2016.01.28 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-1378/15-2/JK2
z 28 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 2015 r. (data wpływu 2 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu finansowania przez Spółkę noclegów dla pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu finansowania przez Spółkę noclegów dla pracowników.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest firmą handlową, która zajmuje się głównie obrotem stalą. Spółka zatrudnia m.in. osoby na stanowisku doradca techniczno-handlowy (przedstawicieli handlowych), których zadaniem jest bezpośredni kontakt z klientami „w terenie” (obsługa danego regionu sprzedaży), podejmowanie działań handlowych i marketingowych.

W umowie o pracę osoby te jako miejsce pracy wskazane mają miejsce zamieszkania oraz pewien obszar określony jako województwo lub kilka województw (lub ich części). Siedziba Spółki mieści się w Warszawie, Spółka posiada również oddziały na terenie Polski. Przedstawiciele ci faktycznie wykonują pracę na terenie, który mają przypisany w umowie o pracę, z czym związane są w sposób nieodłączny stałe przejazdy, wizyty i spotkania z obecnymi, jak i potencjalnymi klientami (wyszukiwanie nabywców na towary Spółki). Z reguły tak sobie układają harmonogram pracy w danym dniu, żeby możliwy był powrót do miejsca zamieszkania po zakończeniu pracy.

Specyfika zadań służbowych doradcy techniczno-handlowego, racjonalne planowanie tras przejazdu przy lokalizacji odwiedzanych klientów/kontrahentów oraz rozległość przydzielonego mu obszaru sprzedaży powodują, że czasem kończy on pracę w danym dniu w znacznej odległości od miejsca zamieszkania, a następnego dnia ma kontynuować pracę w tej okolicy. Spółka dąży do zapewnienia wysokiej efektywności wykorzystania czasu pracy przez tych pracowników. W interesie Spółki leży, aby pracownicy odbyli jak najwięcej spotkań z aktualnymi lub potencjalnymi kontrahentami bądź efektywnie realizowali inne zadania w ramach wyznaczonego im miejsca pracy. Spółka nie jest zainteresowana tym, aby pracownicy spędzali czas głównie na przemieszczaniu się, powracając na nocleg do swojego miejsca zamieszkania, a następnego dnia ponownie jadąc do miejscowości znajdującej się w okolicy miejsca, z którego poprzedniego dnia wrócili. Ponadto Spółka zobowiązana byłaby pokryć koszty związane z powrotem do miejsca zamieszkania pracownika i przyjazdu z powrotem do danej miejscowości (zdarza się, że koszty te byłyby wyższe niż koszty noclegu w tej oddalonej miejscowości).

W takich sytuacjach w celu umożliwienia pracownikom należytego wykonania obowiązków służbowych i zmniejszenia uciążliwości pracy związanej z jej świadczeniem w znacznej odległości od miejsca zamieszkania, jak również ze względów ekonomicznych Spółka zapewnia pracownikowi nocleg w hotelu.

Istnieje możliwość dokonania przedpłaty przelewem bankowym wykonanym bezpośrednio przez Spółkę lub pracownik płaci gotówką i następnie poniesione koszty noclegu rozlicza na podstawie przedłożonych rachunków/faktur VAT po powrocie z wyjazdu. Rachunki bądź faktury VAT zawsze są i będą wystawione na dane Spółki.

Wyjazdy przedstawicieli handlowych do pracy na terenie wskazanym w umowie o pracę nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Z tego względu Spółka nie wypłaca pracownikom diet i innych należności przysługujących pracownikom zgodnie z Kodeksem pracy w przypadku podróży służbowych.

Zgodnie z posiadaną indywidualną interpretacją Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 3 stycznia 2013 r. o sygn. IPPB4/415-914/12-2/BW dotychczas wyżej opisane noclegi Spółka traktowała jako przychód podlegający zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do kwoty 500 zł miesięcznie.

Od 2016 r. Spółka zamierza uregulować zarządzeniem wewnętrznym zasady korzystania przez ww. pracowników ze świadczeń o charakterze niepieniężnym w postaci zapewnienia przez Spółkę noclegu. W zarządzeniu tym określone będzie, kto wyznacza zadania służbowe, do realizacji których niezbędne będzie korzystanie z noclegu w hotelu, na formularzu „polecenie wyjazdu” przełożony będzie określał cel wyjazdu i miejscowość; będą również określone umocowania do nabycia usług noclegowych w imieniu i na rzecz spółki oraz maksymalna kwota za dobę.

Spółka zamierza traktować zapewnienie noclegów podczas wyjazdów odbywanych według zasad określonych ww. zarządzeniem wewnętrznym jako niespełniające przesłanek do uznania za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanej sytuacji wartość noclegu finansowanego przez Spółkę, z którego pracownik zatrudniony na stanowisku doradca techniczno-handlowy (przedstawiciel handlowy) korzystał będzie wyłącznie w związku z wykonywaną w wyznaczonym obszarze pracą nie będzie stanowić dla tego pracownika przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych i Spółka jako płatnik nie będzie zobowiązana do poboru zaliczki na ten podatek?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji wartość noclegu finansowanego przez Spółkę, z którego pracownicy korzystać będą wyłącznie w związku z pracą wykonywaną w przydzielonym im obszarze nie będzie stanowić dla tego pracownika przychodu do opodatkowania, od którego Spółka jest zobowiązana do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) (dalej: UPDOF), za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z tym przepisem przychodami ze stosunku pracy są zatem nie tylko wypłaty pieniężne, ale również wartość innych otrzymanych lub pozostawionych do dyspozycji pracownika świadczeń pieniężnych lub rzeczowych, wynikających ze stosunku pracy. W szczególności, przychodami ze stosunku pracy jest wartość innych nieodpłatnych świadczeń otrzymanych przez pracownika.

UPDOF nie zawiera definicji pojęcia „inne nieodpłatne świadczenie”, co może prowadzić do wątpliwości co do zakwalifikowania określonej sytuacji korzystania przez pracownika ze świadczenia jakie może on otrzymać od pracodawcy w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, które to świadczenie jest związane przede wszystkim z działalnością gospodarczą pracodawcy, a nie potrzebami osobistymi pracownika.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 orzekł, że zwrot „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika. W konsekwencji, należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W uzasadnieniu ww. wyroku Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że: „Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego czy są dokonywane w formie pieniężnej czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ – jak wskazano w pkt 3.2.4. uzasadnienia - znaczenie dochodu na gruncie UPDOF jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. O ile jednak w wypadku świadczenia pieniężnego przysporzenie jest niewątpliwe i niejako bezwarunkowe (zawsze oznacza zwiększenie aktywów), o tyle „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód, w rozumieniu UPDOF, tylko pod warunkiem, że rzeczywiście pozwoliły mu uniknąć wydatków”.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy uznać, że ponoszone przez Spółkę świadczenia w postaci zapewnienia pracownikowi noclegu na potrzeby wykonywanej pracy nie będą stanowić świadczeń spełnionych w interesie pracownika, przynoszących mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. Świadczenia te będą spełniane w interesie Spółki jako pracodawcy - zgodnie z przepisami prawa pracy oraz w celu zapewnieniem efektywności organizacji procesu świadczenia pracy.

Zgodnie z przepisami art. 94 pkt 2 i 2a Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany, w szczególności: 2) organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy, 2a) organizować pracę w sposób zapewniający zmniejszenie uciążliwości pracy, zwłaszcza pracy monotonnej i pracy w ustalonym z góry tempie. Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12 (LEX Nr 1521350, PP 2015/5/54) stwierdził, że "W ocenie NSA obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy, który wynika z art. 94 Kodeksu pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy. Art. 94 pkt 3 Kodeksu pracy tylko przykładowo wymienia w aspekcie zmniejszenia uciążliwości pracy pracę monotonną i pracę w ustalonym z góry tempie.”

Jeżeli Spółka nie będzie zapewniać ww. pracownikom możliwości korzystania z noclegu w miejscu wykonywania pracy, to będzie on zmuszony spędzać znaczną część swojego czasu pracy na wielokrotnych przejazdach pomiędzy miejscem wykonywania pracy, a miejscem zamieszkania lub we własnym zakresie ponosić wydatki na hotel, płacąc za nie z opodatkowanego dochodu, gdy obowiązek właściwej organizacji pracy, zatem w tym przypadku zapewnienia noclegu, w świetle powołanych wyżej przepisów prawa pracy należy przypisać pracodawcy.

Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika powinny być pokrywane przez pracodawcę. Do takich kosztów, zdaniem Wnioskodawcy, należy też zaliczyć wydatki związane z zapewnieniem noclegu w miejscu wykonywania pracy zgodnie z zapisami umowy o pracę - oddalonym od siedziby pracodawcy, a jednocześnie znajdującym się poza miejscem zamieszkania tego pracownika. Ponadto, jeżeli zapewnienie noclegu przez pracodawcę pracownikowi służy wyłącznie realizacji obowiązku pracowniczego, to pracownik nie ma żadnej swobody w zarządzaniu i rozporządzeniu tym świadczeniem. Co więcej gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków służbowych – nie miałby powodu do korzystania z usługi hotelowej.

Reasumując - powołane wyżej przepisy prawa oraz zapadłe na ich tle orzeczenia prowadzą do wniosku, że wartość noclegu finansowanego przez Spółkę, z którego pracownicy korzystać będą wyłącznie w związku z pracą wykonywaną w przydzielonym mu obszarze nie będzie stanowić dla tego pracownika przychodu do opodatkowania, od którego Spółka byłaby zobowiązana do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy-wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria decydują o zakwalifikowaniu nieodpłatnego świadczenia jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. Trybunał Konstytucyjny wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Podkreślić należy, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, Spółka jest firmą handlową, która zajmuje się głównie obrotem stalą. Spółka zatrudnia m.in. osoby na stanowisku doradca techniczno-handlowy (przedstawicieli handlowych), których zadaniem jest bezpośredni kontakt z klientami „w terenie” (obsługa danego regionu sprzedaży), podejmowanie działań handlowych i marketingowych. W umowie o pracę osoby te jako miejsce pracy wskazane mają miejsce zamieszkania oraz pewien obszar określony jako województwo lub kilka województw (lub ich części). Przedstawiciele ci faktycznie wykonują pracę na terenie, który mają przypisany w umowie o pracę, z czym związane są w sposób nieodłączny stałe przejazdy, wizyty i spotkania z obecnymi, jak i potencjalnymi klientami (wyszukiwanie nabywców na towary Spółki). Z reguły tak sobie układają harmonogram pracy w danym dniu, żeby możliwy był powrót do miejsca zamieszkania po zakończeniu pracy. Specyfika zadań służbowych doradcy techniczno-handlowego, racjonalne planowanie tras przejazdu przy lokalizacji odwiedzanych klientów/kontrahentów oraz rozległość przydzielonego mu obszaru sprzedaży powodują, że czasem kończy on pracę w danym dniu w znacznej odległości od miejsca zamieszkania, a następnego dnia ma kontynuować pracę w tej okolicy. Spółka dąży do zapewnienia wysokiej efektywności wykorzystania czasu pracy przez tych pracowników. W interesie Spółki leży, aby pracownicy odbyli jak najwięcej spotkań z aktualnymi lub potencjalnymi kontrahentami bądź efektywnie realizowali inne zadania w ramach wyznaczonego im miejsca pracy. Spółka nie jest zainteresowana tym, aby pracownicy spędzali czas głównie na przemieszczaniu się, powracając na nocleg do swojego miejsca zamieszkania, a następnego dnia ponownie jadąc do miejscowości znajdującej się w okolicy miejsca, z którego poprzedniego dnia wrócili. Ponadto Spółka zobowiązana byłaby pokryć koszty związane z powrotem do miejsca zamieszkania pracownika i przyjazdu z powrotem do danej miejscowości (zdarza się, że koszty te byłyby wyższe niż koszty noclegu w tej oddalonej miejscowości). W takich sytuacjach w celu umożliwienia pracownikom należytego wykonania obowiązków służbowych i zmniejszenia uciążliwości pracy związanej z jej świadczeniem w znacznej odległości od miejsca zamieszkania, jak również ze względów ekonomicznych Spółka zapewnia pracownikowi nocleg w hotelu. Istnieje możliwość dokonania przedpłaty przelewem bankowym wykonanym bezpośrednio przez Spółkę lub pracownik płaci gotówką i następnie poniesione koszty noclegu rozliczana podstawie przedłożonych rachunków/faktur VAT po powrocie z wyjazdu. Rachunki bądź faktury VAT zawsze są i będą wystawione na dane Spółki. Wyjazdy przedstawicieli handlowych do pracy na terenie wskazanym w umowie o pracę nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Z tego względu Spółka nie wypłaca pracownikom diet i innych należności przysługujących pracownikom zgodnie z Kodeksem pracy w przypadku podróży służbowych. Od 2016 r. Spółka zamierza uregulować zarządzeniem wewnętrznym zasady korzystania przez ww. pracowników ze świadczeń o charakterze niepieniężnym w postaci zapewnienia przez Spółkę noclegu. W zarządzeniu tym określone będzie, kto wyznacza zadania służbowe, do realizacji których niezbędne będzie korzystanie z noclegu w hotelu, na formularzu „polecenie wyjazdu” przełożony będzie określał cel wyjazdu i miejscowość; będą również określone umocowania do nabycia usług noclegowych w imieniu i na rzecz spółki oraz maksymalna kwota za dobę.

Należy zaznaczyć, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności gospodarczej, która musi być nastawiona ze swej istoty na osiągnięcie przychodów. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i niestanowiąca dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Skorzystanie przez pracowników ze świadczenia w postaci noclegu niewątpliwie następować będzie za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie będzie spełnione w interesie pracownika, ale w interesie pracodawcy oraz nie przyniesie pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Zapewnienie pracownikom pokrycia kosztów noclegów leżeć będzie wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie samych pracowników, którzy – gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków służbowych – nie mieliby powodu do korzystania z usługi hotelowej.

W konsekwencji, przyjąć należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. należy uznać, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych sfinansowanie przez Wnioskodawcę kosztów zakwaterowania związanych z wykonywaniem przez pracowników pracy w miejscu i w czasie wskazanym przez pracodawcę (niebędącym podróżą służbową), nie będzie generowało po stronie pracowników przychodu do opodatkowania. Wydatki ponoszone będą bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymają od Wnioskodawcy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego.

Reasumując należy stwierdzić, że finansowanie noclegów pracownikom, na czas wykonywania przez nich obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę nie będzie stanowiło przychodu tychże pracowników ze stosunku pracy. Tym samym Spółka nie będzie miała obowiązku pobierania i odprowadzenia z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów należy wyjaśnić, że dotyczą one konkretnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. Ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin