Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-1350/15-2/JK2
z 28 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr z 2015 r., poz. 643, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2015 r. (data wpływu 23 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego do wypłaconej Wnioskodawcy odprawy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2015 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zastosowania zwolnienia przedmiotowego do wypłaconej Wnioskodawcy odprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca był pracownikiem Przedsiębiorstwa Państwowego „X.” zatrudnionym na podstawie umowy o pracę. W przedmiotowym przedsiębiorstwie obowiązywał zakładowy układ zbiorowy pracy zawarty w dniu 6 września 1999 r. Stosownie do postanowień rozdziału 72 zatytułowanego „Postanowienia końcowe” wymienionego zakładowego układu zbiorowego pracy, a w szczególności na podstawie art. 245 ust. 2 pkt 3 lit. b) wymienionego układu, w przypadku restrukturyzacji, podziału, likwidacji X., reorganizacji powodującej zwolnienia Pracowników lub innej zmiany struktury Przedsiębiorstwa polegającej na powstaniu w jej wyniku odrębnych podmiotów prawa, pracownikom, z którymi rozwiązano umowę o pracę w wyniku powyższych zmian przysługuje odprawa w wysokości dwudziestoczteromiesięcznego wynagrodzenia Pracownika brutto nie większej niż dwudziestaczterokrotnosć przeciętnej miesięcznej płacy brutto w X. (za miesiąc poprzedzający miesiąc, w którym następuje wypłata) jeśli staż pracy w X. wynosi od 5 do 10 lat.

Przedsiębiorstwo Państwowe „X.” wypowiedziało przedmiotowy układ zbiorowy pracy, przy czym w wyniku porozumień kończących spory zbiorowe z dnia 30 kwietnia 2014 r. zawartych 2 zakładowymi organizacjami związkowymi w dniu 5 maja 2014 r. ogłosiło regulamin programu dobrowolnych odejść „PDO”. Stosownie do postanowień preambuły przedmiotowego porozumienia, program ten na celu miał m. in. „złagodzenie skutków ekonomicznych restrukturyzacji zatrudnienia w 2014 r.”, przy czym zgodnie z paragrafem 6 ust. 1 pkt 2 tegoż regulaminu pracownikowi przystępującemu do PDO, z którym rozwiązywano umowę o pracę przysługiwała odprawa, o której mowa w art. 245 ust. 2 pkt 3 zakładowego układu zbiorowego pracy z dnia 6 września 1999 r.

W dniu 5 czerwca 2014 r. Wnioskodawca i Przedsiębiorstwo Państwowe „X.” zawarli porozumienie o rozwiązaniu umowy o pracę w ramach PDO ze skutkiem na dzień 30 czerwca 2014 r., zgodnie z którym Przedsiębiorstwo Państwowe zobowiązało się wypłacić Wnioskodawcy świadczenia w tym m. in. odprawy, o której mowa w paragrafie 6 ust. 1 pkt 2 regulaminu programu dobrowolnych odejść „PDO” w wysokości określonej w art. 245 ust. 2 pkt 3 zakładowego układu zbiorowego pracy z dnia 6 września 1999 r. Wnioskodawca otrzymał odprawę przed dniem 4 października 2014 r., przy czym Przedsiębiorstwo Państwowe pobrało z kwoty powyższego świadczenia zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, a następnie wpłaciło ją na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych właściwemu organowi podatkowemu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Świadczenie wypłacone Wnioskodawcy na podstawie paragrafu 6 ust. 1 pkt 2 przy uwzględnieniu treści preambuły regulaminu PDO, korzysta ze zwolnienia przedmiotowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, o którym mowa w art. 21 ust.1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. l4 i art. 17 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw jako odszkodowanie (zadośćuczynienie) którego wysokość i zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów?
2. W przypadku negatywnej odpowiedzi na powyższe pytanie, jakie warunki (właściwości) winno spełniać świadczenie spełnione na rzecz Wnioskodawcy, aby korzystało ze zwolnienia przedmiotowego o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 14 i art. 17 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw?
3. Czy o zakwalifikowaniu danego świadczenia jako przychodu zwolnionego od podatku dochodowego w rozumieniu przepisów Rozdziału 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 14 i art. 17 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw rozstrzyga jedynie jego nazwa (decydujące jest kryterium formalne), czy też funkcja (cel) (decydujące jest kryterium materialne) jaką spełnia dla podatnika?
4. W przypadku uznania, że o bycie danego świadczenia jako przychodu zwolnionego od podatku dochodowego w rozumieniu przepisów Rozdziału 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 14 i art. 17 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw rozstrzyga jego funkcja (cel), czy prawidłowym jest stanowisko, że świadczenie nazwane przez strony danej czynności prawnej jako „odprawa” może zostać uznane za zadośćuczynienie (odszkodowanie) w rozumieniu przepisu 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy świadczenie w postaci odprawy wypłacone mu stosownie do postanowień paragrafu 6 ust. 1 pkt 2 regulaminu programu dobrowolnych odejść „PDO” korzysta ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 14 i art. 17 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw, albowiem wbrew swej nazwie stanowi w istocie odszkodowanie, którego wysokość i zasady ustalania wynikają wprost z postanowień regulaminu stanowiącego źródło prawa pracy stosownie do dyspozycji art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.). Wypłacone Wnioskodawcy świadczenie (mając na uwadze treścią Preambuły regulaminu programu dobrowolnych odejść „PDO”) miało bowiem na celu rekompensatę straty poniesionej przez pracownika w związku z brakiem możliwości osiągnięcia wynagrodzenia u dotychczasowego pracodawcy. Ponadto było świadczeniem, które umożliwiało wnioskodawcy zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych w sytuacji nagłej utraty źródła dochodu.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że o możliwości zakwalifikowania danego świadczenia jako przychodu korzystającego ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozstrzyga nie jego nazwa lecz funkcja (cel) jaką to świadczenie pełni dla całokształtu interesów podatnika. Takie zapatrywanie nie stoi ponadto w sprzeczności z dyrektywą ścisłej wykładni powołanego wyżej przepisu jako wyjątku od zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ustawy. Przeciwne rozumowanie doprowadziłoby bowiem do absurdalnych i nie dających się pogodzić z celem omawianej regulacji sytuacji, w których świadczenia spełniane przez pracodawcę pozbawione cech restytucyjnych (odszkodowawczych) lecz nazwane przez strony „odszkodowaniami” czy „zadośćuczynieniami” korzystałyby ze zwolnienia przedmiotowego natomiast świadczenia spełniające tę funkcję, które z różnych względów nazwane zostałyby przez strony odmiennie (chociażby „odprawą” czy „rekompensatą”) pozbawione zostałyby tegoż zwolnienia.

Najogólniej rzecz ujmując zgodnie z cywilistycznym rozumieniem pojęcia (które winno znaleźć tutaj zastosowanie z uwagi na brak odrębnej definicji funkcjonującej na gruncie prawa podatkowego), odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia, którego funkcja sprowadza się do naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. W przypadku zaistnienia szkody majątkowej świadczenie ją wyrównujące nosi nazwę odszkodowania, natomiast w przypadku powstania szkody niemajątkowej (krzywdy) określane jest mianem zadośćuczynienia. Jednocześnie pod pojęciem szkody rozumiemy, tzw. szkodę rzeczywistą (damnum emergens) i utracone korzyści (lucrum cessans). W tym drugim przypadku, chodzi o tego rodzaju składniki, które mjały wejść do majątku danego podmiotu ale na skutek zdarzenia wywołującego szkodę do majątku tego nie weszły. Ponadto na gruncie prawa cywilnego obowiązuje zasada pełnego odszkodowania, tj. restytucji tak w zakresie szkody rzeczywistej jak i utraconych korzyści.

Przenosząc powyższe na grunt stanu faktycznego przedstawionego w niniejszej sprawie, w ocenie Wnioskodawcy zasadnym jest uznanie, że w związku z rozwiązaniem stosunku pracy za porozumieniem stron, w jego majątku zaistniała szkoda majątkowa w postaci utraconych korzyści (wynagrodzenia za pracę, które według rozsądnych oczekiwań winno było wejść do majątku P. Kurowskiego, ale na skutek zakończenia zatrudnienia nie weszło). Jednocześnie Wnioskodawca uzyskał świadczenie na podstawie postanowień regulaminu programu dobrowolnych odejść „PDO", który poprzez odesłanie do postanowień nieobowiązującego na dzień rozwiązania stosunku pracy układu zbiorowego pracy z dnia 6 września 1999 r. określił wysokość tego świadczenia. Stosownie do postanowień tegoż regulaminu Wnioskodawca otrzymał m.in. świadczenie, które strony określiły mianem „odprawy”, przy czym miało ono na celu złagodzenie skutków ekonomicznych nagłej utraty pracy. Kompensacyjny cel (funkcja) wskazanego świadczenia nie budzi w tych okolicznościach wątpliwości, a zatem pomimo literalnego brzmienia postanowień regulaminu, Wnioskodawca otrzymał w istocie odszkodowanie, które z uwagi na tryb jego ustalenia podlega zwolnieniu przedmiotowemu od podatku dochodowego od osób fizycznych stosownie do dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 14 i art. 17 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw. Nazwa uzyskanego świadczenia nie ma przy tym żadnego znaczenia, albowiem o jego kompensacyjnym charakterze rozstrzyga cel (funkcja) ujawniony w treści preambuły regulaminu. Nie ulega wątpliwości, że w związku z utratą zatrudnienia do majątku Wnioskodawcy nie weszło wynagrodzenie za pracę, które byłoby mu należne za okres kontynuowania zatrudnienia. Okoliczność pozbawienia Wnioskodawcy zatrudnienia wywołała więc w jego majątku szkodę, której naprawienie nastąpiło poprzez spełnienie przez Pracodawcę świadczenia stosownie do postanowień paragrafu 6 ust. 1 pkt 2 regulaminu programu dobrowolnych odejść „PDO”. Wprawdzie odesłanie zawarte w ww. postanowieniu, kierujące do nieobowiązującego na dzień ogłaszania regulaminu układu zbiorowego pracy (podobnie jak użyta nazwa świadczenia) wskazywać by mogło, że podatnik uzyskał odprawę, jednak wykładnia postanowień regulaminu w kontekście jego preambuły prowadzi do konkluzji przeciwnej. Nie mamy zatem w tym przypadku do czynienia ze świadczeniem pracodawcy w razie zaistnienia zdarzeń, które zgodnie z odpowiednimi przepisami powodują niemożliwość, niecelowość lub zbędność kontynuacji stosunku pracy, lecz z naprawieniem szkody majątkowej w postaci utraconych korzyści.

Niniejsza interpretacja dotyczy zastosowania zwolnienia przedmiotowego do wypłaconej Wnioskodawcy odprawy. Natomiast w zakresie kwalifikacji prawnopodatkowej świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Zgodnie z aktualnie obowiązującą treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Nowe brzmienie przepisu – zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw – ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. − Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502) ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy odprawa wypłacona na podstawie regulaminu dobrowolnych odejść podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, objęte są tylko te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu.

Wskazać przy tym należy, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy.

Natomiast istoty odprawy nie należy doszukiwać się w twierdzeniu, że tego typu świadczenie jest odszkodowaniem, czyli naprawieniem szkody lub straty, jaką pracownik poniósł w związku z pozbawieniem go zatrudnienia. De facto jest ona świadczeniem pracodawcy w razie zaistnienia zdarzeń, które zgodnie z odpowiednimi przepisami powodują niemożliwość, niecelowość lub zbędność kontynuacji stosunku pracy.

Ponadto, nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że ilekroć ustawodawca posługuje się w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określeniem „odprawa”, to za każdym razem dotyczy to wyłączenia od analizowanego zwolnienia przedmiotowego zawartego w lit. a), b) i c) ww. normy prawnej.

Przedmiotowym zwolnieniem nie są zatem objęte odprawy pieniężne, i to zarówno te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, jak i odprawy pieniężne, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca otrzymał odprawę na podstawie regulaminu dobrowolnych odejść. W związku z powyższym nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że odprawa wypłacona na podstawie regulaminu dobrowolnych odejść stanowi przychód zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz przepisy prawa należy uznać, że wypłacona Wnioskodawcy odprawa na podstawie regulaminu dobrowolnych odejść, nie będzie zwolniona od podatku. Wejście w życie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1328 i 1478) nie zmieniło dotychczasowej zasady, zgodnie z którą przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie wyłącznie do odszkodowań i zadośćuczynień. Zatem wypłacona odprawa będzie stanowiła dla Wnioskodawcy przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, albowiem podstawą jej wypłaty będzie stosunek pracy.

Stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.