Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/4512-1-351/15-2/BA
z 26 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2015 r. (data wpływu 28 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego na podstawie faktur wystawionych przez Oddział, dokumentujących nabycie towaru od Dostawcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego na podstawie faktur wystawionych przez Oddział, dokumentujących nabycie towaru od Dostawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym podatku od towarów i usług w latach 2013-2015 zamawiała farby i rozpuszczalniki w spółce prawa niemieckiego z siedzibą w Niemczech, zarejestrowanej dla potrzeb niemieckiego podatku od wartości dodanej, posiadającej nr VAT UE z prefiksem DE (dalej „Dostawca”). Dostawca działał przez Oddział w Polsce (dalej „Oddział”), zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym z nadanym numerem NIP.

Dostawy na rzecz Spółki odbywały się w następujący sposób: Spółka kierowała zamówienia na towar do Oddziału. W zamówieniach wskazywano, że dostawa następuje na koszt Spółki (wówczas w fakturze dokumentującej dostawę Dostawca ujmował koszt transportu w odrębnej pozycji) lub posługiwano się formułami incoterms DAP zakład Spółki, albo bez stosowania INCOTERMS 2010 w zamówieniu ogólnie wskazywano, że dostawa następuje na koszt odbiorcy lub dostawa na koszt dostawcy. Organizacją transportu (tj. wybraniem przewoźnika i nawiązaniem z nim kontaktu, zawarciem umowy przewozu), zawsze zajmował się Dostawca lub Oddział, nigdy transport nie był zlecany ani organizowany przez Spółkę.

Zamawiane towary dostarczane były do magazynu Spółki przez przewoźnika. Z przekazanego przez przewoźnika listu przewozowego (egzemplarz dla odbiorcy) wynikało, że transport odbywał się w sposób nieprzerwany z miejsca załadunku, tj. fabryki Dostawcy w D., do miejsca rozładunku – magazynu Spółki. Z dokumentów transportowych jednoznacznie wynika, że zamawiane towary dostarczane były do magazynu Spółki bezpośrednio z Niemiec, bez żadnych punktów pośrednich w Polsce (np. magazyn Oddziału). Na tych dokumentach Spółka kwitowała odbiór towarów. Dokumenty dostawy (Lieferschein) zawierały także poniższe informacje:

1. adresat dokumentu przewozowego – Spółka (lokalizacja odpowiedniego magazynu);
2. informacja o treści:
   Rechnung (rachunek): Dostawca Oddział w Polsce + adres
   lhre Ust-Id Nr (Wasz nr NIP): NIP Oddziału Dostawcy z prefiksem PL;
3. informacja w języku niemieckim, że dostawa jest wolna od podatku na podstawie § 4 Nr 1b UstG;
4. nr zamówienia składany przez Spółkę lub adnotacja o dacie złożenia zamówienia w formie mailowej;
5. warunki dostawy: FCA D.
   
   

Warunki dostawy z pkt 5 powyżej widnieją na listach przewozowych zarówno w tych przypadkach, w których Spółka zamówiła towar w Oddziale na warunkach DAP magazyn Spółki, jak i gdy zgodnie z zamówieniem dostawa następowała na koszt Spółki. Dostawy ww. towarów zawsze dokumentowane były fakturami wystawionymi przez Oddział, a dla rozliczenia transakcji w nagłówku faktury wskazywany był numer z prefiksem PL. Stopka niektórych faktur zawiera wprawdzie także numer z prefiksem DE, jednak ten numer nie był wykorzystywany do rozliczania transakcji ze Spółką. Faktury wystawiane były zawsze z 23% stawką podatku VAT. Według informacji podanych przez Dostawcę, nabycia wewnątrzwspólnotowe były rozliczane przez polski Oddział Dostawcy jako wewnętrzne przesunięcia własnych towarów. Nabywane od Dostawcy towary są wykorzystywane przez Spółkę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego na podstawie faktur wystawionych przez Oddział, dokumentujących nabycie towaru od Dostawcy?
2. W razie uznania stanowiska Spółki za nieprawidłowe w odniesieniu do pytania nr 1 wnosi ona o potwierdzenie, że faktura otrzymana od Oddziału Dostawcy stanowi fakturę dokumentującą w Spółce wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru oraz że nie będzie obowiązana do skorygowania podatku naliczonego z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego z uwagi na brak otrzymania faktury dokumentującej dostawę stanowiącą dla niej wewnątrzwspólnotowe nabycie przed upływem trzeciego miesiąca licząc od miesiąca w którym powstał obowiązek podatkowy w nabyciu wewnątrzwspólnotowym.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania nr 1, w opisanym stanie faktycznym Dostawca w sposób prawidłowy dokonał rozliczenia i udokumentowania dostawy dokonanej na rzecz Spółki i w związku z tym ma ona prawo wykonać odliczenie podatku naliczonego na podstawie faktury otrzymanej od Oddziału Dostawcy.

Jak wynika z okoliczności faktycznych opisanych wyżej, Dostawca dokonał przesunięcia towarów z Niemiec do Polski, rozliczając tę czynność jako nietransakcyjną wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w Niemczech oraz odpowiadające jej nietransakcyjne wewnątrzwspólnotowe nabycie w Polsce. Prawidłowo również Dostawca – działający przez utworzony w Polsce Oddział – wystawił fakturę dokumentującą taką sprzedaż, wykazując w niej kwoty podatku należnego.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Art. 11 ust. 1 tej ustawy stanowi, że przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego przyjęte warunki dostawy przewidywały, że to Dostawca (Oddział) jest zobowiązany zorganizować transport towarów do Spółki. W przypadku dostaw realizowanych w formule lncoterms 2010 DAP organizacja transportu oraz ryzyko związane z towarem pozostaje po stronie Dostawcy aż do momentu przekazania towaru w uzgodnionym miejscu (magazyn Spółki). Także w przypadku dostaw na koszt Spółki uzgodnienie stron obejmowało jedynie pokrycie przez Spółkę kosztu transportu – Spółka nie była jednak zaangażowana na żadnym etapie w jego organizację. Ponadto na listach przewozowych w posiadaniu Spółki widnieją zawsze warunki FCA D., tj. warunki, których Spółka nie uzgadniała z Oddziałem.

Wskazuje to, że Dostawca dokonał przemieszczenia własnych towarów do Polski, a następnie – zgodnie z przyjętymi warunkami dostawy – dokonał ich dostawy na rzecz Spółki (w przypadku warunków DAP ryzyko związane z towarem przechodzi na nabywcę z chwilą wydania towaru w uzgodnionym miejscu, tj. już na terytorium Polski).

Art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. stanowi, że miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy. W przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Art. 22 ust. 2 przewiduje, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie, jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Zgodnie z ust. 3, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów,
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Przepis ten – stosowany w związku z art. 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. – powoduje, że przemieszczenie pomiędzy Polską a Niemcami należało przyporządkować transakcji dokonanej między podatnikiem podatku od wartości dodanej (Dostawcą) a podatnikiem podatku od towarów i usług (Oddział). Następująca po przemieszczeniu dostawa na rzecz Spółki winna być opodatkowana w Polsce, jako dostawa krajowa. Zważywszy, że Dostawca posiada w Polsce Oddział, zgodnie przepisami rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona) (Dz. U. UE L. z 2011 r. Nr 77, str. 1, z późn. zm.), miał on obowiązek rozliczyć podatek należny od towarów i usług z tytułu dostaw na rzecz Spółki. Zgodnie z art. 53 ust. 1 tego rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a Dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy. Zgodnie z ust. 2, w przypadku gdy podatnik ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego w którym należny jest VAT, uznaje się, że to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług w rozumieniu art. 192a lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE, chyba że zaplecze techniczne i personel tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej są wykorzystywane przez tego podatnika do celów niezbędnych do realizacji podlegającej opodatkowaniu transakcji dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług w tym państwie członkowskim – przed dostawą towarów lub świadczeniem usług lub w ich trakcie. W przypadku gdy zasoby stałego miejsca prowadzenia działalności wykorzystuje się jedynie do zadań administracyjnych, takich jak księgowość, fakturowanie i odzyskiwanie należności, uznaje się, że nie są one wykorzystywane do celów realizacji dostawy towarów lub świadczenia usług. W przypadku gdy podatnik wystawia jednak fakturę, posługując się numerem identyfikacyjnym VAT nadanym mu przez państwo członkowskie, w którym ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, miejsce to uznaje się za uczestniczące w realizacji tej dostawy towarów lub świadczenia usług w tym państwie członkowskim o ile nie udowodniono, że jest inaczej.

Ponadto, zgodnie z art. 54 tego rozporządzenia, w odniesieniu do podatnika posiadającego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym należny jest VAT, nie stosuje się art. 192a Dyrektywy 2006/112/WE, niezależnie od tego, czy to miejsce prowadzenia działalności uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług dokonywanych przez tego podatnika na terytorium tego państwa członkowskiego.

W świetle powyższego, zdaniem Spółki, dostawa dokonana na jej rzecz stanowi dostawę krajową, która podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zaś Dostawca działający przez Oddział, prawidłowo wystawia fakturę zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r., wykazując na tej fakturze należny podatek, który stanowi dla Spółki podatek naliczony podlegający odliczeniu.

Odnośnie pytania nr 2, w razie uznania stanowiska Spółki za nieprawidłowe w odniesieniu do pytania nr 1, zdaniem Spółki, otrzymana od Oddziału faktura dokumentująca dostawę, stanowi fakturę, o której mowa w art. 86 ust. 10b pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Wskazany przepis stanowi, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 4 lit. c – powstaje zgodnie z ust. 10, pod warunkiem że podatnik:

1. otrzyma fakturę dokumentującą dostawę towarów, stanowiącą u niego wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w terminie trzech miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy;
2. uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek.
   
   

Przepis ten mówi o fakturze dokumentującej dostawę towarów, stanowiącą u nabywcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Nawet gdyby przyjąć, że Dostawca wadliwie zakwalifikował dostawę na rzecz Spółki, a dostawa ta stanowi dla Spółki nabycie wewnątrzwspólnotowe, o którym mowa w art. 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., to Spółka jest w posiadaniu faktury (faktura wystawiona przez Oddział), która dokumentowałaby dostawę, stanowiącą dla Spółki wewnątrzwspólnotowe nabycie. Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. nie wprowadza na potrzeby art. 86 odrębnej definicji faktury. Stąd też przy wykładni art. 86 ust. 10b należy posługiwać się definicją legalną faktury zawartą w art. 2 pkt 31 tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie. W świetle tej definicji faktura Oddziału jest równocześnie fakturą, o której mowa w art. 86 ust. 10b pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

W takim przypadku, wobec posiadania faktury Oddziału oraz w razie uznania, że do Spółki zastosowanie znajduje art. 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., Spółka byłaby uprawniona do ujęcia w deklaracji za okres, w którym Oddział wystawił fakturę zarówno podatku należnego, jak i podatku naliczonego. Spółka nie będzie w związku z tym obowiązana do skorygowania podatku naliczonego z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego z uwagi na brak otrzymania faktury dokumentującej dostawę stanowiącą dla niej wewnątrzwspólnotowe nabycie przed upływem trzeciego miesiąca licząc od miesiąca w którym powstał obowiązek podatkowy w nabyciu wewnątrzwspólnotowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Natomiast w myśl art. 11 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Spółka – zarejestrowany podatnik VAT czynnym – w latach 2013-2015 zamawiała farby i rozpuszczalniki od Dostawcy, spółki prawa niemieckiego z siedzibą w Niemczech, zarejestrowanej dla potrzeb niemieckiego podatku od wartości dodanej, posiadającej nr VAT UE z prefiksem DE. Dostawca działał przez Oddział w Polsce zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym z nadanym numerem NIP.

Kwestie dotyczące funkcjonowania oddziału podmiotu zagranicznego działającego w Polsce regulują przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013 r., poz. 672, z późn. zm.). W myśl art. 4 ust. 1 powołanej ustawy – przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną – wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Natomiast oddział zdefiniowany został w art. 5 pkt 4 tejże ustawy, jako wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności. W myśl postanowień zawartych w art. 86 ww. ustawy, przedsiębiorca zagraniczny tworzący oddział może wykonywać działalność wyłącznie w zakresie przedmiotu działalności przedsiębiorcy zagranicznego.

W świetle powołanych unormowań, podmiot zagraniczny prowadzący działalność na terytorium Polski w formie oddziału, zarejestrowany dla potrzeb podatku od towarów i usług, traktowany jest jako jeden podmiot – przedsiębiorca zagraniczny. Rejestracja tego oddziału jest jednoznaczna z rejestracją przedsiębiorcy zagranicznego.

Oddział posiada więc jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur firmy macierzystej), natomiast nie posiada on możliwości prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, zaś prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego.

Potwierdza to również regulacja zawarta w art. 88 zdanie pierwsze ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, zgodnie z którą – przedsiębiorca zagraniczny może rozpocząć działalność w ramach oddziału po uzyskaniu wpisu oddziału do rejestru przedsiębiorców. Zatem podmiotem prowadzącym działalność w Polsce pozostaje, pomimo utworzenia i funkcjonowania oddziału w Polsce, przedsiębiorca zagraniczny. W kontekście posiadanej podmiotowości prawnej, należy stwierdzić, że oddział nie jest odrębnym podmiotem w stosunku do jednostki macierzystej, lecz jest jej częścią.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że oddział nie stanowi odrębnego podatnika podatku od towarów i usług. Przedsiębiorstwo zagraniczne rejestrując swój oddział w Polsce nie dokonuje rejestracji odrębnego podatnika lecz rejestracji własnego przedsiębiorstwa. W związku z powyższym mimo, że na terytorium kraju funkcjonuje oddział przedsiębiorcy zagranicznego, to podatnikiem podatku od towarów i usług pozostaje przedsiębiorca zagraniczny prowadzący działalność za pośrednictwem utworzonego w tym celu oddziału. Zatem czynności wykonywane pomiędzy oddziałem a macierzystym podmiotem zagranicznym mają charakter tzw. czynności wewnątrzzakładowych (realizowanych na rzecz jednostki macierzystej).

Powyższe stanowisko jest zgodne z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. TSUE w wyroku z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie C-210/04 wskazał, że stały zakład mający siedzibę w innym państwie członkowskim, niebędący pod względem prawnym odrębnym od spółki, do której należy, nie może być uznany za podatnika ze względu na obciążenie go kosztami z tytułu świadczenia tych usług. W związku z powyższym Trybunał stwierdził, że oddział spółki będącej nierezydentem pozbawiony jest niezależności i stanowi jedynie część składową spółki.

Z powyższego wynika, że zarówno spółkę jak i jej oddział należy uznać za jednego i tego samego podatnika w rozumieniu art. 4 ust. 1 Szóstej Dyrektywy.

Jak wynika z informacji podanych przez Dostawcę, nabycia wewnątrzwspólnotowe były rozliczane przez polski Oddział Dostawcy jako wewnętrzne przesunięcia własnych towarów. Nabywane od Dostawcy towary są wykorzystywane przez Spółkę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów usług.

Zatem w przedmiotowej sprawie Dostawca dokonał przemieszczenia własnych towarów do Polski, a następnie – zgodnie z przyjętymi warunkami dostawy – dokonał ich dostaw na rzecz Spółki (w przypadku warunków DAP ryzyko związane z towarem przechodzi na nabywcę z chwilą wydania towaru w uzgodnionym miejscu, tj. już na terytorium Polski).

Jak wynika z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W związku z powyższym, dostawy dokonane na rzecz Spółki stanowiły dostawy krajowe, które podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zaś Dostawca działający przez Oddział, prawidłowo wystawiał faktury wykazując na tych fakturach należny podatek.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r. – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powołanego art. 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

W przedmiotowej sprawie warunki uprawniające do odliczenia podatku naliczonego były spełnione, gdyż Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, a nabywane towary są wykorzystane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego na podstawie faktur wystawionych przez Oddział, dokumentujących nabycie towaru od Dostawcy.

Zatem stanowisko Spółki jest prawidłowe, jednak na podstawie innego uzasadnienia niż wskazane przez nią.

Z uwagi na powyższe rozstrzygnięcie, pytanie nr 2 stało się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.