Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/4511-1374/15-2/AM
z 3 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z 30 listopada 2015 r. (data wpływu 3 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskani przychodów zapłaconej kwoty na podstawie zawartej ugody sądowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskani przychodów zapłaconej kwoty na podstawie zawartej ugody sądowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Ewa K. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą „Ewa K. Kancelaria ..." (zwana dalej „Wnioskodawczynią") i Ewą U. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą „Ewa U. Firma ..." wykonują zawód brokera ubezpieczeniowego. Dnia 1 sierpnia 2007 r. Wnioskodawczyni nawiązała z Ewą U. współpracę polegającą na wymianie doświadczeń i wzajemnym wspieraniu się przy prowadzeniu działalności brokerskiej.

W związku z nieporozumieniami pomiędzy stronami Wnioskodawczyni wypowiedziała Ewie U. umowę o współpracy z dnia 1 sierpnia 2007 r. w dniu 26 lipca 2012 r.

W dniu 31 lipca 2013 r. Ewa U. wniosła przeciwko Wnioskodawczyni do Sądu Okręgowego XX Wydział Gospodarczy pozew, w którym domagała się zasądzenia od Wnioskodawczyni na rzecz Ewy U. kwoty 477.010,62 zł (słownie: czterysta siedemdziesiąt siedem tysięcy dziesięć złotych 62/100) tytułem naprawienia wyrządzonej Ewie U. szkody w związku z dopuszczeniem się przez Wnioskodawczynię czynów nieuczciwej konkurencji, tj. utraconych korzyści tytułem wynagrodzenia, jakie otrzymywałaby Ewa U. w ramach świadczenia usług brokerskich dla Grupy Kapitałowej P. przy realizacji programów ubezpieczeniowych dla pracowników spółek z Grupy Kapitałowej P. (ubezpieczenia zdrowotne i na życie) w okresie do końca realizacji programów ubezpieczeniowych spółek z Grupy Kapitałowej P., przy których prowadzeniu brała udział Ewa K., a obowiązujących do dnia 28 lutego 2014 r., tj. za okres wrzesień 2012 r. - luty 2014 r.

Sprawa toczyła się przed Sądem Okręgowym XX Wydział Gospodarczy.

W dniu 2 lipca 2015 r. Wnioskodawczyni i Ewa U. zawarły ugodę pozasądową, na mocy której Wnioskodawczyni zobowiązała się zapłacić Ewie U. tytułem roszczeń dochodzonych przez Ewę U. od Wnioskodawczyni w postępowaniu toczącym się przed Sądem Okręgowym XX Wydział Gospodarczy kwotę 130.000,00 zł (słownie: sto trzydzieści tysięcy złotych). Wyżej wskazana kwota miała zostać uiszczona przez Wnioskodawczynię w terminie 5 dni od dnia zawarcia ugody przelewem na rachunek bankowy Ewy U.. Wnioskodawczyni i Ewa U. postanowiły, że koszty procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego, w sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym XX Wydział Gospodarczy znoszą się wzajemnie między stronami. Ponadto, Wnioskodawczyni i Ewa U. postanowiły, że ugoda wyczerpuje wszystkie roszczenia stron objęte przedmiotem sporu sądowego oraz wszelkie inne, jakie mogłyby powstać w związku z zakończoną współpracą stron. W związku z tym, ugoda zawiera oświadczenie Wnioskodawczyni i Ewy U., iż nie zachowują względem siebie żadnych roszczeń w związku z zakończoną współpracą stron.

Wnioskodawczyni wpłaciła kwotę 130.000,00 zł na rachunek Ewy U. w terminie wskazanym w ugodzie. W dniu 6 lipca 2015 r. pełnomocnik Ewy U. cofnął powództwo wraz ze zrzeczeniem się roszczenia i wniósł o umorzenie postępowania w sprawie. Postanowieniem z dnia 21 lipca 2015 r., Sąd Okręgowy XX Wydział Gospodarczy umorzył postępowanie w sprawie. Postanowieniem z dnia 21 września 2015 r., Sąd Okręgowy XX Wydział Gospodarczy stwierdził prawomocność postanowienia z dnia 21 lipca 2015 r. w przedmiocie umorzenia postępowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy kwota, którą Wnioskodawczyni zapłaciła Ewie U. na podstawie ugody pozasądowej stanowi koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawczyni?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota którą zapłaciła Ewie U. na podstawie ugody pozasądowej stanowi koszt uzyskania przychodu w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z poźn. zm.) (zwanej dalej „ustawą"), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

W literaturze i orzecznictwie wskazuje się, że koszt poniesiony przez podatnika może być brany pod uwagę przy ustalaniu dochodu do opodatkowania jedynie wówczas, gdy spełnia następujące przesłanki:

1. służy osiągnięciu przychodu, czyli został poniesiony w celu jego osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz
2. nie został wymieniony przez ustawodawcę w katalogu kosztów wyłączonych przez niego spośród kosztów uzyskania przychodów (art. 23 ustawy).
   
   

(Komentarz do art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych [w:] J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób fizycznych. Komentarz, 2015, Legalis; Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, z dnia 6 stycznia 2010 r., II FSK1271/08, Legalis Numer 279288).

Należy zauważyć, że wydatek w postaci należności uiszczonych kontrahentowi (drugiej stronie postępowania sądowego) na mocy ugody pozasądowej nie jest wskazany w art. 23 ustawy w katalogu kosztów wyłączonych spośród kosztów uzyskania przychodów. W związku z tym, rozważenia wymaga, czy taki wydatek spełnia pierwszą z wyżej wskazanych przesłanek, tj. czy służy osiągnięciu przychodu, czyli został poniesiony w celu jego osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W wyroku z dnia 4 lipca 2014 r, sygn. akt II FSK1863/12 (MoPod 2014, Nr 10, s. 27), Naczelny Sąd Administracyjny stanął na stanowisku, zgodnie z którym „między kosztem podatkowym oraz przychodami podatników musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Związek ten może być bezpośredni lub pośredni, tzn. kosztem uzyskania przychodu będą wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu oraz wydatki związane np. z funkcjonowaniem podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych przepisami prawa".

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjmuje się, że gospodarczo uzasadnione i racjonalne decyzje gospodarcze, podejmowane pierwotnie w określonych warunkach, mające oczywisty związek z przychodami, w związku - z negatywną zmianą okoliczności mogą wywoływać lub wywołują konieczność podejmowania przez podatnika działań zmierzających nie do osiągnięcia przychodów, ale do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów. W związku z tym, w ocenie sądów administracyjnych należy uznać, że „kara umowna” (ugoda sądowa) ma związek z przychodem jak również z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. W procesie działań gospodarczych przedsiębiorca dąży bowiem nie tylko do maksymalizacji przychodów ale i minimalizacji strat (Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 czerwca 2013 r., II FSK 2192/11, Legalis Numer 764228; Wyrok NSA z dnia 17 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK 1365/10, Legalis Numer 432227).

Należy podkreślić, że kwota, jaką Wnioskodawczyni przekazała Ewie U. na podstawie ugody była de facto kwotą wynagrodzenia dla Ewy U. z tytułu usług świadczonych przez Ewą U. w związku z działalnością prowadzoną przez Wnioskodawczynię.

Wnioskodawczyni podejmując decyzję o zawarciu ugody w sprawie z powództwa Ewy U., która toczyła się przed Sądem Okręgowym XX Wydział Gospodarczy działała w celu minimalizacji strat. Należy zauważyć, że roszczenie zgłoszone w pozwie przez Ewę U. opiewało na kwotę należności głównej w wysokości 477.010,62 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu. Natomiast, całkowita kwota, jaką Wnioskodawczyni musiała zapłacić Ewie U. na podstawie ugody wynosiła 130.000,00 zł, tj. ok. 27,3 % należności głównej dochodzonej przez Ewę U. w postępowaniu przed Sądem Okręgowym XX Wydział Gospodarczy. Zwierając ugodę Wnioskodawczyni uniknęła prowadzenia długotrwałego procesu, związanego m. in. z koniecznością przesłuchania wielu świadków, ponoszenia kosztów zastępstwa procesowego i opinii biegłych. Jednocześnie, powiązania świadków z działalnością zawodową Wnioskodawczyni wpływałyby na postrzeganie Wnioskodawczyni jako brokera ubezpieczeniowego. Okoliczność, że w charakterze świadków w procesie, w którym pozwaną była Wnioskodawczyni zostaliby przesłuchani klienci Wnioskodawczyni z całą pewnością kształtowałaby jej wizerunek i stwarzała ryzyko utraty zaufania wśród klientów.

Należy podkreślić, że z uwagi na duży stopień skomplikowania sprawy Wnioskodawczyni nie miała gwarancji, że roszczenia Ewy U. zostaną uznane za bezzasadne, a w konsekwencji powództwo zostanie oddalone. Tym samym, decydując się na zawarcie ugody Wnioskodawczyni uniknęła ryzyka przegrania procesu, a w konsekwencji obowiązku zapłaty Ewie U. całej należności dochodzonej przez nią w postępowaniu, tj. kwoty 477.010,62 zł wraz z odsetkami i kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego (opłata od pozwu - 23.851,00 zł, koszty zastępstwa procesowego -7.200,00 zł).

Podkreślić również należy, że kwota, jaką Ewa U. otrzymała od Wnioskodawczyni na podstawie ugody pozasądowej stanowi dla Ewy U. przychód do opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego pojęcie „w celu” jest równoznaczne z tym, do czego się dąży, co się chce osiągnąć, czy też z przedmiotem zamierzonych działań (Słownik Języka Polskiego Tom I A-K, opracowany pod. red. Mieczysława Szymczaka, Warszawa 1978, s. 235). Z „celem” zawsze jest związany jakiś „środek” do osiągnięcia tego celu służący. W art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie używa się pojęcia „środek” ale z kontekstu wynika w sposób jednoznaczny, że funkcję środka pełnią tu wszelkie koszty (...) z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Funkcję zaś celu pełni przychód, do osiągnięcia którego podatnik zmierza albo też źródło przychodów, do zachowania lub zabezpieczenia którego zmierza podatnik. Ustawodawca uznał w ten sposób ww. „środek”, jako w pełni nadający się do uzyskania określonego wyżej efektu.

Z kolei zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów jest jego utrzymanie w sprawności, jego uchowanie i uchronienie, tak, aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości, a także podtrzymanie istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięcia, uczynienie źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność (M. Pawlik, Nowe pojęcie kosztów uzyskania przychodów, Monitor Podatkowy 2007, nr 2).

Należy także zauważyć, że koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła, a nie jakiekolwiek przychody, są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów. Koszty uzyskania danego przychodu mogą pomniejszać tylko ten właśnie przychód.

W konsekwencji, w przedmiotowej sprawie podkreślić należy, iż koszt musi mieć związek z uzyskanym przychodem w tym sensie, że musi wpływać na jego powstanie lub zwiększenie. Określony wydatek w celu osiągnięcia przychodów, jak również w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów powinien być, zatem niezbędny, a przynajmniej pożyteczny w sensie możliwości (wpływu) na wygenerowanie przychodów.

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Wykładnia gramatyczna użytego przez ustawodawcę zwrotu wszelkie koszty ponoszone w celu osiągnięcia przychodu oznacza, iż podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, ale pod warunkiem, iż wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz, iż nie jest to wydatek wyłączony przez ustawę podatkową, jako koszt podatkowy.

Wątpliwości Wnioskodawczyni budzi kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej kwoty którą zapłaciła Ewie U. na podstawie zawartej z nią ugody pozasądowej.

Dokonując oceny charakteru ponoszonych przez Wnioskodawczynię wydatków należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 tej ustawy. Ocena prawna danego wydatku wymaga, bowiem uwzględnienia unormowań art. 23 ust. 1 ww. ustawy, w którym ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nawet, jeśli ponoszone są w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Wobec powyższego, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który – racjonalnie oceniając – mógłby przyczynić się do powstania przychodu, czy jego zwiększenia, nawet, jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Z przywołanego przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że jakkolwiek podmioty gospodarcze mogą dowolnie i swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to jednak kwalifikacja wydatków do kosztów podatkowych winna opierać się na przepisach prawa podatkowego. Nie każdy wydatek z racji tylko samego jego poniesienia jest kosztem podatkowym. Aby tak było, wydatek musi spełniać wskazane kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości podyktowanej pozaustawowymi kryteriami. Wobec powyższego możliwość zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę w związku z wypłaconym odszkodowaniem musi wynikać z przepisów prawa.

Wskazać również należy, iż sam fakt nie objęcia ustawowym wykazem wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym art. 23 u.p.d.o.f. nie jest wystarczający do podatkowej kwalifikacji kosztu. Brak takiego wydatku w katalogu kosztów negatywnych, nie skutkuje automatycznym przyjęciem, że stanowi on koszt podatkowy.

Pogląd przeciwny zgodnie, z którym do kosztów podatkowych zalicza się wszelkie koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (z wyłączeniem wymienionych w art. 23 u.p,d.o.f.) jest zbyt daleko idący i abstrahuje od wskazanego w art. 22 ust. 1 ustawy celu poniesienia kosztu, a w rezultacie nie znajduje oparcia w treści tego przepisu. Uprawnione jest bowiem przyjęcie założenia, iż gdyby zamiarem ustawodawcy było uznanie za koszty uzyskania przychodów wszelkich kosztów ponoszonych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej, nadałby temu przepisowi takie właśnie brzmienie.

Zasadność przypisania poniesionego przez Wnioskodawczynię wydatku związanego z zapłatą kwoty na rzecz pani U. zgodnie z zawartą ugoda pozasądową - do kosztów uzyskania przychodów należy, zatem analizować w kontekście ogólnej zasady rozpoznawania kosztów podatkowych ujętej w dyspozycji art. 22 u.p.d.o.f.

Dokonując zestawienia przyczyny poniesienia przez Wnioskodawczynię przedmiotowych wydatków z ogólną definicją kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie sposób – w ocenie Organu – znaleźć powiązania tego wydatku z normatywną przesłanką działania „w celu”, czy też osiągnięcia przychodów, czy to zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. W przypadku tym nie wystąpi ani związek bezpośredni, ani choćby pośredni z potencjalnym przychodem.

Działalność gospodarcza podlega określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu. Podkreślić należy, że ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik w związku z tym decyzje skutkujące powstaniem kosztów związanych z tą działalnością, nie może rekompensować przy pomocy przepisów podatkowych, gdyż oznaczałoby to w praktyce przerzucenie na Skarb Państwa ryzyka związanego z określonym przedsięwzięciem gospodarczym podejmowanym przez podmiot. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia ich wystąpieniu. A taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie miał miejsca.

Możliwość zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów wiązałaby się z przywilejem uzyskiwania przez Podatnika korzyści w postaci prawa zmniejszenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym o wartość kosztów wygenerowanych.

Z oczywistych, więc względów, tego rodzaju wydatki nie mogą pozostawać w jakimkolwiek związku z przesłankami działania, które można by uznać za ukierunkowane na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła.

Zapłata przez Wnioskodawczynie wskazanych należności nie wiąże się z jakimś rzeczywistym zdarzeniem gospodarczym, mającym wpływ na wysokość osiągniętego lub potencjalnego przychodu. Nie można go także uznać za poniesionego w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Wobec powyższych wyjaśnień każdy przypadek należy rozpatrywać indywidualnie, w oparciu o konkretne okoliczności faktyczne.

Należy zauważyć, że konieczność zapłaty wskazanej we wniosku kwoty wynikała z działania Wnioskodawczyni niezgodnego z prawem. Ponadto niniejsza zapłata w całości raczej uszczupla majątek Wnioskodawczyni, niż zabezpiecza (ochrania) jej źródło. Nie jest również ukierunkowana na zachowanie źródła przychodów. Zapłata taka pozostaje również bez wpływu na osiąganie przychodów z tytułu prowadzenia działalności brokerskiej, ponieważ jej celem nie jest uzyskiwanie przez Wnioskodawczynie przyszłych przychodów (zapłata ta w żaden sposób nie jest podporządkowana osiągnięciu przychodów przez Wnioskodawczynię).

Celem zapłaty niniejszej kwoty jest zwolnienie z ciążącego zobowiązania wynikającego z zawartej ugody. Takiego działania nie można zatem zakwalifikować do działań podmiotu gospodarczego podjętych w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Należy również dodać, że ryzyka związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej Wnioskodawczyni w postaci negatywnych konsekwencji finansowych nie można przenosić na Skarb Państwa przez zmniejszenie obciążeń podatkowych.

W związku z tym niniejszy wydatek poniesiony z powodu okoliczności, za które odpowiedzialność ponosi Wnioskodawczyni nie stanowi kosztu uzyskania przychodu.

Podnieść w tym miejscu należy, że w procesie wydawania interpretacji indywidualnych właściwy organ nie dokonuje żadnych własnych ustaleń w ramach postępowania dowodowego, ale przedstawia wyłącznie ocenę stanowiska Wnioskodawczyni na tle przedstawionego przez nią zdarzenia przyszłego. Zaprezentowany przez Wnioskodawczynię opis nie pozwala przyjąć, iż w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z kosztami ponoszonymi w celu zwiększenia przychodów (zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów), o których mowa w art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Wobec powyższego, mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego i powołane przepisy prawa, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej - wydatku związanego z zapłaconą kwotą zgodnie z ugodą pozasądową należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.