Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-913/15/BD
z 7 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 15 grudnia 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 28 grudnia 2015 r.), uzupełnionym 16 i 22 lutego 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Szwecji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Szwecji. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 9 lutego 2016 r., Znak IBPB-1-2/4510-913/15/BD wezwano Wnioskodawcę do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 16 i 22 lutego 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług budowlanych. W chwili obecnej wykonuje usługi budowlane polegające na renowacji budynków i elewacji na terenie Szwecji oraz usługi budowlane na terenie Polski. Usługi budowlane wykonywane na terenie Szwecji są wykonywane przy pomocy oddelegowanych pracowników firmy. Pracownicy są zakwaterowani na koszt firmy w wynajmowanym mieszkaniu. W Szwecji Spółka nie posiada, ani nie zamierza tworzyć filii, biura, warsztatu, siedziby zarządu, bądź jakiejkolwiek innej placówki, którą konwencja określa w art. 5, jako zakład. Firma wykonywane roboty budowlane świadczy na placach budowy, nie przekraczając 12 miesięcy na poszczególnych budowach. Wszystkie zawarte umowy na roboty budowlane z kontrahentami szwedzkimi dotyczą okresów kilkumiesięcznych nieprzekraczających 12 miesięcy i miejsca prowadzonych budów nie są ze sobą powiązane. Pracownicy nie przekraczają 183 dni faktycznego pobytu w Szwecji w każdym roku podatkowym.

W uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała, że roboty budowalne są w większości prowadzone na kilku placach budowy jednocześnie, przy czym prace te wykonywane są w ramach oddzielnych inwestycji, a także nie występują pomiędzy nimi powiązania funkcjonalnie. Ponadto Wnioskodawca zaznacza, że roboty prowadzone w ramach każdej budowy trwają około 4-5 miesięcy, a w żadnym wypadku nie przekraczają okresu 12 miesięcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym całość osiągniętych dochodów Spółki (w Polsce i Szwecji) należy opodatkować tylko w Polsce, czy dochody osiągnięte w Szwecji opodatkować w Szwecji, a dochody osiągnięte w Polsce opodatkować w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze opisany stan faktyczny, oraz fakt, że roboty budowlane w Szwecji nie będą trwały na żadnej z budów dłużej niż 12 miesięcy, całość dochodów osiągniętych zarówno w Polsce, jak i w Szwecji należy opodatkować tylko w Polsce.

W światle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.) podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W myśl art. 7 ust. 1 i 2 ww. ustawy, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem, z zastrzeżeniem art. 10 i art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku - art. 7 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy.

Wolne od podatku są dochody osiągane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników określonych w art. 3 ust. 1, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, tak stanowi (art. 17 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

Zgodnie z definicją zakładu zagranicznego zawartą w art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pojęcie to oznacza:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje,

-chyba, że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczypospolita Polska, stanowi inaczej.

W niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja zawarta między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Sztokholmie 19 listopada 2004 r. (Dz.U. z 2006 r. Nr 26, poz. 193). W myśl art. 5 ust. 1 Konwencji, określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 2 ww. Konwencji, określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

1. siedzibę zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. fabrykę,
5. warsztat,
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
   
   

Z kolei art. 5 ust. 3 ww. Konwencji stanowi, że plac budowy, prace budowlane lub instalacyjne albo czynności związane z takimi pracami stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli taka budowa, prace albo czynności trwają dłużej niż dwanaście miesięcy.

Dokonując interpretacji postanowień umowy polsko-szwedzkiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej.

W Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD stanowiącym wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania stwierdzono, w odniesieniu do art. 5 ust. 3, że: „określenie plac budowy, budowa lub prace instalacyjne i montażowe obejmuje nie tylko budowę budynków dróg, mostów lub kanałów, renowację (obejmująca ważne prace budowlane, a nie tylko prace związane z utrzymaniem i dekoracją) takich budynków, dróg, mostów lub kanałów, układanie rurociągów i prowadzenie prac ziemnych. Również określenie prace montażowe nie ogranicza się do prac instalacyjnych związanych z placem budowy: obejmuje ono również instalowanie nowych urządzeń (…)”. Z Komentarza do Modelowej Konwencji OECD wynika również, że kryterium 12 miesięcy ma zastosowanie do każdego oddzielnego placu budowy lub projektu. Jednakże, plac budowy należy traktować jako odrębną jednostkę, nawet jeżeli podstawą jest kilka kontraktów, pod warunkiem jednak, że stanowi on całość w sensie handlowym i geograficznym.

Jeżeli zatem niezależnie od siebie, prowadzone są różne przedsięwzięcia budowlane, to każde z nich należy traktować jako odrębny zakład, przy czym przekroczenie okresu 12-miesięcznego odnosi się każdorazowo osobno do każdego placu z budowy lub projektu.

Podobne stanowisko prezentowane jest w doktrynie prawa podatkowego: „Do okresu danej budowy nie można natomiast wliczać okresów robót budowlanych prowadzonych na oddzielnych budowach, niestanowiących funkcjonalnie jednej inwestycji budowlanej. Jeżeli niezależnie od siebie prowadzone są różne przedsięwzięcia budowlane, to każde z nich należy traktować jako odrębny zakład, przy czym przekroczenie okresu 12-miesięcznego odnosi się każdorazowo osobno do każdej budowy” (P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość, Warszawa 2013, str. 65).

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że w sytuacji, gdy pomiędzy poszczególnymi placami budowy nie występują powiązania funkcjonalne i prace te wykonywane są w ramach oddzielnych inwestycji to kryterium 12 miesięcy ma zastosowanie do każdego oddzielnego placu budowy.

Natomiast zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ww. Konwencji, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi.

Z powyższego przepisu wynika, że przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym Państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług budowalnych zarówno na terytorium Polski, jak i Szwecji. Usługi te wykonywane na terenie Szwecji prowadzone są za pomocą oddelegowanych pracowników firmy, a Spółka nie posiada w Szwecji zakładu zgodnie z art. 5 ust. 2 Konwencji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ponadto miejsca, gdzie prowadzone są roboty budowlane nie są ze sobą powiązane funkcjonalnie, a prace wykonywane na poszczególnych budowach są prowadzone w okresach trwających około 4-5 miesięcy. W żadnym jednak przypadku nie przekraczają okresu 12 miesięcy. Natomiast czas faktycznego pobytu na terytorium Szwecji oddelegowanych tam pracowników nie przewyższa 183 dni faktycznego pobytu, w każdym roku podatkowym.

Reasumując, biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że kryterium 12 miesięcy ma zastosowanie do każdego oddzielnego placu budowy lub projektu. W związku z powyższym tut. Organ stoi na stanowisku, że dochód uzyskany przez Wnioskodawcę na terytorium Szwecji, z prac budowlanych prowadzonych na poszczególnych placach budowy przez okres krótszy niż 12 miesięcy, niestanowiących zakładu w rozumieniu art. 5 ust. 3 ww. Konwencji, Wnioskodawca winien opodatkować - w myśl postanowień art. 7 ust. 1 tej Konwencji - w Polsce, na zasadach określonych w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.