Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-1204/15-2/AK
z 25 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2015 r. (data wpływu 27 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania świadczenia w związku z rozwiązaniem umowy o pracę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania świadczenia w związku z rozwiązaniem umowy o pracę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od dnia 1 stycznia 1979 r. do 30 listopada 2014 r. Wnioskodawczyni była zatrudniona w firmach należących do sektora branży energetycznej tj. od 1 stycznia 1979 r. do 30 października 2011 r. w X. Następnie od 1 listopada 2011 r. do 30 listopada 2014 r. w Y. Łącznie Zainteresowana przepracowała w ww. firmach 35 lat. W okresie zatrudnienia wykonywała prace na różnych stanowiskach: (…) - w pełnym wymiarze czasu pracy.

W latach 1980 - 1998 Zainteresowana wykonywała pracę w szczególnych warunkach. Stosunek pracy został rozwiązany w dniu 30 listopada 2014 r., na mocy porozumienia stron. W świadectwie pracy wskazano, że umowę rozwiązano na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844, z późn. zm.).

W dniu 19 lipca 1994 r. pomiędzy związkami zawodowymi a pracodawcą, została zawarta Umowa Społeczna dotycząca zabezpieczenia praw i interesów pracowniczych w procesie konsolidacji i restrukturyzacji Grupy Kapitałowej. Umowa Społeczna została zawarta na podstawie art. 9 § 1 Kodeksu pracy traktującym o możliwości zawieszania stosowania, w określonych sytuacjach, przepisów prawa pracy oraz w oparciu o przepis art. 26 ust. 3 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 2001 r., Nr 79, poz. 854, z późn. zm.).

Umowa powyższa weszła w życie z dniem 1 sierpnia 2007 r. i obejmowała wszystkich pracowników Spółki, w tym Wnioskodawczynię.

Przedmiotowa umowa gwarantowała zatrudnienie pracowników w przekształcanych podmiotach, a w przypadku dokonywania przez pracodawcę zwolnień lub rozwiązywania umów (w związku z likwidacją lub restrukturyzacją) na mocy porozumienia stron, stosowne odszkodowania. Wymieniona wyżej Umowa Społeczna w swej treści posługuje się pojęciem „odszkodowanie” ( nie „odprawa”) w sytuacji przyznania pracownikowi świadczeń związanych z rozwiązywaniem umów o pracę - bez względu na przyczynę ustania stosunku pracy.

Celem przyznania odszkodowań było zrekompensowanie pracownikom utraty pracy i zarobków, zwłaszcza że większość nie ma szans społecznych na podjęcie nowego zatrudnienia (z uwagi na wiek, środowisko zamieszkania - małe miejscowości, dużą stopę bezrobocia wynikającą z braku szerokiego kręgu pracodawców).

Zawarcie Umowy Społecznej było „wstępem” do dalszych regulacji prawnych wewnątrzzakładowych (poza układem zbiorowym i innymi przepisami prawa) określających zasady ewentualnych „odejść” pracowników.

Pracodawca doskonale wiedział, że restrukturyzacja Grupy Kapitałowej pociągnie za sobą w konsekwencji ogromne zwolnienia pracowników i w tym celu zasady zwolnień pracowników uregulował w aktach wydanych na podstawie art. 9 Kodeksu pracy np. PDO, Regulaminie.

Umowa Społeczna została podana do publicznej wiadomości poprzez opublikowanie jej na stronie internetowej www.google.pl, gdzie jest możliwość zapoznania się z jej szczegółową treścią. W związku z planowaną restrukturyzacją Grupy Kapitałowej i grupowymi zwolnieniami pracodawca w porozumieniu ze związkami zawodowymi wprowadził także Regulamin zwolnień grupowych oraz Program Dobrowolnych Odejść.

Wobec realnego zamiaru dokonywania przez pracodawcę zwolnień grupowych i wejścia w życie PDO i Regulaminu zwolnień grupowych, w dniu 18 listopada 2013 r. Zainteresowana złożyła pracodawcy ofertę rozwiązania umowy o pracę zawartej pomiędzy Wnioskodawczynią a pracodawcą. Złożenie oferty przez pracownika było de facto formą narzuconą przez pracodawcę. Tylko złożenie oferty przez pracownika dawało szansę na objęcie Programem Dobrowolnych Odejść i pozyskanie stosownego odszkodowania. Wzór wniosku/oferty o rozwiązanie umowy został opracowany przez samego pracodawcę i stanowił Załącznik nr 2.

W wyniku złożenia przez Wnioskodawczynię oferty w dniu 7 marca 2014 r. zostało zawarte pomiędzy Zainteresowaną a pracodawcą, porozumienie rozwiązujące umowę o pracę. Porozumienie zostało zawarte w oparciu o wewnętrzne dokumenty pracodawcy powstałe w wyniku porozumienia ze związkami zawodowymi, w związku z grupowymi zwolnieniami w Grupie Kapitałowej.

Umowa Społeczna, Regulamin PDO określały, że w celu uniknięcia (zminimalizowania) zwolnień grupowych, pracownikom zatrudnionym do tej pory na likwidowanych stanowiskach pracy, pracodawca tworzy możliwość wzięcia udziału w procesach rekrutacji na nowotworzone stanowiska pracy.

Zawarcie ww. porozumienia wynikało z faktu, że pracodawca przedstawił pracownikom konieczność wprowadzenia w zakładzie pracy zmian restrukturyzacyjnych, skutkujących zwolnieniami grupowymi. Alternatywą dla rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę było złożenie wniosku o rozwiązanie umowy na mocy porozumienia stron albowiem tylko w takiej sytuacji przysługiwało pracownikowi korzystne, zapewnione przez pracodawcę, „odszkodowanie”. Mając na uwadze powyższe z dniem 30 listopada 2014 r. została rozwiązana z Wnioskodawczynią umowa o pracę.

W związku z rozwiązaniem umowy o pracę przyznano Zainteresowanej „świadczenie” (na jego określenie w § 1 pkt 3 porozumienia nie użyto słowa ani,, odszkodowanie” ani „odprawa”) w wysokości 115 000,00 zł. W dalszej treści tego porozumienia skonkretyzowano charakter ww. świadczenia. Kwota ta w całości stanowiła odszkodowanie, mimo że w § 1 pkt 3 porozumienia nie użyto tego określenia.

Świadczenie w kwocie 115 000,00 zł brutto wypłacone zostało następująco:

• I rata w wysokości 34 500,00 zł w terminie 14 dni od ustania stosunku pracy
• II rata w wysokości 80 500,00 zł w terminie do 10 stycznia 2015 r.
  
  

Do chwili obecnej Zainteresowana otrzymała całą należną wg porozumienia kwotę 115 000,00 zł.

Od otrzymanej kwoty pobrany został podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości łącznej 20 675,00 zł (18% otrzymanego świadczenia pieniężnego). Podatek ten został potrącony przez pracodawcę przy wypłacie odszkodowania i w części rozliczony na podstawie dokumentu PIT za 2014 rok. Podatek od kwoty 80 500,00 zł, która została wypłacona w 2015 r. może być zweryfikowany w rozliczeniu rocznym dokumentem PIT za 2015 r.

W potwierdzeniach dokonania ww. wpłat pracodawca jednoznacznie określił, że przelewane kwoty stanowią „odszkodowanie” wynikające z Programu Dobrowolnych Odejść. Również w § 2 ust. 2 porozumienia pracodawca wskazuje wprost, że „pracodawca w związku z rozwiązaniem stosunku pracy wypłaci pracownikowi odszkodowanie w kwocie 115 000,00 zł”. W związku z powyższym dalsze rozważanie, czy przyznane Wnioskodawczyni świadczenie pieniężne stanowi odszkodowanie, czy odprawę zdaniem Zainteresowanej byłoby nieuprawnione.

Przyznane świadczenie miało stanowić odszkodowanie za nagłą utratę pracy i służyć aktywizacji zawodowej pracownika. Pobranie ww. podatku dochodowego zaprzecza celom odszkodowania.

Z żadnych dokumentów wytworzonych pomiędzy Wnioskodawczynią a pracodawcą nie wynika by powyższa kwota 115 000,00 zł stanowiła odprawę lub inne świadczenie pieniężne, które podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wręcz przeciwnie - już w samym porozumieniu pracodawca użył określeń nie budzących najmniejszych wątpliwości co do charakteru świadczenia pieniężnego wypłaconego Zainteresowanej w ramach Dobrowolnych Odejść Pracowniczych.

Ponadto w § 4 ust. 1 Zasad rozwiązywania umów o pracę za porozumieniem stron z pracownikami, którzy wystąpią z taką inicjatywą w roku 2013 również wynika, że przyznawane świadczenia pieniężne stanowią „odszkodowanie”.

Należy zauważyć, że § 8 ust. 3 Programu Dobrowolnych Odejść jednoznacznie określa, że pracodawca jest zwolniony od odprawy przewidzianej przepisami ustawy o szczególnym zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. W tej sytuacji należy tym bardziej wnioskować, że przyznane świadczenie nie jest „odprawą” i nie zawiera w sobie elementów ww. odprawy, lecz stanowi „odszkodowanie”.

Również w piśmie (…) wskazano, że „wysokość odszkodowań” będzie zależna od stażu pracy.

Niezależnie od powyższego Zainteresowana pragnie wskazać, że w sprawie o tym samym stanie faktycznym interpretacji dokonał już:

• organ podatkowy — Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach — interpretacja z dnia 30 grudnia 2014 r. nr IBPBII/1/415-881/14/BD ( na korzyść podatnika),
• Trybunał Konstytucyjny w wyroku sygn. S 2/13 z dnia 29 marca 2013 roku wyraził w tej kwestii jasne stanowisko,
• w 4 sprawach tożsamych merytorycznie (pracownicy różnią się stanowiskami, stażem pracy i wysokością odszkodowań) interpretacji dokonał także Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu - organ upoważniony przez Ministra Finansów do wydawania interpretacji w indywidualnych sprawach podatkowych.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy świadczenie w kwocie 115 000,00 zł - stanowiące odszkodowanie przysługujące na podstawie Umowy Społecznej zawartej w oparciu o art. 9 Kodeksu pracy (odszkodowania) wypłacone Zainteresowanej na podstawie porozumienia zbiorowego, czyli porozumienia zawartego pomiędzy pracodawcą, a międzyzakładową organizacją związkową (dotyczącego rozwiązywania z pracownikami umów z przyczyn niedotyczących pracowników, na mocy którego wypłacane były rekompensaty z tego tytułu) jest wolne - zwolnione od podatku dochodowego zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy kwota pobranego już podatku w wysokości 20 675,00 zł winna podlegać zwrotowi?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni w świetle prawidłowej interpretacji przepisów prawa i poprawnej interpretacji zapisów zawartych w dokumentach dotyczących zasad przyznania Wnioskodawczyni świadczenia pieniężnego w związku z grupowymi zwolnieniami, w szczególności zasadami wyrażonymi w Umowie Społecznej, Porozumieniu, PDO i Regulaminie, kwota 115 000,00 zł stanowi w całości „odszkodowanie” podlegające zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zasady i wysokość przyznanego Wnioskodawczyni odszkodowania wynikają z Umowy Społecznej, PDO i Ponadzakładowego Układu Zbiorowego dla Grupy Kapitałowej, wydanych w oparciu o przepisy Kodeksu pracy i innych ustaw dotyczących restrukturyzacji przedsiębiorstw.

Zainteresowana kwestionuje zasadność pobrania od przyznanej i wypłaconej jej dotychczas kwoty odszkodowania 115 000,00 zł podatku dochodowego od osób fizycznych w wysokości 18% ( kwota 20 675,00 zł).

Kwota 115 000,00 zł zważywszy na obowiązujące prawo i jego wykładnię zawartą w orzecznictwie sądowym m.in. wyroku Trybunału Konstytucyjnego, jak również w dokonanych już przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu interpretacjach w co najmniej 4 znanych Wnioskodawczyni indywidualnych sprawach, pozwala na przyjęcie, że otrzymane świadczenie nie stanowiło „odprawy” przyznawanej na podstawie art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2012 r., poz. 192). Pracodawca wdrażając akty wewnętrzne dotyczące zasad tzw. „odejść” pracowników tak naprawdę miał na względzie fakt, że prawdziwa przyczyna zwolnień leżała po stronie pracodawcy, który restrukturyzował zakład pracy i w związku z tym redukował zatrudnienie, a nie po stronie pracownika. Tylko takie określenie przyczyny ustania stosunku pracy dawało Wnioskodawczyni szansę na pozyskanie „odszkodowania” wynikającego z art. 12 i następne ww. Umowy Społecznej oraz Regulaminu zwolnień grupowych, a nie mniejszego określonego w ustawie o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

O tym, że otrzymane świadczenie pieniężne nie stanowi „odprawy” określonej w art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2012 r., poz. 192) świadczy także jego wysokość. Przepis art. 8 cyt. ustawy nie wskazuje na możliwość otrzymania odszkodowania tylko odprawy i w wysokości nie przekraczającej maksymalnie 3 miesięcznego wynagrodzenia i nie pozwala na wyższe kwoty odpraw. Logika wskazuje, że żaden pracodawca nie będąc zmuszony do odmiennej regulacji odejść pracowniczych nie uszczupli dobrowolnie aktywów zakładu pracy poprzez wypłatę pracownikom znaczących świadczeń finansowych (odszkodowań/zadośćuczynień). Otrzymana kwota przekraczała znacznie kwoty dopuszczalne do wypłaty na podstawie ww. przepisu.

Zgodnie z zacytowanym w części art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, „wolne od podatku dochodowego są:

1. (uchylony);
2. renty przyznane na podstawie odrębnych przepisów o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin;
3. otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, z wyjątkiem m.in.:
   1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
   2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,...”.
   
   

Wnioskodawczyni uważa, że odszkodowanie które zostało określone w porozumieniu wynikało z ww. Umowy Społecznej i innych aktów wewnętrznych pracodawcy wydanych w oparciu o przepisy Kodeksu pracy i ustaw dotyczących restrukturyzacji przedsiębiorstw. W związku z czym otrzymane przez Zainteresowaną odszkodowanie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, gdyż spełnione zostały warunki wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto Wnioskodawczyni stwierdza, że podatek dochodowy od kwoty 115 000,00 zł został naliczony i pobrany bez podstawy prawnej i jako taki powinien zostać zwrócony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Pod pojęciem przychodu kryją się więc wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Również – zgodnie z utrwalonym orzecznictwem – przysporzeniem majątkowym i przychodem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 9 ust. 1 ww. ustawy) są nie tylko aktywa, które ulegają zwiększeniu u podatnika, ale także zmniejszenie jego pasywów.

Na mocy art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jednakże w myśl przywołanego przez Wnioskodawczynię art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014, poz. 1502 z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Nowe brzmienie przepisu – zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw – ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Z kolei zgodnie z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. − Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Jak wskazała Zainteresowana we wniosku, kwota 115 000,00 zł stanowi w całości odszkodowanie. Wysokość przyznanego Wnioskodawczyni odszkodowania wynika z Umowy Społecznej oraz innych regulacji prawnych wewnątrzzakładowych, wydanych w oparciu o przepisy art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.).

Przechodząc na grunt przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajduje przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw, który to przepis na mocy art. 14 ustawy zmieniającej m.in. ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie do dochodów uzyskanych z tego tytułu od 1 stycznia 2014 r. Skoro bowiem, jak wskazała Wnioskodawczyni, przedmiotowe świadczenie w całości stanowi odszkodowanie, a jego wypłata nastąpiła na podstawie Umowy Społecznej i Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść wydanych w oparciu o przepis art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.), to spełnione zostały w tym zakresie przesłanki do zastosowania zwolnienia od opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując: przyznane Wnioskodawczyni odszkodowanie w kwocie 115 000,00 zł korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jak wynika z opisanego we wniosku stanu faktycznego, zostały spełnione warunki wskazane w tymże przepisie. W konsekwencji, jeśli od ww. odszkodowania pobrano podatek dochodowy w kwocie - łącznie 20 675,00 zł - to kwota ta winna podlegać zwrotowi.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację wydano w oparciu o stan faktyczny opisany we wniosku, a w szczególności w oparciu o wskazanie Wnioskodawczyni, że przedmiotowe świadczenie w całości stanowi odszkodowanie. Należy przy tym zastrzec, że rolą postępowania w sprawie wydania interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży, obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony, do oceny dokumentów załączonych do wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez Wnioskodawczynię. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawczyni.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.