Interpretacja Ministra Finansów
DD9.8220.2.58.2016.KZU
z 12 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 01 sierpnia 2011 r. Nr ITPB1/415-552/11/PSZ wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2011 r. o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji przychodu ze sprzedaży samochodu, wykorzystywanego do działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu, do określonego źródła przychodu, jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając na podstawie § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 01 sierpnia 2011 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu wykupionego po zakończeniu umowy leasingu. Interpretacja wydana została na wniosek Pani … z dnia 12 maja 2011 r.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług położniczych i pielęgniarskich na terenie województwa ... Obecnie współpracuje z kilkoma kontrahentami. Charakter świadczonych przez Zainteresowaną usług wymusza pełną dyspozycyjność czasową. W celu świadczenia usług na określonym poziomie Wnioskodawczyni wykorzystuje samochód, użytkowany obecnie na podstawie umowy leasingu operacyjnego. Umowa została zawarta na okres 36 miesięcy z możliwością (nie obowiązkiem) wykupu, z której planuje skorzystać - dokonać zakupu auta do celów prywatnych na podstawie oddzielnej umowy z obecnym leasingodawcą. W czerwcu 2011 r. t.j. w momencie wykupu Wnioskodawczyni stwierdzi, że leasingowane auto utraciło przydatność w prowadzonej działalności gospodarczej i podejmie decyzję o przeznaczeniu go na cele prywatne. Samochód ten nie będzie podlegać wówczas wprowadzeniu ani do ewidencji środków trwałych, ani wyposażenia, a poniesione na jego nabycie i dalszą eksploatację wydatki nie będą stanowić kosztów podatkowych w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż auta stanowiącego element majątku prywatnego (niewykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej) w styczniu 2012 roku będzie stanowić przychód podatkowy?

Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż auta stanowiącego element majątku prywatnego (niewykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej) w styczniu 2012 roku nie będzie stanowił przychodu podatkowego. Zainteresowana wskazuje, że trudno uznać za słuszne stwierdzenie, że z powodu obciążania kosztów działalności gospodarczej wydatkami związanymi z eksploatacją leasingowanego składnika majątku, do których w przypadku samochodu zalicza się m.in. raty leasingowe oraz wydatki na paliwo, samochód staje się składnikiem firmowego majątku.

Ponadto Wnioskodawczyni pokreśliła, że aby uznać dany składnik za należący do firmowego majątku przedsiębiorca musi dysponować tytułem własności. Tymczasem w przypadku leasingu operacyjnego przez cały okres trwania umowy właścicielem przedmiotu umowy jest leasingodawca. Gdyby przyjąć znaną argumentację organów podatkowych, należałoby uznać, że w rzeczywistości nie mamy do czynienia z umową leasingu, ale z umową sprzedaży ratalnej z zastrzeżeniem przeniesienia na nabywcę własności kupowanej rzeczy po zapłacie całej ceny. Wówczas jednak przedsiębiorca nie mógłby obciążać bieżących kosztów podatkowych wartością rat leasingowych - a tego prawa organy podatkowe już nie kwestionują, (korzystanie z majątku osób trzecich).

Leasing operacyjny jest jedną z dostępnych w obrocie gospodarczym form korzystania ze składników cudzego majątku. Umowy najmu, dzierżawy i leasingu operacyjnego należą do umów o zbliżonym charakterze. Można zatem założyć, że składnik majątku użytkowany w działalności gospodarczej przez Wnioskodawczynię na podstawie umowy najmu, po zakończeniu tej umowy zostanie nabyty do majątku prywatnego. Przyjmując tok rozumowania organów podatkowych należałoby go uznać za firmowy. W takim bowiem przypadku przedsiębiorca również obciąża koszty działalności czynszami najmu lub dzierżawy i wydatkami eksploatacyjnymi (rzeczy prywatne wykorzystywane w firmie).

Kierując się interpretacją przepisów stosowaną przez organy podatkowe trzeba by również przyjąć, że sprzedaż każdego składnika należącego do majątku prywatnego przedsiębiorcy, który kiedykolwiek był wykorzystywany w działalności gospodarczej, jeżeli koszty jego eksploatacji obciążały koszty tej działalności, generuje powstanie przychodu z tego źródła. Wnioskodawczyni zdaniem tak nie jest. Przykładowo przedsiębiorca, który na potrzeby firmy wykorzystuje swoje prywatne auto, rozlicza w kosztach działalności wydatki związane z użytkowaniem go do tego celu. Nie oznacza to jednak, że samochód ten automatycznie zmienia status z prywatnego na firmowy. Jego sprzedaż nie powoduje powstania przychodu z działalności gospodarczej (odrębne umowy).

Umowa leasingu i następująca po niej umowa wykupu leasingowanego składnika to dwie odrębne transakcje, pomimo tego, że opcja wykupu zawarta jest w umowie leasingowej. Możliwość wykupu przedmiotu leasingu po jej zakończeniu jest prawem leasingobiorcy, a nie jego obowiązkiem. Z opcji tej podatnik może skorzystać, ale nie musi. Zakładając zatem, że przedsiębiorca z opcji tej nie skorzysta i do wykupu samochodu nie dojdzie, a przedmiot leasingu wróci do leasingodawcy. Czy w takiej sytuacji można przyjąć, że poprzez obciążanie kosztów podatkowych ratami leasingowymi samochód ten stał się składnikiem majątku przedsiębiorcy? Za niemający również podstaw merytorycznych wydaję się być argument, że możliwość wykupu przedmiotu leasingu po preferencyjnej cenie związana jest z faktem prowadzenia przez leasingobiorcę działalności gospodarczej. Takie rozwiązania przewidują bowiem również umowy leasingu konsumenckiego, zawierane z leasingobiorcami niebędącymi przedsiębiorcami.

W opinii Zainteresowanej z uwagi na przedstawione argumenty, przychód ze sprzedaży samochodu wykupionego z leasingu na cele prywatne stanowi przychód ze zbycia rzeczy (art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o pdof - Dz. U. z 2010 r. nr 51, poz. 307 ze zm.). Powstanie on wyłącznie w sytuacji, gdy do sprzedaży pojazdu dojdzie przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, czyli wykup z leasingu. Sprzedaż dokonana po tym okresie nie spowoduje powstania przychodu.

Wydając w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 01 sierpnia 2011 r. Nr ITPB1/415-552/11/PSZ, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy uznał stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe stwierdzając m.in., że „(…) sprzedaż w 2012 r. samochodu, o którym mowa we wniosku, generować będzie przychód ze źródła o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, t.j. pozarolniczej działalności gospodarczej. (...).”

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

Interpretacja indywidualna przepisów prawa podatkowego wydana przez upoważniony organ nie jest prawidłowa.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) - zwana dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednym ze źródeł przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) jest odpłatne zbycie innych rzeczy – jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

Jednakże, jeżeli rzecz ruchoma stanowi składnik majątku wymieniony w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy, to przychód ze sprzedaży tej rzeczy będzie zaliczony do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy, czyli do działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy (w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2014 r.) przychodem z działalności gospodarczej są również przychody uzyskane z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

• ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przychody z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy, z zastrzeżeniem ust. 3, podlegają opodatkowaniu, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy).

Zatem odnosząc wyżej powołane regulacje prawne do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdza się, że skoro wykupiony po zakończeniu umowy leasingu samochód nie będzie przez Wnioskodawczynię wykorzystywany w działalności gospodarczej i nie zostanie zaliczony do składników majątku firmy, wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy (w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2014r.), to przychód uzyskany ze sprzedaży tego samochodu nie będzie stanowił przychodu z działalności gospodarczej. Przychód ze sprzedaży tego samochodu należy zakwalifikować do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy, czyli do odpłatnego zbycia rzeczy. W sytuacji, gdy zbycie samochodu miało miejsce po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jego nabycie, obowiązek podatkowy po stronie Wnioskodawczyni nie powstanie.

Stanowisko to potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych, np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 11 grudnia 2013 r. sygn. akt I SA/Po 574/13, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 23 lutego 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 1028/14.

Wobec powyższego stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w każdym czasie.

W konsekwencji należało z urzędu, dokonać zmiany interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działającego w imieniu Ministra Finansów, gdyż jest ona nieprawidłowa.

Zmieniona interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.