2015.12.23 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-1027/15-4/BS
z 23 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2015 r. (data wpływu 5 października 2015 r.), uzupełnionym w dniu 27 listopada 2015 r. (data wpływu 27 listopada 2015 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 20 listopada 2015 r. (skutecznie doręczone w dniu 24 listopada 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z eksploatacją pojazdu samochodowego w sytuacji:

wynajęcia miejsca parkingowego bądź garażowego od osoby trzeciej w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika – kierowcy lub pracownika biurowego – jest nieprawidłowe,

wynajęcia miejsca parkingowego bądź garażowego od pracownika – kierowcy, bądź innego pracownika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z eksploatacją pojazdów samochodowych.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 25 listopada 2015 r., złożonym w dniu 27 listopada 2015 r. (data wpływu 27 listopada 2015 r.), na wezwanie tut. Organu z dnia 20 listopada 2015 r. (skutecznie doręczone w dniu 24 listopada 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka K. S.A. jest międzynarodową firmą E. oferującą usługi z zakresu projektowania, realizacji dostaw i budowy w przemyśle naftowym, gazowym, petrochemicznym, chemicznym i energetycznym, a zgodnie ze Statutem Spółki do przedmiotu jej działalności należą m.in.: przygotowywanie terenu pod budowę, realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków, wykonywanie robót budowlanych wykończeniowych, działalność w zakresie inżynierii i związane z nią doradztwo techniczne, pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania, działalność usługowa związana z administracyjną obsługą biura, pozostałe badania i analizy techniczne.

Spółka potwierdza, że jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT.

Spółka S.A. (dalej “Spółka”) posiada samochód służbowy, który jako wykorzystywany wyłącznie do celów działalności gospodarczej, na podstawie art. 86a Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) został w ramach formularza VAT-26 zgłoszony jako pojazd samochodowy wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, co jest jednoznaczne z prawem podatnika do odliczania podatku VAT z tytułu wydatków związanych z eksploatacją tego pojazdu w 100%.

Samochód jest samochodem osobowym (VW Caravelle). Jednocześnie Spółka dla jasności oraz by zapobiec jakimkolwiek wątpliwościom, oświadcza, że zapytanie w ramach niniejszego wniosku dotyczy wyłącznie tego jednego pojazdu. Przedmiotowy samochód osobowy nie jest pojazdem samochodowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w którym jest określona liczba miejsc łącznie z miejscem dla kierowcy zgodnie z art. 12 Ustawy zmieniającej do ustawy o podatku od towarów i usług i niektórych ustaw z dnia 7 lutego 2014 r. (Dz. U. 2014, poz. 312), ani nie jest pojazdem samochodowym w rozumieniu art. 86a ust. 9 w zw. z art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT, a tym samym nie było konieczne wydanie odpowiedniego zaświadczenia przez okręgową stację kontroli, ani nie jest pojazdem samochodowym konstrukcyjnie przeznaczonym do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą.

Pojazd przechowywany jest na parkingu firmowym w siedzibie Spółki, a korzysta z niego przede wszystkim pracownik zatrudniony na stanowisku kierowcy (w dalszej części także jako „pracownik - kierowca”). Jednak przez wzgląd, że siedziba Spółki znajduje się na obrzeżach miasta, a pracownik zatrudniony na stanowisku kierowcy często dostaje zlecenie wyjazdu o godzinach porannych lub wraca o późnych porach, a dodatkowe półgodziny musi przeznaczyć na dojazd do siedziby po odbiór pojazdu służbowego lub do domu, Spółka uznała, że ułatwieniem w tej sytuacji byłoby garażowanie pojazdu służbowego na parkingu bądź w garażu w mieście w pobliżu miejsca zamieszkania tego pracownika. W związku z powyższym Spółka planuje wynająć miejsce parkingowe bądź garaż od osoby trzeciej w miarę możliwości w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika zatrudnionego na stanowisku kierowcy.

Nie jest jednak do końca jasne czy powyższe rozwiązanie faktycznie uprawnia Spółkę do zgłoszenia samochodu służbowego w ramach VAT-26 jako pojazdu samochodowego wykorzystywanego wyłącznie do działalności gospodarczej, ze względu na bliskość miejsca zamieszkania pracownika na stanowisku kierowcy, a konkretnie czy nie zostałoby to uznane za jednoznaczne z pozostawieniem tego pojazdu w dyspozycji tego pracownika. Spółka posiada odpowiednie procedury wewnętrzne, które w jej ocenie spełniają wszelkie wymagania w zakresie kontroli używania samochodu służbowego wyłącznie dla celów działalności gospodarczej oraz obiektywnie potwierdzają ten fakt. Na dowód powyższego w załączniku ORD-IN/A do niniejszego wniosku Wnioskodawca przedstawił wyciąg konkretnych postanowień procedury Spółki, które dotyczą regulacji kontroli używania pojazdów służbowych Spółki.

W trakcie wykonywania obowiązków służbowych przez pracownika, Spółka nadzoruje używanie pojazdu służbowego zgodnie z procedurą w następujący sposób: sporządzanie i weryfikację pełnej dokumentacji związanej z używaniem samochodu służbowego, zobowiązanie pracownika do określonych działań (w tym m.in. podpisanie „Oświadczenia o niekorzystaniu w celach prywatnych z samochodu służbowego” czy prowadzenie Ewidencji przebiegu pojazdu), które podlegają kontroli pracownika działu GS (General Service – Obsługa Biura) i inne wynikające z procedury Spółki. Wskazane metody nadzoru jednocześnie stanowią zabezpieczenie gwarantujące przestrzeganie wewnątrz-firmowych regulacji Spółki w tym zakresie.

Spółka oświadcza i potwierdza, że posiada ewidencję przebiegu pojazdów zawierającą wpisy osób kierujących pojazdem samochodowym, zgodnie z art. 86a ust. 7 ustawy o VAT, co zostało również szczegółowo opisane w procedurze (odpowiedni fragment procedury znajduje się również w załączniku do niniejszego wniosku o interpretację podatkową).

Zważywszy na przedstawione zdarzenie przyszłe, Spółka zwraca się z niniejszym wnioskiem. Pytania z pkt 69 niniejszego wniosku określają dokładnie przedmiot niejasności, związany z interpretacją przepisów prawa podatkowego.

Wyciąg z procedury wewnętrznej Wnioskodawcy przedstawiający regulacje dotyczące korzystania z samochodów służbowych przez pracowników Spółki:

Akronimy

Spółka S.A.

BDA Business Development Advisor

GS Dział Obsługi Biura

HR Dział Zasobów Ludzkich

OD Dyrektor Operacyjny

PR Prezes

QHSE Dział Jakości, BHP i Środowiska

UZ Użytkownik pojazdu służbowego

Zasady przekazania i zwrotu samochodów służbowych

Służbowy samochód z przeznaczeniem dla celów prywatnych jest przyznawany tym pracownikom lub osobom współpracującym na podstawie innej wiążącej strony umowy, którym jest on niezbędny do wykonywania obowiązków służbowych.

Samochód służbowy wydawany jest UZ przez pracownika GS na pisemne polecenie, tj. upoważnienie do prowadzenia samochodu służbowego (MOD-UBC/P), zaakceptowane przez BDA bądź PR. GS przygotowuje także Protokół przekazania i zwrotu samochodu (MOD-CAF/E/P lub MOD-CTF/E/P).

Przekazanie samochodu przez UZ innemu użytkownikowi wymaga pisemnej zgody BDA bądź PR.

Przed odebraniem pojazdu UZ posiadający uprawnienia do kierowania pojazdami służbowymi zobowiązany jest do:

okazania osobie przekazującej pojazd ważne prawo jazdy odpowiedniej kategorii, (osoba przekazująca weryfikuje ważność uprawnień UZ w „Wykazie pracowników i współpracowników K., którzy nie mogą udawać się w podróż służbową jako kierowcy”;

wypełnienia Oświadczenia o korzystaniu ze służbowego samochodu osobowego do celów prywatnych (oświadczenie jest przechowywane przez HR);

zapoznania się z niniejszą Instrukcją oraz potwierdzenia jej akceptacji poprzez podpisanie Potwierdzenia zapoznania się z Instrukcją dotyczącą zasad użytkowania i eksploatacji samochodów służbowych w K. S.A. (MOD-PZ/P);

podpisania Protokołu przekazania samochodu służbowego.

W razie stwierdzenia jakichkolwiek nieprawidłowości formalno-technicznych, które uniemożliwiają korzystanie z pojazdu, zastosowanie znajdują postanowienia z punktu 7 niniejszej Instrukcji.

Utrata prawa jazdy przez UZ jest jednoznaczna z utratą upoważnienia do prowadzenia samochodu służbowego. O utracie prawa jazdy UZ jest zobowiązany niezwłocznie poinformować GS i HR.

Dokumenty dotyczące przydziału i odbioru pojazdu przechowywane są w GS.

Za rzetelne prowadzenie tej dokumentacji, a także prowadzenie i aktualizowanie rejestru użytkowników odpowiada Kierownik GS.

Pojazd powinien być także zwrócony na każde żądanie BDA lub PR bądź osoby przez nich upoważnionej. W przypadku takiego żądania UZ ma obowiązek niezwłocznego zwrotu powierzonego pojazdu najpóźniej do końca ustalonego terminu.

Po tym okresie użytkowanie samochodu traktowane będzie jako użytkowanie wyłącznie w celach prywatnych – patrz pkt 9.2.

Samochód służbowy może być również przydzielony pracownikowi na czas wyjazdu służbowego (delegacja) lub na okres relokacji związanej ze zmianą miejsca świadczenia pracy. Samochód wydaje się wówczas w dniu rozpoczęcia delegacji lub w dniu wyjazdu do nowego miejsca świadczenia pracy.

Pojazd może być także przekazany przez Pracodawcę do ogólnego użytku służbowego na budowę (bez wskazywania konkretnego Pracownika odpowiedzialnego za samochód), gdzie zostali relokowani Pracownicy lub osoby świadczące dla K. pracę na podstawie innego rodzaju umowy, np. cywilnoprawnej. Pojazd taki może stanowić narzędzie pracy jednocześnie dla kilku osób relokowanych na budowę. Może być jednak używany wyłącznie do celów służbowych. Decyzję o przekazaniu samochodu na budowę w takim charakterze podejmuje wyłącznie PR, biorąc pod uwagę potrzeby, jakie występują aktualnie na danej budowie. Informacja taka za pośrednictwem HR zostanie przekazana do GS.

W tym przypadku w Protokole przekazania i zwrotu samochodu służbowego na budowę (MOD-CTF/E/P) podane zostają: nazwa i adres budowy oraz dane osób, które mogą z niego korzystać, maksymalny limit kilometrów do przejechania w danym miesiącu lub limit wskazany kwotowo.

Znajdują tu zastosowanie pozostałe formularze występujące w Procedurze tak jak w przypadku przekazania samochodu UZ do indywidualnego użytkowania.

Zwrot samochodu następuje na polecenie PR za pośrednictwem GS, tzn. GS ustala termin zwrotu pojazdu (nie kolidujący z bieżącymi obowiązkami pracowników na budowie) oraz wskazuje osobę, która odprowadzi samochód do wskazanego miejsca.

Podstawą wydania samochodu w przypadku delegacji jest przekazanie przez UZ do GS druku – Business Trip Order/ Polecenie Wyjazdu Służbowego (MOD-NIBT/E/P) – podpisanego przez bezpośredniego przełożonego delegowanego. GS przedstawia prośbę o wydanie samochodu do BDA lub PR. GS uzyskuje akceptację BDA lub PR na formularzu – Upoważnienie do prowadzenia samochodu służbowego (MOD-UBC/P) oraz przygotowuje – Protokół przekazania i zwrotu samochodu służbowego (MOD-CAF/E/P).

W przypadku samochodów, które mogą być wykorzystywane tylko i wyłącznie do celów służbowych, pracownik GS przekazuje klucze wraz z dokumentami samochodu UZ. UZ podpisuje „Oświadczenie o niekorzystaniu w celach prywatnych z samochodu służbowego”. Pracownik GS informuje UZ o konieczności prowadzenia Karty Ewidencji przebiegu, która znajduje się w samochodzie wykorzystywanym wyłącznie do działalności gospodarczej.

Oświadczenie jest podpisywane przez użytkownika samochodu służbowego wykorzystywanego wyłącznie do działalności gospodarczej w chwili przekazania kluczy wraz z dokumentami samochodu na czas od postawienia samochodu do dyspozycji do ostatniego dnia danego roku kalendarzowego.

W przypadku braku zgody BDA lub PR samochód nie może być przekazany. Osoba, której przydzielono samochód na czas wyjazdu służbowego jest zobowiązana do jego zwrotu w dniu powrotu z delegacji służbowej lub powrotu do stałego miejsca wykonywania pracy (w przypadku relokacji) lub innego miejsca wskazanego przez Pracodawcę.

Termin „zwrot pojazdu” w każdej z powyższych sytuacji oznacza w szczególności: podstawienie pojazdu do wizualnej i technicznej oceny jego stanu pracownikowi GS, dostarczenie dokumentów pojazdu (dowód rejestracyjny, kluczyki, karta ewidencji przebiegu, i inne przekazane przez GS). Samochód powinien zostać dostarczony w stanie nieuszkodzonym, z uwzględnieniem standardowego zużycia eksploatacyjnego wynikającego z wieku i przebiegu pojazdu. Pojazd powinien być czysty wewnątrz i na zewnątrz.

Za prawidłowy zwrot pojazdu odpowiada Kierownik GS (Obsługa Biura).

Prawa i obowiązki użytkowników

UZ są zobowiązani do używania samochodu zgodnie z jego przeznaczeniem, instrukcją producenta oraz niniejszą instrukcją. Szczególnie wymaga się wykazania należytej staranności użytkowania samochodu podczas eksploatacji, utrzymania pojazdu w czystości i sprawności technicznej oraz przestrzegania wszystkich obowiązujących w tym zakresie przepisów oraz zasad BHP.

K. zastrzega sobie prawo do sprawdzenia w każdym czasie prawidłowości korzystania z pojazdu służbowego i jego eksploatacji.

Do użytkowania pojazdu upoważniony jest wyłącznie UZ, któremu samochód został udostępniony i który jest wymieniony w Protokole przekazania samochodu służbowego. Wyjątek stanowi sytuacja przekazania samochodu na budowę do użytku ogólnego, gdzie użytkowników danego pojazdu może być kilku, w zależności od występujących na bieżąco potrzeb służbowych.

Samochód może być udostępniony innemu użytkownikowi bądź osobie trzeciej tylko w następujących wyjątkowych sytuacjach:

ratowania zdrowia lub życia uczestnika wypadku drogowego, a także w każdej innej sytuacji, gdy uzasadnione będzie stwierdzenie zagrożenia zdrowia lub życia osoby trzeciej;

długotrwałej podróży służbowej wymagającej zmieniania się użytkowników za kierownicą po uprzednim uzgodnieniu z pracodawcą;

Osoby trzecie (m.in. członkowie rodziny), jako nieuprawnione, nie mogą prowadzić pojazdu (z zastrzeżeniem sytuacji, o których mowa w akapicie powyżej), a zatem następstwa w tym odpowiedzialność cywilna ewentualnych kolizji, wypadków spowodowanych przez te osoby, bądź zdjęć będących następstwem monitoringu czy fotoradarów będą w całości pokrywane przez UZ odpowiedzialnego za pojazd.

UZ zobowiązany jest w szczególności do:

Przestrzegania instrukcji techniczno-eksploatacyjnej pojazdu,

Dokonywania codziennej wizualnej kontroli stanu pojazdu,

Przestrzegania przepisów ruchu drogowego. Wszelkie mandaty karne, grzywny i inne podobne zobowiązania, nałożone na UZ przez upoważnione organy za naruszenie przepisów ruchu drogowego, ponoszone będą wyłącznie przez UZ,

Zachowania trzeźwości, nieużywania środków odurzających lub leków spowalniających reakcję w czasie kierowania pojazdem,

Utrzymania pojazdu w należytym stanie technicznym i wizualnym zarówno na zewnątrz jak i wewnątrz,

Nadzorowania terminowości przeprowadzonych czynności kontrolnych pojazdu (m.in. okresowe przeglądy techniczne), ważności polisy OC, wyposażenia dodatkowego np. gaśnicy (nadzór terminowości sprawuje także niezależnie GS),

Natychmiastowego zgłaszania do GS wszelkich zauważonych usterek,

Tankowania wyłącznie paliwa standardowego wykazanego w instrukcji producenta pojazdu,

Dbałości o prawidłowe i bezpieczne parkowanie w każdym czasie w celu wyeliminowania szkód parkingowych oraz zabezpieczenie samochodu przed atakami wandalizmu. W czasie postoju należy włączyć wszelkie zainstalowane w pojeździe systemy zabezpieczeń.

W przypadku umyślnego wyrządzenia szkody lub rażącego niedbalstwa (szkody nie objęte ochroną ubezpieczeniową), UZ jest zobowiązany do pokrycia kosztów naprawy pojazdu w 100% (nie więcej niż 3-krotną wielkość wynagrodzenia brutto UZ).

Późniejsze stwierdzenie istnienia w pojeździe szkody niezgłoszonej z winy UZ (np. przy zdawaniu pojazdu), równoznaczne jest z uznaniem jej jako szkoda z winy umyślnej i UZ jest zobowiązany do jej refundacji zgodnie z przepisami kodeksu pracy.

Brak zgłoszenia, brak kompletności dokumentów, poświadczenie nieprawdy lub dopuszczenia się przez UZ innej nieprawidłowości związanej z procesem zgłoszenia szkody, czego skutkiem będzie odmowa wypłaty odszkodowania, równoznaczne jest z uznaniem jej jako szkody z winy UZ (koszty naprawy pokrywa UZ zgodnie z kodeksem pracy).

K. jest zobowiązane podać dane UZ w odpowiedzi na wszelkie zawiadomienia od organów państwowych i samorządowych odnośnie naruszenia zasad ruchu drogowego przez UZ.

Działania zabronione użytkownikowi

Użytkownikowi zabrania się w szczególności:

Postępowania niezgodnie z przepisami ruchu drogowego,

Samodzielnego dokonywania napraw i przeróbek w użytkowanym samochodzie oraz instalowania wyposażenia dodatkowego (tuning, modyfikacje techniczne, korekty stanów silnika). W przypadku stwierdzenia takich zmian UZ zostanie obciążony kosztami przywrócenia samochodu do stanu pierwotnego,

Naklejania w samochodzie znaków, reklam i symboli, z wyłączeniem znaków wymaganych prawem,

Pozostawiania w samochodzie wartościowych przedmiotów (komputerów, telefonów, paneli radioodbiorników, dokumentów pojazdu, ważnych dokumentów należących do pracodawcy). Za skradzione przedmioty należące do firmy, a pozostawione w samochodzie, materialnie odpowiada UZ; K. nie odpowiada za skradzione przedmioty należące do UZ a pozostawione w samochodzie,

Palenia tytoniu w samochodzie,

Wykorzystywania użytkowanego pojazdu do przewożenia zwierząt oraz substancji szkodliwych dla zdrowia,

Wykorzystywania samochodu służbowego do jakiejkolwiek prywatnej działalności gospodarczej prowadzonej przez UZ lub jakiejkolwiek innej formy użytkowania niezgodnej z prawem polskim, Unii Europejskiej itp.,

Wykorzystywania samochodu służbowego do testów, wyścigów, rajdów itp.,

Tankowania paliwa/uzupełniania płynów eksploatacyjnych niezgodnego z instrukcją producenta pojazdu.

Cele korzystania z samochodów służbowych oraz prywatnych

5.1. Samochód służbowy - cele służbowe

UZ może wykorzystywać powierzony mu pojazd wyłącznie do celów służbowych. Wszyscy UZ, którzy nie korzystają z prawa użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych, mają obowiązek pozostawienia dokumentów oraz kluczyków samochodu u pracownika GS po zakończeniu pracy. W uzasadnionych przypadkach (np. związanych z podróżą służbową relokacją) BDA lub PR może wyrazić zgodę na parkowanie samochodu w miejscu zamieszkania UZ lub na terenie firmy/budowy, gdzie UZ tymczasowo świadczy pracę. Przydzielony samochód może być użytkowany wyłącznie do celów służbowych podczas godzin pracy.

Nie stanowią celu służbowego m.in. przejazdy pracownika z domu do pracy lub odwrotnie (także w przypadku relokacji). W przypadku naruszenia tej zasady zastosowanie znajdują zasady w pkt 9.2.

Dokumentacja

UZ, który korzysta z pojazdu służbowego w celach służbowych zobowiązany jest dokonywać wpisów do dokumentu Ewidencji Przebiegu Pojazdu dla potrzeb VAT, rejestrującego każde jego wykorzystanie.

Ewidencja Przebiegu Pojazdu, o której mowa, powinna zawierać co najmniej:

numer rejestracyjny pojazdu samochodowego,
dzień rozpoczęcia i zakończenia prowadzenia ewidencji,
kolejny numer wpisu,
datę i cel wyjazdu,
opis trasy (skąd – dokąd),
liczbę przejechanych kilometrów,
imię i nazwisko, adres osoby kierującej pojazdem,
stan licznika na dzień udostępnienia pojazdu,
stan licznika na dzień zwrotu pojazdu,
podpis UZ/ pracodawcy.

W przypadku, gdy samochód służbowy udostępniany jest osobie nie będącej pracownikiem firmy (np. zleceniobiorcy), wpis do dokumentu Ewidencji Przebiegu Pojazdu powinien odbyć się w obecności pracownika GS.

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona oddzielnie dla każdego z samochodów służbowych, które są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej K. S.A.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Zważywszy na przedstawiony stan faktyczny oraz treść art. 86a Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 Nr 54, poz. 535. z późn. zm.), Wnioskodawca zwraca się z prośbą o udzielenie odpowiedzi zgodnie z poniższymi pytaniami:

Czy wynajęcie miejsca parkingowego bądź garażowego od osoby trzeciej w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika – kierowcy lub pracownika biurowego pozostawia wciąż podatnikowi możliwość zgłoszenia pojazdu samochodowego jako wykorzystywanego wyłącznie do działalności gospodarczej, a tym samym odliczania sobie 100% podatku VAT od wydatków związanych z eksploatacją tego pojazdu, na podstawie i zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy o VAT?
Czy wynajęcie miejsca parkingowego bądź garażowego od pracownika – kierowcy, bądź innego pracownika, pozostawia podatnikowi możliwość zgłoszenia pojazdu samochodowego jako wykorzystywanego wyłącznie do działalności gospodarczej, a tym samym odliczania sobie 100% podatku VAT od wydatków związanych z eksploatacją tego pojazdu, na podstawie i zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Rozważając problem, wskazany w pkt 68 oraz 69 niniejszego wniosku, Spółka przeanalizowała szereg wydanych w tym zakresie interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądów administracyjnych, i na ich podstawie w kwestiach niejasnych sprecyzowanych w ramach pytań w pkt 69 niniejszego wniosku wypracowała stanowisko jak poniżej.

Jeśli Spółka zawrze umowę najmu miejsca parkingowego bądź garażu z osobą trzecią a korzystać z tego miejsca parkingowego bądź garażu będzie pracownik - kierowca w ten sposób, że będzie tam parkował samochód służbowy, to czynność parkowania w miejscu wskazanym przez Spółkę jako pracodawcę będzie realizacją celu służbowego, jakim jest troska o mienie Spółki. Będzie to tym bardziej oczywiste, jeśli zostanie to uregulowane w regulaminie lub procedurze obowiązującej w Spółce – w takim przypadku dojazd pracownika - kierowcy do pracy z wyznaczonego miejsca parkowania oraz z pracy do tego samego wyznaczonego miejsca, będzie wykonywaniem przez pracownika - kierowcę jego obowiązków pracowniczych, bez względu na to czy miejsce parkowania bądź garażowania znajduje się w pobliżu jego miejsca zamieszkania. Tym samym Spółka stwierdza, że tego typu rozwiązanie nie będzie w sprzeczności ze zgłoszeniem pojazdu samochodowego jako wykorzystywanego wyłącznie do działalności gospodarczej, gdyż w każdym momencie korzystania z tego pojazdu przez pracownika - kierowcę, będzie on wykonywał obowiązki zlecone przez Spółkę, a tym samym związane z działalnością gospodarczą.

Spółka uważa ponadto, że powyższe ma również zastosowanie w przypadku gdy z pojazdu samochodowego korzysta pracownik biurowy, gdyż tak jak i w przypadku pracownika - kierowcy, tak i pracownik biurowy odprowadzając samochód w miejsce wyznaczone przez Spółkę albo odbierając je z tego miejsca, również realizuje cel służbowy.

Jednocześnie Spółka stwierdza, że posiadana odpowiednia procedura wewnętrzna, której fragmenty zostały załączone do niniejszego wniosku, obwarowana sankcjami za nieprzestrzeganie zapisów w niej zawartych (w tym np. z tytułu używania pojazdu służbowego w celach prywatnych), zapoznanie pracowników z tymi obowiązkami, gwarancje ich przestrzegania, a także prowadzenie bieżącej kontroli w tym zakresie przez pracownika działu GS wyznaczonego do weryfikacji pełnej dokumentacji składanej w związku z używaniem samochodu dla celów związanych wyłącznie z działalnością gospodarczą stanowią wystarczające i obiektywne zabezpieczenie wykorzystania przedmiotowego pojazdu tylko dla celów działalności gospodarczej (Wyrok WSA w Krakowie z 20 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Kr 1834/14). Bieżąca kontrola, o której mowa w zdaniu poprzedzającym, prowadzona jest w ten sposób że każdorazowo po zwrocie samochodu służbowego wraz z kluczykami oraz Ewidencją Przebiegu Pojazdu przez pracownika, który używał ten pojazd, pracownik działu GS sprawdza poprawność, kompletność i prawidłowość dokumentów złożonych przez pracownika, który używał samochód służbowy, a także trasa przejazdu takim samochodem służbowym. Rozwiązanie tego typu umożliwia pełną kontrolę nad przejazdami pojazdu.

Spółka jednak uważa, że w przypadku wynajęcia miejsca parkingowego bądź garażu od pracownika - kierowcy, czy też od pracownika biurowego, powyższe nie ma zastosowania, ponieważ ma miejsce nieodpłatne świadczenie na rzecz takich pracowników (gdzie nieodpłatnym świadczeniem w tym przypadku jest przejazd pracownika z domu do pracy oraz z pracy do domu), które należy doliczyć do ich przychodów, a tym samym można stwierdzić, że pojazd nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej.

Podsumowując powyższe, oraz pytania postawione w pkt 69 niniejszego wniosku Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie czy przedstawione powyżej stanowisko Spółki jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z eksploatacją pojazdu samochodowego w sytuacji wynajęcia miejsca parkingowego bądź garażowego od osoby trzeciej w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika – kierowcy lub pracownika biurowego oraz prawidłowe w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z eksploatacją pojazdu samochodowego w sytuacji wynajęcia miejsca parkingowego bądź garażowego od pracownika – kierowcy, bądź innego pracownika.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z ww. przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Od 1 kwietnia 2014 r. kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy, w brzmieniu nadanym na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Poz. 312, z późn. zm.).

W art. 86a ust. 1 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2014 r. – wskazano, że w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Według art. 2 pkt 34 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o pojazdach samochodowych – rozumie się przez to pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm.), „pojazd samochodowy” to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Punkt 40 ww. artykułu wskazuje, że „samochodem osobowym” jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Natomiast art. 2 pkt 40 ustawy Prawo o ruchu drogowym wskazuje, że samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

W świetle art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Zatem zgodnie z nowymi regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością, np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”. Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”.

Stosownie natomiast do art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

W powołanych wyżej przepisach art. 86a ustawy ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja oznacza, że w sytuacji, gdy znajdzie zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w art. 86a ust. 1 ustawy, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego (w wysokości 50%). Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajdzie zastosowania (art. 86a ust. 3 ustawy), wówczas znajdą zastosowanie ogólne uregulowania zawarte w art. 86 ustawy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka jest międzynarodową firmą E. oferującą usługi z zakresu projektowania, realizacji dostaw i budowy w przemyśle naftowym, gazowym, petrochemicznym, chemicznym i energetycznym, a zgodnie ze Statutem Spółki do przedmiotu jej działalności należą m.in.: przygotowywanie terenu pod budowę, realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków, wykonywanie robót budowlanych wykończeniowych, działalność w zakresie inżynierii i związane z nią doradztwo techniczne, pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania, działalność usługowa związana z administracyjną obsługą biura, pozostałe badania i analizy techniczne.

Spółka potwierdza, że jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT.

Spółka posiada samochód służbowy, który jako wykorzystywany wyłącznie do celów działalności gospodarczej, na podstawie art. 86a Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług został w ramach formularza VAT-26 zgłoszony jako pojazd samochodowy wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, co jest jednoznaczne z prawem podatnika do odliczania podatku VAT z tytułu wydatków związanych z eksploatacją tego pojazdu w 100%.

Samochód jest samochodem osobowym (VW Caravelle). Przedmiotowy samochód osobowy nie jest pojazdem samochodowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w którym jest określona liczba miejsc łącznie z miejscem dla kierowcy zgodnie z art. 12 Ustawy zmieniającej do ustawy o podatku od towarów i usług i niektórych ustaw z dnia 7 lutego 2014 r. (Dz. U. 2014, poz. 312), ani nie jest pojazdem samochodowym w rozumieniu art. 86a ust. 9 w zw. z art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT, a tym samym nie było konieczne wydanie odpowiedniego zaświadczenia przez okręgową stację kontroli, ani nie jest pojazdem samochodowym konstrukcyjnie przeznaczonym do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą.

Pojazd przechowywany jest na parkingu firmowym w siedzibie Spółki, a korzysta z niego przede wszystkim pracownik zatrudniony na stanowisku kierowcy. Jednak przez wzgląd, że siedziba Spółki znajduje się na obrzeżach miasta, a pracownik zatrudniony na stanowisku kierowcy często dostaje zlecenie wyjazdu o godzinach porannych lub wraca o późnych porach, a dodatkowe półgodziny musi przeznaczyć na dojazd do siedziby po odbiór pojazdu służbowego lub do domu, Spółka uznała, że ułatwieniem w tej sytuacji byłoby garażowanie pojazdu służbowego na parkingu bądź w garażu w mieście w pobliżu miejsca zamieszkania tego pracownika. W związku z powyższym Spółka planuje wynająć miejsce parkingowe bądź garaż od osoby trzeciej w miarę możliwości w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika zatrudnionego na stanowisku kierowcy.

Spółka posiada odpowiednie procedury wewnętrzne, które w jej ocenie spełniają wszelkie wymagania w zakresie kontroli używania samochodu służbowego wyłącznie dla celów działalności gospodarczej oraz obiektywnie potwierdzają ten fakt. Wnioskodawca w opisie sprawy szczegółowo przedstawił wyciąg konkretnych postanowień procedury Spółki, które dotyczą regulacji kontroli używania pojazdów służbowych Spółki.

W analizowanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy budzi czy wynajęcie miejsca parkingowego bądź garażowego od osoby trzeciej w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika – kierowcy lub pracownika biurowego oraz czy wynajęcie miejsca parkingowego bądź garażowego od pracownika – kierowcy, bądź innego pracownika, pozostawia podatnikowi możliwość zgłoszenia pojazdu samochodowego jako wykorzystywanego wyłącznie do działalności gospodarczej, a tym samym odliczania sobie 100% podatku VAT od wydatków związanych z eksploatacją tego pojazdu, na podstawie i zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy o VAT.

Kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego we wniosku problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej.

Odwołując się do wykładni językowej, zgodnie z interpretacją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN przez pojęcie „wyłącznie” należy rozumieć „tylko” oraz „jedynie”. Przy definiowaniu słowa „wyłącznie” mogą być również pomocne synonimy tego słowa, wśród których wskazuje się: absolutnie; bezwzględnie; całkowicie; jedynie; tylko; zupełnie. Zatem możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych dotyczy tylko tych pojazdów, które przeznaczone są jedynie do wykonywania czynności służbowych, tym samym nie są wykorzystywane, choćby przejściowo, w inny sposób.

Dla celów pełnego odliczania VAT – fakt wykorzystywania pojazdów wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

W tym miejscu wskazać należy, że przepisy ustawy nie określają, w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tego pojazdu. Przy czym, użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

Analiza przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego oraz przywołanych regulacji prawnych prowadzi do stwierdzenia, że w tym przypadku opisana przez Wnioskodawcę procedura nie wykluczy użycia przedmiotowego samochodu osobowego do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą Spółki. Dopuszczenie możliwości parkowania pojazdu przez pracownika na parkingu bądź w garażu w mieście w pobliżu miejsca zamieszkania tego pracownika (zarówno w sytuacji wynajęcia miejsca parkingowego bądź garażowego od osoby trzeciej jak i od pracownika) powoduje, że wprowadzone przez Zainteresowanego zasady nie mogą obiektywnie wykluczyć prywatnego użytku tego pojazdu. Możliwy bowiem jest dojazd pracownika z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i odwrotnie samochodem służbowym. Zatem ustalone przez Wnioskodawcę procedury używania tego pojazdu będą przewidywały jego użycie do celów mieszanych.

Skoro Spółka – pracodawca – udostępnia pracownikowi samochód służbowy (poprzez dopuszczenie możliwości parkowania pojazdu przez pracownika w pobliżu swojego miejsca zamieszkania), z przeznaczeniem na dojazdy do pracy i z pracy do miejsca zamieszkania, to świadczy ona na ich rzecz usługę. Usługa ta służy celom prywatnym pracownika, gdyż to pracownik bez względu na odległość od miejsca pracy, ma zadbać o to w jaki sposób „dostanie się” na ustaloną z pracodawcą godzinę. Pracodawca nie ma obowiązku zapewnienia pracownikowi transportu do pracy. Jeżeli jednak dobrowolnie ułatwia dotarcie z miejsca zamieszkania do miejsca pracy, poprzez przekazanie samochodu służbowego do wykorzystania w tym celu, niewątpliwie świadczy usługę na rzecz pracownika. Ponieważ określenie sposobu, w jaki pracownik stawia się do pracy nie należy do sfery zainteresowań i obowiązków pracodawcy (jest to prywatna sprawa pracownika), to przekazanie samochodu na ten cel zaspokaja osobiste potrzeby pracownika.

Należy zatem stwierdzić, że dojazd pracownika do pracy samochodem służbowym nie ma związku z działalnością gospodarczą pracodawcy. Zapewnienie ułatwienia w tym zakresie ze strony pracodawcy realizuje cel prywatny (niewynikający ze stosunku pracy) pracownika, nie zaś gospodarczy pracodawcy.

Wprowadzenie w Spółce odpowiedniej procedury wewnętrznej używania ww. samochodu służbowego, obejmującej zakaz używania go do celów prywatnych oraz zapoznanie pracowników z wynikającymi z niej obowiązkami, nie jest równoznaczne ze stworzeniem przez Wnioskodawcę stosownej procedury użytkowania tego pojazdu, która wykluczy jego potencjalne użycie do celów prywatnych.

Również prowadzenie bieżącej kontroli w tym zakresie przez pracownika działu GS wyznaczonego do weryfikacji pełnej dokumentacji składanej w związku z używaniem samochodu dla celów związanych wyłącznie z działalnością gospodarczą nie będzie potwierdzać obiektywnie, że pojazd służbowy, o którym mowa we wniosku będzie wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy bez możliwości jego użycia do celów prywatnych, w sytuacji gdy będzie garażowany/parkowany – w celu zaoszczędzenia czasu przez pracownika – w pobliżu jego miejsca zamieszkania.

Z uwagi na powyższe spostrzeżenia należy stwierdzić, że samochód osobowy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, tj. w sytuacji wynajęcia miejsca parkingowego bądź garażowego od osoby trzeciej w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika – kierowcy lub pracownika biurowego jak również w sytuacji wynajęcie miejsca parkingowego bądź garażowego od pracownika – kierowcy, bądź innego pracownika nie będzie wykorzystywany wyłącznie do celów działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W konsekwencji w przedstawionym zdarzeniu przyszłym – wynajęcia miejsca parkingowego bądź garażowego zarówno od osoby trzeciej jak i pracownika – nie znajdzie zastosowania art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, co oznacza, że Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku od wydatków związanych z eksploatacją tego pojazdu w pełnej wysokości. Ponieważ z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że przedmiotowy samochód będzie wykorzystywany do czynności opodatkowanych, Wnioskodawcy – zgodnie z art. 86 ust. 1 w zw. z art. 86a ust. 1 ustawy – będzie przysługiwało prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego od wydatków związanych z jego eksploatacją.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 1 uznać należało za nieprawidłowe natomiast w zakresie pytania oznaczonego nr 2 za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego, tj. prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z eksploatacją pojazdu samochodowego w sytuacji wynajęcia miejsca parkingowego bądź garażowego natomiast nie dotyczy prawa podatnika do odliczania podatku VAT z tytułu wydatków związanych z eksploatacją tego pojazdu w 100% dokonywanych przed wynajęciem miejsca parkingowego bądź garażowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art.52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin