Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/4512-618/15/AP
z 1 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 3 czerwca 2015 r. (data wpływu 16 czerwca 2015 r.), uzupełnionym w dniu 27 sierpnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości gruntowej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 27 sierpnia 2015 r., o wydanie indywidualnej interpretacji dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości gruntowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka będąca czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, dokonała sprzedaży aktem notarialnym niezabudowanej działki o pow. ok. 5,69 ha. Dla przedmiotowej nieruchomości uchwalono miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, z którego wynika, że działka ta położona jest w obrębie ewidencyjnym, na którym znajduje się plan ogólnego zagospodarowania przestrzennego gminy. W ww. planie zagospodarowania przestrzennego przeznacza się na cele eksploatacji kruszywa naturalnego grunty orne klasy VI z gleb pochodzenia mineralnego. Grunt zakupiono w kwietniu 2007 r. a po nakładach inwestycyjnych przekraczających 30% wartości zakupu złoże było od roku 2008 przedmiotem eksploatacji – zgodnie z wydaną koncesją, dla której to ustanowiony został obszar górniczy. Koncesja wydana przez Marszałka Województwa wyznacza obszar i teren górniczy obejmujący wydobywanie metodą odkrywkową kopaliny ze złoża kruszywa naturalnego. Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych eksploatacje złóż naturalnych – żwirowni zakwalifikowane są do „Budowli dla górnictwa i kopalnictwa”. Spółka powzięła więc wątpliwość, czy można uznać że przeznaczenie terenu na takie wyrobisko jest przeznaczeniem na tereny budowlane.

Spółka za ww. teren była zobowiązana płacić podatek od nieruchomości, a nie podatek rolny, gdyż tereny te przeznaczone były pod działalność gospodarczą, w związku z tym sprzedawany grunt nie był gruntem rolnym. Zatem jego dostawa nie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. W przepisach podatkowych brak jest definicji gruntu przeznaczonego pod zabudowę, albo wytycznych, jakimi należy kierować się przy ocenie danego gruntu. W związku z powyższym charakter gruntu ustalić należy w oparciu o przepisy prawa miejscowego. Przepisem takim jest zmiana miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego uchwalonego przez Radę Gminy uchwałą nr …. W planie tym nie ma mowy o tym, że są to grunty rolne bez prawa do zabudowy (tak opisane grunty w planie zagospodarowania przestrzennego Spółka otrzymała z innych gmin i w takich przypadkach Spółka nie ma wątpliwości, że sprzedaż takich gruntów korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9).

Ponadto Spółka dodała, że z Uchwały nr … Rady Gminy z dnia 9 marca 2001 r. wynika wg § 6 pkt 1, że „ustala się leśny kierunek rekultywacji całego obszaru objętego uchwałą…”. Do kopalni przez tereny leśne prowadzi droga szutrowa.

W związku z powyższym, Spółka powzięła wątpliwość, czy przy sprzedaży tej nieruchomości słusznie zastosowano stawkę podatku VAT w wysokości 23%, czy należało zastosować stawkę zwolnioną od podatku (art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 27 sierpnia 2015 r.

Czy sprzedaż gruntów kopalnianych, na których odbywała się eksploatacja kruszyw metodą odkrywkową, gdzie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego, z którego wynika, że są to grunty przeznaczone na cele eksploatacji kruszywa naturalnego, podlega opodatkowaniu stawką VAT 23%?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z nową definicją od dnia 1 kwietnia 2013 r. przez tereny budowlane należy rozumieć tereny przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Od 1 kwietnia 2013 r. zwolnieniu podlegają tereny niezabudowane, które nie są gruntami budowlanymi. Z uwagi na fakt, że grunt objęty jest planem zagospodarowania przestrzennego, z którego wynika, że tereny te są przeznaczone na cele eksploatacji kruszywa naturalnego, a tereny te były wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej i sklasyfikowane w Klasyfikacji Środków Trwałych jako budowla oraz że kupujący nabył ten grunt również na cele prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, sprzedaż tego gruntu należało opodatkować stawką VAT 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r, poz. 121 z późn. zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Z kolei w myśl art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stawka podatku, jak wynika z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział stawki preferencyjne oraz zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku VAT dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z cytowanych przepisów wynika, że nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzja o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33 w zgodny sposób odpowiada zatem także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższej analizy wynika, że nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi – są zwolnione od podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka będąca czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, dokonała sprzedaży aktem notarialnym niezabudowanej działki o pow. ok. 5,69 ha. Dla przedmiotowej nieruchomości uchwalono miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, z którego wynika, że działka ta położona jest w obrębie ewidencyjnym, na którym znajduje się plan ogólnego zagospodarowania przestrzennego gminy. W ww. planie zagospodarowania przestrzennego przeznacza się na cele eksploatacji kruszywa naturalnego grunty orne klasy VI z gleb pochodzenia mineralnego. Jednocześnie w treści uchwały wskazano, że po wyeksploatowaniu złoża kruszywa ustala się leśny kierunek rekultywacji całego obszaru objętego uchwałą.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że dostawa nieruchomości – niezabudowanej działki gruntu, objętej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, z którego wynika, że grunty orne klasy VI z gleb pochodzenia mineralnego przeznacza się na cele eksploatacji kruszywa naturalnego, a po zakończeniu eksploatacji złoża ustala się leśny kierunek rekultywacji dla całego obszaru, wbrew twierdzeniu Spółki, korzysta ze zwolnienia od podatku, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9, w związku z art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie wynika przeznaczenie pod zabudowę tej działki.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznać należało za nieprawidłowe.

Końcowo należy wskazać, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zaistniałego stanu faktycznego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego stanu faktycznego, w szczególności zmiany przeznaczenia przedmiotowej nieruchomości w planie zagospodarowania przestrzennego – udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.