Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-1213/15-2/EK
z 11 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2015 r. (data wpływu 30 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania tantiem uzyskiwanych za film dokumentalny emitowany w roku 2008 i 2009 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania tantiem uzyskiwanych za film dokumentalny emitowany w roku 2008 i 2009.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której świadczy m.in. usługi artystyczne w postaci pisania scenariuszy i świadczenia usług reżyserskich. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT i prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od czerwca 2015 r. W 2008 r. stworzył scenariusz i wyreżyserował film dokumentalny na jego podstawie. W momencie powstania dzieła nie prowadził działalności gospodarczej, ani nie był czynnym podatnikiem podatku VAT. Film dokumentalny powstał na podstawie umowy o dzieło zawartej z producentem.

Wnioskodawca podpisał 15 maja 2012 r. ze Związkiem (dalej jako: Z.) umowę o powierzenie w zarząd S.-Z. autorskich praw majątkowych.

Z. jest organizacją zbiorowego zarządzania zajmująca się egzekwowaniem należnych autorom i producentom utworów audiowizualnych od użytkowników. Podstawą prawną, z której wynika obowiązek płacenia tantiem przez użytkowników jest Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 roku wraz z późniejszymi zmianami (Dz. U. 1994 r. nr 24, poz. 83 z późn. zm.). Jej zapisy gwarantują twórcom niezbywalne prawo do wynagrodzenia za korzystanie z ich twórczości. Organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i pokrewnymi egzekwują tantiemy od użytkowników. Działają one na mocy zezwoleń ministra właściwego ds. kultury i podlegają okresowym kontrolom gwarantującym przejrzystość ich działania.

W 2015 r. zgłosiła się do Wnioskodawcy Z. i wypłaciła zaległe tantiemy przynależne za dodatkowe emisje filmu dokumentalnego w 2008 r. i w 2009 r. przynależne reżyserowi i scenarzyście. Z. domaga się od Wnioskodawcy wystawienia faktury w celu udokumentowania wypłaty tantiem, instruując go telefonicznie, że tantiemy są wypłacane za okres nieobjęty VAT, w związku z czym Z. otrzymuje od licencjobiorców z danego okresu tantiemy bez podatku VAT i dlatego oczekują od Wnioskodawcy faktury również bez VAT, nie mają VAT-u należnego i dlatego nie chcą VAT-u naliczonego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W jaki sposób Wnioskodawca powinien udokumentować otrzymanie tantiem?

Zdaniem Wnioskodawcy powinien on wystawić Z. fakturę NP, w związku z tym, że na moment powstania dzieła, nie istniała żadna umowa na podstawie której mogły zostać wypłacone tantiemy, a na bazie obowiązujących ówcześnie przepisów wypłata tantiem nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zdaniem Wnioskodawcy zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym w 2009 r. z uwagi na to, że dzieło powstało i było emitowane w 2008 r. i 2009 r. Należy wyjaśnić, ze zgodnie z ogólną zasadą stosowania przepisów ustawy o VAT, skutki podatkowe danego zdarzenia gospodarczego należy ocenić (tj. czy w ogóle podlega systemowi VAT, zakres i miejsce jego opodatkowania, moment powstania obowiązku podatkowego, stawka podatku) na podstawie przepisów obowiązujących w chwili powstania (realizacji) tego zdarzenia, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej (np. przepisy przejściowe w ustawie zmieniającej ustawę o VAT od 1 kwietnia 2011 r.).

Odnosząc tę regułę do sytuacji Wnioskodawcy i Z., zdarzeniem wywołującym skutki podatkowe jest fakt wykorzystania (reemisji) przez użytkowników praw do programów telewizyjnych Wnioskodawcy, tj. reemisje programów telewizyjnych Wnioskodawcy w latach 2008-2009. Natomiast, należy zauważyć, że zdarzeniem wywołującym skutki podatkowe nie może być fakt otrzymania płatności tantiem przez Wnioskodawcę, które stanowią rodzaj wynagrodzenia za usługi – ewentualnie, moment otrzymania (zapłaty) tantiem może rozstrzygać o szczególnym momencie powstania obowiązku podatkowego dla udzielenia licencji, co wynika z brzmienia art. 19 ust. 13 ustawy o VAT w okresie 2008-2009. Poza tym, w okresie 2008-2009 nie obowiązywały specyficzne przepisy przejściowe, z których wynikałoby odstępstwo od wyżej opisanej zasady opodatkowania VAT zdarzeń gospodarczych. Podobnie, w odniesieniu do ustawy z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz – Prawo o miarach (DZ. U. nr 64, poz. 332), która wprowadziła art. 8 ust. 2a do ustawy o VAT – brak w przepisach przejściowych regulacji, które sugerowały, że moment otrzymania płatności tantiem przesądza o stosowaniu przepisów ustawy o VAT z dnia tej płatności.

Oznacza to, że do oceny skutków podatkowych reemisji programów telewizyjnych należy stosować przepisy ustawy o VAT obowiązujące w latach 2008-2009 oraz ich interpretację ówcześnie stosowaną przez organy podatkowe oraz sądy administracyjne. W związku z tym, fakt otrzymania tantiem przez Wnioskodawcę w 2015 r. nie przesądza o stosowaniu przepisów ustawy o VAT obowiązujących na ten dzień.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – mocą ust. 2 powołanego artykułu w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 marca 2014 r. – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl z art. 106 ust. 1, w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 marca 2011 r., podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Natomiast zgodnie z obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r. art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zmiana wprowadzona ustawą z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy - Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332) dotyczyła zdania trzeciego ww. artykułu, który przedtem brzmiał: „Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy”. Zmiana ta dotyczyła opodatkowania czynności w przypadku kiedy za świadczenie płaci nie nabywca, ale osoba trzecia, co dla rozpatrywanej sprawy nie ma znaczenia.

Od dnia 1 grudnia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. obowiązywał przepis szczegółowy znajdujący się w zastrzeżeniach ww. art. 29 ust. 1 ustawy. Był nim art. 30 ust. 3 ustawy, w myśl którego, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku. Podkreślenia w tym miejscu wymaga to, że ww. regulacja stanowiła implementację art. 28 Dyrektywy 112/2006, zgodnie z którym „w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi”.

Pomimo, że przedstawiony stan faktyczny odnosi się do zdarzeń zaistniałych przed wejściem w życie nowelizacji z dnia 1 kwietnia 2011 r., dodającego do ustawy art. 8 ust. 2a, należy zaznaczyć, że dodana regulacja miała charakter wyłącznie doprecyzowujący uprzednio istniejącą już w polskim porządku prawnym implementację ww. unijnego przepisu, w postaci ww. art. 30 ust. 3 ustawy.

Należy jednakże zaznaczyć, że art. 30 ust. 3 ustawy stanowił od 1 grudnia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. przepis szczegółowy do art. 29 ust. 1 ustawy i w okresie jego braku przepisem obowiązującym był przepis ogólny, tj. art. 29 ust. 1 ustawy. Zatem wprowadzenie art. 30 ust. 3 ustawy, jak i art. 8 ust. 2a nie jest tożsame z tym, że w okresie wcześniejszym odsprzedaż prawa majątkowego powierzonego w zarząd nie podlegała opodatkowaniu jako odpłatne świadczenie usług.

Należy jednak zauważyć, że omawiany przepis art. 30 ust. 3 ustawy stanowił podstawę opodatkowania podatkiem VAT jedynie do czynności „pośrednika”, w charakterze którego działa organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i pokrewnymi, czyli Z. (jako działająca wobec podmiotów trzecich, od których Z. dochodzi wynagrodzenia z tytułu eksploatacji praw autorskich i pokrewnych), natomiast w opisanej sprawie Organ ma ocenić pod kątem podatkowym należności (kwot) otrzymywanych przez Wnioskodawcę, z tytułu posiadanych praw, umocowanych wprost w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych, działającego we własnym imieniu i na własny rachunek.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w ramach, której świadczy m.in. usługi artystyczne w postaci pisania scenariuszy i świadczenia usług reżyserskich. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT i prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od czerwca 2015 r. W 2008 r. Wnioskodawca stworzył scenariusz i wyreżyserował film dokumentalny na jego podstawie. W momencie powstania dzieła nie prowadził działalności gospodarczej, ani nie był czynnym podatnikiem podatku VAT. Film dokumentalny powstał na podstawie umowy o dzieło zawartej z producentem. Wnioskodawca podpisał 15 maja 2012 r. ze Związkiem (Z.) umowę o powierzenie w zarząd S.-Z. autorskich praw majątkowych. W 2015 r. zgłosiła się do Wnioskodawcy Z. i wypłaciła zaległe tantiemy przynależne za dodatkowe emisje filmu dokumentalnego w 2008 r. i w 2009 r. przynależne reżyserowi i scenarzyście. Wnioskodawca wskazał, że Z. domaga się od Wnioskodawcy wystawienia faktury w celu udokumentowania wypłaty tantiem, instruując go telefonicznie, że tantiemy są wypłacane za okres nieobjęty VAT, w związku z czym Z. otrzymuje od licencjobiorców z danego okresu tantiemy bez podatku VAT i dlatego oczekują od Wnioskodawcy faktury również bez VAT.

W tym miejscu należy wskazać na uregulowania ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, z późn. zm.), które znajdują zastosowanie w niniejszej sprawie, gdzie zgodnie z treścią art. 70 ust. 21 pkt 3, współtwórcy utworu audiowizualnego oraz artyści wykonawcy są uprawnieni do stosownego wynagrodzenia z tytułu nadawania utworu w telewizji lub poprzez inne środki publicznego udostępniania utworów. Natomiast w myśl ust. 3 tego artykułu, korzystający z utworu audiowizualnego wypłaca wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 21, za pośrednictwem właściwej organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi.

Zgodnie z art. 8 ust. 1-3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu. Dopóki twórca nie ujawnił swojego autorstwa, w wykonywaniu prawa autorskiego zastępuje go producent lub wydawca, a w razie ich braku - właściwa organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.

Zatem, aby określone dzieło mogło być przedmiotem prawa autorskiego musi posiadać następujące cechy:

• mieć źródło w pracy człowieka (twórcy),
  
• stanowić przejaw działalności twórczej,
  
• posiadać indywidualny charakter.
  
  
  

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

Twórcy, zgodnie z przepisem art. 16 ustawy o prawie autorskim przysługują autorskie prawa osobiste obejmujące przede wszystkim prawo autora do wiązania z dziełem jego nazwiska. Prawo to nigdy nie wygasa i jest, z natury rzeczy, niezbywalne, nie można się go zrzec ani przenieść na inną osobę. W ramach ochrony dóbr osobistych autor ma prawo do przedstawienia utworu pod pseudonimem lub anonimowo. Można więc powiedzieć, że autorskie prawa osobiste chronią pewien „intelektualny” związek twórcy z dziełem.

Drugi rodzaj praw autorskich, zdefiniowany w art. 17 ww. ustawy – prawa majątkowe mogą przysługiwać w niektórych sytuacjach również osobom innym niż twórca utworu z mocy ustawy lub z mocy stosownej umowy cywilnoprawnej. Dotyczy to np. autorskich praw majątkowych pracodawcy, którego pracownik stworzył utwór.

Przepis art. 41 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy określa, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione.

Z powyższych przepisów wynika, że twórcą może być wyłącznie osoba fizyczna. Autorem jest ten, kto tworzy utwór. Jest to jedna z podstawowych zasad prawa autorskiego. Prawo autorskie powstaje na rzecz twórcy z mocy prawa, z faktu ustalenia i przejawienie utworu. Artykuł 8 ust. 1 prawa autorskiego konstytuuje podstawową zasadę, w myśl której prawo autorskie powstaje w sposób pierwotny na rzecz twórcy. Odejście od tej zasady wymaga szczególnego przepisu ustawy. Twórcę może zastępować producent, wydawca lub organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi jedynie w zakresie wykonywania prawa autorskiego.

Autorskie prawa majątkowe (ang. copyright) to monopol praw majątkowych na rzecz autora utworu (albo w określonych przypadkach wydawcy lub producenta). Zasadą w prawie autorskim jest, że z utworu może korzystać lub nim rozporządzać tylko osoba uprawniona. Najczęściej będzie to sam twórca lub osoba, która nabyła określone prawa majątkowe, lub na rzecz której ustanowiona została licencja. Każde odpłatne udostępnianie własności wynikającej z prawa autorskiego stanowi korzystanie z prawa własności autora.

W przedstawionych okolicznościach Wnioskodawca dysponuje autorskim prawem majątkowym i przysługuje mu wynagrodzenie z tytułu wykorzystywania filmu dokumentalnego poprzez jego publiczne odtwarzanie i reemisję przez podmioty tym zainteresowane (np. telewizja ).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą udokumentowania otrzymanych tantiem fakturą bez wykazanego podatku VAT, a to z kolei wymaga analizy czy otrzymane tantiemy od organizacji zbiorowego zarządzania (Z.) w 2015 r. z tytułu udzielania zgody na korzystanie z filmu, który Wnioskodawca wyreżyserował i napisał do niego scenariusz i który został wyemitowany w roku 2008 i 2009 podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Odnosząc przedstawiony stan faktyczny do definicji usługi podkreślić należy, że definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Z analizy treści art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że pojęcie świadczenia usług jest bardzo szerokie i obejmuje różnego rodzaju świadczenia niebędące dostawą towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z tym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Mieszczą się w nich zatem także usługi wykonywane w imieniu własnym i na rzecz osoby trzeciej, jak również w imieniu i na rzecz osoby trzeciej.

Z kolei, mając umocowanie w ww. przepisach prawa, podmiot zarządzający powierzonymi m.in. przez współtwórców utworu audiowizualnego oraz artystów wykonawców prawami autorskimi jest uprawniony pobrać opłatę należną z tytułu reemisji od nadawców, na podstawie przepisów ustawy o prawie autorskich i prawach pokrewnych. W zamian za uiszczenie ww. kwot za pośrednictwem właściwej organizacji zbiorowego zarządzania Wnioskodawca, udostępniając film - sprzedaje niejako prawa autorskie, przynależne z mocy ustawy twórcom oraz współtwórcom utworu audiowizualnego, a także artystom wykonawcom. W takich okolicznościach opłata otrzymana przez Wnioskodawcę za pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania z tytułu udostępniania utworu (filmu) jest wynagrodzeniem za świadczenie usług przez posiadacza prawa do określonego utworu.

Zatem okoliczności wymienione w stanie faktycznym wypełniają wskazane przesłanki, warunkujące uznanie czynności za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, gdyż istnieje związek pomiędzy wypłacanym wynagrodzeniem od organizacji zbiorowego zarządzania (Z.) na rzecz Wnioskodawcy, a usługami polegającymi na udzielaniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych – praw przysługujących podmiotom autorsko uprawnionym na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wnioskodawca powierza Z. przysługujące Mu autorskie prawa majątkowe, a Z. z kolei dysponuje nimi na podstawie podpisanej przez Wnioskodawcę umowy w zamian za określone kwoty (tantiemy). Nie można zatem mówić o braku ekwiwalentności, gdyż w istocie kwota inkasowana przez Z. i następnie wypłacana na rzecz Wnioskodawcy, stanowi w istocie wynagrodzenie w zamian za wykorzystanie majątkowych praw autorskich, przysługujących autorsko uprawnionym z mocy prawa.

Wnioskodawca działając w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, świadczy usługi polegające na czerpaniu korzyści majątkowych z tytułu posiadania przynależnych mu (jako twórcy) programów określonych ustawowo praw pokrewnych, o których mowa we wniosku. Tym samym, należności pieniężne pobierane przez organizację zbiorowego zarządzania prawami autorskimi (Z.), zobowiązaną do pobierania opłat od określonych grup podmiotów, np. nadawców telewizyjnych, stanowią ekwiwalentne wynagrodzenie, w zamian za możliwości skorzystania z praw do wartości niematerialnych i prawnych, która to czynność mieści się w szerokiej definicji usług, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Wynagrodzenie, jakie Wnioskodawca otrzymuje od Z. z tytułu określonych ustawowo opłat, o których mowa w art. 70 ust. 21 pkt 3 ustawy o prawie autorskim oraz udzielenia zgody przez organizację zbiorowego zarządzania na reemisję utworów audiowizualnych, stanowi wynagrodzenie za świadczenie usług przez Wnioskodawcę.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 1 stycznia 2014 r.), obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy).

Stosownie natomiast do zapisu art. 19 ust. 13 pkt 9 ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze – z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług, o których mowa w art. 28l pkt 1. W art. 28l pkt 1 ustawy, do którego odwołuje się zapis art. 19 ust. 13 pkt 9 mowa jest między innymi o usługach sprzedaży praw lub udzielania licencji i sublicencji, przeniesienia lub cesji praw autorskich.

Zgodnie z wyżej cytowanym art. 19 ust. 13 pkt 9 ustawy, w stosunku do usług wymienionych w art. 28l ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze. Zatem obowiązek podatkowy powstanie w momencie otrzymania całości lub części zapłaty, pod warunkiem, że moment ten nie jest późniejszy niż termin płatności wynikający z faktury bądź umowy. W przypadku zapłaty po terminie płatności podanym na fakturze lub w umowie, moment powstania obowiązku podatkowego wyznacza termin płatności podany na fakturze lub w umowie.

Ustawa o podatku od towarów i usług przewidywała zatem szczególny moment powstania obowiązku podatkowego dla usługi polegające na czerpaniu korzyści majątkowych z tytułu posiadania przynależnych Wnioskodawcy (jako twórcy) programów określonych ustawowo praw pokrewnych, o których mowa we wniosku. Tak więc obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usługi opisanej przez Wnioskodawcę należy rozpatrywać w kontekście ww. art. 19 ust. 13 pkt 9 ustawy, tj. z chwilą otrzymania zapłaty.

Reasumując, otrzymywane przez Wnioskodawcę od Z. jako organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi w 2015 r. kwoty tantiem, stanowią w istocie zapłatę za wykorzystanie praw związanych z eksploatacją utworów przez nadawców telewizyjnych, którą w konsekwencji należy uznać za wynagrodzenie należne Wnioskodawcy za wyświadczoną usługę, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Wobec tego Wnioskodawca powinien opodatkować tantiemy uzyskiwane w 2015 r. za dodatkową emisję filmu w 2008 r. i 2009 r. i zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, wystawić fakturę na świadczone usługi.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że powinien on wystawić Z. fakturę NP, w związku z tym, że na moment powstania dzieła nie istniała żadna umowa na podstawie której mogłyby zostać wypłacone tantiemy, a na bazie obowiązujących ówcześnie przepisów wypłata tantiem nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług, należy uznać za nieprawidłowe.

Ponadto, należy nadmienić, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii zastosowania właściwej stawki podatkowej dla wymienionej w stanie faktycznym czynności, bowiem nie jest to przedmiotem zapytania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.