Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-1245/15/AK
z 23 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2015 r. (data wpływu 22 grudnia 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 24 lutego 2016 r. (data wpływu 1 marca 2016 r.) oraz pismem z dnia 7 marca 2016 r. (data wpływu 15 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów towarów handlowych przekazanych przez małżonka – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów towarów handlowych przekazanych przez małżonka.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od 2011 r. małżonek Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą – kiosk. Ewidencję księgową prowadzi w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów metodą kasową, jest czynnym podatnikiem VAT, opodatkowanym na zasadach ogólnych (skala podatkowa). W dniu 31 grudnia 2015 r. nastąpi przekazanie prowadzonego przez męża przedsiębiorstwa – w tym między innymi: towarów handlowych, środka trwałego, wyposażenia – Wnioskodawczyni (żonie). Wnioskodawczyni podkreśla, że nie zamierza z mężem zawierać umowy przekazania, lecz dokonana zostanie jedynie czynność techniczno-organizacyjna przekazania przedsiębiorstwa do dalszego prowadzenia na podstawie protokołu przekazania. Po dokonaniu przekazania mąż zamierza zlikwidować prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą. Wnioskodawczyni swoją jednoosobową działalność gospodarczą prowadzi od 1991 r., rozlicza się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów metodą kasową, jest czynnym podatnikiem VAT. Przedmiotem prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej jest sieć kiosków. Pomiędzy Wnioskodawczynią i mężem istnieje wspólność majątkowa, małżeństwem są od 1984 r. Wnioskodawczyni zamierza kontynuować działalność prowadzoną przez męża, rozszerzając zakres swojej działalności o dodatkową lokalizację.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (przeformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy wartość przekazanych Wnioskodawczyni towarów handlowych będzie stanowiła dla Niej koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawczyni, powinna mieć Ona prawo do zarachowania tego towaru w swoje koszty uzyskania przychodu, albowiem w przedmiotowej sprawie wszelkie ruchy towarowe były dokonywane w ramach wspólności małżeńskiej łącznej przez co nie doszło do darowizny towaru w ujęciu Kodeksu cywilnego (art. 888 Kodeksu cywilnego), a jedynie do kontynuacji działalności przez współmałżonka. Przeciwne stanowisko oznaczałoby irracjonalną sytuację „wyrzucenia” z kosztów uzyskania przychodów zakupów towarów handlowych objętych protokołem przekazania u obojga, mimo faktycznego zakupienia ich i późniejszej odsprzedaży z zyskiem w firmie Wnioskodawczyni (kontynuującej działalność).

Zgodnie z treścią art. 31 § 1 Kodeks rodzinny i opiekuńczy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub jednego z nich. W myśl art. 33 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, do majątku odrębnego nie zalicza się przedmiotów służących do prowadzenia działalności gospodarczej. W myśl art. 206 i 207 Kodeksu cywilnego należy przyjąć, że oboje małżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie współwłasności majątkowej mają równe prawa do korzystania z rzeczy wspólnej oraz obowiązek dbania o nią. Mając na uwadze treść ww. przepisów należy przyjąć, że dają one możliwość przekazania towarów handlowych stanowiących współwłasność łączną małżonków, wykorzystywanych w działalności gospodarczej męża na Jej rzecz.

Po przejęciu towarów handlowych od męża, Wnioskodawczyni stanie się ich zarządcą i w swojej działalności gospodarczej będzie osiągała przychody z tytułu sprzedaży tych przejętych towarów. Koszt nabytych towarów przekazanych z działalności męża do Wnioskodawczyni, z chwilą przekazania tych towarów spełni przesłankę wymienioną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ będzie można uznać, że koszt ten został poniesiony w celu uzyskania przychodu w jej firmie. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa w jakim czasie od dnia poniesienia kosztu musi być osiągnięty z tego tytułu przychód. Dlatego jeśli przekazanie towarów handlowych przez męża skutkuje obowiązkiem korekty kosztów w jego firmie, wówczas Wnioskodawczyni powinna mieć prawo aby te koszty mogły zostać uwzględnione w Jej działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r. poz. 583), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Natomiast w myśl art. 33 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, do majątku osobistego każdego z małżonków należą:

1. przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej;
   
2. przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił;
   
3. prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom;
   
4. przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków;
   
5. prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie;
   
6. przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość;
   
7. wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków;
   
8. przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków;
   
9. prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy;
   
10. przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

Wyżej wymieniony przepis określa, zatem, co stanowi osobisty majątek każdego z małżonków. Do majątku odrębnego małżonków nie zalicza się, zatem przedmiotów służących do prowadzenia działalności gospodarczej.

W myśl art. 206 i 207 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.), każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, natomiast pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Wobec powyższego małżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie współwłasności majątkowej mają równe prawo do korzystania z rzeczy wspólnej oraz obowiązek dbania o nią. Mając na uwadze treść ww. przepisów należy przyjąć, że dają one możliwość przekazania towarów handlowych stanowiących współwłasność łączną małżonków, wykorzystywanych w działalności gospodarczej męża Wnioskodawczyni - na rzecz Wnioskodawczyni.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że od 2011 r. małżonek Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą – kiosk. Ewidencję księgową prowadzi w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów metodą kasową, jest czynnym podatnikiem VAT, opodatkowanym na zasadach ogólnych (skala podatkowa). W dniu 31 grudnia 2015 r. nastąpi przekazanie prowadzonego przez męża przedsiębiorstwa – w tym między innymi: towarów handlowych, środka trwałego, wyposażenia – Wnioskodawczyni (żonie). Wnioskodawczyni podkreśla, że nie zamierza z mężem zawierać umowy przekazania, lecz dokonana zostanie jedynie czynność techniczno-organizacyjna przekazania przedsiębiorstwa dla Wnioskodawczyni do dalszego prowadzenia na podstawie protokołu przekazania. Z dniem 1 stycznia 2016 r. mąż zamierza zlikwidować prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą. Wnioskodawczyni swoją jednoosobową działalność gospodarczą prowadzi od 1991 r., rozlicza się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów metodą kasową, jest czynnym podatnikiem VAT. Przedmiotem prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej jest sieć kiosków. Pomiędzy Wnioskodawczynią i mężem istnieje wspólność majątkowa, małżeństwem są od 1984 r. Wnioskodawczyni zamierza kontynuować działalność prowadzoną przez męża, rozszerzając zakres swojej działalności o dodatkową lokalizację.

Z uwagi na przytoczone przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, koszt nabytych towarów przekazanych z działalności męża do działalności Wnioskodawczyni spełni przesłankę wymienioną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ będzie można uznać, że został poniesiony w celu uzyskania przychodu w firmie Wnioskodawczyni. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie określa, w jakim czasie od dnia poniesienia kosztu musi być osiągnięty z tego tytułu przychód.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku uznać należy, że wydatki poniesione na zakup towarów handlowych, które Wnioskodawczyni zostały przekazane z działalności męża będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Końcowo wskazać należy, iż z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawczyni jako osoby występującej z wnioskiem. Nie wywiera natomiast skutku prawnego dla męża Wnioskodawczyni w zakresie obowiązku zmniejszenia kosztów uzyskania przychodu o wartość przekazanych Wnioskodawczyni towarów handlowych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.