Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-759/15-2/AP
z 8 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2015 r. (data wpływu 24 listopada 2015 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu powstania przychodu w związku z otrzymaniem kwot za bezumowne korzystanie z nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym, prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą …... Działalność gospodarcza Wnioskodawcy obejmuje m.in. kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek oraz wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

Wnioskodawca pozostaje współwłaścicielem (wraz z małżonką) m.in. budynku gospodarczego o powierzchni użytkowej 111 m², w którym znajduje się stacja transformatorowo-rozdzielcza (dalej: trafostacja) należąca do ….. Spółka Akcyjna (dalej: ….). Część powierzchni ww. budynku wielkości 26,87 m² (mieszcząca trafostację) była przedmiotem najmu łączącego Wnioskodawcę jako wynajmującego i …. Spółka Akcyjna (poprzednika prawnego …..) jako najemcę (umowa najmu z 14 czerwca 2002 r.).

Wnioskodawca wypowiedział umowę najmu w kwietniu 2013 r. Umowa najmu, w ocenie Wnioskodawcy, nie gwarantowała nawet zwrotu kosztów ponoszonych na nieruchomości, ponadto ….. nie wykonywała wszystkich obowiązków wynikających z umowy (m.in. konserwacja pomieszczenia transformacji). Uwzględniając terminy wypowiedzenia umowy najmu wynikające z art. 673 § 2 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), umowa przestała obowiązywać z końcem września 2013 r. Pismem z 23 września 2013 r. pełnomocnik Wnioskodawcy wezwał ….. do zdemontowania urządzeń elektroenergetycznych znajdujących się na nieruchomości do 30 listopada 2013 r. …. nie uczyniła zadość żądaniu Wnioskodawcy.

Wnioskodawca za okresy od października 2013 r. do września 2015 r. obciążał …. kwotami za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Kwoty te dokumentowane były fakturami VAT, Wnioskodawca wykazywał kwoty netto w przychodach należnych. ….. nie dokonała płatności żadnych z tych kwot, wszystkie wystawiane faktury były odsyłane do Wnioskodawcy. Wnioskodawca dokonał kalkulacji kwot we własnym zakresie.

W maju 2014 r. Wnioskodawca pozwał …. o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości za październik 2013 r. Objęcie pozwem tylko jednego miesiąca uzasadnione było koniecznością zweryfikowania stanowiska Wnioskodawcy odnośnie zasadności obciążania …. kwotami za bezumowne korzystanie z nieruchomości (….. wielokrotnie podnosiło wobec Wnioskodawcy argument zasiedzenia służebności przesyłu na nieruchomości) oraz odnośnie wysokości kwot. Objęcie pozwem większej ilości miesięcy oznaczałoby konieczność poniesienia zwiększonych kosztów sądowych przy niepewnym rezultacie postępowania.

Prawomocnym wyrokiem z 6 października 2015 r. Sąd Rejonowy zasądził na rzecz Wnioskodawcy określoną kwotę tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości za październik 2013 r. Sąd potwierdził roszczenie Wnioskodawcy (prawo do uzyskania kwot za bezumowne korzystanie z nieruchomości), jednakże zredukował kwotę należną Wnioskodawcy z tego tytułu. W rezultacie wydania wyroku Wnioskodawca wezwał ….. do zapłaty kwot tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości za okresy od października 2013 r. do października 2015 r., uwzględniając wartość kwoty zasądzonej przez Sąd za październik 2013 r. Wnioskodawca nie akceptuje sytuacji bezumownego zajmowania nieruchomości przez …... Przed wydaniem opisanego powyżej wyroku Sądu Rejonowego Wnioskodawca proponował …..odkupienie nieruchomości, jak również kierował wobec …. propozycje zawarcia nowej umowy najmu określającej nową wartość czynszu. ….. nie wykazała zainteresowania propozycjami Wnioskodawcy. W dalszej kolejności Wnioskodawca rozważa wystąpienie z wnioskiem do Sądu o opróżnienie nieruchomości przez …. Możliwe jest również, że w rezultacie niekorzystnego dla …. wyroku, podmiot ten zmieni swoje negatywne stanowisko, dotyczące odkupienia nieruchomości lub jej części. Zależnie od rozwoju wydarzeń Wnioskodawca będzie zmierzał do rozwiązania powstałej sytuacji - zatem stan bezumownego korzystania z nieruchomości stanowi jedynie sytuację przejściową.

Niniejszy wniosek dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego zarówno w zakresie podatku od towarów i usług, jak i podatku dochodowego od osób fizycznych, gdyż niektóre zdarzenia mogące mieć wpływ na kwalifikację w obydwu podatkach już zaistniały.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy kwoty za bezumowne korzystanie z nieruchomości stanowią wynagrodzenie za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług?
2. Czy przychód w postaci kwot za bezumowne korzystanie z nieruchomości powstanie u Wnioskodawcy dopiero w momencie ich otrzymania?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest ocena stanowiska wniosku w zakresie pytania Nr 2 dotycząca podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód w postaci kwot za bezumowne korzystanie z nieruchomości powstanie u Wnioskodawcy dopiero w momencie ich otrzymania.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.; dalej: updof), za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 1c updof, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e i 1h-1j, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Zgodnie z ust. 1e powołanego przepisu, jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku. Wreszcie, stosownie do ust. 1i powołanego przepisu, w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

W ocenie Wnioskodawcy, wynagrodzenie należne od …. z tytułu bezumownego korzystania przez ten podmiot z nieruchomości Wnioskodawcy nie stanowi wynagrodzenia za jakąkolwiek usługę świadczoną przez Wnioskodawcę.

W całości przywołać można w tym zakresie argumenty opisane w pkt 1 stanowiska Wnioskodawcy m.in.: „Dla zaistnienia usługi w rozumieniu powołanego wyżej art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej jako: „uptu”) konieczne jest istnienie wyraźnego związku pomiędzy czynnościami wykonywanymi przez świadczącego usługę, a wynagrodzeniem otrzymywanym za te czynności. Związek ten powinien być oparty o relacje cywilnoprawne i mieć charakter bezpośredni, tj. taki, żeby można było powiedzieć, że płatność następuje za te czynności. Związek ten nie istnieje, jeśli pierwotny stosunek cywilnoprawny między stronami (np. umowa najmu, dzierżawy) ustał, a nie istnieje wola stron co do kontynuowania tego stosunku. W ocenie Wnioskodawcy, od października 2013 r. między Wnioskodawcą, a …. nie istnieje stosunek prawny (nawet dorozumiany), który mógłby być podstawą dla istnienia usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 uptu. ….. zajmuje nieruchomości bezumownie, nie wykonała skierowanego do niej żądania Wnioskodawcy opróżnienia pomieszczeń, nie jest zainteresowana rozwiązaniem zaistniałego stanu. Z drugiej strony Wnioskodawca aktywnie poszukuje rozwiązań zaistniałego stanu, traktując sytuację bezumownego korzystania z nieruchomości jako stan przejściowy. Wnioskodawca nie udzielił zgody (nawet dorozumianej) na dalsze korzystanie z nieruchomości przez ….., o czym świadczą podjęte przez Wnioskodawcę działania (w tym wezwanie do opróżnienia pomieszczeń). Tym samym, kwoty należne Wnioskodawcy za bezumowne korzystanie z nieruchomości nie mają charakteru wynagrodzenia za jakąkolwiek usługę świadczoną przez Wnioskodawcę. Kwoty te mają charakter zbliżony do odszkodowania, pozostają zatem poza zakresem przepisów uptu. Wystawianie faktur dokumentujących kwoty za bezumowne korzystanie było tym samym działaniem nieprawidłowym - kwoty te winny być dokumentowane innymi dokumentami (notami księgowymi).”

Tym samym, art. 14 ust. 1c updof, nie może znaleźć zastosowania. Nie zmienia tego fakt wystawienia faktur przez Wnioskodawcę, gdyż - jak wskazano w pkt 1 - kwoty należne za bezumowne korzystanie nie stanowią wynagrodzenia za odpłatną usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, i jako takie - pozostają poza zakresem tej ustawy. W rezultacie - wystawienie faktur przez Wnioskodawcę było działaniem błędnym - jako takie nie może stanowić więc o konieczności zastosowania art. 14 ust. 1c updof.

W sytuacji Wnioskodawcy zastosowania nie znajdzie także art. 14 ust. 1e updof. Przepis ten dotyczy bowiem usług - zatem, konsekwentnie do powyższych uwag, nie obejmuje przypadków bezumownego korzystania z nieruchomości. Ponadto, przepis ten stosuje się, gdy strony ustaliły okresy rozliczeniowe - tymczasem wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości należy się za cały czas korzystania bezumownego - nie ma żadnych możliwości (ani podstaw prawnych) do podziału bezumownego korzystania na jakiekolwiek okresy rozliczeniowe.

Z tego względu uzasadnione jest przyjęcie, że w sytuacji Wnioskodawcy rozliczenie przychodów z wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości powinno nastąpić na zasadzie opisanej w art. 14 ust. 1i updof, tj. przychód powstanie dopiero w momencie otrzymania zapłaty od ….. Tym samym, wszelkie kwoty otrzymane przez Wnioskodawcę od ….. doprowadzą do powstania przychodu po stronie Wnioskodawcy na tzw. zasadzie kasowej, a więc dopiero w momencie dokonania przez ….. ich faktycznej zapłaty na rzecz Wnioskodawcy.

Uzupełniająco należy dodać, że w kontekście powyższych uwag rozpoznanie przez Wnioskodawcę kwot wynagrodzeń za bezumowne korzystanie z nieruchomości w przychodach należnych na podstawie jedynie wystawionych (nieprawidłowo) faktur było błędne - w tym zakresie Wnioskodawca powinien dokonać odpowiednich korekt deklaracji podatkowych za 2013 i 2014 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do przepisu art. 14 ust. 1c wymienionej ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e i 1h-1j, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Cytowany wyżej przepis ustanawia ogólną zasadę ustalania przychodu związanego z działalnością gospodarczą, według której datą powstania przychodu należnego jest dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego, wykonania usługi lub jej częściowego wykonania.

Wyjątek od tak skonstruowanej zasady wprowadza przepis art. 14 ust. 1e, 1h oraz 1i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 14 ust. 1e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Przepis art. 14 ust. 1i powyższej ustawy stanowi, że w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Powyższe przepisy wskazują, że w sytuacji, gdy strony ustalą, że usługa będzie rozliczana w okresach rozliczeniowych za dzień powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze. Przy czym ustawodawca wymaga, aby okres rozliczeniowy przypadał nie rzadziej niż raz w roku.

Powyższe uregulowanie ma związek z art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, według którego do przychodów z działalności gospodarczej nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych (…).

Warunkiem zastosowania regulacji zawartej w art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest uznanie, że otrzymane lub należne kwoty mają charakter zaliczek (przedpłat) na poczet towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych.

W art. 14 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określono rodzaje przychodów, których nie zalicza się do przychodów z działalności gospodarczej. Brak w nim wyłączenia z opodatkowania przychodu pochodzącego z odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości.

Zarówno ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia „bezumowne korzystanie”. Kwestie związane z bezumownym korzystaniem z cudzej rzeczy regulują przepisy art. 224, art. 225 oraz art. 674 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 222 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń.

Stosownie do art. 224 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny, ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne. Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

Jak wynika natomiast z art. 225 Kodeksu cywilnego, obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Przepisy podatkowe nie zawierają również definicji odszkodowania. Zatem, również w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Kodeks cywilny rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 Kodeksu cywilnego) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z brzmieniem art. 415 Kodeksu cywilnego, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

W myśl art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych, szkoda polega na nienależytym wykonaniu, bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca pozostaje współwłaścicielem (wraz z małżonką) m.in. budynku gospodarczego, w którym znajduje się stacja transformatorowo-rozdzielcza należąca do ….. Spółka Akcyjna. Część powierzchni ww. budynku (mieszcząca trafostację) była przedmiotem najmu łączącego Wnioskodawcę jako wynajmującego i ….. Spółka Akcyjna (poprzednika prawnego ….) jako najemcę. Wnioskodawca wypowiedział umowę najmu w kwietniu 2013 r. Umowa najmu, w ocenie Wnioskodawcy, nie gwarantowała nawet zwrotu kosztów ponoszonych na nieruchomości, ponadto …. nie wykonywała wszystkich obowiązków wynikających z umowy. Umowy najmu przestała obowiązywać z końcem września 2013 r. Pismem z 23 września 2013 r. pełnomocnik Wnioskodawcy wezwał …. do zdemontowania urządzeń elektroenergetycznych znajdujących się na nieruchomości do 30 listopada 2013 r. …. nie uczyniła zadość żądaniu Wnioskodawcy. Wnioskodawca za okresy od października 2013 r. do września 2015 r. obciążał …. kwotami za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Kwoty te dokumentowane były fakturami VAT, Wnioskodawca wykazywał kwoty netto w przychodach należnych. …. nie dokonała płatności żadnych z tych kwot, wszystkie wystawiane faktury były odsyłane do Wnioskodawcy. Wnioskodawca dokonał kalkulacji kwot we własnym zakresie. W maju 2014 r. Wnioskodawca pozwał ….o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości za październik 2013 r. Prawomocnym wyrokiem z 6 października 2015 r. Sąd Rejonowy zasądził na rzecz Wnioskodawcy określoną kwotę tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości za październik 2013 r. Sąd potwierdził roszczenie Wnioskodawcy (prawo do uzyskania kwot za bezumowne korzystanie z nieruchomości), jednakże zredukował kwotę należną Wnioskodawcy z tego tytułu. W rezultacie wydania wyroku Wnioskodawca wezwał …. do zapłaty kwot tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości za okresy od października 2013 r. do października 2015 r., uwzględniając wartość kwoty zasądzonej przez Sąd za październik 2013 r. Wnioskodawca rozważa wystąpienie z wnioskiem do Sądu o opróżnienie nieruchomości przez …..

Biorąc powyższe uwarunkowania prawne pod uwagę stwierdzić należy, że otrzymana przez Wnioskodawcę kwota za bezumowne korzystanie z nieruchomości stanowi dla Niego przychód z prowadzonej działalności gospodarczej w momencie jej otrzymania, jednakże nie mają do niej zastosowania przepisy art. 14 ust. 1c, 1e i 1h ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód z tego tytułu należy zatem wykazać zgodnie z art. 14 ust. 1i ww. ustawy, tj. w momencie faktycznego otrzymania przedmiotowej zapłaty.

Końcowo należy zauważyć, że dokonując weryfikacji stanowiska Wnioskodawcy, tutejszy Organ nie odniósł się do kwestii dokonania odpowiednich korekt deklaracji podatkowych za 2013 r. i 2014 r., ponieważ zagadnienie to nie było przedmiotem zapytania.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.