Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP4/4512-9/16/PK
z 11 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015r. poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 grudnia 2015 r. (data wpływu 14 stycznia 2016 r.), uzupełnionym pismem z 29 lutego 2016 r. (data wpływu 3 marca 2016 r.), o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jest:

• prawidłowe w zakresie opodatkowania dostawy Wnioskodawcy stawka podatku VAT w wysokości 0% jako WDT
• nieprawidłowe w zakresie uznania transakcji za transakcję łańcuchową
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 14 stycznia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 29 lutego 2016 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 18 lutego 2016 r. znak: IBPP4/4512-9/16/PK.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością i posiada status czynnego podatnika podatku od towarów i usług (VAT) oraz zamierza zarejestrować się jako podatnik VAT UE. Wnioskodawca zamierza rozpocząć działalność dystrybucyjną w zakresie sprzedaży towarów wytwarzanych przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą w Polsce oraz będący podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT) (dalej jako: „Producent”). W tym celu Wnioskodawca zamierza zawrzeć z Producentem umowę ramową, której przedmiotem będzie m.in. określenie zasad współpracy pomiędzy stronami w zakresie dystrybucji (sprzedaży) produktów znajdujących się w ofercie handlowej Producenta. Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca nie posiada własnego magazynu, środków transportowych oraz wystarczających zasobów kadrowych, umowa obejmować będzie również świadczenie przez Producenta na rzecz Wnioskodawcy usługi najmu powierzchni magazynowych oraz świadczenia przez Producenta w imieniu i na rzecz Dystrybutora usług przewozowych. Zarówno najem magazynu, jak i usługi przewozowe rozliczane będą przez strony na warunkach rynkowych. Pomimo faktu, iż fizycznie towar znajdował się będzie w magazynie będącym własnością Producenta, po dokonaniu sprzedaży przez Producenta na rzecz Wnioskodawcy, Wnioskodawca będzie dysponował tym towarem jak właściciel, tzn. przede wszystkim ponosił będzie koszty i ryzyko związane z jego posiadaniem oraz decydował będzie o dalszej odsprzedaży towarów. Sprzedaż produktów na rzecz Wnioskodawcy w ramach umowy następować będzie na podstawie zamówień akceptowanych przez Producenta. Po zakupie towarów od Producenta, Wnioskodawca będzie dokonywał ich dalszej odsprzedaży na rzecz podmiotów mających siedzibę na terenie Unii Europejskiej posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. Zgodnym zamiarem stron jest takie ukształtowanie postanowień umowy dystrybucyjnej, by organizatorem transportu towarów był Wnioskodawca. Dostawy odbywać będą się warunkach EXW (Ex Works) według Incoterms® 2010. Wnioskodawca będzie gromadził dowody potwierdzające fakt, iż towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (w tym m. in. zamówienia, dokumenty transportowe, korespondencję za pośrednictwem poczty elektronicznej).

Towary będące przedmiotem umowy pomiędzy Producentem a Wnioskodawcą należeć będą do katalogu towarów objętych tzw. podstawową stawką podatku od towarów i usług (art. 146a pkt 1 ustawy o VAT), tj. nie będą to towary poddane opodatkowaniu stawkami obniżonymi (preferencyjnymi) lub podlegającymi zwolnieniu od podatku.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

1. Dokumenty transportowe, które będzie posiadał Wnioskodawca, będą zawierały potwierdzenie odbioru towaru przez nabywcę. Wnioskodawca będzie gromadził także inne dowody potwierdzające fakt, iż towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru zostały dostarczone nabywcy (w tym m. in. zamówienia, dokumenty transportowe, korespondencję za pośrednictwem poczty e-mail).
2. Wnioskodawca będzie posiadał specyfikacje towarów, które zostaną dostarczone do nabywcy w innym niż Polska kraju członkowskim.
   
   

W związku z powyższym zadano pytanie:

Według jakiej stawki podatku od towarów i usług będzie opodatkowana dostawa towarów pomiędzy Wnioskodawcą a podmiotami mającymi siedzibę poza Polską na terenie UE?

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa towarów pomiędzy Wnioskodawcą a podmiotem mającym siedzibę poza Polską na terenie UE stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i powinna być opodatkowana według stawki 0%.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, WDT stanowi czynność opodatkowaną VAT. Definicję WDT zawiera art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym: „Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8”. Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT: „Wewnątrzwspólnotową dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione^ terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE”.
   
   

Zgodnie z cytowanym wyżej art. 22 ust. 2 ustawy o VAT: „W przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie”. Dokonując subsumpcji przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego do normy prawnej zawartej w art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, należy uznać, iż zastosowanie powinna mieć druga część ww. przepisu, odnosząca się do wysyłki lub transportu towaru przez nabywcę. Formułuje on zasadę, iż WDT dokonuje podmiot odpowiedzialny za transport. W przedmiotowej sprawie organizatorem transportu jest Wnioskodawca jako nabywca towaru od Producenta. Nie ma znaczenia, iż dokonując WDT, Wnioskodawca korzysta z magazynu oraz usług świadczonych przez Producenta. W istocie bowiem to Wnioskodawca jest odpowiedzialny za dostawę na rzecz podmiotu mającego siedzibę na terytorium UE, o czym świadczyć będzie m.in. zastosowanie w umowie pomiędzy Producentem a Wnioskodawcą klauzuli EXW (Ex Works) według Incoterms® 2010. Formuła ta zakłada, iż to kupujący (czyli w tym przypadku Wnioskodawca) pokrywa wszystkie koszty oraz organizuje transport. W świetle cytowanych przepisów, cechę WDT ma ta dostawa, której można przypisać transport lub wysyłkę („Transakcje łańcuchowe oraz transakcje trójstronne”, Ministerstwo Finansów 2013). Należy także zwrócić uwagę na fakt, iż, jak wynika z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w przypadku dostaw łańcuchowych, ocena, która transakcja stanowi WDT zależy od okoliczności sprawy, przy czym dostawa, której przypisuje się transport, co do zasady stanowi WDT (zob. wyr. TS UE w sprawie C-245/04 EMAG Handel oraz wyr. TS UE w sprawie C-430/09 Euro Tyre ).

W ocenie Wnioskodawcy, przy założeniu, iż zostaną spełnione warunki wskazane w art. 13 oraz art. 42 ustawy o VAT, dostawa towarów pomiędzy Wnioskodawcą a podmiotem mającym siedzibę poza Polską na terenie UE powinna być uznana za WDT i podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• prawidłowe w zakresie opodatkowania dostawy Wnioskodawcy stawka podatku VAT w wysokości 0% jako WDT,
• nieprawidłowe w zakresie uznania transakcji za transakcję łańcuchową.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 13 ust. 1-2 ustawy przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy, stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (WDT), której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej - na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy - wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.

Jak wynika z opisu sprawy wszystkie ww. warunki do uznania transakcji Wnioskodawcy za WDT będą spełnione dlatego też dokonując dostawy opisanej we wniosku winien on rozpoznać WDT.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Na podstawie art. 42 ust. 3 pkt 1 i 3 i ust. 11 ustawy dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
   

-z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

W przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

Drugi z warunków o którym mowa wyżej, od którego spełnienia zależy potraktowanie danej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych, a nie prawnych aspektach transakcji. Powyższy warunek został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle art. 42 ust. 1, ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczające jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Ważne jest to aby przedmiotowe dokumenty zawierały informacje, z których jednoznacznie wynika, że określony towar - będący przedmiotem dostawy - został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca dla potwierdzenia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów będzie posiadał, następujących dokumenty:

• dokumenty transportowe zawierające potwierdzenie odbioru towaru przez nabywcę
• zamówienia,
• korespondencję za pośrednictwem poczty e-mail,
• specyfikacje towarów, które zostaną dostarczone do nabywcy w innym niż Polska kraju członkowskim.
  
  

Odnosząc powyższe do obowiązujących przepisów należy stwierdzić, że w sytuacji gdy Wnioskodawca - zgodnie z przedstawionym zdarzeniem przyszłym - zarejestruje się jako podatnik VAT-UE oraz dla potwierdzenia dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów będzie posiadał ww. dokumenty należy uznać, że dokumenty te łącznie uprawdopodobniają przemieszczenie towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego oraz ich dostarczenie do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Zatem Spółka na podstawie tych dokumentów będzie miała prawo do zastosowania preferencyjnej stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania WDT należy uznać za prawidłowe.

Odnośnie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie zastosowania art. 22 ust. 2 ustawy należy zauważyć, że przepis ten nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie.

W przepisach art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1-4 ustawy uregulowano zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w danej transakcji.

Zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Zatem dla zaistnienia dostawy, o której mowa w art. 7 ust. 8 ustawy (tzw. dostawy łańcuchowej), konieczne jest łączne wystąpienie następujących okoliczności:

• w transakcji musi uczestniczyć kilka podmiotów,
• transakcja musi dotyczyć tego samego towaru,
• towar musi zostać wydany końcowemu nabywcy bezpośrednio przez pierwszego w kolejności uczestnika transakcji.
  
  

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio ostatniemu nabywcy. Transakcje łańcuchowe, ze względu na uregulowanie prawne, można podzielić na wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne oraz na transakcje pozostałe.

Zasadnicze znaczenie dla opodatkowania przedmiotowych transakcji ma ustalenie miejsca dostawy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

Na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Art. 22 ust. 2 ustawy stanowi, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, ze pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Ww. przepis reguluje wprost sytuację gdy w transakcji uczestniczy wiele podmiotów, lecz towar jest przedmiotem tylko jednej wysyłki od pierwszego do ostatniego podmiotu. W takich przypadkach ustawodawca przyjął fikcję prawną, zgodnie z którą uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów prowadzących udział w tych czynnościach.

Jak wynika z wniosku Wnioskodawca zamierza zawrzeć z Producentem umowę ramową, której przedmiotem będzie m.in. określenie zasad współpracy pomiędzy stronami w zakresie dystrybucji (sprzedaży) produktów znajdujących się w ofercie handlowej Producenta. Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca nie posiada własnego magazynu, środków transportowych oraz wystarczających zasobów kadrowych, umowa obejmować będzie również świadczenie przez Producenta na rzecz Wnioskodawcy usługi najmu powierzchni magazynowych oraz świadczenia przez Producenta w imieniu i na rzecz Dystrybutora usług przewozowych. Pomimo faktu, iż fizycznie towar znajdował się będzie w magazynie będącym własnością Producenta, po dokonaniu sprzedaży przez Producenta na rzecz Wnioskodawcy, Wnioskodawca będzie dysponował tym towarem jak właściciel, tzn. przede wszystkim ponosił będzie koszty i ryzyko związane z jego posiadaniem oraz decydował będzie o dalszej odsprzedaży towarów. Po zakupie towarów od Producenta, Wnioskodawca będzie dokonywał ich dalszej odsprzedaży który będzie dostarczany z magazynu do nabywcy.

Należy tutaj zauważyć, że w przedmiotowej sprawie brak jest bezpośredniego wydania towarów przez pierwszego w kolejności dostawcę (Producenta) na rzecz ostatecznego nabywcy. Jak wynika z opisu sprawy towar jest wydawany Wnioskodawcy, który magazynuje już własny towar w wynajmowanym magazynie. Fakt, że magazyn jest własnością Producenta jest tu bez znaczenia. Istotne jest to, że towar został dostarczony do magazynu, do korzystania z którego Wnioskodawca posiada tytuł prawny (umowa najmu), a tym samym należy uznać, że towar został wydany przez pierwszego dostawcę Wnioskodawcy, a nie ostatniemu nabywcy co jest warunkiem uznania transakcji za łańcuchową.

Dlatego stanowisko Wnioskodawcy, że w przedmiotowej sprawie ma zastosowanie druga część przepisu art. 22 ust. 2 ustawy należało uznać za nieprawidłowe.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za:

• prawidłowe w zakresie opodatkowania dostawy Wnioskodawcy stawka podatku VAT w wysokości 0% jako WDT
• nieprawidłowe w zakresie uznania transakcji za transakcję łańcuchową
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

W zakresie pytania pierwszego zawartego we wniosku wydano odrębne rozstrzygniecie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie - ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.