Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/4512-670/15/IK
z 11 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2015 r. (data wpływu 29 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania odpadów poprodukcyjnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania odpadów poprodukcyjnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka od 1996 r. jest czynnym podatnikiem VAT. Od kilkunastu lat prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji alkoholu etylowego. W czasie produkcji powstaje odpad poprodukcyjny jakim jest wywar gorzelniany.

Zgodnie z załącznikiem nr 1 do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 19 grudnia 2008 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie listy rodzajów odpadów, które posiadacz odpadów może przekazywać osobom fizycznym lub jednostkom organizacyjnym niebędącymi przedsiębiorcami oraz dopuszczalnych metod ich odzysku – odpad o kodzie 02 0780 (l.p. listy 20) stanowi jeden z odpadów, który posiadacz odpadów może przekazać osobom fizycznym lub jednostkom organizacyjnym niebędącymi przedsiębiorcami.

Spółka początkowo sprzedawała wywar za „przysłowiową złotówkę”. Jednak od jakiegoś czasu wielu odbiorców odmówiło Spółce zapłaty. Na podstawie ww. rozporządzenia Spółka postanowiła przekazywać ww. wywar bezpłatnie. Odbiorcy, głównie rolnicy wykorzystują wywar do skarmiania zwierząt lub wylewają go na własne pola w celu zwiększenia żyzności gleby.

Zbiorniki, służące do gromadzenia i przechowywania wywaru znajdują się na terenie gorzelni i otwarte są od wczesnych godzin porannych do późnych godzin wieczorem.

Odbiorcy sami dokonują nalewu do własnych zbiorników. Spółka nie prowadzi ewidencji odbioru wywaru, nie może więc ocenić kto, kiedy i ile go pobrał.

Zatrudnienie pracownika nadzorującego nalew wygenerowałby koszty znacznie wyższe od wartości sprzedanego wywaru.

Spółka powzięła wątpliwości w zakresie prawidłowości swojego postępowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w zaistniałej sytuacji przekazanie osobom fizycznym odpadu wyłącznie na własne potrzeby podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Spółki, powołując się na treść art. 7 ust. 2 ustawy, odpad jakim jest wywar nie przedstawia żadnej wartości handlowej, jest produktem ubocznym. Jego wartość wynosi zero. Chcąc zatem opodatkować te bezpłatne przekazania wywaru Spółka musiałaby ustalić podstawę opodatkowania. Spółka nie może wyliczyć, ponieważ jest to produkt bezwartościowy. Poza tym Spółka nie wie kto i ile go pobrał. Spółka powinna jeszcze zapłacić za pozbycie się tego odpadu. Przekazania bezpłatnego wywaru nie można więc rozpatrywać w kategorii darowizny czy też prezentów o małej wartości.

Skoro przekazywane nieodpłatnie odpady nie mają żadnej wartości handlowej, to czynność ta nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie ma tym samym podstaw prawnych do wystawiania faktur.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 powołanej ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również (…).

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie. Jednakże ustawodawca przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów – w art. 7 ust. 2 oraz – w przypadku świadczenia usług – w art. 8 ust. 2 ustawy.

Według art. 7 ust. 2 przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Na mocy art. 7 ust. 3 przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika.

Z powyższego wynika, że opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów oraz nieodpłatna czynność z nią zrównana po spełnieniu warunków zawartych w art. 7 ust. 2 ustawy, tj. jeżeli:

• dokonującym nieodpłatnego przekazania jest podatnik podatku od towarów i usług,
• przekazane przez podatnika towary należą do jego przedsiębiorstwa,
• przedmiotem nieodpłatnego przekazania jest towar, w stosunku do którego podatnikowi przysługiwało w całości lub w części prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu jego nabycia, importu lub wytworzenia.

Oznacza to, że cel takiego przekazania pozostaje bez znaczenia, podobnie jak i podmiot, na rzecz którego jest ono dokonywane (przepis wskazuje jedynie przykładowe sytuacje, które mogą zostać uznane za odpłatną dostawę towarów).

Warunkiem opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów jest to, aby podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu. Wytwarzać zaś znaczy produkować, przetwarzać, robić, sporządzać, czyli de facto robić m.in. towar z nabytych towarów. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN 1996) wytwarzać/wytworzyć znaczy zrobić, wyprodukować coś, tworząc wydawać z siebie, wywołać coś, natomiast wytwórca to ten, który cos wytwarza, produkuje.

Konstrukcja prawna opodatkowania nieodpłatnego przekazania wskazuje na zasadność opodatkowania takiego przypadku. Z punktu widzenia zasady neutralności i zasady opodatkowania konsumpcji, opodatkowanie powinno mieć miejsce zawsze wtedy, gdy podatnik przekazuje towar, w którego posiadanie wszedł, mając prawo do odliczenia. Nie ma znaczenia, czy to wejście w posiadanie miało miejsce wskutek nabycia pochodnego, czy też w drodze wytworzenia towaru. Nie ma również znaczenia, czy podatnik z tego prawa skorzystał, czy też nie. Istotne jest tylko, czy podatnikowi prawo to przysługiwało.

Odnosząc się do kwestii dokumentowania ww. nieodpłatnego przekazania towarów handlowych wskazać należy, że kwestie związane z wystawianiem faktur zawarte zostały w art. 106a–106q ustawy.

Treść przepisów zawartych w art. 106a106q wskazuje, że ww. przepisy nie nakładają na podatników żadnych formalnych obowiązków w zakresie dokumentowania fakturami nieodpłatnych dostaw towarów opodatkowanych na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Kwestie, dotyczące m.in. gospodarowania odpadami reguluje ustawa z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz.U. z 2013 r. poz. 21 ze zm.).

Przez odpad rozumie się każdą substancję lub przedmiot, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do których pozbycia się jest obowiązany (art. 3 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy).

Z kolei posiadaczem odpadów, w myśl art. 3 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy o odpadach, jest wytwórca odpadów lub osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej będące w posiadaniu odpadów; domniemywa się, że władający powierzchnią ziemi jest posiadaczem odpadów znajdujących się na nieruchomości.

Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o odpadach wytwórca odpadów jest obowiązany do gospodarowania wytworzonymi przez siebie odpadami.

Posiadacz odpadów, w myśl art. 33 ust. 1 ustawy o odpadach, jest obowiązany do postępowania z odpadami w sposób zgodny z zasadami gospodarki odpadami, o których mowa w art. 16-31, w tym do prowadzenia procesów przetwarzania odpadów w taki sposób, aby procesy te oraz powstające w ich wyniku odpady nie stwarzały zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzi oraz dla środowiska, a także w sposób zgodny z przepisami o ochronie środowiska i planami gospodarki odpadami.

W myśl natomiast art. 27 ust. 9 ustawy o odpadach posiadacz odpadów może przekazywać osobie fizycznej lub jednostce organizacyjnej niebędącym przedsiębiorcami określone rodzaje odpadów, do wykorzystania na potrzeby własne za pomocą dopuszczalnych metod odzysku, zgodnie z wymaganiami określonymi w przepisach wydanych na podstawie ust. 10.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie wywar gorzelniany, jako odpad poprodukcyjny spełnia definicję towaru. W opisanych okolicznościach, w ocenie organu, nieodpłatne przekazanie towaru powstałego wskutek produkcji przez Spółkę alkoholu etylowego podlega opodatkowaniu, ponieważ wypełnia przesłanki określone w art. 7 ust. 2 ustawy, o ile Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z prowadzoną działalnością, w wyniku którego powstały przedmiotowe odpady. Brak odpłatności w przedmiotowej sprawie skutkuje tym, że zarówno Spółka, jako i podmioty pobierające odpady odnoszą korzyść i są beneficjentami ww. dostawy. Po pierwsze Spółka, jako podmiot zobowiązany do postępowania z odpadami w sposób zgodny z zasadami gospodarki opadami, pozbywa się - bez ponoszenia dodatkowych kosztów - odpadów poprodukcyjnych. Z drugiej zaś strony realną korzyść odnoszą rolnicy lub inne podmioty pobierające wywar, który służy im do skarmiania zwierząt bądź użyźniania gleby.

Powyższe, w ocenie organu, potwierdza zasadność uznania ww. czynności za dostawę towarów, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Niemniej jednak, uwzględniając treść art. 29a ust. 2 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów lub towarów podobnych, a gdy nie ma ceny nabycia – koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów, stwierdzić należy, że w przypadku, gdy - jak wskazano we wniosku  odpady nie przedstawiają dla Spółki żadnej wartości handlowej, to podstawa opodatkowania wyniesie zero i podatek należny nie wystąpi.

Końcowo nadmienić należy, że stanowisko przedstawione we wniosku zostało uznane za nieprawidłowe, z uwagi na fakt, że czynność nieodpłatnego przekazania odpadów poprodukcyjnych Spółki stanowi dostawę towarów, podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy. Jednak skoro wartość towaru wytworzonego w trakcie produkcji wynosi zero i podatek należny nie wystąpi, Spółka nie ma obowiązku dokumentowania ww. dostawy towarów.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.