Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-209/16/KP
z 18 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 22 lutego 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 26 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie:

• zwolnienia z opodatkowania, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dochodów z niegospodarczej działalności statutowej kościelnej osoby prawnej (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1);
• braku obowiązku wykazywania w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych (CIT-8), przychodów z prowadzonej niegospodarczej działalności statutowej,
• obowiązku wykazywania w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych (CIT-8), przychodów z pozostałej działalności Zakonu oraz
• w zakresie składania sprawozdania finansowego wraz z załącznikami,
• (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2016 r. do tut. Biura wpłynął wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, in. w zakresie:

• zwolnienia z opodatkowania, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dochodów z niegospodarczej działalności statutowej kościelnej osoby prawnej (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)
• wykazywania w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych CIT-8, przychodów z niegospodarczej działalności statutowej kościelnej osoby prawnej, i pozostałej działalności oraz w zakresie obowiązku składania sprawozdania finansowego wraz z załącznikami (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2).
  
  

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Polska Prowincja Zakonu „X” (dalej jako: „Zakon”) jest kościelną osobą prawną w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 7 ustawy z 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1169 ze zm., dalej: „ustawa o stosunku Państwa do Kościoła”). Zakon, poza działalnością stricte duszpasterską, z której otrzymuje przychody m.in. w postaci darowizn, zajmuje się świadczeniem szeroko rozumianej pomocy osobom chorym, osobom w podeszłym wieku, osobom niepełnosprawnym i niesamodzielnym. Poza tym, Zakon działa również w obszarze pomocy społecznej poprzez opiekę nad osobami znajdującym się w trudnej sytuacji życiowej. Źródło tak ukierunkowanej działalności stanowi Konstytucja Zakonu wraz z jej Zarządzeniami Ogólnymi i Zarządzeniami Prowincjalnymi, w której zostały wskazane główne cele statutowe Zakonu.

Zgodnie z jednym z celów statutowych Zakonu, należące do niego szpitale: będą zaspokajać autentyczne potrzeby społeczne i będą służyć zdrowiu chorych w najlepszy możliwy sposób, za pomocą odpowiednich struktur technicznych medycznych i religijnych. Będą one włączone w programy ukierunkowane na promocję zdrowia. Można przyjąć od chorych lub od jakiejkolwiek instytucji publicznej stosowne opłaty, byleby tylko uniknąć wszelkiej zachłanności dla osiągnięcia zysku. W granicach swych możliwości przyjmie się nieodpłatnie chorych pozbawionych opieki socjalnej. Ponadto, Konstytucja Zakonu stanowi, że: zakonnicy podejmą się opieki specjalnej oraz pomocy duchowej i materialnej przewlekle chorym i starszym będącym dręczonymi w swych domach chorobami i innymi ograniczeniami.

Zakon realizuje swoje cele statutowe przy pomocy powołanych przez niego i podległych mu jednostek, organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, które są wyodrębnione na płaszczyźnie organizacyjnej.

Cele statutowe jednostek organizacyjnych są zbieżne z celami statutowymi Zakonu. Działalność tych jednostek można podzielić na dwie podstawowe grupy.

1.Działalność lecznicza, polegająca na świadczeniu usług opieki zdrowotnej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz.U. z 2011 r. Nr 112, poz. 654 ze zm., dalej: „ustawa o działalności leczniczej”), prowadzona przez Zakon jako podmiot leczniczy o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy o działalności leczniczej. Działalność jest prowadzona przy pomocy takich jednostek organizacyjnych jak:

• Szpital,
• Przychodnie Specjalistyczne,
• Centrum Medycyny Paliatywnej,
• Centra Opiekuńczo-Lecznicze,

(dalej: „jednostki lecznicze”).

Jednostki lecznicze uzyskują przychody z trzech podstawowych źródeł:

1. wynagrodzenie otrzymywanego na podstawie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, zawieranych z wojewódzkimi oddziałami Narodowego Funduszu Zdrowia, w zamian za realizację świadczeń zdrowotnych, o których mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 581 ze zm., dalej: „ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej”),
2. zwrot kosztów wyżywienia i zakwaterowania świadczeniobiorców, otrzymywanych przez jednostki lecznicze zgodnie z art. 18 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej,
3. wynagrodzenie za usługi wykonywane odpłatnie poza publicznym systemem ochrony zdrowa, tj. poprzez świadczenie usług opieki zdrowotnej osobom fizycznym nieposiadającym ubezpieczenia zdrowotnego, jak również osobom ubezpieczonym chcącym skorzystać z świadczeń poza refundacją Narodowego Funduszu Zdrowia.
   
   

2.Działalność w obszarze opieki społecznej polegająca na świadczeniu usług bytowych, opiekuńczych, wspomagających i edukacyjnych osobom wymagającym całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 182 ze zm., dalej: „ustawa o pomocy społecznej”), a także działalność polegająca na prowadzeniu schronisk dla bezdomnych, prowadzona przy pomocy nieposiadających osobowości prawnej jednostek organizacyjnych (dalej: „jednostki pomocy społecznej”). Jednostkami pomocy społecznej są trzy domy pomocy społecznej (dalej: „DPS”), a także Misja Pomocy Społecznej (dalej: „MPS”) prowadząca nieodpłatną i odpłatną działalność pożytku publicznego na rzecz osób bezdomnych i zagrożonych bezdomnością, osobom niepełnosprawnym, bezrobotnym itp.

Jednostki pomocy społecznej uzyskują przychody z dwóch podstawowych źródeł:

1. ze środków publicznych na podstawie umów o wsparcie realizacji zadania publicznego lub o powierzenie realizacji zadania publicznego z zakresu pomocy społecznej, zawieranych z jednostkami samorządu terytorialnego;
2. z tytułu odpłatności za pobyt mieszkańców w:
• DPS - zgodnie z zasadami uregulowanymi w art. 60-62 ustawy o pomocy społecznej;
  
• MPS - z odpłatnej działalności pożytku publicznego, zgodnie z regulacjami wynikającymi z przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1118 ze zm., dalej: „ustawa o działalności pożytku publicznego”).

Możliwe jest wystąpienie sytuacji, w której przychody uzyskiwane przez jednostki lecznicze i jednostki pomocy społecznej przewyższają koszty ponoszone w związku z prowadzoną działalnością. W konsekwencji, poszczególne jednostki organizacyjne, prowadząc działalność zgodną ze swoimi celami statutowymi, a co za tym idzie, zgodnie z celami statutowymi Zakonu, uzyskują dochody. Działalność ta nie jest jednak ukierunkowana na uzyskiwanie dochodów, ponieważ celem nadrzędnym prowadzenia jednostek leczniczych i jednostek pomocy społecznej jest szeroko rozumiana pomoc osobom jej potrzebującym.

W ostatecznym rozrachunku, dochody z działalności jednostek leczniczych i jednostek pomocy społecznej są traktowane jako uzyskiwane przez jednego podatnika tj. Zakon, bowiem zgodnie z art. 12 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła, Kościelne wydawnictwa, zakłady wytwórcze, usługowe i handlowe, zakłady charytatywno-opiekuńcze, szkoły i inne placówki oświatowo-wychowawcze, nieposiadające osobowości prawnej, działają w ramach kościelnych osób prawnych, które je powołały. Ponadto, żadna z opisanych powyżej jednostek organizacyjnych nie podlegała wyodrębnieniu na podstawie art. 55 ust. 8 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła, tj. nie została uznana przez właściwą izbę skarbową za odrębny podmiot podatkowy. Jako że dochody te pochodzą z działalności zgodnej z celami statutowymi Zakonu, traktowane są jako dochody z niegospodarczej działalności statutowej, w związku z czym uznawane są przez Zakon, jako dochody korzystające ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”). W konsekwencji, w tym zakresie Zakon nie wykazuje w zeznaniu CIT-8 wysokości dochodu osiągniętego w roku podatkowym oraz sprawozdania finansowego, zgodnie ze zwolnieniem wskazanym w art. 27 ust. 1 ustawy o CIT.

Poza działalnością ww. jednostek organizacyjnych, Zakon prowadzi działalność, której charakter nie jest zbieżny z celami statutowymi Zakonu. Wśród tego typu działalności można wymienić najem nieruchomości na rzecz podmiotów gospodarczych i usługi związane z najmem, a także transport sanitarny (dalej: „Pozostała Działalność”). Przychody z Pozostałej Działalności, Zakon kwalifikuje jako niestanowiącą niegospodarczej działalności statutowej, pozostałą działalność, której zwolnienie z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. b ustawy o CIT uzależnione jest od przeznaczenia i wydatkowania (zgodnie z art. 17 ust. 1b ustawy o CIT) dochodów na cele kultu religijnego, oświatowo-wychowawcze, charytatywno-opiekuńcze, prowadzenie punktów katechetycznych, inwestycje sakralne w zakresie: budowy, rozbudowy i odbudowy kościołów oraz kaplic, adaptację innych budynków na cele sakralne, a także innych inwestycji przeznaczonych na punkty katechetyczne i zakłady charytatywno-opiekuńcze. Wnioskodawca wskazuje przy tym, że przeznacza i wydatkuje uzyskane w ten sposób dochody na cele statutowe i w konsekwencji korzysta ze zwolnienia z przewidzianego w art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. b ustawy o CIT. W tym zakresie, Zakon składa zeznanie ClT-8 o którym mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o CIT, wraz ze sprawozdaniem finansowym.

Działalność jednostek leczniczych i jednostek pomocy społecznej, na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej: „ustawa o VAT”) stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, bowiem jednostki te są usługodawcami odpłatnie świadczącymi usługi, o których mowa w art. 8 ustawy o VAT. W związku z tym, działalność jednostek leczniczych i jednostek pomocy społecznej podlega opodatkowaniu VAT. Jednocześnie, usługi świadczone przez jednostki lecznicze i jednostki pomocy społecznej na podstawie odrębnych przepisów ustawy o VAT korzystają ze zwolnienia z tego podatku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w tak opisanym stanie faktycznym, Wnioskodawca postępuje prawidłowo traktując dochody uzyskane z działalności jednostek leczniczych i jednostek pomocy społecznej, jako dochody z niegospodarczej działalności statutowej, zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a ustawy o CIT (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)?
2. Jeżeli odpowiedź na pytanie pierwsze jest twierdząca, to czy mając na uwadze treść art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a oraz art. 27 ust. 1 ustawy o CIT, Wnioskodawca jest zobowiązany do składania zeznania CIT-8 wyłącznie w odniesieniu do przychodów i kosztów osiągniętych w związku z Pozostałą Działalnością oraz jest zwolniony z wykazywania w tym zeznaniu przychodów i kosztów z zakresu działalności jednostek leczniczych i jednostek pomocy społecznej (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)?
   
   

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, dochody uzyskiwane z działalności jednostek leczniczych i jednostek pomocy społecznej powinny być uznawane przez Zakon za niegospodarczą działalność statutową. W konsekwencji dochody te traktowane są jako zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a ustawy o CIT.

Stosownie do uregulowań zawartych w art. 1 i 1a ustawy o CIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych podlegają osoby prawne i spółki kapitałowe w organizacji, jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej oraz podatkowe grupy kapitałowe. Zatem Zakon, jako kościelna osoba prawna jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega przepisom ustawy o CIT.

Na podstawie art. 55 ust. 1 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła, majątek i przychody kościelnych osób prawnych podlegają ogólnym przepisom podatkowym, z wyjątkami określonymi w ust. 2-6 ww. przepisu, który wskazuje, że kościelne osoby prawne są zwolnione od opodatkowania z tytułu przychodów ze swojej działalności niegospodarczej. W tym zakresie osoby te nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez, przepisy o zobowiązaniach podatkowych. W art. 55 ust. 3 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła wskazano, że dochody z działalności gospodarczej kościelnych osób prawnych oraz spółek, których udziałowcami są wyłącznie te osoby, są zwolnione od opodatkowania w części, w jakiej zostały przeznaczone w roku podatkowym lub w roku po nim następującym m.in. na cele kultowe, oświatowo-wychowawcze, naukowe, kulturalne oraz działalność charytatywno-opiekuńczą. Podobne zapisy znalazły się w art. 13 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 231, poz. 1965, ze zm., dalej: „ustawa o gwarancjach wolności sumienia i wyznania”). Zgodnie z art. 13 ust. 2 tej ustawy, osoby prawne kościołów i innych związków wyznaniowych są zwolnione od opodatkowania z tytułu przychodów ze swojej działalności niegospodarczej. W tym zakresie osoby te nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy podatkowe. Art. 13 ust. 5 natomiast wskazuje, że dochody z działalności gospodarczej osób prawnych kościołów i innych związków wyznaniowych oraz spółek, których udziałowcami są wyłącznie te osoby, są zwolnione od opodatkowania w części, w jakiej zostały przeznaczone w roku podatkowym lub w roku po nim następującym na cele kultowe, oświatowo-wychowawcze, naukowe, kulturalne, działalność charytatywno-opiekuńczą, punkty katechetyczne, konserwację zabytków oraz na i inwestycje sakralne i inwestycje kościelne, których przedmiotem są punkty katechetyczne i zakłady charytatywno- opiekuńcze, jak również remonty tych obiektów.

Powyższe uregulowania pokrywają się z treścią art. 17 ust. 1 pkt 4a ustawy o CIT, na podstawie którego wolne od podatku są dochody kościelnych osób prawnych:

1. z niegospodarczej działalności statutowej; w tym zakresie kościelne osoby prawne nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy Ordynacji podatkowej,
2. z pozostałej działalności - w części przeznaczonej na cele: kultu religijnego, oświatowo-wychowawcze, naukowe, kulturalne, charytatywno-opiekuńcze oraz na konserwację zabytków, prowadzenie punktów katechetycznych, inwestycje sakralne w zakresie: budowy, rozbudowy i odbudowy kościołów oraz kaplic, adaptację innych budynków na cele sakralne, a także innych inwestycji przeznaczonych na punkty katechetyczne i zakłady charytatywno-opiekuńcze.
   
   

Niegospodarcza działalność statutowa.

Przytoczone powyżej przepisy jednoznacznie wskazują, że w odniesieniu do kościelnych osób prawnych istnieje kategoria działalności, określona jako „działalność niegospodarcza”, z której dochody (przychody) korzystają ze zwolnienia z opodatkowania bez względu na ich przeznaczenie i wydatkowanie. Niemniej jednak, ustawa o CIT, w art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a, uściśla warunki zwolnienia poprzez wprowadzenie dodatkowego element w postaci wskazania, że wyłącznie dochody z niegospodarczej działalności statutowej korzystają ze zwolnienia z opodatkowania CIT, niezależnie od ich przeznaczenia i wydatkowania.

Wnioskodawca w tym miejscu zwraca uwagę, że ani ustawa o CIT, ani żaden inny przepis powszechnie obowiązującego prawa nie zawierają definicji pojęcia niegospodarczej działalności statutowej. Dla właściwego odczytania zakresu tego pojęcia, należy posłużyć się a contrario przepisami, które odwołują się do pojęć działalności gospodarczej.

Pod pojęciem „działalność gospodarcza” w myśl art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm., dalej: „OP”) należy rozumieć: „każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny rachunek lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność - do przedsiębiorców.

Zgodnie natomiast z art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 672, ze zm., dalej: „ustawa o swobodzie działalności gospodarczej”) działalnością gospodarczą jest: zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Treści obydwu ww. definicji kładą szczególny akcent na wskazanie, że działalność gospodarcza ma przede wszystkim charakter zarobkowy, który należy rozumieć w ten sposób, że dany podmiot w swojej działalności zorientowany jest na osiąganie zysku. Natomiast, zgodnie z powszechnym w literaturze stanowiskiem: zarobkowego celu działalności gospodarczej nie należy kojarzyć z osiąganiem dochodów z tej działalności. W jednym ze swych orzeczeń Sąd Najwyższy stwierdził, że kryterium dochodowości nie jest konieczną cechą definiującą działalność gospodarczą (uchwała SN z 30 listopada 1992 r., III CZP 134/92, LexPolonica Nr 298580, OSNCP 1993 r., Nr 5, poz. 79). Gdyby przyjąć inaczej, to powstałoby wiele wątpliwości, czy działalnością gospodarczą nie jest także indywidualna twórczość naukowa, techniczna, wynalazcza, literacka, kompozytorska lub plastyczna, która może mieć charakter odpłatny i przynosić jednorazowe lub stale dochody, lecz co do zasady nie jest prowadzona przede wszystkim w celach zarobkowych. Decydującym kryterium staje się więc cel wykonywanej działalności. Mając na uwadze wskazane argumenty, Wnioskodawca stwierdza, że wszelka działalność o innym charakterze niż zarobkowy, tj. której celem samym w sobie nie jest osiąganie zysków, nie może zostać uznana za działalność gospodarczą. Natomiast za działalność statutową uznaje się każdą działalność, która została określona, dopuszczona, przewidziana w statucie. Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uznaje, że „niegospodarcza działalność” jest pojęciem przeciwnym do działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej, natomiast dodanie przymiotnika „statutowa” prowadzi do zawężenia zwolnienia dochodów kościelnej osoby prawnej wyłącznie do dochodów z takiej działalności niegospodarczej, która znajduje odzwierciedlenie w prawie wewnętrznym danego kościoła czy związku wyznaniowego. Mając to na względzie, za niegospodarczą działalność statutową Wnioskodawca uznaje działalność, która nie ma na celu zorganizowanej działalności zarobkowej, a której prowadzenie zostało uwzględnione w statucie danej osoby prawnej.

Ponadto, zgodnie z powszechnym poglądem, prezentowanym w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 grudnia 2013 r., sygn. akt. II FSK 3033/11), piśmiennictwie (por. Unisk M., opodatkowanie kościelnych osób prawnych w świetle polskiego prawa podatkowego, Dor. Pod. 2002, Nr 7-8, str. 59), a także w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego (por. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z 1 sierpnia 2014 r., Znak: ITPB3/423-219b/14/PS) niegospodarczą działalność statutową Kościoła stanowi każda działalność, nie będąca działalnością gospodarczą i będąca działalnością wynikającą z samej istoty Kościoła i specyfiki jego działalności. Dochody uzyskiwane z niegospodarczej działalności statutowej Kościoła Katolickiego wolne są od podatku bez względu na cel ich przeznaczenia i ostatecznego wydatkowania.

Działalność jednostek leczniczych i jednostek pomocy społecznej nie jest zorientowana na osiąganie zysku, bowiem jednostki te zostały powołane w celu niesienia pomocy osobom chorym, osobom w podeszłym wieku, osobom niepełnosprawnym i niesamodzielnym - zgodnie z celami statutowymi Zakonu. Innymi słowy, ww. jednostki zostały powołane w celu prowadzenia działalności, która jest charakterystyczna dla działalności Kościoła Katolickiego.

Wnioskodawca wskazał w opisie stanu faktycznego, że działalność jednostek leczniczych i jednostek pomocy społecznej stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT, niemniej jednak należy zwrócić uwagę na fakt, że prowadzenie przez Zakon działalności gospodarczej w rozumieniu ww. ustawy jest zupełnie niezależne od tego jak tego typu działalność kwalifikowana jest przez przepisy ustawy o CIT. Ustawa o CIT rozróżnia bowiem dochody na te pochodzące z działalności gospodarczej jak i działalności niegospodarczej, natomiast ustawa o VAT takiego rozróżnienia już nie przewiduje. Co więcej, w ustawie o VAT przyjęto konstrukcję, zgodnie z którą pomimo tego, że dane świadczenia jak np. usługi opieki medycznej, czy usługi pomocy społecznej pomimo tego że podlegają VAT, są z tego podatku zwolnione. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, zakwalifikowanie Zakonu do podatników VAT nie implikuje automatycznie zaliczenia tej działalności do kategorii działalności gospodarczej np. w rozumieniu przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Działalność wynikająca z samej istoty Kościoła i specyfiki jego działalności.

W ocenie Wnioskodawcy, za działalność wynikającą z istoty Kościoła katolickiego niewątpliwie należy uznać działalność charytatywno-opiekuńczą. W tym kontekście należy odwołać się do przepisów art. 38 i 39 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła. Zgodnie z powołanymi przepisami, osoby prawne Kościoła mają prawo prowadzenia właściwej dla każdej z nich działalności charytatywno-opiekuńczej, która może polegać m.in. na prowadzeniu zakładów dla osób potrzebujących opieki, szpitali, zakładów leczniczych oraz schronisk.

Podobne uregulowania znalazły się również w ustawie o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, która w art. 24 ust. 1 wskazuje, że w celu realizacji działalności charytatywno-opiekuńczej kościoły i inne związki wyznaniowe mają prawo zakładać i prowadzić, na zasadach określonych w ustawach, odpowiednie instytucje, w tym zakłady dla osób potrzebujących opieki, szpitale i inne przedsiębiorstwa podmiotów leczniczych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, żłobki i schroniska dla dzieci.

Na podstawie powyżej przytoczonych przepisów ustaw, Wnioskodawca wywodzi wniosek, że wolą Ustawodawcy było przyjęcie, że prowadzenie zakładów dla osób potrzebujących opieki, szpitali i innych przedsiębiorstw podmiotów leczniczych przez kościoły i inne związki wyznaniowe, w tym Kościół Katolicki, jest działalnością charytatywną, wynikającą z celu ich istnienia. W związku z tym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że działalność jednostek leczniczych i jednostek pomocy społecznej jest działalnością wynikającą z istoty Zakonu i nie musi stanowić działalności gospodarczej, co więcej istnieją argumenty by została zakwalifikowana jako działalność charytatywno-opiekuńcza.

Stanowisko to potwierdza również interpretacja Ministerstwa Finansów z 26 marca 1994 r. odnosząca się do kościelnych osób prawnych (PO 4/N-722-86/94) Z uzyskanych w tej sprawie opinii zainteresowanych resortów wynika, że działalność oświatowa prowadzona przez kościelne osoby prawne polegająca na prowadzeniu szkół, przedszkoli, burs, internatów itp. nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o działalności gospodarcze, chyba że statut jednostki organizacyjnej określa jej zarobkowy charakter.

Podobnie nie jest działalnością gospodarczą działalność polegająca na prowadzeniu zakładów opiekuńczo-leczniczych, domów pomocy społecznej, zakładów leczniczo-wychowawczych, itp. Te formy działalności w ustawie o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, a także w pozostałych wymienionych na wstępie ustawach są określone jako działalność charytatywno-opiekuńcza, tj. nie mająca charakteru zarobkowego, a więc jako taka nie podlega pod przepisy ustawy o działalności gospodarczej. Jak wynika z powyżej przytoczonych treści, działalność prowadzona przez jednostki organizacyjne Zakonu wpisuje się w działalność o charakterze charytatywno-opiekuńczym. Nie zmienia tego okoliczność, że jednostki lecznicze i jednostki pomocy społecznej świadczą swoje usługi odpłatnie. Jak bowiem wskazuje treść art. 40 pkt 5 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła, środki na realizację działalności charytatywno-opiekuńczej pochodzą w szczególności z odpłatności za usługi świadczone przez kościelne instytucje charytatywno-opiekuńcze. Zapis ten powtórzono w art. 24 ust. 2 pkt 5 ustawy o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, gdzie wskazano, że środki na realizację działalności charytatywno-opiekuńczej pochodzą w szczególności z odpłatności za usługi świadczone przez instytucje charytatywno-opiekuńcze kościołów i innych związków wyznaniowych.

Ponadto, zapis w Konstytucji, zgodnie z którym: można przyjąć od chorych lub od jakiejkolwiek instytucji publicznej stosowne opłaty, byleby tylko uniknąć wszelkiej zachłanności dla osiągnięcia zysku.(...) jednoznacznie wskazuje, że celem działalności Zakonu nie jest samo w sobie prowadzenie działalności nastawionej na zysk, niemniej jednak, dozwolone jest pobieranie opłat. Zasadna przy tym wydaje się teza, zgodnie z którą, dochód osiągany przez Zakon w ramach niegospodarczej działalności statutowej, osiągany jest przy okazji prowadzenia działalności, za którą Zakon pobiera opłaty w celu pokrycia kosztów tej działalności.

Takie podejście potwierdza również orzecznictwo sądów administracyjnych. W uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 24 października 2013 r. (sygn. akt: I SA/Kr 1402/13), Sąd stwierdził, że: (...) nie tylko w ustawie podatkowej, ale i w SumWyznU ustawodawca przyjął, że działalność charytatywna może przynosić dochód, zatem nie musi być nieodpłatna (...).

Zgadzając się z tą tezą Wnioskodawca uznaje, że otrzymywana odpłatność za prowadzoną działalność jednostek leczniczych i jednostek pomocy społecznej nie wyklucza przypisania jej charytatywnego charakteru, a zatem skoro nosi cechy działalności charytatywnej, więc nie może zostać uznana równocześnie za działalność gospodarczą.

Działalność jednostek pomocy społecznej jako niegospodarcza działalność statutowa.

Podejście Wnioskodawcy, zgodnie z którym jednostki pomocy społecznej uzyskują dochody wyłącznie z niegospodarczej działalności statutowej jest zgodne z przytaczaną już powyżej interpretacją indywidualną (Znak: ITPB3/423-219b/14/PS), w której organ podatkowy wprost stwierdził, że: dochód uzyskany przez Wnioskodawcę z tytułu działalności charytatywno-opiekuńczej prowadzonej przez wewnętrzną jednostkę Parafii - Dom Pomocy Społecznej - należy uznać za dochód z niegospodarczej działalności statutowej, bowiem niegospodarczą działalność statutową kościoła stanowi każda działalność, nie będącą działalnością gospodarczą i będącą działalnością wynikającą z samej istoty kościoła i specyfiki działalności. Dochody uzyskiwane z niegospodarczej działalności statutowej kościoła są wolne od podatku, bez względu na cel ich przeznaczenia i ostatecznego wydatkowania.

Działalność jednostek leczniczych jako niegospodarcza działalność statutowa.

Wnioskodawca wskazał, że jeśli chodzi o działalność leczniczą Zakonu, zastosowanie będzie miał przepis art. 16 ust. 1a pkt 2 lit. b ustawy o działalności leczniczej, zgodnie z którym nie stanowi działalności regulowanej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, działalność charytatywno-opiekuńcza, jeżeli przepisy odrębne przewidują prowadzenie takiej działalności. Z przepisów ustawy o stosunku Państwa do Kościoła wynika, że osoby prawne Kościoła mają prawo prowadzenia właściwej dla każdej z nich działalności charytatywno-opiekuńczej. Działalność charytatywno-opiekuńcza Kościoła obejmuje w szczególności prowadzenie szpitali i innych zakładów leczniczych oraz aptek. W związku z tym, działalności jednostek leczniczych, które działają w ramach podmiotu leczniczego należy uznać za niegospodarczą działalność statutową.

Biorąc pod uwagę wskazane powyżej argumenty, Wnioskodawca uważa, że prowadzone w jego ramach jednostki lecznicze i jednostki pomocy społecznej uzyskują dochody z niegospodarczej działalności statutowej, w związku z czym są zwolnione z opodatkowania CIT na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a ustawy o CIT.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy dochody, uzyskane z zarówno działalności jednostek leczniczych jak i działalności jednostek pomocy społecznej stanowią dochody z niegospodarczej działalności statutowej i są zwolnione z CIT w myśl art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a ustawy o CIT, ponieważ:

• jednostki lecznicze i jednostki pomocy społecznej prowadzą działalność, której celem nie jest osiąganie zysków, a zatem nie jest działalnością gospodarczą
• działalność ww. jednostek jest zgodna z celami statutowymi Zakonu, w związku z czym jest działalnością statutową.
  
  

Ad. 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on zobowiązany do składania zeznania CIT-8 oraz sprawozdania finansowego wyłącznie w odniesieniu do przychodów i kosztów osiągniętych w związku z Pozostałą Działalnością. Natomiast, co do działalności jednostek leczniczych i jednostek pomocy społecznej, Podatnik nie ma obowiązku wykazywania w zeznaniu rocznym CIT-8 oraz dołączonym niego sprawozdaniu finansowym przychodów i kosztów zakresu działalności jednostek leczniczych i jednostek pomocy społecznej.

Konsekwencją uznania działalności jednostek leczniczych i jednostek pomocy społecznej za niegospodarczą działalność statutową jest korzystanie przez Wnioskodawcę ze zwolnienia przewidzianego art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a ustawy o CIT, które nadaje podatnikom dwa podstawowe przywileje:

1.w zakresie niegospodarczej działalności statutowej, kościelne osoby prawne nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy Ordynacji podatkowej. Brak obowiązku, o którym mowa w ww. przepisie został podobnie zdefiniowany w art. 13 ust. 2 ustawy o gwarancjach wolności sumienia i wyznania oraz w art. 55 ust 2 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła, które kolejno wskazują, że w tym zakresie, kościelne osoby prawne są zwolnione z obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez:

• przepisy podatkowe,
• przepisy o zobowiązaniach podatkowych.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, tak ogólne sformułowania zawarte ww. dwóch ustawach sugerują, że chodzi o przepisy związane bezpośrednio z opodatkowaniem kościelnych osób prawnych. Jak powyżej wskazał Wnioskodawca, Zakon jest kościelną osobą prawną podlegającą ustawie o CIT. W związku z tym, skoro w odniesieniu do niegospodarczej działalności statutowej Zakon nie ma obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy podatkowe/przepisy o zobowiązaniach podatkowych, zatem nie ma obowiązku prowadzenia m.in. ewidencji rachunkowej, o której mowa w art. 9 ust. 1 ustawy o CIT. Brak obowiązku prowadzenia ewidencji rachunkowej oznacza, że Wnioskodawca w zakresie niegospodarczej działalności statutowej nie sporządza sprawozdania finansowego.

Na potwierdzenie powyższego stanowiska, Wnioskodawca przytacza kolejny fragment interpretacji Ministerstwa Finansów z dnia 26 marca 1994 r. odnoszącej się do kościelnych osób prawnych (PO4/N-722-86/94), zgodnie z którą: W tej sytuacji stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dochody kościelnych osób prawnych z tych rodzajów działalności wolne są od podatku dochodowego i w tym zakresie kościelne osoby prawne nie mają obowiązku prowadzenia jakiejkolwiek ewidencji przewidzianej w przepisach ustawy o zobowiązaniach podatkowych oraz wydanych na tej podstawie przepisów wykonawczych.

Powyższy fragment interpretacji w uzasadnieniu odnosi się do ustawy o zobowiązaniach podatkowych, która została uchylona, niemniej jednak zachowuje swoją aktualność z uwagi na okoliczność, że aktem prawnym który zastąpił wskazaną ustawę jest OP.

2.Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy zwolnieni z podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a nie są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznania o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego.

Zatem, Wnioskodawca, jako zwolniony od podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a ustawy o CIT, nie ma obowiązku wykazywania w zeznaniu CIT-8 w odniesieniu do dochodów z niegospodarczej działalności statutowej.

W tym miejscu, Wnioskodawca zwraca uwagę na okoliczność, że w związku z zastosowaniem ww. zwolnienia, łączna wysokość obrotów wykazywanych w deklaracjach VAT-7 w roku podatkowym, w związku ze sprzedażą opodatkowaną VAT może znacząco różnić się od łącznej wysokości przychodów wykazanych w zeznaniu CIT-8 w tym samym roku podatkowym, bowiem na wysokość obrotów w VAT składają się zarówno przychody dotyczące jednostek działalności leczniczej i jednostek pomocy społecznej, jak i przychody wynikające z Pozostałej Działalności.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy, kościelne osoby prawne, które uzyskują dochody m.in. z niegospodarczej działalności statutowej, są w tym zakresie zwolnione z prowadzenia ewidencji rachunkowej niezbędnej do sporządzenia sprawozdania finansowego. Dodatkowo, kościelne osoby prawne korzystające ze zwolnienia przewidzianego art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a ustawy o CIT są w tym zakresie zwolnione z obowiązku wykazywania w zeznaniu rocznym CIT-8, niezależnie od tego, czy osiągają również dochody z działalności niestanowiącej niegospodarczej działalności statutowej (co do których prowadzą księgi rachunkowe i wykazują w zeznaniu rocznym CIT-8).

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, nie jest on zobowiązany do wykazywania w zeznaniach rocznych przychodów z prowadzonej niegospodarczej działalności statutowej, bowiem nie ma on obowiązku prowadzenia w tym zakresie ewidencji rachunkowej.

Natomiast w odniesieniu do Pozostałej Działalności, Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia z CIT z uzyskanych z tego tytułu dochodów pod warunkiem przeznaczenia i wydatkowania ich na cele określone w art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. b ustawy o CIT. W tym zakresie Wnioskodawca jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji rachunkowej, a co za tym idzie, składania zeznań rocznych CIT-8 i sprawozdań finansowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Ad. 1.

Na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”), ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób prawnych i spółek kapitałowych w organizacji. Stosownie do art. 7 ust. 1 updop, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 updop). Przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się m.in. przychodów i kosztów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku (art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 updop).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1169 ze zm., zwanej dalej „uspdk”), osobami prawnymi są następujące personalne jednostki organizacyjne Kościoła:

1. Ordynariat Polowy,
   
2. kapituły,
   
3. parafie personalne,
   
4. Konferencja Wyższych Przełożonych Zakonnych Męskich,
   
5. Konferencja Wyższych Przełożonych Zakonnych Żeńskich,
   
6. instytuty życia konsekrowanego oraz stowarzyszenia życia apostolskiego; te instytuty i stowarzyszenia zwane są dalej „zakonami”,
   
7. prowincje zakonów,
   
8. opactwa, klasztory niezależne, domy zakonne,
   
9. wyższe i niższe seminaria duchowne diecezjalne,
   
10. wyższe i niższe seminaria duchowne zakonne, jeżeli, w myśl przepisów danego zakonu, mają charakter samoistny.
    
    

Na podstawie przepisu art. 55 ust. 1 uspdk, majątek i przychody kościelnych osób prawnych podlegają ogólnym przepisom podatkowym z wyjątkami określonymi w ust. 2-6.

Jak wynika z art. 55 ust. 2 uspdk, kościelne osoby prawne są zwolnione od opodatkowania z tytułu przychodów ze swojej działalności niegospodarczej. W tym zakresie osoby te nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy o zobowiązaniach podatkowych. Z kolei w myśl art. 55 ust. 3 uspdk, dochody z działalności gospodarczej kościelnych osób prawnych oraz spółek, których udziałowcami są wyłącznie te osoby, są zwolnione od opodatkowania w części, w jakiej zostały przeznaczone w roku podatkowym lub w roku po nim następującym na cele kultowe, oświatowo-wychowawcze, naukowe, kulturalne, działalność charytatywno-opiekuńczą, punkty katechetyczne, konserwację zabytków oraz na inwestycje sakralne, o których mowa w art. 41 ust. 2, i te inwestycje kościelne, o których mowa w art. 41 ust. 3, których przedmiotem są punkty katechetyczne i zakłady charytatywno-opiekuńcze, jak również remonty tych obiektów.

Zgodnie z art. 12 uspdk, kościelne wydawnictwa, zakłady wytwórcze, usługowe i handlowe, zakłady charytatywno-opiekuńcze, szkoły i inne placówki oświatowo-wychowawcze, nieposiadające osobowości prawnej, działają w ramach kościelnych osób prawnych, które je powołały.

Stosownie do art. 39 uspdk, działalność charytatywno-opiekuńcza Kościoła obejmuje w szczególności:

1. prowadzenie zakładów dla sierot, starców, osób upośledzonych fizycznie lub umysłowo oraz innych kategorii osób potrzebujących opieki;
2. prowadzenie szpitali i innych zakładów leczniczych oraz aptek;
3. organizowanie pomocy w zakresie ochrony macierzyństwa;
4. organizowanie pomocy sierotom, osobom dotkniętym klęskami żywiołowymi i epidemiami, ofiarom wojennym, znajdującym się w trudnym położeniu materialnym lub zdrowotnym rodzinom i osobom, w tym pozbawionym wolności;
5. prowadzenie żłobków, ochronek, burs i schronisk;
6. udzielanie pomocy w zapewnianiu wypoczynku dzieciom i młodzieży znajdującym się w potrzebie;
7. krzewienie idei pomocy bliźnim i postaw społecznych temu sprzyjających;
8. przekazywanie za granicę pomocy ofiarom klęsk żywiołowych i osobom znajdującym się w szczególnej potrzebie.
   
   

Natomiast w myśl art. 40 uspdk, środki na realizację działalności charytatywno-opiekuńczej pochodzą w szczególności z:

1. ofiar pieniężnych i w naturze;
2. spadków, zapisów i darowizn krajowych i zagranicznych;
3. dochodów z imprez i zbiórek publicznych;
4. subwencji, dotacji i ofiar pochodzących od krajowych instytucji i przedsiębiorstw państwowych, społecznych, wyznaniowych i prywatnych;
5. odpłatności za usługi świadczone przez kościelne instytucje charytatywno-opiekuńcze;
6. dochodów z działalności gospodarczej prowadzonej przez Caritas Polską i Caritas diecezji bezpośrednio lub w formie wyodrębnionych zakładów;
7. dochodów instytucji kościelnych.
   
   

W art. 17 ust. 1 pkt 4a updop, zawarto zwolnienie przedmiotowe będące przeniesieniem na grunt prawa podatkowego zapisów wynikających z uspdk. W myśl tego przepisu wolne od podatku są dochody kościelnych osób prawnych:

1. z niegospodarczej działalności statutowej; w tym zakresie kościelne osoby prawne nie maja obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy Ordynacji podatkowej,
2. z pozostałej działalności – w części przeznaczonej na cele: kultu religijnego, oświatowo -wychowawcze, naukowe, kulturalne, charytatywno-opiekuńcze oraz na konserwację zabytków, prowadzeniem punktów katechetycznych, inwestycje sakralne w zakresie: budowy, rozbudowy i odbudowy kościołów oraz kaplic, adaptację innych budynków na cele sakralne, a także innych inwestycji przeznaczonych na punkty katechetyczne i zakłady charytatywno-opiekuńcze.
   
   

Stosownie z kolei do art. 17 ust. 1b updop, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, dotyczące podatników przeznaczających dochody na cele statutowe lub inne cele określone w tym przepisie, ma zastosowanie, jeżeli dochód jest przeznaczony i – bez względu na termin – wydatkowany na cele określone w tym przepisie; w tym także na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych służących bezpośrednio realizacji tych celów oraz na opłacenie podatków niestanowiących kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 5a.

Z treści powołanego powyżej przepisu art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a updop, wynika, że aby Wnioskodawca mógł skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w tym przepisie, muszą być spełnione łącznie dwie przesłanki:

• musi być kościelną osobą prawną oraz
• musi osiągać dochody z niegospodarczej działalności statutowej.
  
  

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca (Prowincja Zakonu) jest kościelną osobą prawną prowadzącą niegospodarczą charytatywno-opiekuńczą działalność statutową, o której mowa w cyt. art. 39 uspdk. Do działalności tej należy działalność lecznicza oraz działalność w zakresie pomocy społecznej. Działalność ta prowadzona jest przy pomocy jednostek organizacyjnych Zakonu, tj. jednostek leczniczych i jednostek pomocy społecznej, które nie są podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych. Jednostki te nie są zorientowane na osiąganie zysku, bowiem zostały one powołane w celu niesienia pomocy osobom chorym, osobom w podeszłym wieku, osobom niepełnosprawnym i niesamodzielnym, zgodnie z celami statutowymi Zakonu. Finansowanie działalności charytatywno-opiekuńczej pochodzi ze źródeł o których mowa w ww. art. 40 uspdk. Możliwe jest wystąpienie sytuacji, w której przychody uzyskiwane przez jednostki lecznicze i jednostki pomocy społecznej przewyższają koszty ponoszone w związku z prowadzoną działalnością. Ponadto Zakon prowadzi inną niż statutową działalność stanowiącą działalnością gospodarczą.

Odnosząc powyższe przepisy do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że Wnioskodawca ma prawo do skorzystania z zwolnienia przedmiotowego o którym mowa w cyt. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a updop, w stosunku do dochodów uzyskanych z niegospodarczej działalność statutowej. Natomiast pozostałe dochody uzyskane przez kościelne osoby prawne mogą również korzystać ze zwolnienia z opodatkowania, pod warunkiem przeznaczenia ich na cele o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. b.

Zatem Stanowisko Wnioskodawcy że dochody, uzyskane z zarówno działalności jednostek leczniczych jak i działalności jednostek pomocy społecznej stanowią dochody z niegospodarczej działalności statutowej i są zwolnione z CIT na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a ustawy o CIT, należało uznać za prawidłowe.

Ad. 2

Zgodnie z art. 27 ust. 1 updop, podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a i przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku.

Na podstawie art. 27 ust. 2 updop, podatnicy obowiązani do sporządzenia sprawozdania finansowego przekazują do urzędu skarbowego sprawozdanie wraz z opinią i raportem podmiotu uprawnionego do badania sprawozdań finansowych, w terminie 10 dni od daty zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego, a spółki - także odpis uchwały zgromadzenia zatwierdzającej sprawozdanie finansowe. Obowiązek złożenia opinii i raportu nie dotyczy podatników, których sprawozdania finansowe, na podstawie odrębnych przepisów, są zwolnione z obowiązku badania.

W myśl art. 3 pkt 4 Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o księgach podatkowych - rozumie się przez to księgi rachunkowe, podatkową księgę przychodów i rozchodów, ewidencje oraz rejestry, do których prowadzenia, do celów podatkowych, na podstawie odrębnych przepisów, obowiązani są podatnicy, płatnicy lub inkasenci.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że w zakresie dochodów Wnioskodawcy, będącego kościelną osobą prawną, uzyskanych z niegospodarczej działalności statutowej, w myśl art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a updop, nie ma obowiązku prowadzenia ksiąg podatkowych. Natomiast dochody uzyskane z pozostałej, tj. innej niż niegospodarcza działalność statutowa, działalności (zwolnionej z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. b updop), podatnik jest zobowiązany do prowadzenia dokumentacji podatkowej, o której mowa w cyt. art. 3 pkt 4 Ordynacji podatkowej.

Odnosząc powyższe przepisy do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że Zakon w składanym do urzędu skarbowego zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych (CIT-8), nie uwzględnia dochodów uzyskanych z niegospodarczej działalności statutowej.

Natomiast w stosunku do dochodów Zakonu z innej niż niegospodarcza działalność statutowa, Wnioskodawca zobowiązany jest do złożenia w urzędzie skarbowym zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych (CIT-8) i wykazania w nim tych dochodów. Ponadto Wnioskodawca, jeśli na podstawie odrębnych przepisów zobowiązany do sporządzenia sprawozdania finansowego, przekazuje go do urzędu skarbowego wraz z opinią i raportem podmiotu uprawnionego do badania sprawozdań finansowych. Obowiązku dołączania sprawozdania finansowego opinii i raportu nie mają podmioty, które na podstawie odrębnych przepisów, są zwolnione z obowiązku badania sprawozdania finansowego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• braku obowiązku wykazywania w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych (CIT-8), przychodów z prowadzonej niegospodarczej działalności statutowej,
• obowiązku wykazywania w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych (CIT-8), przychodów z pozostałej działalności Zakonu oraz
• w zakresie składania sprawozdania finansowego wraz z załącznikami

-należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.