Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/4512-939/15/WN
z 1 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015r., poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 26 października 2015r. (data wpływu 4 listopada 2015r.), uzupełnionym pismem z 5 stycznia 2016r., które wpłynęło do tut. organu drogą elektroniczną e-PUAP oraz pismem z 20 stycznia 2015 r., które wpłynęło do tut. organu drogą elektroniczną e-PUAP, o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT na druk i dystrybucję informatora miejskiego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2015 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z 5 stycznia 2016r., które wpłynęło do tut. organu drogą elektroniczną e-PUAP, o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT na druk i dystrybucję informatora miejskiego.

Ww. wniosek został uzupełniony również pismem z 20 stycznia 2015 r. które wpłynęło do tut. organu drogą elektroniczną e-PUAP, przesłanym w związku z wezwaniem tut. organu z 14 stycznia 2016r. znak: IBPP2/4512-939/15/WN.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni zamierza wziąć udział w postępowaniu przetargowym na „druk i dystrybucję informatora miejskiego" posiadającego nr ISSN i ukazującego się raz w miesiącu w liczbie przekraczającej 15000 egzemplarzy. W formularzu ofertowym należy podać cenę i zastosowaną stawkę VAT na całość usługi czyli druk i dystrybucję łącznie.

Przeważającą częścią zamówienia jest usługa druku, natomiast usługa dystrybucji stanowi około 1/3 części zamówienia. Druk na zlecenie Wnioskodawczyni wykona drukarnia a papier, farby i inne materiały drukarskie są jej własnością czyli wytworzone zostanie nowe dobro materialne: gazeta. Informator nie zawiera w swojej powierzchni treści reklam, ogłoszeń reklamowych, handlowych czy też artykułów sponsorowanych.

Dodatkowo z pisma uzupełniającego wniosek z 5 stycznia 2016r. wynika, że przedmiot zamówienia został sklasyfikowany w Centralnej Klasyfikacji Produktów wg Wspólnego Słownika Zamówień – CPV główny przedmiot 79.82.40.00-6 – usługi drukowania i dystrybucji.

Natomiast z pisma uzupełniającego wniosek z 20 stycznia 2016r. wynika, że:

1. Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i jest czynnym płatnikiem VAT.
2. PKWiU dla informatora miejskiego 58.13.10.0, oraz PKWiU dla dystrybucji 53.20.19.0
3. Wnioskodawczyni jako agencja reklamowa zleca druk gazety do drukarni i odbiera gotową gazetę, którą następnie sama dystrybuuje dla zleceniodawcy.
4. Przedmiotem sprzedaży będzie usługa dystrybucji oraz druk gazety, która będzie dystrybuowana.
5. Dystrybucją w całości zajmie się tylko Wnioskodawczyni.
6. Wnioskodawczyni przeniesie prawo do rozporządzania czasopismem na zamawiającego.
7. Informator nie jest czasopismem specjalistycznym gdyż będzie drukowany w nakładzie wyższym niż 15 000 egzemplarzy.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (sformułowane w piśmie z 20 stycznia 2016r.):

Jaką stawkę VAT (8%, czy 23%) ma zastosować Wnioskodawczyni jeżeli ma do czynienia z usługą łączoną „druk i dystrybucja gazet” w przetargu?

Stanowisko Wnioskodawczyni (sformułowane w piśmie z 20 stycznia 2016r.):

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT generalną zasadą jest opodatkowanie towarów i usług stawką podstawową, która w 2016 r. nadal wynosi 23%. Dla pewnych towarów i usług ustawodawca przewidział jednak niższe stawki podatkowe. Przy świadczeniach kompleksowych typu druk i dystrybucja informatora zastosowana winna być stawka podatku VAT usługi lub towaru przeważającego w ofercie. W tym przypadku przeważający jest druk gazety, który wynosi około 70% wartości zlecenia.

Do wyliczeń zostało użyte:

-usługa dystrybucji gazety:

PKWiU 53.20.19.0 - Pozostałe usługi pocztowe i kurierskie w zakresie dostarczania przesyłek, gdzie indziej niesklasyfikowane

Stawka VAT: 23%

Podstawa prawna: art. 146a pkt 1 ustawy

-usługa druku gazety:

PKWiU 58.13.10.0 - Gazety drukowane lub na nośnikach (dyskach, taśmach i innych)

Stawka VAT: 8% – wyłącznie gazety drukowane – oznaczone stosowanymi na podstawie odrębnych przepisów symbolami ISSN, wytwarzane metodami poligraficznymi, z wyłączeniem wydawnictw, w których nie mniej niż 67% powierzchni jest przeznaczone na nieodpłatne lub odpłatne ogłoszenia handlowe, reklamy lub teksty reklamowe; pozostałe 23%.

Podstawa prawna: art. 146a pkt 1 ustawy, poz. 73 zał. nr 3 do ustawy § 37 i 38 rozporządzenia.

Z powyższym zasadnym będzie użycie stawki podatku VAT w wysokości 8%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przy czym towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres. Według ustawy o podatku od towarów i usług jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie, powstrzymanie się od działania (nieczynienie bądź tez tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 tej ustawy.

Należy jednak zaznaczyć, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawczyni zamierza wziąć udział w postępowaniu przetargowym na „druk i dystrybucję informatora miejskiego" posiadającego nr ISSN i ukazującego się raz w miesiącu w liczbie przekraczającej 15000 egzemplarzy. W formularzy ofertowym należy podać cenę i zastosowaną stawkę VAT na całość usługi czyli druk i dystrybucję łącznie.

Przeważającą częścią zamówienia jest usługa druku, natomiast usługa dystrybucji stanowi około 1/3 części zamówienia. Druk na zlecenie Wnioskodawczyni wykona drukarnia a papier, farby i inne materiały drukarskie są jej własnością czyli wytworzone zostanie nowe dobro materialne: gazeta. Informator nie zawiera w swojej powierzchni treści reklam, ogłoszeń reklamowych, handlowych czy też artykułów sponsorowanych. PKWiU dla informatora miejskiego 58.13.10.0, oraz PKWiU dla dystrybucji 53.20.19.0. Wnioskodawczyni jako agencja reklamowa zleca druk gazety do drukarni i odbiera gotową gazetę, którą następnie sama dystrybuuje dla zleceniodawcy. Przedmiotem sprzedaży będzie usługa dystrybucji oraz druk gazety, która będzie dystrybuowana. Dystrybucją w całości zajmie się tylko Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni przeniesie prawo do rozporządzania czasopismem na zamawiającego. Informator nie jest czasopismem specjalistycznym gdyż będzie drukowany w nakładzie wyższym niż 15 000 egzemplarzy.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą zastosowania stawki podatku VAT (8%, czy 23%) na usługę łączoną „druk i dystrybucja gazet”.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie zaś z art. 146a pkt 1 ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W załączniku nr 3 do ustawy, zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%, pod pozycją 73 tego załącznika, wymieniono – sklasyfikowane w PKWiU pod symbolem ex 58.13.10.0 – „Gazety drukowane lub na nośnikach (dyskach, taśmach i innych) – wyłącznie gazety drukowane – oznaczone stosowanymi na podstawie odrębnych przepisów symbolami ISSN, wytwarzane metodami poligraficznymi, z wyłączeniem: wydawnictw, w których nie mniej niż 67% powierzchni jest przeznaczone na nieodpłatne lub odpłatne ogłoszenia handlowe, reklamy lub teksty reklamowe”.

W myśl art. 2 pkt 30 ustawy, przez PKWiU ex – rozumie się zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Umieszczenie ww. oznaczenia przy konkretnym symbolu statystycznym ma na celu zawężenie stosowania danej stawki preferencyjnej tylko do towarów/usług należących do wymienionego grupowania statystycznego, spełniających określone warunki sprecyzowane przez ustawodawcę w rubryce „nazwa towaru lub usługi (grupy towarów lub usług)”.

W tym miejscu należy odwołać się do kwestii świadczeń złożonych zdefiniowanych w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE).

Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), całe świadczenie kompleksowe podlega takim regulacjom opodatkowania VAT, w tym w zakresie stosowania właściwej stawki VAT, jakie dotyczą świadczenia głównego. Oznacza to, że opodatkowanie świadczeń pomocniczych, składających się na świadczenie kompleksowe, podlega takim samym zasadom opodatkowania, jakim podlega świadczenie główne. Pogląd taki został ukształtowany w orzeczeniu TSUE w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd (CPP), w którym TSUE stwierdził, że w celu ustalenia dla potrzeb VAT, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako jedno świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy przede wszystkim wziąć pod uwagę treść przepisu art. 2(1) VI Dyrektywy, zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne oraz fakt, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby prowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu podatku VAT. Jednocześnie TSUE stwierdził, że pojedyncze świadczenie ma miejsce wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Podobnie TSUE wypowiedział się w orzeczeniu w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV, gdzie stwierdził, że „jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie do celów stosowania podatku od wartości dodanej”.

Na świadczenie złożone składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne czynności pomocnicze. Natomiast, czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element czynności kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez czynności pomocniczej czynności głównej. Co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna czynność obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, czynność ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia, świadczenia nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas gdy tworzyć będą jedną czynność kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczenia wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu świadczenia kompleksowego.

Sytuacja ta nie ma jednak miejsca w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym, gdzie możliwe jest wyodrębnienie czynności polegających na wyprodukowaniu informatora miejskiego od usług dystrybucji tego informatora. Świadczenia te mają bowiem charakter samoistny i mogą występować niezależnie. Usługa dystrybucji nie stanowi składowej części dostawy towarów (informatora miejskiego). Może być wykonana przez dowolny, inny podmiot i czynności te nie są ze sobą tak ściśle powiązane, by nie było możliwe ich wyodrębnienie - wręcz przeciwnie - co do zasady, są to dwie różne i niezależne od siebie czynności.

Z powyższego wynika, iż w przedmiotowej sytuacji nie można uznać, że czynność, którą będzie świadczyć Wnioskodawczyni stanowi czynność złożoną, ale mamy tu do czynienia z dwoma niezależnymi od siebie czynnościami, przy czym rozważenia wymaga kwestia czy są to dwie usługi czy też mamy do czynienia z dostawą wydrukowanego informatora miejskiego oraz usługą dystrybucji wytworzonego produktu.

Proces wydrukowania czasopisma zlecone przez Wnioskodawczynię drukarni, w oparciu o własne materiały, jest procesem wytworzenia nowego dobra materialnego (rzeczy) o funkcji całkiem odmiennej od tej, związanej z wykorzystanymi materiałami, który staje się przedmiotem obrotu w momencie przeniesienia prawa na wydawcę do rozporządzenia nim jak właściciel. Bez znaczenia są przy tym prawa autorskie przynależne do drukowanego utworu, gdyż nie one są w tym przypadku przedmiotem obrotu, lecz rzeczowa postać tegoż utworu jakim jest czasopismo. Wytworzone w takim procesie produkcyjnym czasopismo jest rzeczą w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy, co do których drukarnia – aby Zleceniodawca mógł nimi rozporządzać jak właściciel – musi przenieść prawo ich posiadania na nabywcę.

Kiedy mowa o „przeniesieniu prawa do rozporządzania” nie należy tego zwrotu utożsamiać jedynie z przeniesieniem prawa własności w sensie prawnym, gdyż w pojęciu tym mieszczą się wszelkie formy przeniesienia prawa, które nabywcy umożliwiają rozporządzanie dobrami materialnymi (rzeczami) jak właścicielowi.

W tym przypadku niewątpliwie drukarnia wyzbywa się własności użytych do tej produkcji materiałów, które w ramach tego procesu produkcyjnego przybrały postać rzeczową czasopisma. Przeniesienie własności tych towarów na zleceniodawcę za pośrednictwem Wnioskodawcy wymaga ich wydania, jako rzeczy określonych co do gatunku - art. 155 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014r., poz. 121 ze zm.), czyli przeniesienia również ich posiadania na zleceniodawcę, co pozwala temu ostatniemu na rozporządzanie tymi rzeczami jak właściciel. Tym samym następuje w takim przypadku przeniesienie przez drukarnię na zleceniodawcę prawa do rozporządzania jak właściciel wyprodukowanym przez drukarnię z jej materiałów majątkiem rzeczowym, co czyni tę czynność dostawą towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy.

A zatem w powyższym przypadku mamy do czynienia z dostawą towaru.

W świetle powyższej argumentacji na gruncie przedstawionych okoliczności sprawy dostawa gazety (informatora miejskiego), sklasyfikowanej są pod symbolem PKWiU 58.13.10.0 - Gazety drukowane lub na nośnikach (dyskach, taśmach i innych), korzysta z obniżonej, tj. 8% stawki podatku VAT, na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy w związku z art. 146a pkt 2 ustawy oraz poz. 73 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast świadczona przez Wnioskodawczynię usługa dystrybucji informatora miejskiego, nie została wymieniona w ustawie o podatku od towarów i usług oraz w przepisach wykonawczych jako opodatkowana stawkami obniżonymi. A zatem zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług jest ona opodatkowania stawką podatku w wysokości 23%.

Wskazać również należy, że kwestia sformułowania przedmiotu zamówienia na usługi drukowania i dystrybucji, zwłaszcza w zakresie ustalenia łącznej wartości usługi za wszystkie przewidziane umową czynności nie może wpływać na zasady opodatkowania podatkiem od towarów i usług skutkujące uznaniem różnych czynności jako kompleksowych świadczeń podlegających opodatkowaniem preferencyjną stawką podatku.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej.

Podana przez Wnioskodawczynię klasyfikacja, została potraktowana jako element zdarzenia przyszłego. Zaznaczyć w tym miejscu należy, że interpretację w zakresie stawki podatku VAT oparto na podanych przez Wnioskodawczynię symbolach PKWiU wskazanych w piśmie będącym uzupełnieniem wniosku.

Należy bowiem zauważyć, że tut. organ nie jest właściwy do weryfikacji poprawności dokonanej przez Wnioskodawczynię klasyfikacji usług według PKWiU, gdyż zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11) zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje swoje towary i usługi według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania wyrobu lub usługi zainteresowany podmiot może zwrócić się o udzielenie informacji w tym zakresie do Urzędu Statystycznego w Łodzi. Tak więc to Podatnika obciąża obowiązek i ryzyko prawidłowego sklasyfikowania wyrobu lub usługi, a w razie wątpliwości Podatnik może w tym zakresie zwrócić się do Urzędu Statystycznego w Łodzi.

Zmiana któregokolwiek z elementów zdarzenia przyszłego lub zmiana stanu prawnego powoduje, że interpretacja traci swoją ważność.

Końcowo należy wyjaśnić, iż w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Należy zatem zauważyć, że załączone do przedmiotowego wniosku w formie elektronicznej dokumenty nie mogą być przedmiotem oceny przez tut. organ przy wydawaniu indywidualnej interpretacji. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych przez Wnioskodawczynię dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.