Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/4512-595/15-3/KK
z 26 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) i w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 1649, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2015 r. (data wpływu 16 listopada 2015 r.), uzupełnionym pismami z dnia 29 grudnia 2015 r. (data wpływu 4 stycznia 2016 r.) oraz z dnia 19 lutego 2016 r. (data wpływu 24 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla czynności obciążania najemcy z tytułu:

• usług dostarczania wody, energii cieplnej oraz odprowadzania ścieków – jest nieprawidłowe

• wywozu nieczystości stałych – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla czynności obciążania najemcy z tytułu usług dostarczania wody, energii cieplnej, odprowadzania ścieków oraz wywozu nieczystości stałych.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismami z dnia 29 grudnia 2015 r. oraz z dnia 19 lutego 2016 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Towarzystwo Budownictwa Społecznego „...” Sp. z o.o. .... na podstawie umowy dzierżawy z Miastem .... z dnia 01.10.2015 roku, użytkuje i pobiera pożytki z lokali użytkowych.

Spółka uzyskuje przychody z umowy najmu lokalu użytkowego. Z tytułu tej umowy, najemca płaci na podstawie faktury wystawionej przez Spółkę czynsz za najem oraz usługi dostarczania tzw. mediów (woda, ścieki, energia cieplna c.o. oraz wywóz nieczystości stałych). Media nie są wkalkulowane w stawkę czynszu. Za wodę i ścieki opłaty naliczane są ryczałtem w wysokości ustalonej w umowie najmu. Energia cieplna c.o. liczona jest od m² wynajmowanego lokalu według stawki ustalonej w umowie. Za wywóz nieczystości stałych naliczane są opłaty równe fakturze, jaką odbiorca nieczystości stałych wystawia na Spółkę.

Spółka w zakresie opłat za czynsz, wodę i ścieki oraz energię cieplną stosuje podstawową stawkę VAT 23%. Opłata za wywóz nieczystości stałych opodatkowana jest stawką VAT 8%. Zdaniem Spółki, opłaty z tytułu zużycia wody, ścieków oraz energii cieplnej dopełniają świadczenie zasadnicze, jakim jest najem lokalu i dlatego są opodatkowane taką samą stawką VAT jak czynsz. Najemca nie ma możliwości sam zawrzeć umów na dostawę tych mediów. W przypadku wywozu nieczystości stałych najemca mógł sam zawrzeć umowę z odbiorcą nieczystości stałych, ale zrezygnował z jej zawarcia i tym samym otrzymywania od niego faktury za wywóz odpadów. Spółka traktuje opłaty za wywóz nieczystości stałych wobec najemcy jak refakturę i stosuje stawkę VAT taka jak odbiorca nieczystości stałych tj. 8%.

W piśmie z dnia 29 grudnia 2015 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, wskazano, iż:

1. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.
2. Możliwość wyboru świadczeniodawców przez najemcę:
   1. dostawa wody i odprowadzanie ścieków (brak możliwości wyboru) – TBS.
   2. energia cieplna (brak możliwości wyboru) – TBS.
   3. wywóz nieczystości stałych – możliwość wyboru firmy.
3. Opłaty z tytułu wywozu nieczystości stałych nie są pobierane na podstawie ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Ze względu na fakt, iż przedmiotowy lokal jest lokalem użytkowym, Wynajmujący zawarł umowę cywilno-prawną z firmą wywożącą nieczystości stałe na wywóz tych nieczystości z przedmiotowego lokalu. Wynajmujący obciąża Najemcę wg stawki stosowanej przez odbiorcę nieczystości stałych.
4. Na pytanie o treści: „Czy najemca przedmiotowego lokalu użytkowego może swobodnie wybierać ilość dostarczanych mediów, tj. dostawy wody, odprowadzania ścieków i energii cieplnej jaką sobie życzy? Należy wskazać dla każdego rodzaju mediów oddzielnie” Wnioskodawca wskazał, że:

4a. Najemca przedmiotowego lokalu nie ma wodomierza (licznika zużywanej wody), tym samym za wodę i odprowadzanie ścieków płaci wg ryczałtu, ustalonego w umowie na 10 m3 miesięcznie.

4b. Najemca przedmiotowego lokalu nie ma ciepłomierza (licznika zużywanej energii cieplnej), tym samym za energię cieplną płaci wg ustalonej stawki za 1 m2 powierzchni lokalu.

5a. Umowa na dostawę wody zawarta jest w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy.

5b. Umowa na odprowadzanie ścieków zawarta jest w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy.

5c. Umowa na dostawę energii cieplnej zawarta jest w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy.

5d. Umowa na wywóz nieczystości stałych zawarta jest w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy.

6. Prawa i obowiązki stron zawarte w załączonej kserokopii umowy.
7. Wnioskodawca wystawia dwie faktury. Jedna przedstawia w odrębnych pozycjach czynsz, wywóz nieczystości stałych i energię cieplną. Druga przedstawia w odrębnych pozycjach wodę i odprowadzanie ścieków (razem) oraz energię elektryczną.
8. Z tytułu opóźnienia Najemcy w zapłacie opłat za świadczenia dodatkowe tj. dostawę wody, odprowadzanie ścieków, energię cieplną, wywóz nieczystości stałych, Wynajmujący będzie pobierał od Najemcy odsetki w wysokości ustawowej.
9. Z tytułu opóźnienia Najemcy w zapłacie czynszu najmu, Wynajmujący będzie pobierał od Najemcy odsetki w wysokości ustawowej.
10. PKWiU poszczególnych świadczeń dodatkowych
    • dostawa wody – 36.00.20
    • odprowadzanie ścieków – 37.00.11
    • energia cieplna – 35.30
    • wywóz nieczystości stałych – 38.11
      
      

TBS „....” nie jest bezpośrednim dostawcą mediów. Zakupuje je od bezpośrednich dostawców w celu świadczenia usługi najmu sklasyfikowanej w PKWiU – 68.20.12.

Ponadto w piśmie z dnia 19 lutego 2016 r. doprecyzowano PKWiU dla wywozu nieczystości stałych – 38.11.1.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka obciążając najemcę lokalu użytkowego opłatami za wodę, kanalizację i energię cieplną ma prawo stosować stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 23%?
2. Czy Spółka obciążając najemcę lokalu użytkowego opłatami za wywóz nieczystości stałych ma prawo stosować stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 8%?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, najemca lokalu użytkowego prawidłowo jest obciążany stawką podatku od towarów i usług w wysokości 23% w przypadku opłat za wodę, kanalizację i energię cieplną, ponieważ świadczenia te tylko dopełniają świadczenie zasadnicze, jakim jest najem lokalu. Najemca nie może sam zawrzeć umowy z Elektrociepłownią, która dostarcza ciepło oraz MPWiK, które dostarcza wodę i odprowadza ścieki. Ponadto w lokalu nie ma liczników indywidualnych określających zużycie wody i energii cieplnej w danym lokalu. Woda i odprowadzanie ścieków rozliczane jest według ryczałtu ustalonego w umowie, a energia cieplna na podstawie powierzchni lokalu pomnożonej przez stawkę za 1 m² ustaloną w umowie. Natomiast w przypadku opłat za wywóz nieczystości stałych zdaniem Spółki ma ona prawo stosować stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 8%, ponieważ najemca ma możliwość sam zawrzeć umowę z odbiorcą nieczystości. Nie skorzystał z tej możliwości, a dodatkowo jest jedynym lokalem użytkowym korzystającym z pojemnika na śmieci, który znajduje się na terenie przy omawianym lokalu. Faktura od odbiorcy śmieci, jest wystawiona na Spółkę i obejmuje opłatę za ten jeden pojemnik. W związku z powyższym zdaniem Spółki jest to świadczenie odrębne od świadczenia zasadniczego i obowiązuje dla niego stawka 8%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie stawki podatku VAT dla czynności obciążania najemcy z tytułu:

• usług dostarczania wody, energii cieplnej oraz odprowadzania ścieków – jest nieprawidłowe

• wywozu nieczystości stałych – jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, według art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywca usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to – co do zasady – niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności (wynagrodzenie za usługę).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że najem lokali użytkowych stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Jak wynika z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takich dostaw.

Zauważyć należy, że ogólna zasada ustalania podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy, jest w pełni zgodna z definicją podstawy opodatkowania zawartą w art. 73 Dyrektywy.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy. I tak, stosownie do ww. przepisu, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Ponadto, jak stanowi art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, opłaty i podobne należności z wyłączeniem podatku od wartości dodanej. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca obciąża nabywcę lub klienta. Państwa członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Zatem art. 29a ust. 6 ustawy jest odpowiednikiem ww. art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Przepis art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE Rady dotyczy kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub ze świadczeniem usług, które zwiększają zapłatę z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Na podstawie art. 146a ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
3. stawka zryczałtowanego zwrotu podatku, o której mowa w art. 115 ust. 2 wynosi 7%,
4. stawka ryczałtu, o której mowa w art. 114 ust. 1, wynosi 4%.
   
   

W załączniku nr 3 do ustawy, zawierającym wykaz towarów i usług, opodatkowanych w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. stawką podatku w wysokości 8%, pod pozycją nr 140 załącznika znajdują się „usługi związane z uzdatnianiem i dostarczaniem wody za pośrednictwem sieci wodociągowych” - PKWiU 36.00.20.0, pod pozycją 141 załącznika znajdują się „usługi związane z handlem wodą dostarczaną za pośrednictwem sieci wodociągowych” - PKWiU 36.00.30.0. Pod pozycją nr 142 załącznika znajdują się natomiast „usługi związane z odprowadzaniem i oczyszczaniem ścieków” - PKWiU ex 37.

Zgodnie z art. 2 pkt 30 ustawy, przez PKWiU ex rozumie się zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów stanowi warunek niezbędny do określenia wysokości opodatkowania na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Klasyfikacja, do której odwołują się przepisy ustawy jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (PKWiU).

Przy wyznaczaniu zakresu stosowania stawek obniżonych, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r., jest wykorzystywana Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, wprowadzona w życie rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.).

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Wobec powyższego, usługi w zakresie najmu nieruchomości o charakterze niemieszkalnym opodatkowane są stawką podatku w wysokości 23%.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Wskazać należy, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie C-42/14 (Wojskowa Agencja Mieszkaniowa), kierując się ogólną zasadą wynikającą z art. 1 ust. 2 akapit drugi Dyrektywy VAT, zgodnie z którą każde świadczenie należy traktować jako odrębne, rozstrzygnął, że najem nieruchomości i związane z nim: dostawa wody, energii elektrycznej, energii cieplnej oraz wywóz nieczystości, co do zasady należy uważać za odrębne i niezależne świadczenia, które winno się oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku od wartości dodanej, chyba, że elementy transakcji, które obejmują również ekonomiczne przesłanki zawarcia umowy, są ze sobą tak ściśle związane, iż tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

Co do zasady, towarzyszące czynności udostępniania nieruchomości dostawy towarów i usług, np. wody, energii elektrycznej i cieplnej, odprowadzanie ścieków, powinny być uważane za odrębne świadczenia, jeżeli najemca ma możliwość wyboru sposobu korzystania z nich (tj. danych towarów i usług) poprzez decydowanie o wielkości ich zużycia. Sytuacja taka występuje w szczególności w przypadku odrębnego rozliczania zużycia tych mediów w oparciu o wskazania liczników lub podliczników. Taką samą zasadę należy również przyjąć w przypadku, gdy umowa przewiduje odrębne rozliczanie mediów, a wysokość opłaty z tego tytułu ustalana jest w umowie na podstawie kryteriów innych niż opomiarowanie wg liczników, uwzględniających zużycie tych mediów przez najemcę. Takimi innymi kryteriami mogą być np. liczba osób korzystających z nieruchomości czy też powierzchnia nieruchomości.

Natomiast w przypadku gdy wyodrębnienie wskazanych powyżej mediów miałoby charakter sztuczny, świadczenia takie należy traktować jako jedną usługę, usługę najmu. Sytuacja taka będzie miała miejsce przykładowo w przypadku wynajmu lokali biurowych pod klucz gotowych do użytku wraz z dostawą mediów lub w przypadku krótkotrwałego najmu nieruchomości w celach wakacyjnych lub zawodowych, jeżeli świadczenia takie są wykonywane na rzecz najemcy bez możliwości oddzielenia mediów. W takiej bowiem sytuacji na płaszczyźnie ekonomicznej świadczenia te stanowią jedną całość. Wówczas też pobierana jest stała kwota wynagrodzenia za najem bez względu na ilość zużycia mediów (innymi słowy bez uwzględnienia kryterium zużycia mediów). Okoliczności te wskazują, że celem zawarcia takiej umowy było wynajęcie lokalu gotowego do użytku wraz z odpowiednimi mediami.

Zaznacza się, że okoliczności faktyczne, które były przedmiotem wyroku TSUE w sprawie C-42/14 dotyczyły przypadku, w którym wskazane powyżej dostawy towarów i świadczenie usług były refakturowane, tj. wynajmujący przenosił na najemcę poniesione koszty z tytułu nabycia tych towarów i usług od podmiotów trzecich bez doliczania marży. Należy zatem uznać, że ustalone przez Trybunał i wskazane powyżej zasady kwalifikacji świadczeń w ramach umowy najmu nieruchomości mają zastosowanie wyłącznie w przypadku jeżeli wynajmujący dokonuje na rzecz najemcy refakturowania (przeniesienia) dokładnego kosztu towaru lub usługi, jakim został obciążony przez podmiot trzeci, faktycznie zapewniający świadczenie najemcy.

Zatem, przy podatkowej kwalifikacji świadczeń polegających na dostawie towarów i świadczeniu usług związanych z usługą udostępniania nieruchomości w każdym przypadku należy uwzględniać rzeczywisty przebieg transakcji.

Mając na względzie wskazówki zawarte w omawianym orzeczeniu Trybunału, należy stwierdzić, że co do zasady dostawy mediów należy traktować jako świadczenia odrębne od usługi najmu nieruchomości. Natomiast traktowanie dostawy mediów jako jednej usługi z najmem uzasadnione będzie jedynie w przypadku gdy dane świadczenia są nierozerwalnie związane z najmem i ich podział miałby charakter sztuczny.

W przedmiotowej sprawie Spółka obciąża najemcę kosztami zużycia wody, odprowadzania ścieków - według ryczałtu, natomiast za energię cieplną - według ustalonej stawki za 1 m2 powierzchni lokalu. Zatem w okolicznościach niniejszej sprawy należy stwierdzić, że to najemca decyduje o wielkości zużycia ww. mediów. Tym samym usługę dostarczania wody, energii cieplnej oraz odprowadzenia ścieków należy traktować jako usługi odrębne od usługi najmu.

Zatem, w przypadku najmu lokali użytkowych na cele prowadzenia działalności gospodarczej, który opodatkowany jest 23% stawką podatku VAT, usługa dostawy wody, odprowadzania ścieków oraz energii cieplnej winna być opodatkowana według stawek właściwych dla poszczególnych mediów, a nie dla usług najmu lokali użytkowych.

Przy czym jak wynika z opisu sprawy – skoro usługa dostarczenia wody mieści się w klasyfikacji statystycznej PKWiU 36.00.20.0 - usługi związane z uzdatnianiem i dostarczaniem wody za pośrednictwem sieci wodociągowych, natomiast usługa odprowadzenia ścieków mieści się w grupowaniu PKWiU 37 - usługi związane z odprowadzaniem i oczyszczaniem ścieków, to ww. usługi korzystają z preferencyjnej, tj. 8% stawki podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy oraz z poz. 140 i z poz. 142 załącznika nr 3 do ustawy. Natomiast dla dostawy energii cieplnej ustawodawca nie przewidział preferencyjnych stawek podatku VAT i czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej 23%.

Wobec powyższego, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 wniosku ORD-IN, należało uznać je za nieprawidłowe. Jakkolwiek Wnioskodawca w zakresie stawki podatku VAT na dostawę energii cieplnej wywiódł prawidłowy skutek prawny, to jednakże również w tej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe, gdyż oparto je na odmiennej argumentacji od tut. Organu.

Odnosząc się z kolei do obciążenia najemcy lokalu użytkowego za wywóz nieczystości stałych (śmieci) należy zauważyć, iż Wnioskodawca wskazał, iż przedmiotowa opłata nie jest pobierana na podstawie ustawy z dnia 13 września 1996 roku o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2013 r., poz. 1399 z póź. zm.). Wynajmujący zawarł umowę cywilnoprawną z firmą wywożącą nieczystości stałe na wywóz tych nieczystości z przedmiotowego lokalu. Wynajmujący obciąża Najemcę wg stawki stosowanej przez odbiorcę nieczystości stałych. Ponadto Wnioskodawca podał, iż w zakresie usługi wywozu nieczystości najemca ma możliwość wyboru świadczeniodawców.

Wobec powyższego, w okolicznościach niniejszej sprawy a także w świetle tez płynących z ww. wyroku TSUE C-42/14, należy stwierdzić, iż również w zakresie usługi wywozu nieczystości stałych, mamy do czynienia z usługą odrębną od usługi najmu. A zatem usługa wywozu nieczystości stałych, podlega opodatkowaniu według stawki właściwej dla tej usługi.

Wnioskodawca podał dla ww. usługi klasyfikację statystyczną PKWiU 38.11.11 Z kolei w załączniku nr 3 do ustawy zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką 8% pod poz. 143 znajdują się „usługi związane ze zbieraniem odpadów innych niż niebezpieczne nadających się do recyklingu” – PKWiU 38.11.1.

W sytuacji zatem, gdy usługi wywozu nieczystości stałych, o których mowa we wniosku, mieszczą się w ww. klasyfikacji PKWiU 38.11.1, to usługi te podlegają opodatkowaniu według stawki 8%, zgodnie z art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy oraz z poz. 143 załącznika nr 3 do ustawy.

Wobec powyższego, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 2 wniosku ORD-IN należało uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, że dokumenty dołączone do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego. Bowiem Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w ramach zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku oraz wyrażonej przez Wnioskodawcę oceny prawnej tego zdarzenia przyszłego. Tym samym Organ podatkowy nie przeprowadza w tego rodzaju sprawach postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku tylko do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które jest ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) przedstawionego przez Wnioskodawcę.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.