Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-876/15/AL
z 26 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 września 2015 r. (data wpływu 5 listopada 2015 r.), uzupełnionym pismem z 10 lutego 2016 r. (data wpływu 15 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za dostawę towarów wydania budynku oraz dwóch gruntów, na których jest on posadowiony, na podstawie umowy spółce komandytowej, w celu używania i pobierania pożytków przez tę Spółkę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 listopada 2015 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za dostawę towarów wydania budynku oraz dwóch gruntów, na których jest on posadowiony, na podstawie umowy spółce komandytowej, w celu używania i pobierania pożytków przez tę Spółkę.

Wniosek został uzupełniony pismem z 10 lutego 2016 r. (data wpływu 15 lutego 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 18 stycznia 2016r. znak IBPP1/4512-876/15/AL.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem VAT, i pozostaje w związku małżeńskim. Jest on właścicielem dwóch nieruchomości położonych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, przy czym pierwsza z ww. nieruchomości stanowi majątek nieobjęty wspólnością ustawową małżeńską i złożona jest z jednej działki ewidencyjnej (gruntu), zaś druga z ww. nieruchomości jest objęta wspólnością ustawową małżeńską i również składa się z jednej (innej) działki ewidencyjnej (gruntu). Na obydwu nieruchomościach (działkach ewidencyjnych) położony jest jeden budynek niemieszkalny przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej.

Powyższe dwa grunty oraz budynek są ujęte w prowadzonej przez Wnioskodawcę ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych.

Wnioskodawca zamierza - w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - zawrzeć ze spółką komandytową, w której jest on komandytariuszem, umowę, na mocy której odda tej spółce do odpłatnego używania i pobierania pożytków dwa powyższe grunty oraz budynek na nich posadowiony w zamian za wynagrodzenie pieniężne płatne za okresy rozliczeniowe (czynsz). Małżonka Wnioskodawcy wyrazi zgodę na zawarcie ww. umowy mającej za przedmiot m.in. nieruchomość objętą wspólnością ustawową małżeńską, przy czym nie będzie ona stroną ww. umowy. Budynek, mimo że został wytyczony na obu działkach, stanowi zgodnie z projektem architektonicznym jedną, zorganizowaną gospodarczo i niepodzielną pod tym względem całość. Przedmiotowy budynek jest najistotniejszy z punktu widzenia działalności gospodarczej prowadzonej przez spółkę komandytową. Innymi słowy, spółka komandytowa jest zainteresowana korzystaniem i pobieraniem pożytków przede wszystkim z budynku, nie zaś z gruntów jako takich. Grunty pełnią tutaj rolę pomocniczą - nie tyle ułatwiają prawidłowe korzystanie z budynku, co są w istocie niezbędne, aby korzystanie z niego było w ogóle możliwe. Na gruntach tych w części znajdującej się poza obrysem budynku zlokalizowany jest bowiem plac służący do dojazdu z drogi do budynku, jak i pełniący funkcję parkingu.

Przedmiotowa umowa zostanie zawarta na czas oznaczony na okres co najmniej 5 lat. Przedmiotowa umowa będzie spełniać następujące warunki określone:

• w art. 23b ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm., dalej: ustawa o PDOF) - w odniesieniu do budynku,
• w art. 23i ust. 1 ustawy o PDOF - w odniesieniu do obu gruntów.
  
  

Przedmiotowa umowa będzie stanowić, że prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od budynku na zasadach określonych w przepisach podatkowych przysługuje Wnioskodawcy. W przedmiotowej umowie znajdzie się zapis, zgodnie z którym korzystający z nieruchomości (tj. ww. spółka komandytowa) na podstawie tej umowy, po jej zakończeniu, ma prawo nabyć nieruchomości będące przedmiotem umowy (tj. dwa grunty oraz posadowiony na nich budynek) za cenę określoną w ww. umowie, która to cena będzie:

1. nie niższa od hipotetycznej wartości netto budynku w rozumieniu art. 23a pkt 6 ustawy o PDOF - w odniesieniu do ceny w części przypadającej na budynek,
2. odbiegająca znacznie od wartości rynkowej obu gruntów - w odniesieniu do ceny w części przypadającej na oba grunty.
   
   

W uzupełnieniu wniosku z 10 lutego 2016 r. Wnioskodawca wskazał, iż nie oczekuje on wydania interpretacji indywidualnej w zakresie uznania za dostawę towarów wydania spółce komandytowej placu wraz z gruntami, na których jest on posadowiony, na podstawie przedmiotowej umowy.

Zdanie „Na gruntach tych w części znajdującej się poza obrysem budynku zlokalizowany jest bowiem plac służący do dojazdu z drogi do budynku, jak i pełniący funkcję parkingu” zamieszczone zarówno w opisie stanu faktycznego, jak i własnym stanowisku, ma charakter wyłącznie informacyjny. Opis ten ma celu jedynie wskazanie (wykazanie), że grunty pełnią tutaj rolę pomocniczą (służebną) względem budynku. Okoliczność, że na gruncie znajduje się plac, nie ma zresztą decydującego znaczenia, gdyż gdyby nawet na gruncie nie znajdował się ów plac, to również (po ewentualnym jego utwardzeniu) grunt ten pełniłby analogiczną funkcję dojazdowo-parkingową. Wnioskodawca nie ma wątpliwości, jak kwalifikować przedmiotowy plac na gruncie podatku VAT, stąd nie jest zainteresowany uzyskaniem interpretacji indywidualnej w tym zakresie.

Wnioskodawca wskazuje, co jednakże nie stanowi ani przedmiotu wniosku ani nie oczekuje on udzielenia interpretacji w tym zakresie, lecz stanowi to tylko informację (element szeroko pojętego zdarzenia przyszłego), że przedmiotowy plac stanowi urządzenia budowlane w rozumieniu art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 z późn. zm.), a zatem nie jest budowlą (ani budynkiem), przez co - przez wzgląd chociażby na art. 29a ust. 8 ustawy o VAT - nie stanowi odrębnego przedmiotu dostawy jako budowla czy budynek. Nie zmienia to faktu, że przedmiotowy plac będzie również - ze względów cywilnoprawnych - przedmiotowej umowy, o której mowa we wniosku, jako część składowa nieruchomości. Analogicznie jak powyżej należy stwierdzić również odnośnie ogrodzenia okalającego ww. place parkingowe (grunt) i budynek, wraz z bramą wjazdową, niewskazanego wcześniej we wniosku - owo ogrodzenie i brama są także urządzeniami budowlanymi w rozumieniu ww. ustawy Prawo budowlane, a Wnioskodawca również nie oczekuje wydania interpretacji indywidualnej w tym zakresie.

W związku z powyższym Wnioskodawca uznał, iż odpowiedź na dalszą część pytań zamieszczonych na s. 2 wezwania jest w istocie bezprzedmiotowa ze względu na to, iż Wnioskodawca nie oczekuje wydania interpretacji indywidualnej w zakresie uznania za dostawę towarów wydania spółce komandytowej placu wraz z gruntami, na których jest on posadowiony, na podstawie przedmiotowej umowy. Bezprzedmiotowe w tej sytuacji byłoby również przedłożenie pełnomocnictwa, o którym mowa w wezwaniu.

II.1 a) Na pytanie tut. organu zawarte w wezwaniu cyt.: „Co będzie przedmiotem wskazanego odpłatnego używania? Należy wskazać oznaczenie działek oraz obiekty budowlane które są na nich posadowione.” Wnioskodawca wskazał, iż cyt.: „Przedmiotem wskazanego odpłatnego używania będzie de facto:

1. działka nr 18 o powierzchni 0,7443 ha, położona w X, jednostka Ewidencyjna Y, obręb xxx, dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych w X prowadzi księgę wieczystą o numerze xxx,
2. działka nr 16 o powierzchni 0,4327 ha, położona w X, dzielnica Y, obręb xxx, dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych w X prowadzi księgę wieczystą o numerze xxx,
3. obiekt budowlany w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 z późn. zm.), tj. budynek magazynowo-produkcyjny z częścią biurowo-socjalną o łącznej powierzchni użytkowej ok. 864,000 m2, położony na dwóch ww. działkach,
4. nie będący obiektem budowlanym w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane wskazanej powyżej, lecz urządzeniem budowlanym w rozumieniu art. 3 pkt 9 tej ustawy wybrukowany plac (place) parkingowy przy ww. budynku,
5. nie będące obiektem budowlanym w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane wskazanej powyżej, lecz urządzeniem budowlanym w rozumieniu art. 3 pkt 9 tej ustawy ogrodzenie okalające ww. place parkingowe i budynek, wraz z bramą wjazdową.
   
   

II.1 b) Na pytanie tut. organu zawarte w wezwaniu cyt.: „Czy przedmiotowa umowa będzie umową w wyniku której, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonywał będzie Wnioskodawca?” Wnioskodawca wskazał, iż cyt.: „Przedmiotowa umowa będzie umową, w wyniku której, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonywać będzie Wnioskodawca.”

II.1 c) Na pytanie tut. organu zawarte w wezwaniu cyt.: „Czy przedmiotowa umowa będzie, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, umową leasingu, której przedmiotem są grunty?” Wnioskodawca wskazał, iż cyt.: „Przedmiotowa umowa będzie umową leasingu, której przedmiotem będą zarówno ww. budynek jaki i dwa ww. grunty (działki), wraz z de facto ww. urządzeniami budowlanymi, które jednak nie będą wyodrębnione w umowie ze względu na to, iż nie są to obiekty budowlane.

W części odnoszącej się do ww. budynku przedmiotem tej umowy będzie ów budynek. W tym zakresie będzie to umowa, o której mowa w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 17b ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z kolei w części odnoszącej się do dwóch ww. gruntów (działek) przedmiotem tej umowy będą owe grunty (działki). W tym zakresie będzie to umowa, o której mowa w art. 23i ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 17i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.”

II.1 d) Na pytanie tut. organu zawarte w wezwaniu cyt.: „Czy umowa w wyniku, w której Wnioskodawca udostępni wskazane we wniosku nieruchomości, zawarta na czas określony, jest umową która przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej należności prawo własności zostanie przeniesione na spółkę komandytową?” Wnioskodawca wskazał, iż cyt.: „We wniosku o wydanie interpretacji wskazano - jako element zdarzenia przyszłego - że w przedmiotowej umowie znajdzie się zapis, zgodnie z którym korzystający z nieruchomości (tj. spółka komandytowa) na podstawie tej umowy, po jej zakończeniu, ma prawo nabyć nieruchomości będące przedmiotem umowy (tj. dwa grunty oraz posadowiony na nich budynek) za cenę określoną w ww. umowie. Należy podkreślić, że będzie to jedyny zapis w umowie dotyczący kwestii przeniesienia prawa własności przedmiotu umowy po jej zakończeniu.

Kwestia, czy ww. zapis umowny jest zapisem odpowiadającym normie prawnej wyrażonej art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, który ustanawia przesłankę: „jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione”, nie jest elementem zdarzenia przyszłego, lecz częścią własnego stanowiska Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego. W tym zatem zakresie Wnioskodawca uważa, że zapis, według którego korzystający z nieruchomości (tj. spółka komandytowa) na podstawie tej umowy, po jej zakończeniu, ma prawo nabyć nieruchomości będące przedmiotem umowy (tj. dwa grunty oraz posadowiony na nich budynek) za cenę określoną w ww. umowie, nie stanowi zapisu, o którym mowa w powołanym art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. W szczególności Wnioskodawca uważa, że zapis ww. umowy stanowiący o prawie nabycia przedmiotu umowy, po zakończeniu tej umowy, nie jest tożsamy z tym, że „w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych umową prawo własności zostanie przeniesione”. Przede wszystkim bowiem spółka komandytowa będzie miała prawo (nie obowiązek) nabycia przedmiotu umowy. Umowa nie będzie z góry przewidywać, że spółka komandytowa nabędzie (niejako automatycznie) jej przedmiot po zakończeniu umowy. Umowa ta będzie jedynie stanowić, że spółka komandytowa jest uprawniona nabyć ten przedmiot po zakończeniu umowy, z czego zarówno Wnioskodawca jak i druga strona umowy (spółka komandytowa) zgodnie wywodzą (co stanowi element zdarzenia przyszłego), że uprawnienia tego spółka komandytowa wcale nie musi zrealizować. Innymi słowy, co również zgodnie wywodzą strony przedmiotowej umowy (a co również stanowi element zdarzenia przyszłego), do nabycia przedmiotu umowy (budynku i działek) po zakończeniu ww. umowy konieczne będzie złożenie oświadczenia woli o nabyciu zarówno przez Wnioskodawcę, jak i przez spółkę komandytową (zostanie wówczas zawarta umowa przeniesienia własności ww. gruntów wraz z budynkiem), przy czym o ile spółka komandytowa będzie miała roszczenie o zawarcie takiej umowy przeniesienia własności przez Wnioskodawcę, tak Wnioskodawca nie będzie miał roszczenia o zawarcie takiej umowy przez spółkę komandytową. Wnioskodawca uważa, że zawarcie - po zakończeniu umowy odpłatnego udostępniania - ww. umowy przeniesienia własności nie stanowi „normalnego zdarzenia przewidzianego umową”, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Przedmiotowa umowa nie będzie zawierać zapisu, według którego z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione na spółkę komandytową. Jak bowiem wynika z powyższych wyjaśnień, nawet w razie zapłaty ostatniej raty prawo własności przedmiotu umowy może nie przejść na spółkę komandytową, jeżeli ta nie wyrazi woli jego nabycia.”

II.1 e) Na pytanie tut. organu zawarte w wezwaniu cyt.: „Czy opcja wykupu będzie realizowana w sposób automatyczny z chwilą uregulowania ostatniej płatności?” Wnioskodawca wskazał, ze cyt.: „Jak już wskazano w odpowiedzi w ramach pkt d. powyżej, opcja wykupu nie będzie realizowana w sposób automatyczny z chwilą uregulowania ostatniej płatności. Do wykupu będzie bowiem niezbędne złożenie przez spółkę komandytową oświadczenia woli o nabyciu przedmiotu umowy (gruntów i budynku), jak i oświadczenie Wnioskodawcy dotyczące przeniesienia własności, a więc do przejścia własności konieczne będzie zawarcie pomiędzy stronami odrębnej umowy przeniesienia własności. Spółka komandytowa ma prawo nabyć ww. przedmiot umowy, ale również ma uprawnienie nie składać ww. oświadczenia dotyczące nabycia. Spółka komandytowa będzie miała roszczenie o zawarcie ww. umowy przeniesienia własności przez Wnioskodawcę. Natomiast Wnioskodawca nie będzie miał roszczenia o zawarcie takiej umowy przez spółkę komandytową. Reasumując, nawet w razie zapłaty ostatniej raty prawo własności przedmiotu umowy może nie przejść na spółkę komandytową, jeżeli ta nie wyrazi woli jego nabycia.”

2.Na pytanie tut. organu zawarte w wezwaniu cyt.: „ Czy udostępnienie przez Wnioskodawcę działek wraz z posadowionym na nich budynkiem jest ze sobą tak ściśle powiązana, (że ich niewykonanie lub rozdzielenie spowodowałoby, że spółka komandytowa, (której zamiarem jest wykorzystywanie budynku) nie mogłaby korzystać z czynności głównej (korzystania z budynku), proszę przedstawić (wywieźć) związek przyczynowo-skutkowy, z którego wynika, że dla Wnioskodawcy i dla spółki komandytowej poszczególne czynności składowe (udostępnienie budynku oraz udostępnienie gruntu) tworzą obiektywnie (lub nie tworzą), z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia, jedno niepodzielne świadczenie.” Wnioskodawca wskazał, iż cyt.: „Przedmiotem umowy mają być dwa grunty (działki) oraz posadowiony na nich (obydwu) jeden budynek jednopiętrowy - na parterze znajduje się część produkcyjno-magazynowa, na I piętrze - część biurowa z zapleczem socjalnym (element zdarzenia przyszłego). Powierzchnia ww. działek w części nie zajętej pod budynek jest zagospodarowana (w części przylegającej do budynku) jako parking przyzakładowy (element zdarzenia przyszłego). Powierzchnia na działkach w części przylegającej do budynku (a więc wspomniany parking) jest wybrukowana kostką, a teren ten (tj. budynek i przyległe wybrukowane place) jest ogrodzony. Całość można opisać potocznie jako teren zakładu pracy. Pozostała część gruntu znajdująca się w dalszej odległości (poza ogrodzeniem) nie jest zabudowana obecnie żadnymi obiektami. Strony postanowiły jednak nie wyodrębniać spod zakresu umowy tej niezabudowanej części, ze względów cywilnoprawnych, a nadto nie jest wykluczone, że w przyszłości część tego gruntu może pełnić, w razie potrzeb spółki komandytowej, określoną funkcję związaną z zakładem (np. nieutwardzony plac do składowania palet dla potrzeb magazynu znajdującego się w budynku etc.), a zatem i ta część jest (może być) w pewnym sensie związana z budynkiem. W związku z tym, że przedmiotem działalności spółki komandytowej jest zaopatrzenie gastronomii w artykuły spożywcze (element zdarzenia przyszłego), musi ona posiadać zaplecze magazynowe, jak i zaplecze biurowe. Ponadto spółka komandytowa będzie wynajmować część powierzchni magazynowej, produkcyjnej i biurowej innemu podmiotowi (na cele produkcji produktów czy półproduktów żywnościowych). Działalność spółki komandytowej opiera się zatem na posiadaniu budynku o określonej funkcji, którą spełnia przedmiotowy budynek. Innymi słowy, budynek ten jest konieczny do wykonywania działalności przez spółkę komandytową. Działalność ta nie może odbywać się na wolnym powietrzu, tj. na gruncie bez budynku czy też obok tego budynku. Parkingi (place) znajdujące się przy przedmiotowym budynku w granicach ogrodzenia, a także część gruntu niezabudowanego znajdująca się poza ogrodzeniem pełnić będą dla spółki komandytowej rolę służebną budynkowi. Ich funkcją jest bowiem ułatwienie użytkowania budynku zgodnie z jego przeznaczeniem. Spółka komandytowa nie jest zainteresowana gruntami jako takimi (bez ich powiązania z budynkiem). Należy zaznaczyć, że teoretycznie spółka komandytowa mogłaby prowadzić swoją działalność nawet wyłącznie przy wykorzystaniu samego budynku, tj. bez gruntu przylegającego do budynku, lecz nigdy nie na odwrót. Co prawda, nieposiadanie placów przylegających do budynku utrudniałoby w pewien sposób użytkowanie budynku (kwestia parkowania etc), jednakże samo w sobie nie niweczyłoby tej działalności. Natomiast w żadnym wypadku spółka komandytowa nie jest w stanie prowadzić swojej działalności bez posiadania budynku, a tylko np. z wykorzystaniem samego gruntu.

3.Na pytanie tut. organu zawarte w wezwaniu cyt.: „Która z tych czynności jest wiodąca (jest głównym celem świadczenia, czyli bez niej nie byłoby konieczności wykonywania pozostałych czynności)?” Wnioskodawca wskazał, iż cyt.: „Czynnością wiodącą jest udostępnienie budynku, nie zaś działek (gruntów) jako takich, jak już to wskazano w odpowiedzi w pkt 2 powyżej.”

4.Na pytanie tut. organu zawarte w wezwaniu cyt.: „Czy z zawartej umowy (ewentualnie innych ustaleń) wynika, że przedmiotem umowy będzie jedno kompleksowe świadczenie obejmujące udostępnienie budynku jak i udostępnienie działek?” Wnioskodawca wskazał, iż cyt.: „Umowa będzie stanowić, że jej przedmiotem będą: grunty (działki) oraz znajdujący się na nich budynek, składające się razem na określony kompleks materialnych składników majątkowych (zakład) służący do działalności, która wymaga posiadania powierzchni magazynowej, produkcyjnej jak i biurowej, przy czym nie będzie to przedsiębiorstwo ani zorganizowana jego część w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Przedmiotem umowy (udostępnienia) będzie zatem ww. kompleks (zakład) w sensie rzeczowym, to jest obejmujący ww. działki (grunty) oraz budynek na nich posadowiony, a tym samym będzie to kompleksowe świadczenie obejmujące udostępnienie budynku jak i udostępnienie działek.”

5.Na pytanie tut. organu zawarte w wezwaniu cyt.: „Czy z zawartej umowy (ewentualnie innych ustaleń) wynika, że opłata będzie opłatą łączną za wszystkie wskazane w umowie czynności (udostępnienie budynku oraz udostępnienie działek) jako świadczenie kompleksowe?’ Wnioskodawca wskazał, iż: „Z umowy będzie wynikać, że opłata (czynsze za poszczególne okresy rozliczeniowe) będzie opłatą obejmującą udostępnienie budynku oraz gruntów (działek). Na fakturach będzie znajdować się jedna pozycja typu „Leasing zgodnie z umową z dnia …”. Przy czym do umowy będą dołączone załączniki, w których nastąpi wyodrębnienie wartości części raty kapitałowej i odsetkowej przypadających na poszczególne grunty jak i budynek, albowiem jest to niezbędne zarówno dla spółki komandytowej (ściślej jej wspólników) jak i Wnioskodawcy z punktu widzenia przepisów z zakresu podatku dochodowego, w celu prawidłowego ustalenia przychodów i kosztów uzyskania przychodów na gruncie tego podatku.

6.Na pytanie tut. organu zawarte w wezwaniu cyt.: „Jak w zawartej umowie (ewentualnie w innych ustaleniach) określono warunki uznania, że świadczenie obejmujące udostępnienie budynku i udostępnienie działek zostało w całości wykonane?” Wnioskodawca wskazał, iż „Zgodnie z umową udostępnienie budynku i działek ma następować przez cały okres umowy, za co Wnioskodawcy przysługują opłaty (czynsze) należne za poszczególne okresy rozliczeniowe. Świadczenie Wnioskodawcy w tym zakresie ma charakter ciągły i trwa przez cały okres umowy. Z samej istoty umowy polegającej na odpłatnym oddaniu w używanie na określony czas wynika, że całość świadczenia Wnioskodawcy będzie wykonana, jeżeli dochowa on zobowiązania do udostępniania spółce komandytowej przedmiotu umowy przez cały okres jej trwania. Umowa nie będzie przewidywać w tym względzie jakichś szczególnych postanowień, z uwagi na charakter ww. umowy jako umowy dotyczącej świadczenia ciągłego obejmującego udostępnianie jej przedmiotu w okresie, na jaki została zawarta.”

Jednocześnie Wnioskodawca wyjaśnił, że stwierdzenie zawarte we własnym stanowisku cyt.: „Przedmiotowa umowa jest umową leasingu w rozumieniu art. 23a pkt I ustawy o PDOF, albowiem zgodnie z tym przepisem przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym” podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów” stanowi w istocie element opisu zdarzenia przyszłego. W tym zakresie, tj. na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, Wnioskodawca nie oczekuje wydania interpretacji indywidualnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy wydanie spółce komandytowej budynku oraz dwóch gruntów, na których jest on posadowiony, na podstawie umowy, o której mowa w niniejszym wniosku, w celu używania i pobierania pożytków przez tę spółkę, stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 w zw. z ust. 9 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.

Zarazem w myśl art. 7 ust. 9 ustawy o VAT przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się umowy w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, przedmiotem umowy mają być dwa grunty oraz budynek. Umowa ta będzie stanowić, że prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od budynku na zasadach określonych w przepisach podatkowych przysługuje Wnioskodawcy.

Na gruncie podatku VAT przedmiotem dostawy są towary rozumiane jako m.in. rzeczy oraz ich części (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT), a zatem również budynki oraz grunty identyfikowane z punktu widzenia podatku VAT przez pryzmat działek ewidencyjnych, jak i ich części.

Mając na względzie treść art. 7 ust. 9 ustawy o VAT, w odniesieniu do umowy, o której mowa w niniejszym wniosku, w części dotyczącej przedmiotowego budynku, w ocenie Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że nie stanowi ona umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, ponieważ nie będzie to umowa, w wyniku której, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonywać będzie korzystający z budynku (tj. spółka komandytowa). Oznacza to, że wydanie ww. budynku na podstawie przedmiotowej umowy, w celu używania i pobierania pożytków przez spółkę komandytową, nie będzie stanowić dostawy towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Oddanie przedmiotowego budynku w ramach ww. umowy do używania i pobierania pożytków w zamian za wynagrodzenie pieniężne płatne za okresy rozliczeniowe (czynsz) będzie stanowić natomiast świadczenie usługi, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie jednak z art. 7 ust. 9 in fine ustawy o VAT przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się również umowy leasingu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, których przedmiotami są grunty.

Przedmiotowa umowa jest umową leasingu w rozumieniu art. 23a pkt 1 ustawy o PDOF, albowiem zgodnie z tym przepisem przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Ponadto przedmiotem ww. umowy są m.in. grunty.

Niemniej jednak fakt, iż przedmiotowa umowa jest umową leasingu w rozumieniu art. 23a pkt 1 ustawy o PDOF, której przedmiotem są również grunty, nie oznacza, że wydanie obu gruntów na podstawie tej umowy, w celu używania i pobierania pożytków przez spółkę komandytową, stanowić będzie ich dostawę w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Przedmiotem ww. umowy jest zarówno budynek, jak i dwa grunty. Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, budynek, mimo że został wytyczony na obu działkach, stanowi zgodnie z projektem architektonicznym jedną, zorganizowaną gospodarczo i niepodzielną pod tym względem całość. Przedmiotowy budynek jest najistotniejszy z punktu widzenia działalności gospodarczej prowadzonej przez spółkę komandytową. Innymi słowy, spółka komandytowa jest zainteresowana korzystaniem i pobieraniem pożytków przede wszystkim z budynku, nie zaś z gruntów jako takich. Grunty pełnią tutaj rolę pomocniczą - nie tyle ułatwiają prawidłowe korzystanie z budynku, co są w istocie niezbędne, aby korzystanie z niego było w ogóle możliwe. Na gruntach tych w części znajdującej się poza obrysem budynku zlokalizowany jest bowiem plac służący do dojazdu z drogi do budynku, jak i pełniący funkcję parkingu.

Wynika z tego zatem, że przedmiotem ww. umowy jest świadczenie kompleksowe, w ramach którego wyróżnić można świadczenie główne obejmujące świadczenie usługi w zakresie oddania budynku do używania i pobierania pożytków oraz świadczenie pomocnicze polegające na udostępnieniu w tym celu dwóch gruntów, na których ów budynek jest posadowiony. W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wypracowany został pogląd, według którego jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej. W celu wykazania, że dana usługa ma charakter świadczenia złożonego, trzeba udowodnić, że składa się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi do jednego celu. Usługa złożona jest więc kombinacją różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego rezultatu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej lub służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego (zob. wyrok w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd, C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC), C-41/04 Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV, C-392/11 Field Fisher Waterhouse LLP, C-42/14 Wojskowa Agencja Mieszkaniowa w Warszawie). Z kolei, konsekwencją uznania danych czynności za świadczenie kompleksowe jest stosowanie zasad opodatkowania właściwych dla świadczenia głównego wobec świadczenia pomocniczego (świadczeń pomocniczych). Innymi słowy, świadczenie pomocnicze dzieli - na gruncie podatku VAT- los podatkowy świadczenia głównego.

W rezultacie, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w odniesieniu do umowy, o której mowa w niniejszym wniosku - zdaniem Wnioskodawcy - należy stwierdzić, że również umowa w części dotyczącej przedmiotowych dwóch gruntów nie stanowi umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Jak wskazano powyżej, wydanie ww. gruntów na podstawie przedmiotowej umowy, w celu używania i pobierania pożytków przez spółkę komandytową, nie będzie czynnością samodzielną (tj. odrębnym przedmiotem opodatkowania), wskutek czego nie może ono stanowić dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Oznacza to, iż oddanie w ramach ww. umowy tych gruntów do używania i pobierania pożytków - będące swoistym uzupełnieniem świadczenia w postaci odpłatnego udostępnienia zlokalizowanego na nich budynku - w zamian za wynagrodzenie pieniężne płatne za okresy rozliczeniowe (czynsz) będzie stanowić świadczenie usługi, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Należy przy tym podkreślić, że w zakresie przedstawionej tutaj kwalifikacji podatkowej nie ma znaczenia to, iż w przedmiotowej umowie znajdzie się zapis, zgodnie z którym korzystający z nieruchomości (tj. spółka komandytowa) na podstawie tej umowy, po jej zakończeniu, ma prawo nabyć nieruchomości będące przedmiotem umowy (tj. dwa grunty oraz posadowiony na nich budynek) za cenę określoną w tej umowie. Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy wydanie spółce komandytowej budynku oraz dwóch gruntów, na których jest on posadowiony, na podstawie umowy, o której mowa w niniejszym wniosku, w celu używania i pobierania pożytków przez tę spółkę, nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 w zw. z ust. 9 ustawy o VAT. Na podstawie przedmiotowej umowy Wnioskodawca będzie świadczyć usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT mającą za przedmiot ww. budynek oraz dwa grunty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.

Stosownie natomiast do treści art. 7 ust. 9 ustawy o VAT, przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się umowy w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, wykonującym w ramach jednoosobowo prowadzonej działalności gospodarczej czynności opodatkowane podatkiem VAT. Jest właścicielem dwóch nieruchomości położonych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, przy czym pierwsza z ww. nieruchomości stanowi majątek nieobjęty wspólnością ustawową małżeńską i złożona jest z jednej działki ewidencyjnej (gruntu), zaś druga z ww. nieruchomości jest objęta wspólnością ustawową małżeńską i również składa się z jednej (innej) działki ewidencyjnej (gruntu).

Na obydwu nieruchomościach (działkach ewidencyjnych) położony jest jeden budynek niemieszkalny przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej. Na działkach znajduje się również wybrukowany plac parkingowy przy ww. budynku oraz ogrodzenie okalające ww. place parkingowe i budynek, wraz z bramą wjazdową.

Powyższe dwa grunty oraz budynek są ujęte w prowadzonej przez Wnioskodawcę ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych.

Wnioskodawca zamierza - w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - zawrzeć ze spółką komandytową, w której jest on komandytariuszem, umowę, na mocy której odda tej spółce, na okres co najmniej 5 lat, do odpłatnego używania i pobierania pożytków dwa powyższe grunty (jeden za zgodą żony) oraz budynek na nich posadowiony w zamian za wynagrodzenie pieniężne płatne za okresy rozliczeniowe (czynsz).

Przedmiotem umowy będzie:

1. działka nr 18 o powierzchni 0,7443 ha, położona w X, jednostka ewidencyjna Y, obręb xxx, dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych w X prowadzi księgę wieczystą o numerze xxx,
2. działka nr 16 o powierzchni 0,4327 ha, położona w X, dzielnica Y, obręb xxx, dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych w X prowadzi księgę wieczystą o numerze xxx,
3. obiekt budowlany w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 z późn. zm.), tj. budynek magazynowo-produkcyjny z częścią biurowo-socjalną o łącznej powierzchni użytkowej ok. 864,000 m2, położony na dwóch ww. działkach,
4. nie będący obiektem budowlanym w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane wskazanej powyżej, lecz urządzeniem budowlanym w rozumieniu art. 3 pkt 9 tej ustawy wybrukowany plac (place) parkingowy przy ww. budynku,
5. nie będące obiektem budowlanym w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane wskazanej powyżej, lecz urządzeniem budowlanym w rozumieniu art. 3 pkt 9 tej ustawy ogrodzenie okalające ww. place parkingowe i budynek, wraz z bramą wjazdową.
   
   

Jednakże jak wskazał Wnioskodawca nie oczekuje on wydania interpretacji indywidualnej w zakresie uznania za dostawę towarów wydania spółce komandytowej placu oraz ogrodzenia, wraz z gruntami, na których są one posadowione, na podstawie przedmiotowej umowy.

Wnioskodawca wskazał, iż przedmiotowa umowa będzie umową, w wyniku której, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonywać będzie Wnioskodawca.

Przedmiotowa umowa będzie umową leasingu, której przedmiotem będą zarówno ww. budynek jaki i dwa ww. grunty (działki), wraz z de facto ww. urządzeniami budowlanymi, które jednak nie będą wyodrębnione w umowie ze względu na to, iż nie są to obiekty budowlane.

W przedmiotowej umowie znajdzie się zapis, zgodnie z którym korzystający z nieruchomości (tj. ww. spółka komandytowa) na podstawie umowy, po jej zakończeniu, będzie miała prawo (a nie obowiązek) nabyć nieruchomości będące przedmiotem umowy (tj. dwa grunty oraz posadowiony na nich budynek) za cenę określoną w ww. umowie. Umowa nie będzie z góry przewidywać, że spółka komandytowa nabędzie (niejako automatycznie) jej przedmiot po zakończeniu umowy. Umowa ta będzie jedynie stanowić, że spółka komandytowa jest uprawniona nabyć ten przedmiot po zakończeniu umowy, z czego wywieść należy, że uprawnienia tego spółka komandytowa wcale nie musi zrealizować. Do nabycia przedmiotu umowy (budynku i działek) po zakończeniu ww. umowy konieczne będzie złożenie oświadczenia woli o nabyciu zarówno przez Wnioskodawcę, jak i przez spółkę komandytową (zostanie wówczas zawarta umowa przeniesienia własności ww. gruntów wraz z budynkiem), przy czym o ile spółka komandytowa będzie miała roszczenie o zawarcie takiej umowy przeniesienia własności przez Wnioskodawcę, tak Wnioskodawca nie będzie miał roszczenia o zawarcie takiej umowy przez spółkę komandytową.

Przedmiotowa umowa nie będzie zawierać zapisu, według którego z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione na spółkę komandytową. Opcja wykupu nie będzie realizowana zatem w sposób automatyczny z chwilą uregulowania ostatniej płatności. Do wykupu będzie bowiem niezbędne złożenie przez spółkę komandytową oświadczenia woli o nabyciu przedmiotu umowy (gruntów i budynku), jak i oświadczenie Wnioskodawcy dotyczące przeniesienia własności, a więc do przejścia własności konieczne będzie zawarcie pomiędzy stronami odrębnej umowy przeniesienia własności. Zatem nawet w razie zapłaty ostatniej raty prawo własności przedmiotu umowy może nie przejść na spółkę komandytową, jeżeli ta nie wyrazi woli jego nabycia.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość w kwestii uznania czynności oddania nieruchomości tj. budynku oraz dwu działek, na których jest posadowiony w leasing za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dokonując analizy powyżej przedstawionych okoliczności sprawy należy zauważyć, że powołane wyżej przepisy art. 7 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 7 ust. 9 ustawy o VAT wskazują, że aby umowę leasingu zakwalifikować jako dostawę towarów, musi ona spełniać następujące warunki:

1. umowa leasingu musi być zawarta na czas określony,
2. w wyniku umowy odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający (leasing finansowy) lub przedmiotem leasingu są grunty,
3. w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności przedmiotu umowy jest przenoszone na korzystającego.
   
   

Wymogi te mają charakter łączny. Wystarczy więc, aby tylko jeden z ww. warunków nie został spełniony, a umowa leasingu nie zostanie zakwalifikowana jako dostawa towarów w świetle art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Umowa, jaką Wnioskodawca ma zamiar zawrzeć ze spółka komandytową na kompleksową usługę leasingu budynku i dwóch działek, nie spełnia łącznie powyższych warunków. Przede wszystkim z wniosku wynika, że zawarta z korzystającym umowa leasingu nie będzie zawierać zapisu, że z chwilą zapłaty ostatniej raty czynszu prawo własności przedmiotu umowy jest przenoszone na korzystającego (spółkę komandytową). Opcja wykupu nie będzie realizować się automatycznie z chwilą uregulowania ostatniej płatności. W celu przeniesienia własności z Wnioskodawcy na spółkę komandytową konieczne będzie zawarcie pomiędzy stronami odrębnej umowy w formie przewidzianej dla przeniesienia własności nieruchomości oraz wyrażenie chęci zakupu przez spółkę.

Ponadto budynek nie będzie podlegał amortyzacji podatkowej przez korzystającego, odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym dokonywać będzie leasingodawca (Wnioskodawca).

Na podstawie powyższych okoliczności oraz powołanych przepisów należy zatem stwierdzić, że odpłatne udostępnienie spółce komandytowej nieruchomości (dwóch działek z posadowionym na nich budynkiem) będącej własnością Wnioskodawcy, nie spełnia warunków do uznania tej czynności za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Tym samym wymienioną czynność udostępnienia nieruchomości na podstawie umowy leasingu – będącej przedmiotem wniosku – spółce komandytowej należy uznać za świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydawania interpretacji.

Interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.