Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-1104/15/OSZ
z 2 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 10 listopada 2015 r. (data wpływu 16 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zakwalifikowania składników majątku do środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zakwalifikowania składników majątku do środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Zamierza Pan rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej między innymi w ogólnym zakresie: wynajmowania i dzierżawy nieruchomości oraz kupna i sprzedaży nieruchomości oraz działalności z tym powiązanej. Nie podjął Pan jeszcze decyzji w sprawie szczegółowego zakresu prowadzonej działalności, dlatego też nie jest w stanie wskazać szczegółowych kodów działalności według Polskiej Kwalifikacji Działalności.

Zamierza Pan rozliczać prowadzenie działalności gospodarczej na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej zamierza Pan m.in. nabywać grunty i prawo użytkowania wieczystego w tym w ramach umowy sprzedaży bądź darowizny. Do prowadzonej działalności gospodarczej zamierza Pan również wprowadzić grunty lub prawo użytkowania wieczystego nabyte nie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w tym w ramach umowy sprzedaży bądź darowizny.

Wskazane powyżej, należące do Pana grunty i prawo użytkowania wieczystego zamierza Pan oddać w dzierżawę lub w najem. Grunty te oraz prawo użytkowania wieczystego zamierza Pan również w ramach prowadzonej działalności gospodarczej sukcesywnie wystawiać na rynek w celu sprzedaży a następnie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej sprzedawać. Nie jest Pan przy tym w stanie określić, kiedy nastąpi ich sprzedaż.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wskazane grunty i użytkowanie wieczyste stanowić będą środki trwałe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w prowadzonej przez Pana działalności od momentu ich oddania w dzierżawę lub w najem na podstawie umowy zawartej na okres ponad 1 roku?
2. Czy wskazane grunty i użytkowanie wieczyste stanowić będą środki trwałe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w prowadzonej przez Pana działalności do momentu ich sprzedaży, jeżeli przed sprzedażą były oddane w dzierżawę lub w najem na podstawie umowy zawartej na okres ponad 1 roku?

Zdaniem Wnioskodawcy, grunty oraz użytkowanie wieczyste stanowić będą środki trwałe w prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co najmniej od momentu ich oddania w dzierżawę lub w najem na podstawie umowy zawartej na okres ponad 1 roku do momentu ich sprzedaży.

Abstrahując od faktu, iż wskazane grunty i użytkowanie wieczyste stanowić będą środki trwałe w rozumieniu art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaznaczyć należy, iż spełnione zostają w niniejszej sytuacji również przesłanki wskazane w art. 22a ustawy w szczególności przewidywany okres używania składnika majątku dłuższy niż rok oraz oddanie do używania na podstawie umowy najmu lub dzierżawy.

Dodatkowo wskazać należy, iż zamiar zbycia środka trwałego nie wpływa na utratę charakteru środka trwałego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

‒ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast, zgodnie z art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how),

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Natomiast zgodnie z art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność,

– zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W świetle ww. przepisów grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów mogą stanowić odpowiednio środki trwałe i wartości niematerialne i prawne w prowadzonej działalności gospodarczej. Jednakże, aby składniki te można było zakwalifikować do środków trwałych i wartości niematerialnych muszą spełniać warunki określone w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w tym warunek dotyczący przewidywanego okresu wykorzystania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Zauważyć należy, że w art. 22b ust. 2 ustawy wyraźnie wskazano do jakich kategorii środków trwałych kryterium przewidywanego okresu używania nie ma zastosowania. Takiego zastrzeżenia nie zawiera art. 22c ust. 1 ustawy.

Wskazać przy tym należy, że to do podatnika należy decyzja w zakresie określenia przewidywanego okresu używania składnika majątku na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (okres dłuższy niż rok). Dotyczy to również ustaleń w zakresie uznania składnika majątku za środek trwały lub towar handlowy w prowadzonej działalności gospodarczej, w zależności od jego przeznaczenia na potrzeby tej działalności.

Ponadto należy zaznaczyć, że stosownie do treści art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku o których mowa w art. 22a-22c wprowadza się do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o której mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Z treści złożonego wniosku wynika, że zamierza Pan rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej między innymi w ogólnym zakresie: wynajmowania i dzierżawy nieruchomości oraz kupna i sprzedaży nieruchomości oraz działalności z tym powiązanej. Zamierza Pan rozliczać prowadzenie działalności gospodarczej na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej zamierza Pan m.in. nabywać grunty i prawo użytkowania wieczystego w tym w ramach umowy sprzedaży bądź darowizny. Do prowadzonej działalności gospodarczej zamierza Pan również wprowadzić grunty lub prawo użytkowania wieczystego nabyte nie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w tym w ramach umowy sprzedaży bądź darowizny.

Wskazane powyżej, należące do Pana grunty i prawo użytkowania wieczystego zamierza Pan oddać w dzierżawę lub w najem. Grunty te oraz prawo użytkowania wieczystego zamierza Pan również w ramach prowadzonej działalności gospodarczej sukcesywnie wystawiać na rynek w celu sprzedaży a następnie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej sprzedawać. Nie jest Pan przy tym w stanie określić, kiedy nastąpi ich sprzedaż.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz zaprezentowany opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że oddane w dzierżawę grunty oraz prawo wieczystego użytkowania, po spełnieniu wszystkich warunków ustawowych, w szczególności warunku dotyczącego przewidywanego okresu użytkowania, będą mogły stanowić odpowiednio środki trwałe i wartości niematerialne i prawne w prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej. O tym, że przewidywany okres użytkowania opisanych we wniosku składników majątku jest dłuższy niż rok, może świadczyć np. oddanie ich w najem lub dzierżawę na czas dłuższy niż rok. Wyjaśnić przy tym należy, że zamiar zbycia składnika majątku nie wpływa na utratę statusu środka trwałego (wartości niematerialnej i prawnej), jednakże tylko wtedy gdy zamiarem podatnika jest wykorzystywanie tego składnika w działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok, a sprzedaż miałaby nastąpić po upływie tego okresu. Gdyby zaś składnik majątku został nabyty z zamiarem jego odsprzedaży i byłby wykorzystywany w działalności przez okres krótszy niż rok, taki składnik majątku byłby towarem handlowym, a nie środkiem trwałym (wartością niematerialną i prawną).

Podkreślenia wymaga, że opisane we wniosku składniki majątku – zgodnie z art. 22c pkt 1 – nie będą podlegać amortyzacji. Zatem, od wartości początkowej ww. składników majątku nie będzie mógł Pan dokonywać odpisów amortyzacyjnych i tym samym odpisów tych nie będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów. Ww. składniki majątku należy jednak wprowadzić do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do użytkowania.

Podkreślić również należy, że organ podatkowy wydający niniejszą interpretację nie czynił sam żadnych ustaleń w zakresie okoliczności związanych z użytkowaniem powyższych nieruchomości. Przyjął jedynie argumenty podnoszone przez Pana bez weryfikowania ich w kontekście zwłaszcza działalności gospodarczej w zakresie dzierżawy i wynajmu nieruchomości prowadzonej przez Pana. Skoro twierdzi Pan, że nieruchomości zostaną wydzierżawione na okres dłuższy niż rok, to na etapie wydawania interpretacji indywidualnej nie było podstaw do stwierdzenia, że przewidywany okres użytkowania jest krótszy niż rok. Nie można jednak wykluczyć, że naczelnik urzędu skarbowego prowadząc w przyszłości ewentualne postępowanie podatkowe, po przeanalizowaniu całokształtu zebranego materiału dowodowego będzie mógł poczynić ustalenia prowadzące go do odmiennych wniosków niż zawarte w niniejszej interpretacji. Zwłaszcza, że w świetle art. 14k i następnych Ordynacji podatkowej interpretacja indywidualna nie jest wiążąca dla rozstrzygającego sprawę podatkową naczelnika właściwego urzędu skarbowego, który może poczynić własne ustalenia w zakresie stanu faktycznego rozstrzyganej przez siebie sprawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-563 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.