polski przesądzać będzie to, czy efekt usługi będzie wykorzystywany w Polsce.

Stosownie do art. 4a ww. ustawy przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Umowy z dnia 21 czerwca 1985 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374) w rozumieniu niniejszej umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze. Jednakże niniejsze określenie nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł położonych w tym Państwie.

Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. Umowy jeżeli stosownie do postanowień ust. 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zazwyczaj przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli miejsca zamieszkania tej osoby nie można ustalić zgodnie z postanowieniami liter a)-c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem stosownych postanowień art. 4 ww. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

W sytuacji przedstawionej we wniosku wskazano, że Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę o pracę z obywatelem Włoch, który posiada na terytorium Włoch centrum interesów życiowych, a okres jego przebywania na terytorium Polski nie przekroczy 183 dni w roku podatkowym. Spółka otrzyma od kandydata włoski certyfikat rezydencji.

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku okoliczności faktyczne oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy więc stwierdzić, że pracownik Wnioskodawcy (obywatel Włoch) nie ma miejsca zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencji podatkowej) w Polsce. W Polsce podlega zatem ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 15 ust. 1 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 17, 18, 19, 20 i 21 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w drugim Państwie.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. Umowy bez względu na postanowienia ust. 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas danego roku kalendarzowego oraz
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz
3. wynagrodzenia nie są wypłacane przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle powyższego należy stwierdzić, że świadczenia z tytułu zatrudnienia osoby mającej miejsce zamieszkania we Włoszech, podlegają opodatkowaniu tylko we Włoszech, chyba że są to świadczenia osiągane z pracy najemnej wykonywanej na terytorium innego państwa (tj. w niniejszej sprawie m.in. w Polsce).

W sytuacji natomiast, gdy warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 2 Umowy zostaną spełnione łącznie, to otrzymane przez ww. osobę wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej wykonywanej w Polsce będzie podlegać opodatkowaniu wyłącznie we Włoszech. Niespełnienie natomiast któregokolwiek z tych warunków oznacza, że zgodnie z art. 15 ust. 1 Umowy wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu w państwie miejsca zamieszkania podatnika oraz w państwie, w którym praca jest wykonywana.

Jak wynika z treści wniosku Wnioskodawca obywatel Włoch będzie zatrudniony w Spółce na stanowisku montera maszyn. Nierezydent swoją pracę będzie wykonywał zarówno w siedzibie Spółki (na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej), jak i na terytorium innych krajów Unii Europejskiej (m.in. Włoch, Niemiec, Portugalii). Może się zdarzyć, że przez część miesiąca pracownik – nierezydent – będzie świadczył na rzecz Spółki pracę na terytorium Polski, a przez pozostałą część miesiąca na terytorium innego kraju. Spółka nie posiada zakładów/oddziałów w innych krajach.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W świetle powyższego, na Wnioskodawcy jako płatniku – ciąży obowiązek obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od całości wynagrodzenia ze stosunku pracy wypłacanego za dany miesiąc osobie mającej miejsce zamieszkania dla celów podatkowych we Włoszech z tytułu pracy wykonywanej w Polsce. Jednocześnie, bez znaczenia w tym przypadku pozostaje okres przebywania tego pracownika w Polsce podczas roku kalendarzowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.