INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2012 r. (data wpływu 12 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz o udzielenie interpretacji indywidualnej w zakresie prawa do naliczania diet w związku z odbywaną podróżą służbową, a także w zakresie prawa do diety liczonej proporcjonalnie w sytuacji ponoszenia tylko części kosztów wyżywienia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Od 2007 roku Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na przygotowywaniu i prowadzeniu szkoleń dla pracowników sprzedaży i kadry zarządzającej. Zainteresowany bardzo dużą część pracy wykonuje w domu, który jest także siedzibą Jego firmy, jednak faktyczne prowadzenie szkoleń w 95% wiąże się z koniecznością wyjazdów do innych miast.

O ile kwestia noclegu i dojazdu jest jasno uregulowana przepisami prawa podatkowego - wydatki na usługi gastronomiczne (własne wyżywienie) zawsze były odrzucane z kosztów uzyskania przychodów przez biuro księgowe, z którego korzysta Wnioskodawca. Dotyczy to także wydatków na posiłki z potencjalnym klientem.

Wobec tego Zainteresowany zwrócił się z wnioskiem o jednoznaczną opinię w sprawie możliwości korzystania z diet, które mogą choć w części zrekompensować ponoszone wydatki na swoje wyżywienie w czasie wykonywania pracy, jak również możliwości zaliczenia w koszty uzyskania przychodów posiłków z klientami.

Wyjazdy służbowe Wnioskodawcy aktualnie mają dwie formy:

1. wszelkie koszty (nocleg, dojazd, wyżywienie) Zainteresowany pokrywa samodzielnie;
2. część kosztów (nocleg i część wyżywienia) pokrywa zleceniobiorca na podstawie podpisanych umów.

W obu przypadkach - wieczorem Wnioskodawca spotyka się czasem z klientem, aby omówić odbywane lub przyszłe szkolenie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Czy spotkanie z klientem (potencjalnym klientem) w trakcie szkolenia (lub w innym terminie) daje Wnioskodawcy prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wydatków na usługi gastronomiczne w trakcie tego spotkania... (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, jeśli odbywa On spotkanie z klientem, którego celem jest nowe lub kolejne szkolenie, czy też omówienie tego, które się odbyło, to jest to z Jego punktu widzenia działanie przekładające się wprost na przyszłe przychody. Dobra atmosfera spotkania wymaga często poniesienia wydatków na gastronomię i są to wydatki związane z prowadzoną działalnością.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa podatkowa nie definiuje terminu „reprezentacja”, ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia „reprezentacja”, nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu. Występujący w obrocie prawnym termin „reprezentacja”, wyrażający się w sposobie jego stosowania i rozumienia przez ustawodawcę, a także przez naukę i praktykę prawa, prowadzi do wniosku, że termin ten w zakresie języka prawnego i prawniczego należy rozumieć jako „przedstawicielstwo, reprezentowanie czyichś interesów, występowanie w czyimś imieniu”.

Dlatego też termin „reprezentacja” użyty w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozumieć jako „przedstawicielstwo podatnika, działanie w jego imieniu, w jego interesie i na jego rzecz”.

Norma art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera żadnych wyjątków, tak odnoszących się do miejsca, w którym obowiązki przedstawicielstwa są realizowane, jak i do wystawności lub braku wystawności w zakresie nabywania usług gastronomicznych.

Należy potwierdzić, że realia współczesnej działalności gospodarczej, odbywającej się w warunkach rynkowych, wymagają od przedsiębiorców nawiązywania licznych kontaktów z innymi podmiotami gospodarczymi. Kontakty te często decydują o pozycji, przedsiębiorcy, szansach rozwoju, czy też powodzeniu podejmowanych przedsięwzięć. Jednakże nie oznacza to, że wydatek wiążący się z takimi spotkaniami może być uznany za koszt uzyskania przychodów.

Wydatki na zakup usług gastronomicznych podawanych i świadczonych w trakcie spotkań z kontrahentami, niezależnie od miejsca podawania zakupionych usług gastronomicznych są kosztami reprezentacji, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i jako takie nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Zatem, wydatki na wszelkiego typu usługi gastronomiczne, wiążące się z reprezentowaniem podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, w świetle przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego oraz powołanych przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, iż spotkanie z klientem (potencjalnym klientem) w trakcie szkolenia (lub w innym terminie) nie daje Wnioskodawcy prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na usługi gastronomiczne w trakcie tego spotkania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ) zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i dotyczy wyłącznie tej sprawy, w której zapadło.

Rozstrzygnięcie przedstawionych we wniosku zapytań dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawa do naliczania diet w związku z odbywaną podróżą służbową oraz w zakresie prawa do diety liczonej proporcjonalnie w sytuacji ponoszenia tylko części kosztów wyżywienia, zawarto w piśmie z dnia 6 czerwca 2012 r. nr ILPB1/415-263/12-3/AMN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.