Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-1243/15-3/WM
z 7 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 1 grudnia 2015 r. (data wpływu: 7 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu przyznania pracownikom Kart uprawniających do korzystania z różnych usług rekreacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu przyznania pracownikom Kart uprawniających do korzystania z różnych usług rekreacji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka, zgodnie ustawą o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, posiada regulamin funduszu, z którego realizowana jest pomoc finansowa dla zatrudnionych pracowników. Pracodawca realizując działalność socjalną między innymi w ramach usług sportowo-rekreacyjnych częściowo dofinansowuje pracownikom usługi sportowe takie jak fitness, siłownia, basen itd. (bez ograniczenia ilości wejść dla pracownika w danym miesiącu). Każdemu pracownikowi, który zamierza skorzystać z usługi, wydawana jest indywidualna Karta (karta wstępu), którą pracownik okazuje przy wejściu na dany obiekt sportowy. Spółka podpisała umowę cywilnoprawną z innym podmiotem o świadczenie tego typu usług.

Finansowanie świadczeń sportowo-rekreacyjnych w ramach udzielonej pomocy dla pracowników Spółki następuje częściowo ze środków funduszu świadczeń socjalnych oraz częściowo ze środków prywatnych pracownika, tj. przez potrącenie za zgodą pracownika wyrażoną na piśmie określonej kwoty z wynagrodzenia za pracę (np. łączny koszt usługi wynosi 106,20 zł brutto z czego 33 zł lub 44 zł płaci pracownik (potrącenie z wynagrodzenia), zatem koszt pracodawcy z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych na rzecz podmiotu świadczącego usługę to odpowiednio 73,20 zł lub 62,20 zł).

W ramach przedmiotowej umowy cywilnoprawnej z podmiotem trzecim, pracownik Spółki wymieniony na liście uprawniony jest do korzystania z produktów i usług objętych programem. Usługa realizowana jest za pomocą Karty – która uprawnia do korzystania ze świadczeń określonych w Programie (np. zajęcia fitness, siłownia lub basen – bez ograniczenia liczby wejść w danym miesiącu). Spółka zobowiązana jest w ramach umowy cywilnoprawnej do przekazywania na rzecz strony umowy środków pieniężnych w danym okresie rozliczeniowym, tj. na czas, w jakim zamawiane są przez Spółkę usługi z Programu. Przed rozpoczęciem okresu rozliczeniowego strona umowy jest zobowiązana do dostarczenia Spółce określonej liczby Kart uprawniających do korzystania przez pracowników z różnych form rekreacji. Przedmiotowa karta zawiera imię i nazwisko pracownika oraz nazwę Pracodawcy. A zatem Karta w ocenie Spółki stanowi jedynie dokument uprawniający do korzystania z danej formy rekreacji. Pracownik może korzystać zdanej usługi sportowej na terenie całej Polski. Karta nie może być odsprzedawana i przekazywana osobom nieuprawnionym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wobec częściowego finansowania przez pracodawcę świadczeń sportowo-rekreacyjnych (ustawa wskazuje na finansowanie w całości) oraz wątpliwości, czy tzw. Karta nie stanowi innego znaku uprawniającego do wymiany na usługi (nie jest świadczeniem rzeczowym, jak bony i talony), należy powyższe świadczenie opodatkować w każdym miesiącu bez względu na jego wartość w danym roku podatkowym?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółki Karta stanowi karnet uprawniający do korzystania z danej formy rekreacji, a nie bon lub talon, a to oznacza, że Spółka, będąc pracodawcą, nie ma obowiązku odprowadzania podatku od otrzymanych przez pracownika wartości rzeczowych świadczeń ze środków funduszu świadczeń socjalnych do kwoty 380 zł w danym roku podatkowym. Ponadto, w ocenie Spółki, zapis przepisu art. 21 ust. 1 poz. 67 ustawy o sfinansowaniu w całości z funduszu świadczeń socjalnych dotyczy świadczeń pieniężnych, a nie rzeczowych. W ocenie Spółki, Karta stanowi formę karnetu uprawniającego do korzystania z zajęć sportowych. Pracownik korzystający z karty jest zobowiązany do okazania jej przy wejściu do danego Ośrodka Sportowego celem skorzystania z usługi wcześniej zapłaconej.

Użyte we wspomnianym powyżej przepisie sformułowanie „sfinansowane w całości z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych” oznacza, że pracodawca, bądź związki zawodowe są ze swej strony zobligowane do finansowania lub współfinansowania świadczeń na rzecz pracownika wyłącznie z wymienionych w tym przepisie funduszy. Przepis ten zatem określa źródło finansowania świadczeń rzeczowych, uznając że dla zastosowania zwolnienia od podatku koniecznym jest, aby pracodawca nie sfinansował tych świadczeń z innych źródeł niż zakładowy fundusz świadczeń socjalnych.

Ustawodawca nie odnosi się natomiast do wielkości udziału w finansowaniu świadczeń rzeczowych, tj. możliwe jest zarówno pokrycie przez zakład pracy 100% wartości świadczeń, bądź częściowe jego sfinansowanie z wymienionych w przepisie źródeł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Z kolei, stosownie do art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej (art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Jednakże, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Jak wynika z powołanego powyżej przepisu skorzystanie ze zwolnienia możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

• świadczenie musi zostać otrzymane przez pracownika;
• świadczenie jest w całości sfinansowane ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych;
• świadczenie przekazane przez pracodawcę ma związek z finansowaniem działalności socjalnej;
• świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub pieniężnego, przy czym świadczenie nie ma postaci bonu talonu lub innego znaku uprawniającego go do wymiany na towary lub usługi;
• suma wartości świadczeń otrzymanych od Spółki przez pracownika w danym roku podatkowym z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie przekracza kwoty 380 zł.
  
  

Zauważyć należy, że zgodnie z treścią art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 111, z późn. zm.) działalnością socjalną są usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Z wniosku wynika, że Pracodawca realizując działalność socjalną częściowo dofinansowuje pracownikom usługi sportowe takie jak fitness, siłownia, basen itd. (bez ograniczenia ilości wejść dla pracownika w danym miesiącu). Każdemu pracownikowi, który zamierza skorzystać z usługi, wydawana jest indywidualna Karta (karta wstępu), którą pracownik okazuje przy wejściu na dany obiekt sportowy. Spółka podpisała umowę cywilnoprawną z innym podmiotem o świadczenie tego typu usług. Finansowanie świadczeń sportowo-rekreacyjnych w ramach udzielonej pomocy dla pracowników Spółki następuje częściowo ze środków funduszu świadczeń socjalnych oraz częściowo ze środków prywatnych pracownika, tj. przez potrącenie za zgodą pracownika wyrażoną na piśmie określonej kwoty z wynagrodzenia za pracę.

Nadmienić należy, że formułowanie „sfinansowane w całości z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych”, użyte w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że pracodawcy są ze swej strony zobligowani do finansowania lub współfinansowania świadczeń na rzecz pracownika wyłącznie z wymienionych w tym przepisie funduszy. Przepis ten zatem określa źródło finansowania świadczeń, o których mowa, uznając, że dla zastosowania zwolnienia od podatku koniecznym jest, aby pracodawca nie finansował tych świadczeń z innych źródeł, niż zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Ustawodawca nie odnosi się natomiast do wielkości udziału w finansowaniu świadczeń rzeczowych, tj. z podatkowego punktu widzenia możliwe jest zarówno pokrycie przez zakład pracy 100% wartości świadczeń, bądź częściowe jego finansowanie (np. wspólnie z pracownikiem), jeśli część finansowana przez pracodawcę będzie pochodzić w całości ze środków ZFŚS – tak jak ma to miejsce w realiach badanej sprawy.

Reasumując, stwierdzić należy, że Karta stanowi swojego rodzaju karnet uprawniający do korzystania z danej formy rekreacji, a nie bon lub talon. W konsekwencji powyższego, Spółka nie ma obowiązku odprowadzania podatku od otrzymanych przez pracownika wartości rzeczowych świadczeń ze środków funduszu świadczeń socjalnych do kwoty 380 zł w danym roku podatkowym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.