Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-1166/15/JC
z 16 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2015 r. (data wpływu 4 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu sprzedaży przedawnionych wierzytelności handlowych– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2015 r. został złożony wniosek o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu sprzedaży przedawnionych wierzytelności handlowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną posiadającą miejsce zamieszkania w Polsce oraz podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych; Dz. U. Nr 80, poz. 350 z późn. zm., dalej, jako: „u.p.d.o.f."). Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą przede wszystkim na produkcji wyrobów, gdzie indziej niesklasyfikowanych (kod PKD: 32.99.Z), głównie zniczy nagrobkowych. Wnioskodawca w ramach wykonywanej działalności gospodarczej jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług na mocy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., dalej, jako: „u.p.t.u."). W ramach wykonywanej działalności gospodarczej niektórzy kontrahenci Wnioskodawcy nie regulowali zapłaty za towary dostarczone do ich siedziby. Na chwilę obecną część roszczeń o zapłatę wobec tych odbiorców uległo już przedawnieniu. W przypadku wystąpienia o ich zapłatę na drogę sądową dłużnik będzie uprawniony do podniesienia formalnego zarzutu przedawnienia. W takim przypadku - z uwagi na jego skuteczne podniesienie oraz niewątpliwie uwzględnienie przez Sąd w toku procesu - powództwo zostanie oddalone w całości. Wówczas Wnioskodawca zostanie obciążony obowiązkiem poniesienia wysokich kosztów sądowych oraz z tytułu zastępstwa procesowego. Natomiast w przypadku hipotetycznego wygrania danej sprawy o zapłatę przedawnionych wierzytelności nie można wykluczyć ryzyka, iż egzekucja wobec części kontrahentów okaże się bezskuteczna z uwagi na brak majątku u dłużnika wystarczającego na zaspokojenie wierzytelności. Wówczas właściwy komornik może umorzyć postępowanie egzekucyjne, a Wnioskodawca może zostać obciążony wydatkami egzekucyjnymi. Wcześniej wartość przedawnionych wierzytelności Wnioskodawca zarachował, jako przychód należny - na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 6 u.p.d.o.f. Najprawdopodobniej w umowie odpłatnej sprzedaży wartość wierzytelności przedawnionych zostanie ustalona po cenie niższej od ich wartości nominalnej, na jaką pierwotnie opiewały te wierzytelności. Na skutek zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności przedawnionych Wnioskodawca poniesie stratę. Będzie ją stanowić różnica pomiędzy wartością wierzytelności w kwocie brutto - wraz z należnym podatkiem od towarów i usług, a ceną jej sprzedaży, która zostanie określona w sposób zryczałtowany.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle zaprezentowanego zdarzenia przyszłego powstała strata (stanowiąca różnicę pomiędzy wartością nominalną wierzytelności brutto wraz z należnym podatkiem od towarów i usług, a kwotą uzyskaną z tytułu sprzedaży tych wierzytelności określoną w sposób zryczałtowany) będzie stanowić koszt uzyskania przychodu, w sytuacji, gdy wierzytelności były przedawnione?

W ocenie Wnioskodawcy na pytanie przedstawione powyżej należy odpowiedzieć twierdząco. Stratę ze sprzedaży wierzytelności przedawnionych należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem zastosowania zasady memoriałowego ich rozliczania. Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23”. Przy czym nie uważa się za koszty uzyskania przychodu - zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.f. „strat z odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio na podstawie art. 14 została zarachowana jako przychód należny”. Należy również zwrócić uwagę na brzmienie przepisu art. 23 ust. 1 pkt 17 u.p.d.o.f. który nie uznaje za koszty uzyskania przychodów „wierzytelności odpisanych jako przedawnione". Z literalnego brzmienia ww. przepisów należy wyprowadzić pogląd o możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów - strat powstałych ze sprzedaży wierzytelności przedawnionych. Podstawa prawna ww. przepisów jest całkowicie odmienna i obejmuje swoim zakresem zastosowania zupełnie inne sytuacje faktyczne. Wzajemny zakres zastosowania przepisu art. 23 ust. 1 pkt 17 u.p.d.o.f. oraz przepisu art. 23 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.f jest rozłączny. Pierwszy z nich dotyczy tylko i wyłącznie wierzytelności przedawnionych, które nie zostały zarachowane, jako przychody należne. Natomiast drugi obejmuje swoją hipotezą wszystkie wierzytelności (również przedawnione) pod warunkiem ziszczenia się warunków w nim wymienionych. Jednym z nich jest powstanie straty z tytułu zbycia wierzytelności. Niewątpliwie - zawarcie przez Wnioskodawcę odpłatnej umowy sprzedaży wierzytelności przedawnionych - będzie w istocie stanowiło spełnienie warunku „zbycia”. Wskazuje się, że w pojęciu „odpłatne zbycie wierzytelności” należy rozumieć wszystkie sytuacje w których jedna ze stron umowy przenosi wierzytelność na inną osobę odpłatnie (w zamian za zapłatę w pieniądzu lub przeniesienie własności innej rzeczy bądź prawa)” (zob. J. Marciniuk (red.) „Podatek dochodowy od osób fizycznych. Komentarz. Wyd. 16”. Warszawa 2015). Drugą przesłanką, od której przepis art. 23 ust. 1 pkt 34 uzależnia zaliczenie straty do kosztów uzyskania przychodów jest uprzednie zaliczenie przez podatnika należności z wierzytelności do przychodów osiągniętych z działalności gospodarczej. Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych potwierdza tezę ww. między innymi wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 marca 2004 r. o sygn. akt: III SA 2843/02 (System Informacji Prawnej Legalis numer 63786). Stwierdzono w nim wprost, że: „Jedyną przesłanką, której spełnienie umożliwia zaliczenie straty ze sprzedaży wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 39 powyższej ustawy), jest uprzednie zaliczenie tej wierzytelności do przychodów należnych na zasadzie art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy”. Z uwagi na tożsame brzmienie regulacji prawnych, zaprezentowane orzeczenie jest aktualne również na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przesłanka zarachowania wierzytelności do przychodów należnych wynika z brzmienia przepisu art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f, który stanowi, że: „Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług”. Przepis art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f dotyczy właśnie pozarolniczej działalności gospodarczej. Stanowisko Wnioskodawcy, iż przepis art. 23 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.f. stanowi samodzielną podstawę prawną w analizowanym stanie faktycznym wspiera orzecznictwo sądowe, między innymi wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lutego 2015 r. o sygn. akt II FSK 3113/12 (System Informacji Prawnej Legalis numer 1203186) zapadły na kanwie tożsamego przepisu z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdzono w nim że: „Tym samym zakresem przepisu art. 16 ust. 1 pkt 39 PDOPrU objęte są także wierzytelności uprzednio odpisane jako przedawnione o ile zostały uprzednio zarachowane jako przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 PDOPrU. Trafność powyższej tezy wyprowadzonej tak z wykładni językowej, jak i systemowej przepisów art. 16 ust. 1 pkt 20 i pkt 39 PDOPrU wspiera również wykładnia gospodarcza. Otóż Naczelny Sąd Administracyjny nie dostrzega żadnych racji gospodarczych do tego, by z treści art. 16 ust. 1 pkt 39 PDOPrU wyłączać wierzytelności przedawnione i nie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów strat z tytułu ich zbycia w sytuacji, gdy zostały uprzednio zarachowane jako przychód należny. W takim bowiem razie spółka nie byłaby zainteresowana ich zbywaniem, a ponadto wyłączyłaby je z przychodów należnych. Na takich operacjach nikt nie zyskuje, a tylko tracą i podatnik, i interes publiczny”. Należy stwierdzić, że argumentacja przedstawiona w tym orzeczeniu jest w pełni aktualna i ma zastosowanie również w odniesieniu do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podobne stanowisko zaprezentował między innymi Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 8 stycznia 2015 r. o sygn. akt I SA/Wr 2017/14 (zob. http://orzeczenia.nsa.gov.pl) oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 stycznia 2014 r. o sygn. akt. III SA/Wa 1703/13 (zob. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Dodatkowo wskazano w tych orzeczeniach na zakaz dokonywania zawężającej wykładni przepisów prawa podatkowego w tych wszystkich przypadkach, w których przepisy przyznają podatnikom określone uprawnienia. Tak należy rozumieć przepis art. 23 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.f., który de facto pozwala zmniejszyć obciążenie podatkowe. W kwestii określenia wartości, od jakiej należy liczyć stratę (czy wraz z należnym podatkiem od towarów i usług czy tylko od należności głównej wierzytelności) jeszcze do niedawna występowały liczne rozbieżności zarówno w praktyce organów podatkowych, jak i w orzecznictwie administracyjnym. Jednakże w dniu 11 czerwca 2012 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów powziął uchwałę o sygn. akt I FPS 3/11 (System Informacji Prawnej Legalis numer 527915). w której stwierdzono, że: „Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności na podstawie art. 22 ust. 1 w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) albo na podstawie art. 15 ust. 1w związku z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) następuje przy uwzględnieniu wartości wierzytelności z należnym podatkiem od towarów i usług”. W oparciu o podjętą uchwałę Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przy określeniu straty, jako kosztu uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych należy uwzględnić różnicę pomiędzy wartością wierzytelności brutto, a więc wraz z należnym podatkiem od towarów i usług, a wartością przyjętej ceny uzyskanej ze sprzedaży wierzytelności przedawnionej - ustaloną w oparciu o umowę sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Wydatki ponoszone przez podatników podlegają więc zaliczeniu do kosztów podatkowych, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, czyli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągane przez podatnika przychody oraz mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika.

Warunkiem zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest również to, aby dany wydatek nie był zawarty w katalogu wydatków wymienionych w art. 23 ustawy, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio na podstawie art. 14 została zarachowana jako przychód należny.

W powyższym przepisie wprowadzono ograniczenie, zgodnie z którym straty z odpłatnego zbycia wierzytelności nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Jednakże ustawodawca przewidział pewne odstępstwo od tego ograniczenia, tj. kosztem mogą być straty z odpłatnego zbycia wierzytelności, jeżeli wierzytelność ta została uprzednio zaliczona, na podstawie art. 14 ustawy, do przychodów należnych. W takim przypadku zatem nie znajdzie zastosowania zakaz wyrażony w art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy, a co za tym idzie również strata z tytułu sprzedaży wierzytelności własnej będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów przez podatnika. Podatnik może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów jedynie stratę na tej transakcji.

Istotne jest przy tym również, czy podatnik przed sprzedażą nie ujął już kosztu podatkowego z tyt. niespłacanej wierzytelności w innej formie oraz, że wierzytelność nie może być przedawniona, bowiem na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Przepis ten stanowi, że jeżeli nastąpiło przedawnienie wierzytelności, to wierzyciel nie może zaliczyć tej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.

Przedawnienie zobowiązania jest instytucją prawa cywilnego. Istotą tej instytucji jest utrata przez wierzyciela prawa dochodzenia roszczenia na skutek upływu terminu. W razie bowiem zgłoszenia roszczenia przez wierzyciela, po upływie ustawowego terminu, dłużnik może się bronić zarzutem jego przedawnienia. Roszczenie przedawnione nie wygasa, jednakże wierzyciel nie może żądać jego przymusowego wykonania. Zagadnienia dotyczące przedawnienia roszczeń regulują przepisy art. 117-125 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.). O przedawnieniu wierzytelności decyduje spełnienie przesłanek, o których mowa w przepisach ww. ustawy (ogólne terminy przedawnienia zostały określone w art. 118 tej ustawy). Kwalifikacji wierzytelności jako przedawnionej nie zmienia możliwość dochodzenia przedawnionego roszczenia, wynikająca z art. 117 § 2 i 411 pkt 3 Kodeksu cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego nie można bowiem utożsamiać przedawnienia roszczenia z jego wygaśnięciem. Przedawnienie roszczenia majątkowego następuje w terminach określonych przez prawo cywilne, natomiast możliwości w zakresie dochodzenia przedawnionego roszczenia na drodze sądowej istnieją nadal pod warunkiem braku zrzeczenia przez dłużnika z korzystania z zarzutu przedawnienia. Jeżeli zatem dłużnik zrzeknie się korzystania z zarzutu przedawnienia roszczenie nadal podlega dochodzeniu.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca wartość przedawnionych wierzytelności zarachował, jako przychód należny na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Najprawdopodobniej w umowie odpłatnej sprzedaży wartość wierzytelności przedawnionych zostanie ustalona po cenie niższej od ich wartości nominalnej, na jaką pierwotnie opiewały te wierzytelności.

Oceniając możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty poniesionej z tytułu sprzedaży wierzytelności przedawnionych należy zwrócić uwagę na zapis cytowanego uprzednio art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy. Przepis ten ogranicza bowiem zaliczenie do kosztów wierzytelności, które uległy przedawnieniu.

Organ nie zgadza się z zawartym we wniosku stwierdzeniem, że zakresy przepisów art. 23 ust. 1 pkt 17 i art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy są rozłączne i dotyczą odmiennych rodzajowo sytuacji.

Wprawdzie w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy, ustawodawca nie dokonuje podziału wierzytelności na przedawnione lub nie, niemniej taki podział w ustawie istnieje i aby skorzystać z uprawnienia, jakie daje art. 23 ust. 1 pkt 34 tej ustawy, należy najpierw zbadać, czy dana wierzytelność spełnia warunek określony w art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy, a dokładniej nie mieści się w tym przepisie. Przepisy ustawy należy czytać łącznie.

Skoro w art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy wskazano, że wierzytelności przedawnione nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu, to logiczną konsekwencją tego zapisu jest brak możliwości zaliczenia tych wierzytelności (strat na ich sprzedaży) do kosztów podatkowych na podstawie kolejnego przepisu, tj. art. 23 ust. 1 pkt 34 ww. ustawy.

Straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności aby mogły być uznane za koszt uzyskania przychodów nie mogą dotyczyć wierzytelności przedawnionych, co wynika z przepisu art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy.

Norma wynikająca z art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi pewną formę sankcji dla podatników doprowadzających opieszałością swych działań do przedawnienia wierzytelności wobec istnienia przepisów przewidujących określone „preferencje" w postaci możliwości zaliczenia tzw. „trudnych" wierzytelności do kosztów podatkowych, czy to poprzez prawo zaliczenia ich w ciężar wierzytelności nieściągalnych (a nawet już samych odpisów aktualizujących czy rezerw przy spełnieniu ustawowych przesłanek uprawdopodobnienia czy udokumentowania ich nieściągalności) czy też właśnie poprzez uznanie za koszt straty z tytułu sprzedaży wierzytelności.

W przeciwnym bowiem razie, to Skarb Państwa obciążany byłby skutkami niepodejmowania przez podatnika działań w celu wyegzekwowania wierzytelności i w konsekwencji doprowadzenia do przedawnienia wierzytelności. Postępowanie Wnioskodawcy, który sprzedaje wierzytelności dopiero wówczas, gdy stały się one przedawnione nie można uznać za działanie aktywne i zrównać w prawach podatkowych z podatnikiem, który w dochodzeniu wierzytelności podejmuje działania określone w art. 23 ust. 2 ustawy i gromadzi wymagane dokumenty, czy też rezygnuje z jej dochodzenia i znajduje nabywcę wierzytelności ale przed upływem jej przedawnienia. Ta aktywność powinna leżeć w interesie podatnika.

Ponadto, uznanie za koszty podatkowe straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności przedawnionych, prowadziłoby do łatwego obejścia przepisu art. 23 ust. 1 pkt 17 -wystarczyłoby bowiem sprzedać wierzytelności przedawnione za przysłowiową złotówkę i uzyskać prawo do ich zaliczenia (poprzez wykazanie poniesionej na transakcji straty) do kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego, straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy, aby mogły być uznane za koszt uzyskania przychodów nie mogą dotyczyć wierzytelności przedawnionych, co wynika z przepisu art. 23 ust. 1 pkt 17 tej ustawy.

Podsumowując, strata z tytułu sprzedaży przedawnionych wierzytelności Wnioskodawcy, które były uprzednio zaliczone do jej przychodów należnych na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy, nie będzie stanowić kosztu uzyskania przychodów. W związku z powyższym - w odniesieniu do przedawnionych wierzytelności - bezpodstawnym stało się rozstrzyganie czy strata może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w wartości brutto.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych organ zauważa, że dotyczą one indywidualnych spraw innych podatników, które osądzone zostały w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach, co do zasady, rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy), a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.