Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/4512-877/15/KK
z 18 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2015 r. (data wpływu 7 września 2015 r.) uzupełnionym w dniu 9 listopada 2015 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości zabudowanej w trybie egzekucji komorniczej (Km xxx i inne) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 9 listopada 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości zabudowanej w trybie egzekucji komorniczej (Km xxx i inne).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Jako Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w ... w sprawie egzekucyjnej Km xxx i inne, prowadzi Pani egzekucję z nieruchomości położonej w S., ul. K. .., opisanej w KW xxx. W dacie zajęcia nieruchomości, stanowiła ona własność dłużników M.M. oraz jego żony U.B.M na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej. W dacie zajęcia dłużnik M.M. prowadził jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą P.R.E. E.-S. M.M. z siedzibą w S. ul. K. (NIP: xxx, REGON: xxx). Dłużnik z dniem 1 stycznia 2014 r. zawiesił prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą. Obecnie pod ww. adresem siedzibę swą ma P.R.E. E.-S. Sp. z o.o. (KRS: xxx). Obecnie wyłącznym właścicielem ww. nieruchomości na mocy umowy małżeńskiej o częściowym podziale majątku wspólnego z dnia 30 stycznia 2014 r. jest dłużniczka U.B.M. Zarówno dłużniczka jak i dłużnik nie są czynnymi „płatnikami” podatku VAT. Nieruchomość opisana w KW xxx wg oświadczenia dłużnika nie stanowiła środka trwałego w działalności prowadzonej przez dłużnika. Jak twierdzi dłużnik nie przysługiwało mu jak i jego żonie, w dacie nabycia nieruchomości prawo do odliczenia podatku VAT. Dłużnicy twierdzą, że nie ponieśli nakładów przewyższających 30% początkowej wartości nieruchomości i nie skorzystali z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Nieruchomość jest nieruchomością zabudowaną budynkiem jednorodzinnym, położoną na obszarze o funkcji określonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako: zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna.

Nieruchomość jest przedmiotem umowy najmu zawartej pomiędzy dłużnikami a P.R.E. E.-S. Sp. z o.o., zawartą w dniu 9 września 2011 r. (na okres 10 lat), a także przedmiotem umowy dzierżawy zawartej w dniu 20 grudnia 2007 r. pomiędzy dłużnikami a osobą trzecią (osoba fizyczną – na okres 30 1at).

Dłużnicy nabyli własność nieruchomości opisanej w KW xxx do majątku wspólnego na podstawie umowy sprzedaży z dnia 21 grudnia 1999 r. Ww. nieruchomość dłużnicy nabyli jako działkę gruntu niezabudowanego. W okresie od stycznia 2000 r. do maja 2005 r., na terenie nieruchomości dłużnicy systemem gospodarczym wybudowali budynek mieszkalny, w którym do dnia dzisiejszego zamieszkują. Wartość nakładów poniesionych przez dłużników na budowę budynku mieszkalnego kilkakrotnie przewyższyła wartość początkową zakupionej przez nich nieruchomości. Wg zgodnych oświadczeń dłużników od miesiąca maja 2005 r. dłużnicy nie ponieśli dalszych nakładów na przedmiotową nieruchomość, poza drobnymi pracami remontowymi (prace malarskie, elektryczne), których wartość nie przekroczyła 30% wartości początkowej nieruchomości. Nakładów dalszych i wydatków na ww. nieruchomość nie poniosły podmioty wynajmujące i wydzierżawiające nieruchomość, tj. P.R.E. E.-S. Sp. z o.o., bądź A.W. Z uwagi na brak wydatków na ulepszenie nieruchomości poniesionych przez P.R.E. E.-S. Sp. z o.o. lub A.W., wydatki te nie były przedmiotem wzajemnych rozliczeń pomiędzy stronami umowy najmu i dzierżawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy czynność prawna sprzedaży w trybie egzekucji sądowej przedmiotowej nieruchomości, tj. opisanej w KW xxx prowadzonej przez Sąd Rejonowy w S., podlegać będzie opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w sprawie zachodzą przesłanki określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy o podatku od towarów i usług, skutkujące zwolnieniem dostawy nieruchomości wyżej opisanej z opodatkowania podatkiem VAT. Wskazać należy, że dłużnicy, w tym obecnie właścicielka nieruchomości nie ponieśli nakładów na ulepszenie nieruchomości, w stosunku do których mieli prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego i nie skorzystali z tego prawa przy nabyciu nieruchomości. Nadto dostawa nieruchomości nie jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia. Między pierwszym zasiedleniem a dostawą upłynął okres dłuższy niż dwa lata.

Tym samym ewentualna sprzedaż ww. nieruchomości w trybie egzekucji sądowej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak stanowi art. 8 ust. 1 tej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7(…).

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Na podstawie art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc najem i dzierżawa są umowami dwustronnie zobowiązującymi i wzajemnymi; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego/wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług, w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby dostawę towarów i świadczenie usług uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takie czynności wielokrotnie, a sprzedawane towary i usługi zostały nabyte w celu wykorzystania w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 przywołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy wskazać, że nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą i jest wykorzystywany na potrzeby osobiste. Sprzedaż majątku prywatnego oznacza, że majątek ten nabywany był na własne potrzeby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, a zatem jego zbycie zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznane za działalność gospodarczą ze skutkiem uznania tej osoby za podatnika.

Z brzmienia art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział stawki preferencyjne oraz możliwość stosowania zwolnień od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie , w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z powyższego przepisu wynika, że aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do wydania budynku (budowli) lub jego części do użytkowania w wykonaniu czynności podlegającej opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie ma miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany budynek (obiekt) zostanie sprzedany lub np. oddany w najem, dzierżawę, gdyż zarówno sprzedaż, jak i najem lub dzierżawa są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Stosownie do treści ust. 11 powołanego artykułu, oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
2. planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
3. adresy budynku, budowli lub ich części.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku naliczonego, a jeżeli ponosi takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 7a ustawy).

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że sprzedaż budynku mieszkalnego, o którym mowa w treści wniosku, w części w jakiej jest zamieszkany przez dłużników, nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, w związku z czym nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Natomiast sprzedaż pozostałej części budynku, będzie podlegała opodatkowaniu, z uwagi na wystąpienie przesłanek pozwalających na uznanie dłużników za „podatników”, gdyż ta część budynku jest wykorzystywana w działalności gospodarczej, o której mowa w ww. przepisie, polegającej na oddawaniu w najem i dzierżawę. Jednakże ze względu na to, że sprzedaż ta zostanie dokonana po upływie 2 lat od pierwszego zasiedlenia, czynność ta będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Ze względu na to, że stanowisko Pani, iż planowana czynność zbycia nieruchomości w sprawie egzekucyjnej (KM xxx) jest zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jest prawidłowe tylko w odniesieniu do części sprzedawanego budynku mieszkalnego, zatem oceniając Pani stanowisko całościowo, należało uznać je za nieprawidłowe.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionych we wniosku okoliczności, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.