2016.03.15 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-1118/15/MU
z 15 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2015 r. (data wpływu 7 grudnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 lutego 2016 r. (data wpływu 29 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku uwzględnienia w zeznaniu podatkowym otrzymanego świadczenia - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2015 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku uwzględnienia w zeznaniu podatkowym otrzymanego świadczenia. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 26 lutego 2016 r. (data wpływu 29 lutego 2016 r.).

We wniosku tym oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Z dniem 31 maja 2014 r. Wnioskodawczyni rozwiązała umowa o pracę na mocy porozumienia stron (art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy) z przyczyn niedotyczących pracownika zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90 poz. 844 z późn. zm.). Rozwiązanie umowy o prace nastąpiło na mocy Porozumienia w sprawie Programu Dobrowolnych Odejść. Z tego tytułu na podstawie porozumienia zawartego między Pracodawcą a Międzyzakładową Komisją Związkową (dotyczącego rozwiązania umów z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników) zostało wypłacone odszkodowanie od którego zapłacono zaliczkę na podatek dochodowy za rok 2014. Wnioskodawczyni wskazuje, że druga połowa odszkodowania została wypłacona w styczniu 2015 r. więc będzie musiała je wykazać w zeznaniu podatkowym za ten rok i zapłacić od niego podatek.

Wysokość ww. świadczenia wynika z następujących dokumentów:

Porozumienia w sprawie Programu Dobrowolnych Odejść,
Umowy Społecznej Nr 1/1 dotyczącej zabezpieczenia praw i interesów pracowniczych w procesie konsolidacji i restrukturyzacji grupy kapitałowej, zawartej dnia 19 lipca 2007 r.

W powołanej Umowie Społecznej zawarte zostały gwarancje zatrudnienia (Dział III Umowy). W przypadku naruszenia tychże gwarancji zgodnie z § 15 ww. Umowy, Pracodawca zobowiązany będzie do wypłacenia pracownikowi odszkodowania w określonej wysokości (wysokość odszkodowania szczegółowo opisuje porozumienie).

Jednocześnie:

Porozumienie zostało zawarte między Pracodawcą, a Związkami Zawodowymi w celu przeprowadzenia restrukturyzacji wyłącznie poprzez dobrowolne rozwiązywanie umów o pracę za porozumieniem stron, za wypłatą dodatkowych świadczeń;
wyliczone odszkodowanie wypłacone zostało w następstwie rozwiązania umowy o pracę;
Porozumienie miało na celu restrukturyzację zatrudnienia, co oznaczało jego zmniejszenie;
ostateczna decyzja o rozwiązaniu umowy o pracę pozostawała w rękach pracodawcy - zgodnie z § 3 Porozumienia, Pracodawca przekaże pracownikom informację o pozytywnej lub odmownej decyzji co do oferty rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem;
świadczenie, o którym mowa w Porozumieniu stanowi odszkodowanie - zgodnie z zapisami Umowy Społecznej.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że ostateczna wysokość i zasady otrzymanego odszkodowania wynikają z Programu Dobrowolnych Odejść.

Dokument określający wysokość świadczenia stanowi normatywne źródło prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (wynikające z niego porozumienie w sprawie Programu Dobrowolnych Odejść zawarte w dniu 18 maja 2011 r. wynikające z umowy społecznej Nr 1/1 dotyczącej zabezpieczenia praw i interesów pracowniczych w procesie konsolidacji i restrukturyzacji zawartej 19 lipca 2007 r. z którego wynika w art. 15 pkt 1 umowy społecznej, że wypłacone świadczenie jest odszkodowaniem z tytułu utraty należnych zarobków z powodu pozbawienia możliwości wykonywania pracy).

Opisane we wniosku świadczenie jest odprawą pieniężną wypłaconą na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników § 3 PDO.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni będzie musiała uwzględnić w zeznaniu podatkowym za rok 2015 drugą część odszkodowania?

Czy w opisanej sytuacji Wnioskodawczyni może ubiegać się o zwrot zaliczki pobranej na podatek dochodowy w 2014 r. od opisanego świadczenia – odszkodowania?

Wnioskodawczyni uważa, że w niniejszej sprawie ma zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść, który określa wypłacanie należnej kwoty jako odszkodowania wynika, że będzie mogła ubiegać się o zwrot zaliczki, która została pobrana na poczet podatku dochodowego za rok 2014. Wnioskodawczyni uważa, że nie będzie musiała również wykazać drugiej części świadczenia w rozliczeniu rocznym za rok 2015.

W ocenie Wnioskodawczyni zwrot zaliczki i nie wykazanie drugiej części świadczenia stosownie do obowiązującej treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy jest nie tylko formalnie w pełni zasadne, ale też odpowiada poczuciu sprawiedliwości i Jej oczekiwaniom.

Wnioskodawczyni uważa, że Jej sytuacja jest podobna do przedstawionej w interpretacji indywidualnej Nr IBPB-2-1/4511-210/15/MD.

Wnioskodawczyni wskazuje, że była pracownikiem z umową o pracę zawartą w dniu 19 czerwca 1986 r. na czas nieokreślony i w związku z tym była objęta umową społeczną nr 1/1 zabezpieczającą prawa i interesy pracownicze w procesie konsolidacji i restrukturyzacji zawartą dnia 19 lipca 2007 r., która zapewnia szczególną ochronę stosunku pracy, polegającą m.in. na gwarancji zatrudnienia przez okres 120 miesięcy od chwili wejścia jej w życie tj. 1 sierpnia 2007 r. (art. 12 ww. umowy); na utrzymaniu statusu pracodawcy dla każdego z oddziału (art. 7 umowy), a także na zobowiązaniu pracodawcy w przypadku naruszenia gwarancji zatrudnienia do wypłacenia pracownikom odszkodowania w wysokości stanowiącej iloczyn miesięcy kalendarzowych pozostałych do końca okresu gwarancyjnego (art. 15 umowy). W związku z planowaną restrukturyzacją, a co za tym idzie poprzez dobrowolne rozwiązywanie umów za porozumieniem stron z przyczyn niedotyczących pracownika w dniu 18 maja 2011 r. zostało wprowadzone w życie porozumienie w sprawie Programu Dobrowolnych Odejść, określające wysokość świadczenia z tytułu utraty pracy i możliwości dalszego zarobkowania. Z informacji, stanowiącej załącznik do wniosku, o uprawnieniach wynikających z Programu Dobrowolnych Odejść wynika wyraźnie, że jest to jedynie odszkodowanie z tytułu niemożności dalszego zarobkowania. Pomimo że pracodawca użył słowa „świadczenie” to tak naprawdę jest to tylko „odszkodowanie”. Że jest to „odszkodowanie” wynika to również z uzasadnienia indywidualnej interpretacji prawnej IBPB-2-1/4511-210/15/MD, gdzie organ wydający decyzję stwierdził, że wnioskodawczyni wykazała, że „Świadczenie, o którym mowa w Programie Dobrowolnych Odejść oraz wniosku – stanowi odszkodowanie. Pomijając nawet etymologiczną stronę zagadnienia (odszkodowanie jako desygnat dobra, pojawiającego się w miejsce szkody), należy w tym miejscu rozważyć dwie jakże odmienne sytuacje, a to po jednej stronie kontynuację zatrudnienia oraz jednoczesnego z nim zarobkowania i odkładania na przyszłą emeryturę, natomiast po drugiej – pozbawienie możliwości wykonywania tej pracy i tym samym utratę należnego zarobku. Tak więc – w ocenie Wnioskodawczyni - gdyby nie decyzja pracodawcy, w dalszym ciągu pozostawałaby w stanie zatrudnienia oraz zarobkowania, ergo w zamian zaś zatrudnienia, którego ją pozbawiono, winna otrzymać co najmniej odszkodowanie w maksymalnej wysokości, nie obciążone podatkiem.

O charakterze wypłaconego odszkodowania świadczy również § 8 porozumienia w sprawie PDO pkt 4, który stanowi że: „otrzymanie przez pracownika świadczeń przewidzianych postanowieniami porozumienia wyłącza prawo do jakichkolwiek świadczeń, odszkodowań przewidzianych postanowieniami umowy społecznej, z tytułu tych samych okoliczności, w związku z którymi wypłacono świadczenia przewidziane postanowieniami porozumienia.

Wnioskodawczyni wskazuje, że podpisane przez Nią porozumienie rozwiązywało umowę o pracę z dniem 31 maja 2014 r.

Rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło na mocy porozumienia stron (art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy) z przyczyn niedotyczących pracownika zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Przepis ten w powołanym wyżej brzmieniu – zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 1328 z późn. zm.) – ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, z wyjątkiem odpraw i odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu.

Jak wynika z stanu faktycznego przedstawionego we wniosku z dniem 31 maja 2014 r. Wnioskodawczyni rozwiązała umowa o pracę na mocy porozumienia stron (art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu Pracy) z przyczyn niedotyczących pracownika zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90 poz. 844 z późn. zm.). Rozwiązanie umowy o prace nastąpiło na mocy Porozumienia w sprawie Programu Dobrowolnych Odejść. Z tego tytułu na podstawie porozumienia zawartego między Pracodawcą a Międzyzakładową Komisją Związkową (dotyczącego rozwiązania umów z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników) zostało wypłacone odszkodowanie od którego zapłacono zaliczkę na podatek dochodowy za rok 2014. Wnioskodawczyni wskazuje, że druga połowa odszkodowania została wypłacona w styczniu 2015 r. więc będzie musiała je wykazać w zeznaniu podatkowym za ten rok i zapłacić od niego podatek.

Wysokość ww. świadczenia wynika z następujących dokumentów:

Porozumienia w sprawie Programu Dobrowolnych Odejść,
Umowy Społecznej Nr 1/1 dotyczącej zabezpieczenia praw i interesów pracowniczych w procesie konsolidacji i restrukturyzacji grupy kapitałowej, zawartej dnia 19 lipca 2007 r.

W powołanej Umowie Społecznej zawarte zostały gwarancje zatrudnienia (Dział III Umowy). W przypadku naruszenia tychże gwarancji zgodnie z § 15 - Pracodawca zobowiązany będzie do wypłacenia pracownikowi odszkodowania w określonej wysokości (wysokość odszkodowania szczegółowo opisuje porozumienie).

Jednocześnie:

Porozumienie zostało zawarte między Pracodawcą, a Związkami Zawodowymi w celu przeprowadzenia restrukturyzacji wyłącznie poprzez dobrowolne rozwiązywanie umów o pracę za porozumieniem stron, za wypłatą dodatkowych świadczeń;
wyliczone odszkodowanie wypłacone zostało w następstwie rozwiązania umowy o pracę;
Porozumienie miało na celu restrukturyzację zatrudnienia, co oznaczało jego zmniejszenie;
ostateczna decyzja o rozwiązaniu umowy o pracę pozostawała w rękach pracodawcy - zgodnie z § 3 Porozumienia, Pracodawca przekaże pracownikom informację o pozytywnej lub odmownej decyzji co do oferty rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem;
świadczenie, o którym mowa w Porozumieniu stanowi odszkodowanie - zgodnie z zapisami Umowy Społecznej.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że ostateczna wysokość i zasady otrzymanego odszkodowania wynikają z Programu Dobrowolnych Odejść.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że skoro, jak sama Wnioskodawczyni wskazała otrzymane świadczenie jest odprawą pieniężną wypłaconą na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, to świadczenie to – wbrew twierdzeniu Wnioskodawczyni - nie jest zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatkiem dochodowym. Na mocy lit. b) art. 21 ust.1 pkt 3 ww. ustawy odprawy pieniężne wypłacane na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników nie zostały objęte zwolnieniem przedmiotowym, wskazanym przepisem zostały bowiem wyłączone z jego zakresu.

W myśl natomiast art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Zatem otrzymaną odprawę pieniężną wypłaconą na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników Wnioskodawczyni będzie obowiązana wykazać w zeznaniu rocznym składanym za 2015 r. Wnioskodawczyni nie jest również uprawniona do ubiegania się o zwrot pobranej zaliczki na podatek dochodowy od odprawy wypłaconej w 2014 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin