Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-850/15/AK
z 11 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 grudnia 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 11 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu podatkowego z tytułu wynagrodzenia za wykonane roboty oraz zwrotu kosztów urządzeń, materiałów i innych kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę na wybudowanie Parku Wodnego (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu podatkowego z tytułu wynagrodzenia za wykonane roboty oraz zwrotu kosztów urządzeń, materiałów i innych kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę na wybudowanie Parku Wodnego.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym i podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Głównym przedmiotem działalności jest świadczenie usług budowlanych.

W dniu 25 września 2010 r. Wnioskodawca zawarł z X Spółka z o.o. (dalej zwaną: „Liderem Konsorcjum”) oraz Y Spółka z o.o. umowę konsorcjum w celu ubiegania się o zamówienie publiczne realizacji zadania inwestycyjnego pod nazwą Park Wodny.

W dniu 3 listopada 2010 r. ww. Spółki, tworzące konsorcjum zawarły z Gminą (dalej: Gmina lub Miasto) umowę dotyczącą zaprojektowania i realizacji Parku Wodnego. Przy podpisaniu umowy, Spółki wchodzące w skład konsorcjum były reprezentowane przez Lidera Konsorcjum Po zawarciu umowy z Gminą, zakończeniu przeciągającej się procedury zatwierdzenia koncepcji projektowej i uzyskaniu pozwolenia na budowę (prace te zgodnie z umową konsorcjum były realizowane przez Lidera Konsorcjum i przez niego fakturowane), okazało się, że pozostali członkowie konsorcjum nie są w stanie realizować kontraktu na wybudowanie Parku Wodnego w sposób założony w podpisanej umowie. Kierując się nadrzędnym celem, jakim było niedopuszczenie do powstania zwłoki w wykonaniu zobowiązania i możliwie szybkie ukończenie inwestycji, Wnioskodawca przystąpił do realizacji wszystkich pozostałych prac składających się na realizację inwestycji. Znalazło to wyraz w odrębnym porozumieniu zawartym pomiędzy Spółką a Gminą, które w ramach Kontraktu pozwalało Spółce na realizację inwestycji z pominięciem pozostałych członków Konsorcjum. Od momentu przejęcia odpowiedzialności za realizację kontraktu, faktury na Gminę wystawiał Wnioskodawca. Wynagrodzenie za usługi zostało określone ryczałtowo za całość robót określonych kontraktem, tzn. na określoną kwotę, bez możliwości jej zmiany, chociażby w trakcie wykonywania prac okazało się, że rozmiar i koszty prac nie zostały przez Wnioskodawcę prawidłowo przewidziane. W trakcie postępu prac, zgodnie z kontraktem, wystawiane były tzw. Przejściowe Świadectwa Płatności. Były one sporządzane na koniec każdego miesiąca specyfikujące wartość wykonanych robót w danym miesiącu oraz narastająco w rozbiciu na poszczególne branże zgodne z załącznikiem do umowy. Na podstawie zatwierdzonego Przejściowego Świadectwa Płatności była wystawiana faktura, a zapłata następowała po dołączeniu oświadczeń podwykonawców o dokonaniu zapłaty. Należy pokreślić, że Przejściowych Świadectw Płatności nie należy utożsamiać z protokołami zdawczo-odbiorczymi występującym często w branży budowlanej.

Kontrakt był realizowany w latach 2011 i 2012 oraz w początkowym okresie 2013 r. Pomimo niezwłocznego przystąpienia do samodzielnej realizacji kontraktu okazało się, że zakończenie budowy Parku Wodnego w terminie nie jest możliwe z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy. Było to m.in. związane z rozszerzeniem przez Gminę zakresu robót objętych kontraktem (wybudowanie dodatkowo m.in.: kręgielni, boiska do siatkówki, pomieszczeń dla sędziów, dróg i chodników) oraz modyfikacjami założeń projektu.

Na początku stycznia 2013 r. Gmina odstąpiła od kontraktu, uniemożliwiając Wnioskodawcy dokończenie budowy. Do dnia dzisiejszego kontrakt nie został zrealizowany, ponieważ nie można było kontynuować prac bez dostępu do placu budowy, wbrew woli Zamawiającego.

Plac budowy, z niedokończoną inwestycją został przekazany Gminie w maju 2013 r., z tym że sporządzony w lutym 2013 r. protokół przekazania placu budowy nie został ostatecznie przyjęty przez Miasto (nie został podpisany do dnia dzisiejszego). Istnieją jednak protokoły z posiedzeń Komisji Inwentaryzacyjnej sporządzone w lutym 2013 r. i podpisane przez wszystkie strony. Część wykonanych robót nigdy formalnie nie została odebrana.

W związku z niemożnością rozwiązania zaistniałego sporu pomiędzy stronami, zgodnie z zapisami umowy, sprawa zawisła przed Sądem Arbitrażowym.

W następstwie rozpatrzenia pozwów stron kontraktu (Miasto złożyło pozew przeciwko Wnioskodawcy, Wnioskodawca następnie złożył pozew wzajemny przeciwko Miastu). Sąd Arbitrażowy przy Krajowej Izbie Gospodarczej 25 maja 2015 r. wydał wyrok, którym zasądził od Wnioskodawcy na rzecz Miasta kwotę 1.128.366,65 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 5 marca 2013 r. do dnia zapłaty i kwotę 95.869 zł tytułem opłat arbitrażowych oraz kwotę 47.500 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Z kolei, w wyniku rozpatrzenia powództwa wzajemnego, Sąd Arbitrażowy przy Krajowej Izbie Gospodarczej zasądził od Miasta na rzecz Wnioskodawcy kwotę 21.120.376,05 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 2.888.888,88 zł od dnia 15 maja 2013 r. do dnia zapłaty i od kwoty 18.231.487,17 zł brutto od dnia 26 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 200.383,00 zł tytułem opłat arbitrażowych, a nadto zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Wyjaśnić należy, że kwota 21.120.376,05 zł jest sumą kwot:

1. 2.888.888,88 zł stanowiącej zwrot kwoty uzyskanej od Wnioskodawcy wskutek bezprawnej realizacji gwarancji firmy ubezpieczeniowej,
2. 18.231.487,17 zł brutto stanowiącej wynagrodzenie za wykonane roboty oraz zwrotu kosztów urządzeń, materiałów i innych kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę na wybudowanie Parku Wodnego powiększonych o należy podatek VAT.
   
   

Kwota wynagrodzenia wymieniona w pkt 2 nie była kwotą wynikającą z kontraktu, ale kwotą ustaloną w trakcie postępowania przed Sądem Arbitrażowym w oparciu o poniesione przez Wnioskodawcę wydatki związane budową.

Wnioskodawca, do dnia dzisiejszego, nie wystawił faktury/faktur na udokumentowanie zasadzonej ww. wyrokiem kwoty 18.231.487,17 zł brutto w jakiejkolwiek części. W dniu 15 czerwca 2015 r. Miasto wniosło do Sądu Okręgowego Wydział IX Gospodarczy skargę o uchylenie ww. wyroku sądu polubownego wraz z wnioskiem o wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia. W dniu 17 czerwca 2015 r. zostało wydane postanowienie wstrzymujące w całości wykonanie przedmiotowego wyroku. Wnioskodawca 7 lipca 2015 r. złożył odpowiedź na skargę wniesioną przez Miasto oraz złożył zażalenie na postanowienie o wstrzymaniu wykonania orzeczenia Sądu Arbitrażowego. Skarga o uchylenie orzeczenia jak i zażalenie na postanowienie o wstrzymaniu wykonania orzeczenia nie zostały do tej pory rozpatrzone. Wobec powyższego, dochodzenie od Miasta zasądzonej orzeczeniem kwoty na drodze postępowania egzekucyjnego nie jest na chwilę obecną możliwe.

W międzyczasie zostały podjęte pomiędzy stronami rozmowy dotyczące możliwości pozasądowego uregulowania wzajemnej sytuacji finansowo prawnej, które mogą doprowadzić do zmniejszenia zasądzonych przez Sąd Arbitrażowy kwot, w tym także z tytułu wynagrodzenia za roboty budowlane oraz zwrotu kosztów, urządzeń i innych kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę na wybudowanie Parku Wodnego. Istnieje zatem realna szansa, że zostanie pomiędzy stronami zawarta ugoda, której wynikiem będzie spłata w ratach należności rozłożona nawet na kilka lat.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w stanie faktycznym wniosku u Wnioskodawcy powstał przychód w podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu wynagrodzenia za wykonane roboty oraz zwrotu kosztów urządzeń, materiałów i innych kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę na wybudowanie Parku Wodnego ustalonego przez Sąd Arbitrażowy w kwocie 18.231.487,17 zł brutto w całości lub w jakiejkolwiek części? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

W ocenie Wnioskodawcy, w stanie faktycznym wniosku, nie powstał jeszcze u Wnioskodawcy przychód dla celów podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu wynagrodzenia za wykonane roboty oraz zwrotu kosztów urządzeń, materiałów i innych kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę na wybudowanie Parku Wodnego ustalonego przez Sąd Arbitrażowy w kwocie 18.231.487,17 zł brutto w żadnej części. Za takim stanowiskiem przemawia następująca argumentacja:

Punktem wyjścia dla udzielenia odpowiedzi na tak postawione pytanie jest rozstrzygnięcie, czy przed uprawomocnieniem się wyroku Sądu Arbitrażowego możemy w ogóle mówić o powstaniu przychodu u Wnioskodawcy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., zwanej dalej: „ustawa o CIT”). Zdaniem Wnioskodawcy, w chwili obecnej o powstaniu przychodu po stronie Wnioskodawcy nie może być mowy. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Art. 12 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ogólną zasadę ustalania momentu uzyskania przychodu związaną z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej określa natomiast przepis art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, w myśl którego za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności.

Mając na uwadze fakt, że Wnioskodawca do dnia dzisiejszego nie wystawił faktur/faktury na udokumentowanie zasądzonego przez Sąd Arbitrażowy wynagrodzenia oraz, że Miasto nie uregulowało przedmiotowych należności, do powstania przychodu mogło dojść jedynie w wyniku uznania, że wydano rzecz, zbyto prawa majątkowe lub wykonano usługę w całości lub w części. W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze świadczeniem polegającym na wykonaniu usług, stąd też w celu prawidłowego rozpoznania przychodu w związku z wykonywanymi usługami, biorąc pod uwagę treść powołanego wyżej art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, w pierwszej kolejności należy ustalić, czy doszło do wykonania (lub częściowego wykonania) usługi przez Wnioskodawcę oraz co należy rozumieć poprzez wykonanie (częściowe wykonanie) usługi. Należy zauważyć, że Gmina na początku stycznia 2013 r. odstąpiła od kontraktu, uniemożliwiając Wnioskodawcy dokończenie budowy. Do dnia dzisiejszego kontrakt nie został zrealizowany, ponieważ nie można było kontynuować prac bez dostępu do placu budowy, wbrew woli Zamawiającego. Plac budowy, z niedokończoną inwestycją został przekazany Gminie w maju 2013 r. W związku z powyższym nie można uznać, że usługa została wykonana. Bezspornym jest także, że wykonanie usług nie zostało potwierdzone przez kontrahenta Wnioskodawcy żadnym dokumentem, który można byłoby uznać za protokół zdawczo-odbiorczy.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że przychód należny w świetle art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, powstaje w dacie wykonania usługi, za który uważa się dzień zatwierdzenia przez Zamawiającego prac wykonanych przez Spółkę, bądź sporządzonego przez niego protokołu zdawczo-odbiorczego.

Przepisy prawa podatkowego nie regulują kwestii związanych z odbiorem robót budowlanych. Odwołać się zatem należy do przepisów prawa cywilnego, w tym w szczególności do art. 647 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm., dalej: „k.c.”), z którego wynika, że w przypadku robót budowlanych wykonawca zobowiązuje się m.in. do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się m.in. do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia. W braku odmiennego postanowienia umowy inwestor obowiązany jest na żądanie wykonawcy przyjmować wykonane roboty częściowo, w miarę ich ukończenia, za zapłatą odpowiedniej części wynagrodzenia (art. 654 k.c). Z powyższego należy wywieść, że co do zasady usługę budowlaną uważa się za wykonaną z chwilą odbioru technicznego robót budowlanych. Taki odbiór z reguły potwierdzany jest protokołem zdawczo-odbiorczym. Do momentu podpisania takiego protokołu nie wiadomo jeszcze, czy roboty zostały zaakceptowane przez nabywcę i czy pokrywają się z ustaleniami stron. W toku odbierania prac mogą bowiem wyniknąć różnego rodzaju usterki, niedoróbki, które uniemożliwiają odebranie robót i w konsekwencji uniemożliwiają uznanie usługi za wykonaną. W związku z tym dopiero akceptacja wykonanych prac przez nabywcę usługi (inwestora) daje podstawę do uznania, że roboty zostały wykonane. Z tego względu zasadne jest twierdzenie, że za dzień wykonania usługi budowlanej należy uznać dzień podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego.

W świetle powyższych ustaleń zasadnym jest twierdzenie, że momentem rozpoznania przychodu dla usług budowlanych na gruncie ustawy o CIT jest dzień podpisania przez zamawiającego protokołu częściowego odbioru robót bądź protokołu końcowego odbioru robót, a usługa budowlana jest wykonana z datą podpisania ww. dokumentu.

Zgodnie z dominującym stanowiskiem organów podatkowych na gruncie ustawy o CIT, data podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego jest momentem wykonania usług budowlanych. Tak wskazał m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 16 maja 2014 r., nr ILPB3/423-73/14-2/PR oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 27 lutego 2013 r., nr IPPB3/423-976/12-2/KK. Także Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 25 lutego 2013 r., nr IBPP2/443-1189/12/BW, stwierdził, że odbiór techniczny robót potwierdzony stosownym protokołem jest utożsamiany z wykonaniem usługi - dzień podpisania protokołu to dzień wykonania usługi. Zarówno ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych jak i ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji „wykonania usługi”. Dlatego w przypadku usług budowlanych za datę wykonania usługi powszechnie przyjmuje się dzień odbioru technicznego robót, potwierdzony stosownym protokołem zdawczo-odbiorczym lub innym dokumentem stwierdzającym przyjęcie wykonanej usługi. Zatem dzień wykonania usługi to dzień podpisania protokołu. Pojęcie „protokoły odbiorów częściowych i końcowych” występuje w art. 3 pkt 13 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2013 r., poz. 1409, ze zm.) jako jeden z elementów „dokumentacji budowy”.

W praktyce terminem protokołu zdawczo-odbiorczego określa się dokument, który w istocie ma w założeniu wyrażać potwierdzenie i akceptację wykonanych prac, w tym ich zakres. Z protokołu powinno zatem jasno wynikać kto, kiedy i jakie prace wykonał, oraz wskazanie, że określonego dnia zostały one przyjęte przez drugą stronę. Istotne jest to, aby dokument ten spełniał swoją funkcję - w sposób jednoznaczny określał prace, jakie zostały przyjęte (odebrane). Z przepisów prawa budowlanego wynika zatem, że wykonanie usługi rozumie się jako odbiór techniczny robót, na okoliczność którego sporządza się stosowny protokół odbioru - częściowy bądź końcowy. Odbiór robót jest elementem przełomowym w stosunkach o roboty budowlane: z jednej strony potwierdza wykonanie zobowiązania i otwiera wykonawcy prawo do żądania wynagrodzenia bądź wskazuje na jego niewykonanie lub nienależyte wykonanie w całości lub części wobec istnienia wad i rodzi odpowiedzialność za wady ujawnione przy odbiorze, a z drugiej strony wyznacza początek biegu terminów rękojmi za wady. Odbiór techniczny robót potwierdzony stosownym protokołem powszechnie jest utożsamiany z wykonaniem usługi. Powyższa argumentacja została potwierdzona w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 11 lutego 2014 r., nr ITPP1/443-1180/13/BS, jak również w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 17 kwietnia 2014 r., nr IPPP2/443-143/14-3/DG.

Należy podkreślić, że powyższe interpretacje dotyczą stanu prawnego właściwego dla 2013 r. i lat poprzednich (a więc dot. okresu kiedy Wnioskodawcy wykonywał roboty budowlane). W niniejszej sprawie, pomimo że faktyczne prace budowlane były prowadzone w latach 2011-2013 nie doszło do ich zakończenia (wykonania).

Nie doszło również do ich częściowego wykonania (przyjęcia). Nie został bowiem podpisany żaden dokument, poza protokołami Komisji Inwentaryzacyjnej (opisujący istniejący stan rzeczy), z którego wynikałoby przyjęcie bądź nie przez Miasto wykonanych usług. Ponadto, Miasto kwestionowało w przeszłości i kwestionuje nadal, m.in. w ramach postępowania prowadzonego przed Sądem Arbitrażowym, roszczenie podniesione przez Wnioskodawcę dotyczące wynagrodzenia za wykonane roboty oraz zwrotu kosztów urządzeń, materiałów i innych kosztów poniesionych na wybudowanie Parku Wodnego. Nie można zatem uznać, że doszło, nawet w sposób dorozumiany, do odbioru przez Miasto wykonanych usług.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że:

1. nie doszło do wykonania usług polegających na wybudowaniu Parku Wodnego,
2. nie doszło także do częściowego przyjęcia przez Miasto usług objętych zapytaniem, nie istnieje bowiem żaden protokół zdawczo-odbiorczy potwierdzający przyjęcie przez Miasto wykonanych przez Wnioskodawcę usług w tej części.
   
   

W konsekwencji, skoro pozostałe przesłanki wymienione w art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, wystawienie faktury i otrzymanie zapłaty nie zostały spełnione, nie powstał przychód w rozumieniu ww. przepisów ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej „updop”), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Updop nie zawiera definicji przychodu. Jednakże, co do zasady, za przychód podatkowy można uznać każde przysporzenie majątkowe podatnika o trwałym charakterze. O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa tej osoby prawnej. Powyższe oznacza, że co do zasady przysporzenie majątkowe uznaje się za przychód podatkowy w dacie jego faktycznego uzyskania, a więc na zasadzie kasowej. Wyjątek od tej reguły stanowią przychody związane z działalnością gospodarczą, które dla celów podatku dochodowego od osób prawnych rozpoznawane są na zasadzie memoriałowej, tj. są przychodem podatkowym w dacie, w której stały się należne, niezależnie od tego, czy podatnik faktycznie je otrzymał.

W myśl art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Jak z powyższego wynika, przychody należne to takie przychody, co do których podatnik ma prawo oczekiwać ich wpływu do swojego majątku. O definitywnym przysporzeniu w takim przypadku decyduje nie tylko wystawienie faktury ale także np. posiadanie prawomocnego wyroku sądowego, czy też zawarcie ugody z kontrahentem.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że prawidłowe jest stanowisko, iż w sytuacji gdy istnienie i wysokość przychodu jest przedmiotem sporu i nie zostało rozstrzygnięte w sposób prawomocny ani przez sąd, ani przez zawartą ugodę, w takim przypadku nie możemy mówić o istnieniu przychodu należnego. Nie istnieje bowiem żaden dokument, który uprawniałby Spółkę do egzekwowania swoich należności (wynikających bądź z wyroku sądowego, bądź z zawartej ugody).

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 2a, 2b, 2c wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.