Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/4512-824/15/RS
z 16 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 14 sierpnia 2015 r. (data wpływu 18 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania komornika za podatnika podatku od towarów i usług i braku obowiązku dokonania zapłaty podatku od wykonywanych czynności za wynagrodzeniem – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku uznania komornika za podatnika podatku od towarów i usług i braku obowiązku dokonania zapłaty podatku od wykonywanych czynności za wynagrodzeniem.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 9 czerwca 2015 r. Minister Finansów wydał interpretację ogólną PT1.050.1.2015.LJU.19, zgodnie z którą, opierając się na orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zwanym dalej „TSUE", tj. na wyroku w sprawie 235/85 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Holandii pkt 8, a także w postanowieniu z dnia 21 maja 2008 r., w sprawie C-456/07 Karol Mihal przeciwko Danovy Urad Kosice V; uznał komorników sądowych, zwanych dalej „komornikami", za podatników podatku od towarów i usług, zwanego dalej „podatkiem VAT". Jednocześnie interpretacją tą zmieniono interpretację ogólną Ministra Finansów z dnia 30 lipca 2004 r. PP10-812-802/04/MR/1556PP. Tym samym uznano czynności wykonywane przez komorników za podlegające VAT świadczenie usług za wynagrodzeniem. Niemniej, zwolniono komorników z obowiązku zapłaty podatku z tytułu wykonywanych przez nich czynności za wynagrodzeniem, do końca września 2015 r.

Jednocześnie nie znowelizowano ani przepisów dotyczących VAT, jak i przepisów określających pozycję ustrojową komornika, a także sposób wykonywania przez niego czynności i ustalania opłat za te czynności, tj. kpc, ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U z 1997 r. Nr 133 poz. 882, z późn zm.), zwaną dalej „ukse", czy też rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 1968 r. w sprawie czynności komorników (Dz. U. z 1968 r. Nr 10, poz. 52, z późn. zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem o czynnościach komorników".

Komornik sądowy jest wskazany w art. 758 kpc, obok sądu, jako organ egzekucyjny. Sam komornik sądowy jest wskazany jako funkcjonariusz publiczny, w art. 1 ukse, jest nim także w świetle art. 224 kk, a także szeregu innych przepisów. Komornik sądowy w świetle kpc, ukse i rozporządzenia o komornikach sprawuje tzw. policję sesyjną w ramach swojego postępowania i przysługuje mu prawo użycia środków przymusu, takich jak, np. grzywna (art. 762 kpc), lub też zarządzenie przymusowego otwarcia drzwi i schowków dłużnika, a nawet przeszukania jego odzieży (art. 814 § 1 kpc).

Komornik sądowy, w świetle art. 759 i innych kpc, podlega pod nadzór instancyjny sądowi, przy którym działa. Niezależnie od powyższego jest określona podległość administracyjna pomiędzy komornikiem a Prezesem wskazanego sądu, na podstawie art. 3 ust. 1 ukse, a także pomiędzy komornikiem a Ministrem Sprawiedliwości (np. art. 15 ukse, ale również inne przepisy tej ustawy).

Wysokość opłat egzekucyjnych, sposób ich naliczania i podstawy do pobrania przez komornika, są sztywno określone w art. 43 i n. ukse. Ta sama sytuacja dotyczy zaliczek na czynności, które są uregulowane w art. 39 i n. ukse. Ponadto, wobec tych przepisów stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące opłat i kosztów sądowych. Przepisy te są imperatywne i komornik nie ma prawa swobodnie kształtować ze stronami ich wysokości, ani terminu zapłaty.

Również rola komornika i wszystkich uczestników postępowania egzekucyjnego jest uregulowana w kpc, ukse i rozporządzeniu o czynnościach komorników. Strony nie zawierają i zawrzeć nie mogą z komornikiem żadnych umów, ani nie kształtują swoich stosunków cywilnoprawnych w tym zakresie. Tym samym stosunek łączący komornika i wierzyciela, czy też dłużnika, nie jest i nie może być stosunkiem umownym w rozumieniu k.c.

Wpłaty, jakie komornik otrzymuje, nie są ceną w rozumieniu ustawy o VAT. Wpłaty te są kwotami wyegzekwowanymi, które podlegają planowi podziału, zgodnie z art. 1023 i n. kpc. Dopiero po jego sporządzeniu, a następnie rozksięgowaniu, komornik może ustalić wysokość przysługującej mu opłaty od wymienionej wpłaty.

Niezależnie od powyższego, komornika obejmują również przepisy kpa, zgodnie z art. 1 pkt 4) kpa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

• Czy podatnik, będący komornikiem sądowym, w świetle obowiązujących obecnie i od dnia 1 października 2015 r. przepisów, a także interpretacji ogólnej Ministra Finansów z dnia 9 czerwca 2015 r. sygn. PT1.050.1.2015.LJU.19, od dnia 1 października 2015 r. będzie podatnikiem VAT?
• Czy od dnia 1 października 2015 r., w świetle obowiązujących przepisów, również w tym dniu, a także interpretacji ogólnej Ministra Finansów z dnia 9 czerwca 2015 r. sygn. PT1.050.1.2015.LJU.19, komornik sądowy będzie zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług, z tytułu wykonywanych przez niego czynności za wynagrodzeniem?

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie przepisów powszechnie obowiązujących zarówno od dnia 1 października 2015 r., jak i obecnie, a także interpretacji ogólnej Ministra Finansów z dnia 9 czerwca 2015 r. sygn. PT1.050.1.2015.LJU.19, od dnia 1 października 2015 r. nie będzie podatnikiem od towaru i usług, zwanego dalej „podatkiem VAT", a także nie jest i nie będzie związany obowiązkiem zapłaty VAT od dnia 1 października 2015 r.

Powyższe Wnioskodawca uzasadnia faktem, że stan prawny komornika nie uległ zmianie od dnia 30 lipca 2004 r., tj. od dnia wydania przez Ministra Finansów interpretacji ogólnej sygn. PP10-812-802/04/MR/1556PP, gdzie wyraźnie określono komornika jako organ władzy publicznej w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o VAT. Pozycja ustrojowa komornika jest również cały czas inna w Polsce, niż w Holandii, czy też Słowacji.

Komornik cały czas pozostaje organem egzekucyjnym i funkcjonariuszem publicznym. Przysługuje mu, jako jedynemu zawodowi prawniczemu, kompetencja do przeprowadzenia egzekucji sądowej. Sprawuje też w ramach swoich obowiązków policję sesyjną, z czym jest związane prawo do użycia w stosunku do uczestnika środków przymusu, w tym także grzywny. Takich kompetencji nie posiadają żadne inne wolne zawody. Również jego przyporządkowanie innym organom władzy publicznej jest znacznie większe, niż w przypadku innych zawodów prawniczych prowadzących działalność na własne ryzyko. Pozostaje więc organem władzy publicznej, w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

Należy też nadmienić, że ani czynności jakie komornik wykonuje, tj. poszczególne czynności, ani również sposób zlecania tychże czynności komornikowi, nie może być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Całość bowiem stosunków pomiędzy komornikiem a uczestnikami jest uregulowana w powszechnie obowiązujących, imperatywnych przepisach kpc, ukse i innych ustawach jednoznacznie określających komornika jako funkcjonariusza publicznego, a także czynności jakie ma wykonać oraz określa jednoznacznie i sztywnie wysokość należnego mu wynagrodzenia. Tym samym czynności, za które komornik pobiera wynagrodzenie, nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, w rozumieniu art. 6 pkt 2 ustawy o VAT.

Z uwagi na powyższe, Wnioskodawca stwierdził, że nie będzie od dnia 1 października 2015 r., jako komornik sądowy, podatnikiem od towarów i usług, a także nie jest i nie będzie związany obowiązkiem tegoż podatku od ww. daty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Powołany przepis art. 8 ust. 1 ustawy wskazuje, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności, bądź sytuacji. Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, czy też świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Użyta na potrzeby podatku od towarów i usług definicja „działalności gospodarczej” jest tożsama z definicją zawartą w art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), a przed dniem 1 stycznia 2007 r. w art. 4 ust. 2 Szóstej Dyrektywy Rady Unii Europejskiej z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej - ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1, z późn. zm.).

Analizując zakres pojęcia „działalność gospodarcza” TSUE wskazywał, że jest ono bardzo szerokie i zawiera wszelkie usługi świadczone przez wolne zawody, oraz ma charakter obiektywny w tym znaczeniu, że działalność gospodarcza jest rozpatrywana per se bez względu na jej cele lub skutki (wyrok w sprawie 235/85 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Holandii, pkt 8).

W ww. wyroku TSUE rozważał zagadnienie, czy notariusze i komornicy w Holandii prowadzą działalność, którą rządzą normalne reguły ekonomiczne, a tym samym, czy można uznać ją za działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów o podatku od wartości dodanej. W pkt 10 tego wyroku zauważył, że: „W świetle neutralnego charakteru pojęcia „działalność gospodarcza”, fakt, iż działalność notariuszy i komorników polega na wykonywaniu obowiązków przyznanych i regulowanych przez prawo w interesie publicznym, jest nieistotny. Co więcej, artykuł 6 szóstej dyrektywy przewiduje wyraźnie, że niektóre czynności wykonywane z mocy prawa podlegają systemowi VAT.”. Dodatkowo TSUE wskazał, że wszystkie usługi świadczone za wynagrodzeniem przez przedstawicieli wolnych zawodów lub zawodów uważanych za takie, co do zasady, podlegają podatkowi od wartości dodanej (pkt 11).

Ponadto w wyroku tym TSUE stwierdził, że skoro notariusze i komornicy w Holandii prowadzą niezależną działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług podmiotom trzecim, za co otrzymują płatności na własną rzecz, to muszą być oni uznani za podatników dla celów VAT, w rozumieniu artykułu 4 ust. 1 i 2 szóstej dyrektywy (pkt 15). Jednocześnie TSUE odniósł się do kwestii wyłączenia spod opodatkowania VAT na podstawie art. 4 ust. 5 szóstej dyrektywy (ustanawiającego wyłączenia spod reżimu VAT podmiotów prawa publicznego) czynności wykonywanych przez notariuszy i komorników wskazując, że nawet jeśli przy wykonywaniu urzędowych czynności notariusze i komornicy realizują uprawnienia władzy publicznej, nie oznacza to, że mogą korzystać z powyższego wyłączenia. Powodem jest fakt, że prowadzą tę działalność nie jako podmiot rządzący się prawem publicznym, ponieważ nie są częścią administracji publicznej, ale w formie niezależnej działalności gospodarczej prowadzonej w ramach wykonywania wolnego zawodu (pkt 22). W wyroku tym TSUE analizując, czy do czynności wykonywanych przez notariuszy i komorników ma zastosowanie art. 4 ust. 4 szóstej dyrektywy wyłączający z systemu VAT osoby związane z pracodawcą umową o pracę lub innym stosunkiem prawnym tworzącym relację pracodawca-pracownik zauważył, że „notariusze i komornicy nie są związani z władzami publicznymi jako pracownicy ponieważ nie są włączeni do administracji publicznej. Prowadzą działalność na własny rachunek i własną odpowiedzialność; mogą swobodnie, chociaż podlegają pewnym ograniczeniom prawnym, ustalać w jaki sposób będą wykonywać swoją pracę i sami otrzymują środki, z których pochodzą ich dochody. Fakt, iż podlegają kontroli dyscyplinarnej władz publicznych (podobna sytuacja występuje także w przypadku innych zawodów regulowanych) oraz że ich wynagrodzenie jest ustalane przez prawo nie stanowi wystarczających podstaw do uznania ich za osoby związane więzami prawnymi z pracodawcą w rozumieniu artykułu 4 (4).”(pkt 14).

Należy dodatkowo wskazać, że kwestia wyłączenia spod opodatkowania czynności wykonywanych przez komorników sądowych była ponownie przedmiotem rozważań TSUE w sprawie C-456/07 Karol Mihal przeciwko Danovy Urad Kosice V, który w postanowieniu z dnia 21 maja 2008 r., stwierdził, że: „Działalność wykonywana przez jednostkę, taka jak działalność komornika sądowego, nie jest zwolniona z podatku od wartości dodanej z tego tylko powodu, że polega ona na dokonywaniu aktów należących do prerogatyw władzy publicznej. Gdyby nawet w ramach wykonywania jego funkcji, komornik sądowy dokonywał takich aktów, to w rozumieniu przepisów, takich jak te w sprawie przed sądem krajowym, wykonuje on działalność nie w formie podmiotu prawa publicznego, jako że nie jest włączony w strukturę administracji publicznej, lecz w formie samodzielnej działalności gospodarczej, wykonywanej w ramach wolnego zawodu, a w związku z tym nie przysługuje mu zwolnienie przewidziane w art. 4 ust. 5 akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku.”

Przenosząc powyższe tezy wynikające z wyroków TSUE na sytuację działających w Polsce komorników sądowych, należy wskazać, że ich działalność reguluje m.in. ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U z 2011 r. Nr 231, poz. 1376, z późn. zm.).

Z treści art. 1 tej ustawy wynika, że komornik jest funkcjonariuszem publicznym działającym przy sądzie rejonowym.

Czynności egzekucyjne w sprawach cywilnych wykonuje wyłącznie komornik, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w innych ustawach. Komornik wykonuje także inne czynności przekazane na podstawie odrębnych przepisów (art. 2 ust. 1 ustawy o komornikach).

Zgodnie z art. 2 ust. 3 ustawy o komornikach, komornikom powierza się w szczególności następujące zadania:

1. wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach o roszczenia pieniężne i niepieniężne oraz o zabezpieczenie roszczeń;
2. wykonywanie innych tytułów wykonawczych wydanych na podstawie odrębnych przepisów oraz tytułów egzekucyjnych, które zgodnie z odrębnymi przepisami podlegają wykonaniu w drodze egzekucji sądowej bez zaopatrywania ich w klauzulę wykonalności;
3. sporządzanie protokołu stanu faktycznego przed wszczęciem procesu sądowego lub przed wydaniem orzeczenia na zarządzenie sądu lub prokuratora.

W myśl art. 2 ust. 2 ustawy o komornikach, komornik pełni czynności osobiście, z wyjątkiem przypadków określonych w przepisach prawa.

Komornik na własny rachunek wykonuje czynności, o których mowa w art. 2 (art. 3a ww. ustawy).

Należy wskazać, że zgodnie z art. 43 powołanej ustawy, za prowadzenie egzekucji i inne czynności wymienione w ustawie komornik pobiera opłaty egzekucyjne.

Koszty, o których mowa w art. 34, komornik pokrywa z uzyskanych opłat egzekucyjnych (art. 35 ww. ustawy).

Komornikowi należy się zwrot wydatków gotówkowych poniesionych w toku egzekucji tylko w zakresie określonym ustawą (art. 39 ust. 1 tej ustawy).

W myśl art. 40 ust. 1 ustawy o komornikach, na pokrycie wydatków, o których mowa w art. 39, komornik może żądać zaliczki od strony lub innego uczestnika postępowania, który wniósł o dokonanie czynności, uzależniając czynność od jej uiszczenia.

Ponadto jak wskazuje treść art. 40 ust. 3 ww. ustawy, sąd rejonowy, przy którym działa komornik, przekazuje komornikowi sumy niezbędne na pokrycie wydatków w sprawach osób zwolnionych w tym zakresie od kosztów sądowych.

Należy mieć na uwadze, że, co do zasady, w przypadku prowadzenia postępowania egzekucyjnego na świadczoną przez komornika w tym zakresie usługę może się składać szereg czynności wykonywanych w ramach takiego postępowania, np. (w zależności od rodzaju prowadzonego postępowania) poszukiwanie majątku dłużnika, zajmowanie nieruchomości i rzeczy ruchomych, sprzedaż zajętych nieruchomości i rzeczy ruchomych, opróżnienie lokalu z rzeczy lub osób, usunięcie oporu dłużnika.

Do świadczenia usług przez komornika sądowego będzie również dochodziło w sytuacji wykonywania przez niego pewnych czynności poza postępowaniem egzekucyjnym.

W związku z powyższym komornik, wykonując czynności w ramach postępowania egzekucyjnego, może świadczyć usługi dla obydwu stron postępowania egzekucyjnego, tj. wierzyciela i dłużnika.

Usługa świadczona dla wierzyciela przybiera postać pomocy w wyegzekwowaniu należnego wierzycielowi świadczenia, zaś usługa dla dłużnika sprowadza się do zwolnienia dłużnika z posiadania długu.

Od stron postępowania (w zależności od sytuacji i rodzaju czynności – od jednej ze stron, bądź od obydwu z nich) komornik może pobierać z tytułu wykonywanych czynności wynagrodzenie.

Tym samym w zależności od tego na rzecz kogo w danym momencie komornik wykonuje dane czynności i od kogo pobiera wynagrodzenie, to ten z podmiotów jest nabywcą usługi.

Zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 1a–4 oraz art. 33 i art. 33b.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Jak stanowi ust. 2 ww. artykułu, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
   
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   
   
   
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
      
   2. b) usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38–41,
      
   3. usług ubezpieczeniowych
      
      
      
      1. jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
      
      
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Na podstawie ust. 4 powołanego artykułu, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności – przed dniem wykonania tej czynności.

W myśl ust. 5 tegoż artykułu, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Stosownie do treści ust. 9 ww. artykułu, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Pod pojęciem sprzedaży, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz powołanych regulacji przy uwzględnieniu tez wynikających z orzeczeń TSUE, prowadzi do stwierdzenia, że jako komornik – wykonując w szczególności czynności egzekucyjne - prowadzi Pan działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i tym samym działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w ust. 1 powołanego artykułu. Wykonywana bowiem przez Pana działalność ma charakter zarobkowej działalności gospodarczej, charakteryzującej się samodzielnością finansową, jak również pewnego rodzaju konkurencyjnością właściwą dla gospodarki rynkowej.

Powyższe potwierdzone zostało również w postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 lutego 2013 r., sygn. akt I FSK 221/12, stanowiącym wniosek do TSUE o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, i nie zostało zakwestionowane w wyroku TSUE z dnia 26 marca 2015 r. w sprawie C-499/13.

Wykonywane przez Pana czynności, w szczególności składające się na postępowanie egzekucyjne, należy uznać za świadczenie usług za wynagrodzeniem, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych.

W związku z tym, że zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w interpretacji ogólnej nr PP10-812-802/04/MR/1556PP z dnia 30 lipca 2004 r. jako komornik sądowy nie był Pan uznawany za podatnika VAT i nie płacił podatku od towarów i usług od wykonywanych czynności, na potrzeby stosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług, należy uznać Pana za podatnika rozpoczynającego wykonywanie w trakcie roku podatkowego (tj. od dnia 1 października 2015 r.) czynności podlegające opodatkowaniu VAT.

Powyższe oznacza, że jest/będzie Pan objęty tym zwolnieniem, jeżeli przewidywana przez Pana wartość sprzedaży (wszystkich świadczonych usług i dokonanych dostaw towarów) do końca 2015 r. nie przekroczy kwoty 37.808 zł. W konsekwencji, nie jest/nie będzie Pan zobowiązany do zapłaty podatku. Przy wyliczeniu wartości sprzedaży mającej wpływ na prawo do korzystania z tego zwolnienia należy uwzględnić otrzymane przez Pana wynagrodzenie oraz zaliczki na poczet tego wynagrodzenia za wykonywane czynności (tj. w szczególności opłaty egzekucyjne). Nie należy natomiast brać pod uwagę np. przekazywanych wierzycielowi kwot uzyskanych ze sprzedaży zajętego majątku, kwot wpłacanych przez wierzyciela na poczet wydatków gotówkowych oraz kwot przekazywanych przez dłużnika celem zwrotu wierzycielowi.

W przypadku jednak gdy ww. kwota w okresie od dnia 1 października do dnia 31 grudnia 2015 r. zostanie przekroczona, powyższe zwolnienie straci moc, począwszy od czynności, którą zostanie przekroczona ta kwota. W konsekwencji będzie Pan zobowiązany do rozliczenia tej transakcji, a w przypadku gdy wystąpi nadwyżka podatku należnego nad naliczonym w danym okresie rozliczeniowym – do zapłaty podatku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.