Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-54/16-4/AW
z 17 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 4 stycznia 2016 r. (data wpływu 22 stycznia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 lutego 2016 r. (data wpływu 10 lutego 2016 r.) nadesłanym w odpowiedzi na wezwanie z dnia 3 lutego 2016 r. (doręczone w dniu 5 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 50% kwoty podatku VAT od wydatków eksploatacyjnych związanych z użytkowaniem samochodów służbowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 50% kwoty podatku VAT od wydatków eksploatacyjnych związanych z użytkowaniem samochodów służbowych.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 8 lutego 2016 r. (data wpływu 10 lutego 2016 r.) nadesłanym jako odpowiedź na wezwanie z dnia 3 lutego 2016 r. - doręczone Wnioskodawcy w dniu 5 lutego 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: „Wnioskodawca”) jest osobą prawną, spółką publiczną zarejestrowaną jako podatnik VAT czynny.
W ramach swojej działalności Wnioskodawca posiada samochody z przeznaczeniem na cele służbowe. Samochody te są powierzane Członkom Zarządu Wnioskodawcy oraz niektórym pracownikom Wnioskodawcy (dalej; „Użytkownicy”).

Samochody służbowe mogą być udostępniane Użytkownikom na stałe bądź też w celu wykonania konkretnych zadań służbowych.

Zasady powierzania samochodów służbowych Użytkownikom określa uchwała Zarządu Wnioskodawcy („Polityka używania samochodów służbowych”, dalej: „Uchwała”). Z Uchwały wynika, iż Użytkownicy mogą korzystać z samochodów służbowych wyłącznie do celów związanych z działalnością Wnioskodawcy (tj. do celów służbowych). Jednak w wyjątkowych sytuacjach, zwłaszcza w czasie urlopu wypoczynkowego Użytkowników, Wnioskodawca dopuszcza, za uprzednią zgodą wskazanych przedstawicieli Wnioskodawcy, żeby samochód służbowy mógł być wykorzystany do celów prywatnych danego Użytkownika. W takim wypadku, Wnioskodawca uznaje, że po stronie Użytkownika korzystającego z samochodu służbowego do celów prywatnych, w zakresie tego prywatnego użytku, powstaje przychód podatkowy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (dalej: „podatek PIT”). Wnioskodawca jako płatnik uwzględnia ten przychód przy kalkulacji i poborze miesięcznych zaliczek na podatek PIT.

W przypadku użytkowania samochodów na cele służbowe, wszelkie wydatki o charakterze eksploatacyjnym (tj. w szczególności koszty napraw, konserwacji, płynów eksploatacyjnych, paliwa) są pokrywane ze środków Wnioskodawcy. W przypadku użytkowania samochodów służbowych na cele prywatne, wszelkie wydatki o charakterze eksploatacyjnym ponosi Użytkownik.

Zgodnie z Uchwałą, Użytkownicy zobowiązani są m.in. do odpowiedniego dbania o powierzone pojazdy. Do obowiązków nakładanych Uchwałą na Użytkownika używającego samochodu służbowego należy m.in.: przejawianie należytej troski o zabezpieczenie samochodu służbowego przed zniszczeniem lub utratą powstałą wskutek popełnienia przestępstwa oraz parkowanie samochodu służbowego w porze nocnej w miejscu strzeżonym, garażu lub na terenie ogrodzonej nieruchomości (o ile będzie to możliwe).

Użytkownicy mogą zostać zobowiązani do parkowania lub garażowania samochodów służbowych poza siedzibą Wnioskodawcy, w miejscach do tego przeznaczonych lub w pobliżu miejsca swojego zamieszkania. Powyższe ma na celu ułatwienie Użytkownikom efektywniejszą realizację obowiązków służbowych (np. dojazd w godzinach porannych na spotkanie poza siedzibą Wnioskodawcy, podróż służbowa, transport gości Wnioskodawcy itp.).

Ze względu na zakres obowiązków służbowych (tj. np. zdalne zarządzanie sprawami Wnioskodawcy, lub realizacja obowiązków administracyjno-technicznych poza siedzibą Wnioskodawcy) oraz ogólnopolski charakter działalności Wnioskodawcy, istotna część pracy Użytkowników odbywa się poza siedzibą Wnioskodawcy. Parkowanie lub garażowanie samochodów służbowych poza siedzibą Wnioskodawcy zwiększa dyspozycyjność i mobilność Użytkowników, co przyczynia się do zwiększonej efektywności pracy.

Parkowanie oraz garażowanie samochodów służbowych poza siedzibą Wnioskodawcy spowoduje konieczność ponoszenia wydatków o charakterze eksploatacyjnym, związanych z podróżą do siedziby Wnioskodawcy oraz z powrotem, których ciężar zgodnie z obowiązującą Uchwałą ponosi Wnioskodawca.

W nadesłanym uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że samochody o których mowa w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku o interpretację stanowią pojazdy wskazane w art. 2 pkt 34 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 z pózn. zm.). Zgodnie z którym za pojazdy samochodowe - rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia naliczonego podatku od towarów i usług (dalej: „podatek VAT”) od wydatków o charakterze eksploatacyjnym w zakresie, w jakim są związane z podróżą w celach służbowych z miejsca parkowania lub garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków, zgodnie z art. 86 § 1 w zw. z art. 86a § 1 i 2 ustawy VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT od wydatków o charakterze eksploatacyjnym związanych z użytkowaniem samochodów służbowych w zakresie, w jakim są związane z podróżą w celach służbowych z miejsca parkowania lub garażowania do miejsca wykonywania obowiązków, w wysokości 50% kwoty podatku wykazanego na otrzymywanych fakturach VAT.

Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy VAT, co do zasady, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Oznacza to, iż jeśli zakup może być przyporządkowany do czynności dających prawo do odliczenia, wówczas w tym zakresie przysługuje Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego.

W zakresie, w jakim zakup jest związany z pojazdami samochodowymi, zastosowanie znajdują przepisy art. 86a ust. l pkt 1 ustawy VAT, zgodnie z którym kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Zgodnie z art. 86a ust. 2 pkt 3, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zalicza się wydatki dotyczące: nabycia lub importu paliw silnikowych oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Oznacza to, iż co do zasady podatek VAT związany z wszelkimi wydatkami związanymi z samochodami służbowymi może podlegać odliczeniu, jednak do wysokości 50% wartości podatku wykazanego na fakturze, który jest jednocześnie po stronie Wnioskodawcy podatkiem VAT naliczonym.

Zgodnie z art. 86c ust. 3 pkt 1 lit a) Ustawy VAT powyższy przepis, dotyczący możliwość odliczenia 50% wartości podatku VAT od wydatków związanych z samochodami służbowymi, nie ma zastosowania w przypadku, kiedy samochody te wykorzystywane są wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe zdarzenie stanowi użytkowanie samochodu w celach służbowych. Przejazdy pomiędzy miejscem garażowania lub parkowania samochodu służbowego, a miejscem wykonywania obowiązków służbowych stanowią realizację celu służbowego. Miejsce garażowania usytuowane w pobliżu miejsca zamieszkania Użytkownika zapewnia stałą gotowość do użytkowania samochodu w celu realizacji zadań służbowych wynikającą z charakteru pracy, a także bezpieczeństwo oraz możliwość sprawowania nadzoru nad powierzonym Użytkownikowi samochodem służbowym.

Podobne stanowisko reprezentowane jest przez sądy administracyjne, np. przywołany wyżej wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Krakowie z dnia 20 stycznia 2015 r., sygn. 1 SA/Kr 1834/14, w którym sąd uznał, iż udostępnianie samochodów służbowych w celu parkowania poza siedzibą firmy nie wyklucza możliwości zakwalifikowania zdarzenia jako użytkowania samochodu w celach służbowych. We wskazanym wyroku sąd wskazał, iż: „Zdaniem Sądu nie ma żadnych przeszkód ku temu, by kwestie te podobnie rozumieć na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Chodzi jedynie o to, by możliwość parkowania pojazdu poza siedzibą firmy była uzasadniona specyfiką prowadzonej działalności, określona została w wewnętrznych regulacjach obowiązujących u podatnika, zaś podatnik zapewnił odpowiednie mechanizmy kontroli przestrzegania wykorzystania tak postawionych do dyspozycji pracowników (użytkowników) pojazdów wyłącznie dla celów związanych z działalnością gospodarczą (wykonywaniem obowiązków służbowych).”

Podobne stanowisko w kwestii podatku VAT przedstawione zostało w ustnym uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 maja 2015 r. o sygn. III SA/Wa 3714/14.

W przypadku Wnioskodawcy, obowiązująca Uchwała przewiduje, iż samochody mogą być, w szczególnych przypadkach, używane przez Użytkowników do celów prywatnych. W związku z powyższym zdarzenie polegające na podróży pomiędzy miejscem garażowania lub parkowania samochodu służbowego, a miejscem wykonywania obowiązków służbowych nie stanowi wykorzystania wyłącznie na cele gospodarcze w rozumieniu art. 86c ust. 3 pkt 1 lit. a) ustawy VAT. W ocenie Wnioskodawcy, do przedmiotowego zdarzenia zastosowanie znajdują więc przepisy art. 86a ust 1 pkt 1 ustawy VAT. Wnioskodawca pragnie wskazać, iż wprowadzenie powyższego przepisu do porządku prawnego miało na celu ograniczenie prawa do odliczenia podatku z faktur dokumentujących dokonywanie zakupów, które mogą częściowo nie być związane z działalnością gospodarczą podatników.

Za takim rozumieniem funkcjonalnym przepisów dotyczących ograniczenia odliczenia podatku naliczonego od nabycia samochodów opowiedział się np. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 października 2010 r. (sygn. IFSK1875/09) wskazując, że: „Z przedstawionego we wniosku o interpretację stanu faktycznego wynika, że pojazdy samochodowe przeznaczone na cele handlowe wykorzystywane były jednocześnie do jazd testowych i jako pojazdy zastępcze, nie można więc też uznać, by cel regulacji określonej w art. 86 ust. 3 u.p.t.u. został w tym przypadku zniweczony. Celem tego uregulowania było bowiem, jak wskazano wyżej, ograniczenie prawa do odliczenia pewnych kategorii towarów i pewnych usług, które mogą być wykorzystywane wyłącznie lub częściowo do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, co w przedstawionym stanie faktycznym nie miało miejsca. We wspomnianym wyroku NSA wywiódł powyższe na podstawie historycznej analizy kształtowania się na gruncie prawa Unii Europejskiej koncepcji ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego w stosunku do towarów i usług, które mogą nie być wykorzystywane w całości do działalności gospodarczej podatnika. Ostateczny kształt powyższych regulacji znalazł odzwierciedlenie w Dyrektywie nr 2006/112/WE Rady (dalej: „dyrektywa VAT”).

W związku z powyższym, w sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku znajdzie zastosowanie przepis pozwalający na odliczenie jedynie 50% podatku VAT z otrzymanych faktur związanych z wydatkami o charakterze eksploatacyjnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Generalna zasada określająca prawne możliwości odliczenia podatku naliczonego wyrażona jest w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z pózn. zm.) zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT. Zgodnie z tym przepisem w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy).

Z powołanych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Stosownie do art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

Przez pojazdy samochodowe, stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy, rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Natomiast art. 2 pkt 40 ww. ustawy wskazuje, że „samochodem osobowym” jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

W myśl art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
   1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
   2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
   
   

Na podstawie art. 86a ust. 4 ustawy pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

Warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu – w myśl art. 86a ust. 5 pkt 1 lit. c ustawy - nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych przeznaczonych wyłącznie do oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze - jeżeli oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika.

Wskazane wyżej przepisy art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług wprowadzają ograniczenie w odliczaniu podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków eksploatacyjnych (m.in. nabycia paliwa), dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do użytku „mieszanego”, tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów użytku prywatnego.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością posiada samochody z przeznaczeniem na cele służbowe. Wskazane pojazdy stanowią pojazdy wskazane w art. 2 pkt 34 ustawy o VAT. Samochody służbowe mogą być udostępniane Użytkownikom (członkowie zarządu lub niektórzy pracownicy) na stałe bądź też w celu wykonania konkretnych zadań służbowych. Zasady powierzania samochodów służbowych Użytkownikom określa uchwała Zarządu Spółki z której wynika, że Użytkownicy mogą korzystać z samochodów służbowych wyłącznie do celów związanych z działalnością Wnioskodawcy (tj. do celów służbowych). Jednak w wyjątkowych sytuacjach, zwłaszcza w czasie urlopu wypoczynkowego Użytkowników, Wnioskodawca dopuszcza, za uprzednią zgodą wskazanych przedstawicieli Spółki, żeby samochód służbowy mógł być wykorzystany do celów prywatnych danego Użytkownika. W przypadku użytkowania samochodów na cele służbowe, wszelkie wydatki o charakterze eksploatacyjnym (tj. w szczególności koszty napraw, konserwacji, płynów eksploatacyjnych, paliwa) są pokrywane ze środków Spółki. W przypadku użytkowania samochodów służbowych na cele prywatne, wszelkie wydatki o charakterze eksploatacyjnym ponosi Użytkownik. Użytkownicy mogą zostać zobowiązani do parkowania lub garażowania samochodów służbowych poza siedzibą Wnioskodawcy, w miejscach do tego przeznaczonych lub w pobliżu miejsca swojego zamieszkania. Powyższe ma na celu ułatwienie Użytkownikom efektywniejszą realizację obowiązków służbowych (np. dojazd w godzinach porannych na spotkanie poza siedzibą Spółki, podróż służbowa, transport gości Spółki itp.). Ze względu na zakres obowiązków służbowych oraz ogólnopolski charakter działalności Wnioskodawcy, istotna część pracy Użytkowników odbywa się poza siedzibą Wnioskodawcy. Parkowanie lub garażowanie samochodów służbowych poza siedzibą Wnioskodawcy zwiększa dyspozycyjność i mobilność Użytkowników, co przyczynia się do zwiększonej efektywności pracy. Parkowanie oraz garażowanie samochodów służbowych poza siedzibą Wnioskodawcy powoduje konieczność ponoszenia wydatków o charakterze eksploatacyjnym, związanych z podróżą do siedziby Spółki oraz z powrotem, których ciężar zgodnie z obowiązującą Uchwałą ponosi Wnioskodawca.

Wątpliwości Zainteresowanego dotyczą prawa do odliczenia 50% kwoty podatku VAT od wydatków eksploatacyjnych związanych z podróżowaniem z miejsca parkowania lub garażowania samochodu służbowego do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

W analizowanym przypadku opisane sytuacje, wskazują na użycie samochodów do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Wskazać należy, że gdy pracodawca udostępnia pracownikom samochody służbowe, z przeznaczeniem na dojazdy z pracy do miejsca zamieszkania (i odwrotnie) lub z pracy do miejsca parkowania/ garażowania (i odwrotnie) w celu ułatwienia im efektywniejszej realizacji obowiązków, to tym samym zaspakaja w pierwszym rzędzie potrzeby prywatne pracownika, gdyż to pracownik bez względu na odległość od miejsca pracy lub wykonywania obowiązków, ma zadbać o to w jaki sposób „dostanie się” na ustaloną godzinę. Pracodawca nie ma obowiązku zapewnienia pracownikowi transportu z pracy i do pracy lub miejsca wykonywania obowiązków. Jeżeli jednak dobrowolnie ułatwia dotarcie do pracy lub miejsca wykonywania obowiązków, poprzez przekazanie samochodu służbowego do wykorzystania w tym celu – nawet jeśli są to sytuacje wyjątkowe – niewątpliwie mamy wówczas do czynienia ze świadczeniem na rzecz pracownika (jest udogodnieniem dla pracownika, który nie musi we własnym zakresie organizować sobie środka transportu do/z pracy lub miejsca wykonywania obowiązków).

Należy zatem stwierdzić, że dojazd do miejsca wykonywania obowiązków służbowych z miejsca zamieszkania pracownika lub miejsca parkowania/garażowania nie ma związku z działalnością gospodarczą pracodawcy. Zapewnienie ułatwienia w tym zakresie ze strony pracodawcy realizuje cel prywatny (niewynikający ze stosunku pracy) pracownika, nie zaś cel gospodarczy pracodawcy.

Tym samym Spółka nie powinna traktować pojazdów będących przedmiotem sprawy jako wykorzystywanych wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej. W opisanych warunkach użycie samochodu służbowego w celu dojazdu do/z miejsca zamieszkania parkowania lub garażowania w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych lub w celu uczestnictwa w spotkaniach bądź w związku z udaniem się w delegację służbową będzie stanowić użycie samochodu służbowego w celach prywatnych. W związku z tym Wnioskodawca ma możliwość odliczenia podatku VAT w wysokości 50% od zakupów eksploatacyjnych dotyczących przedmiotowych pojazdów zgodnie z art. 86a ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.