Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/4510-408/15-2/MKo
z 28 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2015 r. (data wpływu – 13 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu z tytułu umorzenia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu z tytułu umorzenia.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 30 czerwca 2014 r. odbyło się Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników Spółki, na którym podjęto Uchwałę nr 3/14, w której postanowiono :

1. Przeznaczyć kapitał zapasowy spółki w kwocie 1.363.329,30 PLN na pokrycie straty z lat ubiegłych,
2. Z ogólnego zysku netto Spółki za rok obrotowy 2013 w kwocie 1.675.446,44 PLN wyłączyć od podziału pomiędzy wspólników kwotę 66.025,48 PLN i przeznaczyć kwotę 66.025,48 PLN na pokrycie strat finansowych Spółki za lata ubiegłe,
3. Pozostałą kwotę zysku netto w kwocie 1.609.420,96 PLN przeznaczyć na wypłatę dywidendy dla udziałowców Spółki, przy czym dywidendy zostaną wypłacone wspólnikom w terminie do dnia 31 grudnia 2014 roku.

W dniu 30 października 2014 r. odbyło się Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników Spółki, na którym podjęto Uchwałę nr 1/14, w której postanowiono zmienić Uchwałę Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników nr 3/14 z dnia 30 czerwca 2014 r. w przedmiocie daty wypłaty dywidendy udziałowcom Spółki w ten sposób, że część zysku netto Spółki za rok obrotowy 2013 w kwocie 1.609.420,96 PLN postanowiono podzielić pomiędzy wspólników Spółki, przy czym dywidendy zostaną wypłacone wspólnikom w terminie do 31 grudnia 2016 r., o ile sytuacja finansowa spółki nie ulegnie zmianie.

W 2015 r. lub w pierwszym kwartale 2016 r. planowane jest Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników Spółki, którego przedmiotem będzie podjęcie uchwały zmieniającej ze skutkiem ex tunc, tj. od dnia 30 czerwca 2014 r. Uchwały nr 3/14 (o treści uwzględniającej zmianę dokonaną Uchwałą nr 1/14 Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki z dnia 30 października 2014 r.) o podziale zysku netto za 2013 r., o następującej treści:

Zgromadzenie Wspólników, działając na podstawie art. 231 par. 2 pkt 2 Kodeksu Spółek Handlowych, postanawia:

1. Przeznaczyć kapitał zapasowy Spółki w kwocie 1.363.329,30 PLN (słownie: jeden milion trzysta sześćdziesiąt trzy tysiące trzysta dwadzieścia dziewięć złotych i 30/100) na pokrycie straty z lat ubiegłych,
   
2. Ogólny zysk netto Spółki za rok obrotowy 2013 w kwocie 1.675 446,44 PLN (słownie: jeden milion sześćset siedemdziesiąt pięć tysięcy czterysta czterdzieści sześć złotych i 44/100) w całości wyłączyć spod podziału między wspólników i cały zysk netto Spółki za rok obrotowy 2013 w kwocie 1.675.446,44 PLN (słownie: jeden milion sześćset siedemdziesiąt pięć tysięcy czterysta czterdzieści sześć złotych i 44/100) przeznaczyć w następujący sposób:
   
   
   1. kwotę 66.025,48 PLN (słownie: sześćdziesiąt sześć tysięcy dwadzieścia pięć złotych i 48/100) na pokrycie strat finansowych Spółki za lata ubiegłe,
      
   2. kwotę 1.609.420,96 PLN (słownie: jeden milion sześćset dziewięć tysięcy czterysta dwadzieścia złotych i 96/100) na fundusz rozwoju Spółki.
      
      
3. Niniejsza zmiana odnosi skutek prawny ex tunc, tj. z dniem powzięcia uchwały numer 3/14 z dnia 30 czerwca 2014 r., zmienionej uchwałą nr 1/14 z dnia 30 października 2014 r.
   

Uchwała zostanie podjęta jednogłośnie. Do czasu podjęcia uchwały zmieniającej Uchwałę o przeznaczeniu całego zysku netto Spółki częściowo na pokrycie strat finansowych za lata ubiegłe, a częściowo na fundusz rozwoju Spółki, kwota niewypłaconej wspólnikom dywidendy ujęta została w sprawozdaniu finansowym Spółki za 2014 rok jako „Zobowiązanie”.

Podstawą prawną funkcjonowania w Spółce funduszu rozwoju, do którego planuje się przenieść część zysku za rok obrotowy 2013, jest § 10 ust. 2 umowy spółki, zgodnie z którym: „Spółka tworzy fundusz zapasowy i rozwoju”. Umowa Spółki (ani ustawa) nie wprowadzają zakazu wykorzystania ww. funduszu na wypłatę dywidendy. Odpowiednie fundusze zostały utworzone z chwilą powstania Spółki na podstawie wspomnianego § 10 ust. 2 umowy spółki.

Podjęcie przez Zgromadzenie Wspólników planowanej uchwały zmieniającej spowoduje, że zmieniony zostanie zapis księgowy w sprawozdaniu finansowym Spółki, tj. zmniejszający pozycję zobowiązania Spółki o kwotę 1.609.420,96 zł, a jednocześnie zwiększający pozycję w funduszu rozwoju Spółki o taką samą kwotę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji opisanej w niniejszym wniosku powstanie po stronie Spółki przychód z tytułu umorzenia zobowiązania zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, podjęcie przez Zgromadzenie Wspólników Spółki Uchwały w 2015 r. lub w pierwszym kwartale 2016 r. ze skutkiem na dzień 30 czerwca 2014 r. i wyłączenie spod podziału między wspólników całości zysku Spółki za rok obrotowy 2013, a przeznaczenie całego zysku na pokrycie strat finansowych za lata ubiegłe i fundusz rozwoju Spółki oznacza, że po stronie Spółki nie dojdzie do umorzenia zobowiązań i w konsekwencji powstania z tego tytułu przychodu do opodatkowania w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W opinii Wnioskodawcy, w niniejszym przypadku nie będzie miała zastosowania regulacja zawarta w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.). W przepisach podatkowych zawarty jest szczegółowy katalog źródeł przychodów, które podwyższają wysokość podstawy opodatkowania. I tak, w świetle wyżej wskazanego przepisu, przychodem podatkowym jest min. wartość umorzonych zobowiązań.

W prawie cywilnym istnieje kilka form umorzenia zobowiązań. Są wśród nich: potrącenie (art. 498 Kodeksu cywilnego), nowacja (zwana również odnowieniem - art. 506 Kodeksu cywilnego) oraz zwolnienie z długu (art. 508 Kodeksu cywilnego).

Cywilistyczna instytucja potrącenia prowadzi do umorzenia dwóch przeciwstawnych sobie wierzytelności i jest dokonywana poprzez złożenie stosownego oświadczenia woli przez jednego z wierzycieli drugiemu wierzycielowi lub w drodze dwustronnej umowy między nimi. Potrącenie wierzytelności, podobnie jak wykonanie zobowiązania, powoduje efektywne zaspokojenie wierzyciela. W wyniku potrącenia wierzyciel uzyskuje w zasadzie taką samą korzyść, jaką zapewnia mu wykonanie zobowiązania.

Odnowienie również jest formą zaspokojenia interesu wierzyciela, jednakże nie w sposób efektywny. W celu umorzenia dotychczasowego zobowiązania dłużnik zobowiązuje się wobec wierzyciela, za jego zgodą, spełnić inne świadczenie albo to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej. W efekcie odnowienia dotychczasowe zobowiązanie zostaje zastąpione nowym.

Czynność ta powoduje wykreowanie tylko nowego tytułu prawnego do spłaty długu, co oznacza, iż w wyniku nowacji nie dojdzie do powstania przychodu podatkowego na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dłużnik będzie bowiem cały czas zobowiązany do spełnienia tego samego świadczenia, tyle że z innej podstawy prawnej.

Natomiast, zwolnienie z długu, o którym mowa w art. 508 Kodeksu cywilnego, oznacza dobrowolne zrezygnowanie przez wierzyciela ze świadczenia należnego mu od dłużnika Zwolnienie to może być zarówno odpłatne lub pod tytułem darmym. Zwolnienie z długu ma charakter umowy pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem, która zostaje zawarta, kiedy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie to przyjmuje. Zwolnienie z długu musi być zatem zaakceptowane przez dłużnika. Samo oświadczenie woli wierzyciela, który zrzeka się przysługującej mu wierzytelności nie jest wystarczające.

W doktrynie prawa podatkowego nie jest wyjaśnione jednoznacznie, czy „umorzenie zobowiązania”, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczy wszystkich wymienionych powyżej przypadków wygaśnięcia zobowiązania. Jednakże, w ślad za utrwalonym i powszechnie przyjmowanym stanowiskiem, przyjmuje się, że przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powstaje jedynie w przypadku umorzenia zobowiązania pod tytułem darmym, a zatem tylko i wyłącznie w przypadku nieodpłatnego zwolnienia z długu. Wyłącznie w takiej sytuacji dłużnik otrzymuje definitywne przysporzenie majątkowe. W zamian za wygaśnięcie zobowiązania dłużnik nie jest zobligowany do spełnienia w jego miejsce jakiegokolwiek innego świadczenia. Inne przypadki, takowego definitywnego przysporzenia nie rodzą (por. A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter, "Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz do art. 12", wydanie IV, Warszawa 2014 ; podobne stanowisko zostało zawarte w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 września 2014 r., znak: IBPBI/2/423-730/14/BG oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 17 stycznia 2011 r., znak: ILPB4/423-278/10-27DS).

Mając na względzie wskazany stan faktyczny i prawny, podjęcie przez Zgromadzenie Wspólników Spółki uchwały opisanej w niniejszym wniosku nie jest żadną z trzech przedstawionych wyżej form wygaśnięcia zobowiązania (nie prowadzi ani do potrącenia ani nowacji, ani również do zwolnienia z długu). Uchwała zgromadzenia wspólników przybiera w tej sytuacji charakter jednostronny. Wyłącznie bowiem zgromadzenie wspólników, jako prawnie ukonstytuowany organ Spółki, jest upoważnione do decydowania o zmianie uchwały o podziale zysku za dany rok obrotowy. Uchwała taka odnosi skutek zarówno w stosunku do Spółki, jak i do indywidualnie oznaczonego dłużnika. Spółka nie ma ani możliwości, ani uprawnienia do ingerowania w jej treść. Co więcej, podjęcie przez Zgromadzenie Wspólników przedmiotowej uchwały i przekazanie całości zysku, częściowo na spłatę długów z ubiegłych lat, a częściowo na kapitał rozwojowy Spółki, nie spowoduje przysporzenia w majątku dłużnika. Zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonym w wyroku z dnia 27 listopada 2003 r., sygn. akt III SA 3382/02, do przychodów zalicza się tylko takie wartości, które określają definitywny przyrost majątku podatnika. Przychodem są zatem wyłącznie definitywne przysporzenia, które powiększają majątek w tym znaczeniu, że powodują zwiększenie aktywów lub zmniejszenie zobowiązań w sposób trwały, a nie tymczasowy (podobnie wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 23 lutego 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1461/10).

W świetle przepisu art. 192 Kodeksu spółek handlowych, wspólnicy spółki mają wciąż zagwarantowane prawo do wypłaty dywidendy przeznaczając w przyszłości do podziału kwoty zgromadzone z utworzonych z zysku kapitałów zapasowego i rezerwowego. Utworzony na mocy postanowień umowy Spółki fundusz rozwoju (do którego planowane jest przeniesienie znaczącej części zysku z roku obrotowego 2013) stanowi rodzaj kapitału (funduszu) rezerwowego, o którym mowa min. w art. 192 Kodeksu spółek handlowych. Zgodnie z przywołaną ustawą, na dywidendę nie mogą być przeznaczone min kapitały (fundusze) rezerwowe, które nie mogą być przeznaczone w tym właśnie celu z mocy ustawy lub w świetle umowy spółki (uchwały wspólników). Nie jest natomiast konieczne, aby dany fundusz był wyraźnie określony jako kapitał przeznaczony na dywidendę. Wystarczające jest, że ustawa i umowa spółki nie zakazują wykorzystania konkretnego kapitału (funduszu) rezerwowego na wypłatę dywidendy udziałowcom spółki (por. „Komentarz do Kodeksu spółek handlowych” z serii Duże Komentarze Becka. S. Sołtysiński, A. Szajkowski, A. Szumański, J. Szwaja, 2. wydanie. Wydawnictwo C H Beck, Warszawa 2005 r, do art. 192 k.s.h., s. 386, teza 8). Tego rodzaju obostrzenie nie ma miejsca w przypadku funduszu rozwoju utworzonego we wnioskującej Spółce. Ani umowa Spółki ani przepisy obowiązującego prawa nie zawierają ograniczenia w zakresie wykorzystania środków zgromadzonych w funduszu rozwoju Spółki na wypłatę dywidend na rzecz jej wspólników.

Wskazać również należy, iż w przypadku potrącenia, odnowienia, czy też zwolnienia z długu, stroną takiej czynności jest każdorazowo z jednej strony spółka, a z drugiej strony wierzyciel, tj. wspólnik, który nabył roszczenie o zapłatę dywidendy, w wyniku podjęcia uchwały przez Zgromadzenie Wspólników. W niniejszej sprawie roszczenie takie nie jest wymagalne, albowiem nie nadszedł termin wypłaty dywidendy, określony w uchwale Zgromadzenia Wspólników (art. 455 Kodeksu cywilnego). W przytoczonych powyżej przypadkach, spółka reprezentowana przez Zarząd składa stosowne oświadczenie woli; oświadczenie takie musi złożyć również uprawniony do dywidendy wspólnik, aby doszło do umorzenia wymagalnego zobowiązania o jej wypłatę. Z kolei planowana uchwała Zgromadzenia Wspólników nie jest oświadczeniem woli spółki, ani uprawnionego do dywidendy wspólnika. Uzasadniając powyższe wskazać należy, iż spółka jest reprezentowana przez Zarząd, nie zaś przez Zgromadzenie Wspólników (art. 201 § 1 k.s.h). Zgodnie z zasadą rozdziału kompetencji pomiędzy organami spółki kapitałowej, każdy organ posiada własne kompetencje. O pozycji Zgromadzenia Wspólników w spółce decyduje między innymi fakt. że to właśnie ten organ podejmuje decyzje w sprawie podziału zysku lub pokrycia straty (art. 191 § 1 k.s.h). W konsekwencji uchwała Zgromadzenia Wspólników stanowi czynność organu spółki, a nie wspólnika - wierzyciela uprawnionego do dywidendy, który jest jedynie beneficjentem w zakresie roszczenia, jakie nabył w wyniku podjęcia uchwały Zgromadzenia Wspólników. Uchwała Zgromadzenia Wspólników podjęta zostanie poza wolą spółki i wierzyciela - wspólnika uprawnionego do dywidendy. Z kolei, aby można mówić o umorzeniu zobowiązania konieczne jest podjęcie określonej czynności pomiędzy uprawnionymi tj. spółką, a tym wierzycielem. W okolicznościach tej sprawy zarówno spółka, jak i uprawniony do dywidendy wspólnik jakichkolwiek oświadczeń - w zakresie roszczenia o wypłatę dywidendy nie składali. Tym samym brak jest czynności (oświadczenia) uprawnionego do wypłaty dywidendy wierzyciela, skutkującego umorzeniem wymagalnego zobowiązania. Jak już wskazano uchwała Zgromadzenia Wspólników oświadczenia takiego nie stanowi, stąd nie może prowadzić do umorzenia zobowiązania, które nie było wymagalne w dacie podjęcia uchwały. Skutkiem powzięcia uchwały roszczenie takie ex tunc nie przysługiwało wspólnikowi, więc nie można mówić o jego umorzeniu, tj. nieodpłatnym zwolnieniu spółki z obowiązku zapłaty długu, skoro do jego zapłaty spółka nie będzie zobowiązana wobec podjęcia planowanej uchwały.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt opisywanego przypadku, zarówno uchwała nr 3/14 z dnia 30 czerwca 2014 r., jak i planowana uchwała zmieniająca nie stanowią oświadczeń woli złożonych w imieniu spółki, a w rezultacie nie mogą pociągać za sobą konsekwencji podatkowych określonych w art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Za poprawnością stanowiska zaprezentowanego powyżej przemawia również analogiczny przypadek uchylenia (stwierdzenia nieważności) uchwały Zgromadzenia Wspólników spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w przedmiocie podziału zysku przez Sąd na podstawie art. 249-254 Kodeksu spółek handlowych. W świetle uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18 września 2013 r., sygn. akt III CZP 13/13, orzeczenie Sądu uchylające uchwałę Zgromadzenia Wspólników ma charakter konstytutywny, eliminujący uchwałę ex tunc z obrotu prawnego. Zarówno w przypadku zmiany uchwały, jak i jej uchylenia przez Sąd, Spółka nie ma wpływu na zaistnienie takiego zdarzenia prawnego. W obu przypadkach Spółka jest jedynie adresatem podjętej w ten sposób decyzji; w pierwszym przypadku na skutek orzeczenia Sądu, a w niniejszej sprawie, wobec zmiany uchwały przez organ Spółki w ramach jego wyłącznej kompetencji Zgromadzenie Wspólników Spółki miało bowiem wyłączny wpływ na podjęcie oraz treść uchwały nr 3/14 z dnia 30 czerwca 2014 r.; tak samo Zgromadzenie Wspólników może dokonać zmiany tej uchwały. Tym samym nie można mówić o umorzeniu zobowiązania w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 lit a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, albowiem w okolicznościach niniejszej sprawy zobowiązanie takie nie powstało. Zmiana uchwały ze skutkiem ex tunc oznacza, iż uchwała nr 3/14 z dnia 30 czerwca 2014 r. utraci moc obowiązującą ze skutkiem od dnia jej podjęcia. Podlegająca zmianie uchwała nr 3/14 z dnia 30 czerwca 2014 r. nie wywoła dla Spółki zatem żadnych skutków na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Analogicznie rzecz przedstawiałaby się w przypadku uchylenia uchwały przez Sąd; nie można mówić o umorzeniu zobowiązania, skoro uchwała Zgromadzenia Wspólników kreująca takie zobowiązanie zostałaby wyeliminowana z obrotu prawnego ze skutkiem ex tunc. Uzupełniając zaprezentowane stanowisko, wskazać należy, iż w pełni dopuszczalne jest powzięcie uchwały zmieniającej uchwałę Zgromadzenia Wspólników (por. „Komentarz do Kodeksu spółek handlowych” z serii Duże Komentarze Becka, S. Sołtysiński, A. Szajkowski, A. Szumański, J. Szwaja, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2005, s. 649, teza 3). Planowana uchwała zmieniająca, analogicznie jak wyrok Sądu uchylający uchwałę, wiążą Spółkę bez możliwości ingerowania w ich treść. W okolicznościach omawianego przypadku, o skuteczności ex tunc uchwały zmieniającej przesądza Zgromadzenie Wspólników i Spółka jest tym związana, nie mając możliwości ingerencji w treść uchwały, jaka ma zostać podjęta. W konsekwencji na gruncie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uchwała zmieniająca uchwałę nr 3/14 z dnia 30 czerwca 2014 r. - we wskazanym na wstępie kształcie - nie wywoła skutku w postaci umorzenia zobowiązania po stronie Spółki.

W ocenie Wnioskodawcy, opisane w niniejszym wniosku zdarzenie nie rodzi powstania przychodu po stronie Spółki opodatkowanego w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto należy zwrócić uwagę, że organ interpretacyjny nie jest władny w trybie art. 14b dokonać oceny uchwał zawieranych przez organy Wnioskodawcy, a także kwestii dokumentowania poszczególnych operacji gospodarczych oraz zasad rachunkowości stosowanych przez podmiot. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega bowiem regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego.

Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Wnioskodawcę we wniosku wyroków sądowych i interpretacji indywidualnej, zauważyć należy, że stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa. W konsekwencji, nie mogą wpływać na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych rozstrzygnięć, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy jednakże stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach osadzonych w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Organy interpretacyjne natomiast – mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych – nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że – jak wskazano powyżej – nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Niemniej jednak, dokonując przedmiotowej interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tutejszy organ miał na względzie rozstrzygnięcia sądów oraz organów podatkowych, wydane w podobnych sprawach, w tym powołane przez Wnioskodawcę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.