Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB2.4511.8.2016.1.SR
z 29 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2015 r. (data wpływu 4 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia w zeznaniu rocznym w ramach ulgi rehabilitacyjnej opłat za pobyt w domu pomocy społecznej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 stycznia 2016 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia w zeznaniu rocznym w ramach ulgi rehabilitacyjnej opłat za pobyt w domu pomocy społecznej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Od 1999 r. Wnioskodawczyni jest emerytką. W lipcu 2006 r. na podstawie orzeczenia Nr …, wydanego przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w …, przyznano Wnioskodawczyni pierwszą grupę inwalidzką z zaliczeniem do znacznego stopnia niepełnosprawności – symbol przyczyny niepełnosprawności: 10-N.

W ww. dokumencie, który jest w posiadaniu Wnioskodawczyni, zapisano w punkcie 3., że orzeczony stopień ma charakter trwały i orzeczenie wydane jest na stałe, a w punkcie 5., że ustalony stopień datuje się od 12 czerwca 2006 r. W punkcie 7. wpisano, że Wnioskodawczyni wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Od dłuższego już czasu wiek Wnioskodawczyni oraz stan zdrowia uniemożliwiają Jej samodzielną egzystencję, sprawiając, że wymaga długotrwałej opieki i pomocy innych osób. Zdiagnozowane u Wnioskodawczyni choroby są przyczyną pogarszania się Jej niepełnosprawności oraz dodatkowo nakładają wymóg regularnych czynności rehabilitacyjnych i różnych zabiegów leczniczych (masaże, okłady i kąpiele, ćwiczenia, leczenie bólu). Powyższe, zmusiło Wnioskodawczynię do podjęcia decyzji o przeniesieniu się do zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego. Dodatkową ważną przesłanką przemawiającą za podjęciem tej decyzji było uzależnienie od leków przeciwbólowych, zwłaszcza benzodiazepin, co dodatkowo wzmacnia konieczność pomocy przy funkcjonowaniu w codziennym życiu i leczeniu. W związku z powyższym od 12 lipca 2014 r. Wnioskodawczyni przebywa w prywatnym Domu Pomocy Społecznej ….(zwanym dalej DPS, regon: …).

Pobyt Wnioskodawczyni w ww. placówce nie jest objęty zasadami i zapisami ustawy o pomocy społecznej, a za pobyt w DPS i świadczone usługi, Wnioskodawczyni ponosi całkowitą odpłatność (wliczając koszty leków i innych niezbędnych środków medycznych i higienicznych). Według umowy z DPS w punkcie 6.: „Dom zapewnia zaspokojenie codziennych potrzeb bytowych, opiekuńczo-pielęgnacyjnych i wspomagających, potrzeb religijnych, duchowych pomoc w wykonywaniu podstawowych czynności życiowych, opiekę pielęgniarską i lekarza internisty”.

Ze statutu DPS wynika:

§ 4.

1. Głównym celem Domu jest zapewnienie mieszkankom całodobowej opieki oraz zaspokojenie ich niezbędnych potrzeb bytowych, opiekuńczych, wspomagających, społecznych, religijnych.

(…)

2. W Domu organizuje się zespoły terapeutyczno-opiekuńcze, składające się z pracowników Domu, których zadaniem jest opracowywanie indywidualnych planów wspierania mieszkanek z ich udziałem, oraz wspólna z nimi realizacja.

§ 5.

Dom świadczy usługi:

1. W zakresie potrzeb bytowych (...)
2. Opiekuńcze polegające na:
   1. udzielaniu pomocy w podstawowych czynnościach życiowych,
      
   2. zapewnieniu świadczeń zdrowotnych przysługujących z tytułu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, a w szczególności: opieki medycznej, pielęgnacyjnej i rehabilitacji,
      
   3. niezbędnej pomocy w załatwianiu spraw osobistych.

3. Wspomagające, społeczne i religijne, polegające na:
   1. umożliwieniu udziału w terapii zajęciowej,
      
   2. podnoszeniu sprawności i aktywizowaniu mieszkanek domu,
      
   3. umożliwieniu zaspakajania potrzeb religijnych i kulturalnych,
      
   4. stymulowaniu nawiązywania, utrzymywania i rozwijania kontaktu z rodziną i społecznością lokalną,
      
   5. działaniu zmierzającym do usamodzielnienia mieszkanki domu, w miarę jej możliwości.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni jako osoba o znacznym stopniu niepełnosprawności, wymagająca codziennej opieki i czynności rehabilitacyjnych, ma prawo w zeznaniu rocznym za rok podatkowy 2015 odliczyć od dochodu opłaty za pobyt w ww. DPS, jako placówce opiekuńczo-leczniczej i pielęgnacyjno-opiekuńczej (o charakterze usług i statucie zgodnie z powyżej przedstawionym stanem), jako wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, powinna Ona skorzystać z odliczenia od dochodu kwot opłat za pobyt w ww. DPS, jako wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, ponieważ zgodnie z opisem stanu faktycznego, spełnione są warunki umożliwiające dokonanie takiego odliczenia.

Powyższe stanowisko jest poparte następującymi argumentami:

1. Wnioskodawczyni jest osobą o orzeczonym znacznym stopniu niepełnosprawności (10-N) i wymagającą stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji – pobyt w ww. DPS zaspakaja Jej potrzeby w tym zakresie, a wydatki na pobyt można zakwalifikować jako wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych.
2. Dodatkowo stan zdrowia Wnioskodawczyni i Jej niepełnosprawność wymagają regularnych zabiegów rehabilitacyjnych i leczniczo-zdrowotnych – również i w tym zakresie Jej potrzeby są zaspakajane przez usługi świadczone przez DPS zgodnie z umową i jego statutem. Dlatego opłaty za pobyt w ww. DPS można również zakwalifikować jako wydatki na cele rehabilitacyjne.
3. Biorąc pod uwagę powyższe należy zauważyć, że pobyt Wnioskodawczyni w ww. DPS nie jest tożsamy z pobytem w zwykłym domu pomocy społecznej, którego charakter polega tylko na świadczeniu usług bytowych opiekuńczych i wspomagających.
4. Pobyt Wnioskodawczyni w ww. placówce nie jest objęty zasadami i zapisami ustawy o pomocy społecznej – koszty odpłatności za całodobowy pobyt oraz usługi rehabilitacyjne ponosi z własnych środków.
5. Biorąc pod uwagę treść umowy zawartej z DPS, oraz statut i charakter świadczonych usług tej placówki można stwierdzić, że ww. DPS udziela świadczeń, które można zakwalifikować jako te, które obejmują swoim zakresem pielęgnację i rehabilitację osób niewymagających hospitalizacji, zapewnienie środków farmaceutycznych i materiałów medycznych, pomieszczenie i wyżywienie odpowiednie do stanu zdrowia. Ponadto, wszelkie działania i świadczone usługi służą również rehabilitacji Wnioskodawczyni, leczeniu a przede wszystkim przywracaniu sprawności fizycznej i psychicznej oraz przygotowaniu do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych. Wobec powyższego DPS, w którym przebywa Wnioskodawczyni, można zdefiniować zgodnie z określeniami i wymogami ustawy o działalności leczniczej, jako placówkę o charakterze opiekuńczo-leczniczym i pielęgnacyjno-opiekuńczym.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Warunki korzystania z tzw. „ulgi rehabilitacyjnej” zostały określone w art. 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm).

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 tej ustawy, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, natomiast zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w art. 26 ust 7 tej ustawy.

Podkreślić należy, że stosowanie każdej ulgi podatkowej, w tym ulgi na cele rehabilitacyjne, jest możliwe wyłącznie wówczas, gdy spełnione są wszelkie przesłanki przewidziane w przepisach ustawy.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Z treści powyższego przepisu wynika, że odliczeniu w ramach omawianej ulgi podlegają m.in. wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wysokość wydatków na cele określone m.in. w art. 26 ust. 6 ustawy tj. na cele rehabilitacyjne, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy).

Stosownie do postanowień art. 26 ust. 7d ww. ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że od 1999 r. Wnioskodawczyni jest emerytką, której w lipcu 2006 r. na podstawie orzeczenia, wydanego przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w …, przyznano pierwszą grupę inwalidzką z zaliczeniem do znacznego stopnia niepełnosprawności. W ww. dokumencie zapisano, że orzeczony stopień ma charakter trwały i orzeczenie wydane jest na stałe oraz że Wnioskodawczyni wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Z uwagi na stan zdrowia od 12 lipca 2014 r. Wnioskodawczyni przebywa w prywatnym Domu Pomocy Społecznej …. Za pobyt w DPS i świadczone usługi, Wnioskodawczyni ponosi całkowitą odpłatność (wliczając koszty leków i innych niezbędnych środków medycznych i higienicznych).

W tym miejscu przede wszystkim należy zwrócić uwagę na zakres świadczeń należnych osobom przebywającym w zakładzie opiekuńczo-leczniczym, pielęgnacyjno-opiekuńczym czy zakładzie rehabilitacji leczniczej, który jest inny od tego, jaki przysługuje pensjonariuszom domu pomocy społecznej. Te różnice wynikają z odmiennego charakteru placówek działających na podstawie ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 618, z późn. zm.), tj. zakładów: opiekuńczo-leczniczych, pielęgnacyjno-opiekuńczych czy rehabilitacji leczniczej, od charakteru domu pomocy społecznej, którego podstawę działania określają przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r., poz. 163, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy o działalności leczniczej – stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż szpitalne mogą polegać na:

1. udzielaniu całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację i rehabilitację pacjentów niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnianiu im produktów leczniczych i wyrobów medycznych, pomieszczeń i wyżywienia odpowiednich do stanu zdrowia, a także prowadzeniu edukacji zdrowotnej dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowaniu tych osób do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych;
2. udzielaniu całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację, opiekę i rehabilitację pacjentów niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnianiu im produktów leczniczych potrzebnych do kontynuacji leczenia, pomieszczeń i wyżywienia odpowiednich do stanu zdrowia, a także prowadzeniu edukacji zdrowotnej dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowaniu tych osób do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych;
3. udzielaniu świadczeń zdrowotnych polegających na działaniach usprawniających, które służą zachowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia:
4. sprawowaniu wszechstronnej opieki zdrowotnej, psychologicznej i społecznej nad pacjentami znajdującymi się w stanie terminalnym oraz opieki nad rodzinami tych pacjentów.
   
   

W myśl art. 12 ust. 1 powoływanej ustawy o działalności leczniczej stacjonarnych i całodobowych świadczeń zdrowotnych innych niż szpitalne udziela się w przypadku świadczeń, o których mowa w art. 9 ust. 1:

1. pkt 1 - w zakładzie opiekuńczo-leczniczym;
2. pkt 2 - w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym;
3. pkt 3 - w zakładzie rehabilitacji leczniczej,
4. pkt 4 - w hospicjum.
   
   

Jednostki te udzielają całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację i rehabilitację osób niewymagających hospitalizacji, oraz zapewniają im środki farmaceutyczne i materiały medyczne, pomieszczenie i wyżywienie odpowiednie do stanu zdrowia. Działania przez nie prowadzone mają na celu przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej oraz przygotowanie do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych.

Stosownie natomiast do postanowień art. 54 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, prawo do umieszczenia w domu pomocy społecznej przysługuje osobie wymagającej całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemogącej samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych.

Jak wynika z postanowień art. 55 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, dom pomocy społecznej świadczy usługi bytowe, opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne na poziomie obowiązującego standardu, w zakresie i formach wynikających z indywidualnych potrzeb osób w nim przebywających, zwanych dalej „mieszkańcami domu”.

Dom pomocy społecznej jest zatem jednostką organizacyjną pomocy społecznej, której działalność koncentruje się w głównej mierze na świadczeniu usług bytowych i opiekuńczych. Jest on zastępczym domem dla osoby w nim przebywającej, której stan zdrowia nie wymaga pobytu w zakładzie opieki zdrowotnej. Pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny. Jednakże mieszkanie we własnym domu czy mieszkaniu również wiąże się z ponoszeniem określonych kosztów, które także nie podlegają odliczeniu w ramach omawianej ulgi podatkowej.

Nie ulega wątpliwości, że osobom przebywającym w domu pomocy społecznej i objętym ubezpieczeniem zdrowotnym przysługuje prawo do korzystania ze świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych w takim samym zakresie, jak gdyby przebywały w warunkach domowych. Tym niemniej, pomimo szerokiego zakresu usług, domy pomocy społecznej nie zapewniają specjalistycznej i intensywnej opieki medycznej. Osobę wymagającą takiej opieki kieruje się do specjalistycznej placówki: zakładu opiekuńczo-leczniczego lub zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego. Taką możliwość przewiduje art. 54 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej, który stanowi, że osoba wymagająca wzmożonej opieki medycznej kierowana jest na podstawie art. 33a ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 581, z późn. zm.) do zakładu opiekuńczo-leczniczego lub pielęgnacyjno-opiekuńczego.

Zatem osoby ciężej chore, w tym niepełnosprawne, wymagające specjalistycznej opieki medycznej nie powinny być pensjonariuszami domów opieki społecznej, tylko pacjentami zakładów opieki zdrowotnej, czyli zakładów opiekuńczo-leczniczych bądź pielęgnacyjno-opiekuńczych. Stąd też ustawa podatkowa wśród placówek, w których pobyt osoby niepełnosprawnej uprawnia do odliczenia odpłatności z tego tytułu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, wymienia tylko zakłady zapewniające specjalistyczną opiekę medyczną osobom niepełnosprawnym.

W tym miejscu należy zauważyć, że konstrukcja art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na katalog zamknięty wydatków podlegających odliczeniu w ramach tzw. „ulgi rehabilitacyjnej”. Oznacza to, że wymienione w tym przepisie wydatki stanowią enumeratywne wyliczenie, zawierające wszystkie możliwe wydatki uprawniające do skorzystania z odliczenia.

Dodatkowo należy wskazać, że wszelkie ulgi i zwolnienia od podatku jako odstępstwo od zasady sprawiedliwości podatkowej przejawiającej się w powszechności oraz równości opodatkowania mają charakter wyjątkowy. Z tego też względu stosowanie ulg i zwolnień podatkowych nie może być dokonywane w drodze wykładni rozszerzającej.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że wśród wydatków, których poniesienie uprawnia podatnika, legitymującego się dokumentem poświadczającym niepełnosprawność oraz spełniającego inne wyżej wskazane warunki z art. 26 ust. 7a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do korzystania z ulgi rehabilitacyjnej ustawodawca nie wymienił wydatków ponoszonych tytułem pobytu w domu pomocy społecznej, który – jak wyżej wskazano – nie jest zakładem: lecznictwa uzdrowiskowego, rehabilitacji leczniczej, opiekuńczo-leczniczym, czy pielęgnacyjno-opiekuńczym, wymienionym w art. 26 ust. 7a pkt 6 powyższej ustawy.

Podsumowując, w rocznym rozliczeniu podatkowym za 2015 r. Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych z tytułu opłat za pobyt w domu pomocy społecznej jako wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, ponieważ na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest przepisu konstytuującego taką ulgę.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.