Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-3/4510-750/15/AW
z 11 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 21 grudnia 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 23 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie braku obowiązku przekwalifikowania środka trwałego w przypadku jego zbycia przed upływem jednego roku od dnia nabycia (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie braku obowiązku przekwalifikowania środka trwałego w przypadku jego zbycia przed upływem jednego roku od dnia nabycia.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, mającym siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Wnioskodawca będzie właścicielem szeregu składników majątkowych, w postaci nieruchomości gruntowych, budynków, budowli i prawa wieczystego użytkowania gruntów (dalej: „Nieruchomości”), położonych w różnych lokalizacjach na terenie kraju, które otrzyma w drodze aportu w zamian za własne udziały.

Zgodnie z planami, Wnioskodawca będzie prowadził wynajem tychże składników majątku (Nieruchomości) przez okres dłuższy niż rok, w oparciu o umowy najmu na czas przekraczający rok lub bezterminowe. Mając na uwadze, że Wnioskodawca przewiduje wykorzystywanie nabytych składników majątku przez okres dłuższy niż rok, zostaną one przez niego zaliczone do środków trwałych i poddane amortyzacji podatkowej (o ile UPDOP dopuszcza taką możliwość w odniesieniu do danego środka trwałego). Jednocześnie, Wnioskodawca nie może wykluczyć sytuacji, w której przedmiotowe środki trwałe mogą zostać w przyszłości zbyte. Wnioskodawca bierze bowiem pod uwagę ewentualność, że w ramach procesu reorganizacji zmierzającego do wyodrębnienia poszczególnych nieruchomości np. w związku z ich położeniem geograficznym, możliwe jest wniesienie w ramach aportu poszczególnych elementów Nieruchomości (budynków, budowli, gruntów etc.), niestanowiących przedsiębiorstwa, ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa, znajdujących się w poszczególnych lokalizacjach geograficznych do odrębnych spółek osobowych (Spółek jawnych lub komandytowych), których celem będzie zarządzanie otrzymanymi składnikami majątkowymi i prowadzenie w oparciu o nie działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy składniki majątkowe (Nieruchomości) spełniające wymogi stawiane przez przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „UPDOP”), dla uznania ich za środki trwałe, w szczególności o przewidywanym w momencie nabycia okresie używania dłuższym niż rok, należy na moment zbycia przed upływem roku przekwalifikować w towar (bądź składnik majątku innego rodzaju, niebędący środkiem trwałym)? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, zmiana zamiaru używania danego środka trwałego, wchodzącego w skład Nieruchomości, nie wywołuje konieczności jego przekwalifikowania na towar (bądź składnik majątkowy innego rodzaju niebędący środkiem trwałym), zarówno na moment zbycia, jak i wstecznie - od momentu nabycia środka trwałego.

W świetle art. 16a ust. 1 UPDOP, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16 c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego przepisu wynika, że aby wymienione w nim składniki majątku mogły stanowić środek trwały, ich przewidywany okres użytkowania powinien przekraczać rok.

Wobec zaprezentowanej wyżej treści przepisu ustawy, istotne jest prawidłowe zdefiniowanie zwrotu „przewidywany”. W związku z brakiem definicji legalnej tego pojęcia należy zdaniem Wnioskodawcy sięgnąć do definicji słownikowej. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego przez „przewidywanie” należy rozumieć „to, co ktoś przewiduje, przypuszcza, czego się spodziewa, domyśla”, natomiast „przewidywać” oznacza „przeczuć, domyślić się co będzie, co może nastąpić” lub „określić, oznaczyć coś z góry”.

Powyższe przesądza o tym, że o uznaniu danego składnika majątkowego za środek trwały decyduje zamiar (intencja) używania bezpośredniego, bądź wynajmowania go przez okres przekraczający rok.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, ustawodawca odwołując się do słowa „przewidywany” miał na celu możliwe elastyczne podejście do rzeczywistości gospodarczej, gdzie podatnik nie może częstokroć wypowiedzieć się definitywne, co do tego jak będzie wykorzystywane dane aktywo z uwagi na fakt ciągle zmieniających się warunków gospodarczych.

W ocenie Wnioskodawcy, za kluczowy dla uznania danego składnika majątku za środek trwały jest sam fakt jego wykorzystywania w działalności gospodarczej z zamiarem wykorzystywanie go w okresie minimum jednego roku. Zdaniem Wnioskodawcy, przerwanie biegu wymaganego przez ustawodawcę terminu jednego roku wykorzystywania w ramach działalności gospodarczej nie prowadzi do niemożliwości uznania danego składnika majątkowego za środek trwały, o ile na moment przyjęcia go do środków trwałych podatnika istniały obiektywne przesłanki świadczące o zamiarze wykorzystywania tegoż składnika majątku w przewidywanym terminie przekraczającym rok. Do takich obiektywnych przesłanek należy zdaniem Wnioskodawcy, zaliczyć w szczególności przyszły fakt zawarcia umów najmu przedmiotowych Nieruchomości na czas przekraczający rok lub bezterminowych.

Wnioskodawca pragnie zauważyć, że w UPDOP brak jest przepisów, które nakazywałaby podatnikowi dokonanie przekwalifikowania składnika majątku, ze środka trwałego na towar, w przypadku, gdy pomimo wcześniejszych założeń składnik majątku używany/wynajmowany będzie krócej niż rok. Takie ukształtowanie obowiązującego stanu prawnego należy uznać za celowe działanie ustawodawcy, w szczególności mając na uwadze, że w przepisach UPDOP, (art. 16e ust. 1), przewidziano procedurę stosowaną w przypadku sytuacji przeciwnej - tzn. gdy faktyczny okres używania składnika majątku przekroczy rok, pomimo że przewidywany okres używania był krótszy. Wobec braku analogicznych przepisów w odniesieniu do sytuacji dotyczącej zbycia środka trwałego przed upływem rocznego terminu jego wykorzystywania, wskazuje, że ustawodawca nie wymaga od podatnika dokonania w takiej sytuacji korekty.

Powyższe znajduje potwierdzenie w stanowiskach organów podatkowych. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 29 sierpnia 2011 r. (sygn.: IPPB1/415-501/11-4/ES) uznał, że: Przewidywany okres użytkowania dłuższy niż rok jest jednym z warunków, którego spełnienie pozwala uznać dany składnik majątku za środek trwały. Decyzja o tym, jak długo składnik majątku będzie wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, należy do podatnika. Z przepisów nie wynika, jakie kryteria Wnioskodawca powinien brać pod uwagę, przewidując długość okresu użytkowania. Ocena ta może opierać się na subiektywnych przewidywaniach. Jeżeli przyjmie, że okres używania składnika majątku będzie dłuższy niż rok, wówczas ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami stosownej ustawy o podatku dochodowym. Wnioskodawca miał więc prawo zakładać, że składnik majątku będzie przez niego użytkowany dłużej niż rok, rozpocząć jego amortyzację, a następnie przed upływem roku postanowić go sprzedać. Choć powyższa interpretacja została wydana na kanwie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to należy wskazać, że ze względu na tożsamość przepisów dotyczących identyfikowania środków trwałych może ona być pomocna w procesie wykładni przepisów UPDOP.

Podobne stanowisko zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 4 lipca 2014 r. (sygn: ILPB4/423-218/14-2/ŁM).

Reasumując, zamiar używania/wynajmu danego składnika majątkowego przez okres dłuższy niż rok przesądza o zakwalifikowaniu tego składnika majątku jako środka trwałego. Zbycie tego środka trwałego, przed upływem roku od jego nabycia, nie powoduje konieczności jego przekwalifikowania na towar, zarówno na moment sprzedaży, jak wstecznie - od chwili jego nabycia. Zatem, w sytuacji opisanej w zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do przekwalifikowania środka trwałego, na moment sprzedaży bądź wstecz od momentu jego nabycia, jeżeli do ewentualnego zbycia dojdzie przed upływem roku od rozpoczęcia użytkowania przedmiotowych Nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się że, w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.